EŞCİNSELLİĞİN ÇOK BİLİNMEYENLİ DENKLEMİ: Sessiz Çocuk ve Yalnız Akademisyen

[psikolog]

Sessiz Çocuk, Yalnız Akademisyen

Ben 39 yaşında, 40 yaşına merdiven dayamış bir doçentim. Hayatımı çok kısa özetlemek gerekirse; babam tır şoförü, annem ise ev hanımıydı. Babam yola çıktığında günlerce eve gelmezdi; bazen bir ay, bazen de bir buçuk ay sürerdi. Annem ise köy yerinde çok çalışan bir kadındı. Kuyudan su getirir, ekmek yapar, çamaşır yıkar, halı dokur ve üç çocuğuna bakardı. Bu yoğunluk annemde aşırı yorgunluk ve strese sebep olurdu. Yorgunluktan dolayı bazen bize bağırır, kalbimizi kırardı. Babam ise uzun süre sonra eve geldiğinde bize sevgi göstermez, soğuk ve nötr bir tavır sergilerdi.

Evin en büyük çocuğu olduğum için annemden gördüğüm tutarsız davranışlar —hem sevgi, hem de bağırma, çağırma ve itme hareketleri— ile babamdan gördüğüm nötr ilgisizlik beni kimseye güvenemez hale getirdi. Üstüne okulda, ilkokul öğretmenimden de şiddet görüyordum. Evde dedem ve ninem de vardı; onlar da bana karşı sert davranırlardı. Özellikle dedem, küçük bir hatamda tokatla karşılık verirdi. Bu durum bende aşırı bir korkuya sebebiyet veriyor, kimseye güvenemiyordum. Dolayısıyla hiçbir etkinliğe katılmıyor, konuşmuyor, sessizce kenarda bekleyen zavallı bir çocuk olarak yaşıyordum.

Bu süreç yıllarca devam etti. Zamanla özgüvensiz, asosyal, antipatik, kimseyle ilişki kurmayan bir kişi haline geldim. İçten içe çok acı çekiyordum; çünkü arkadaşlarımın top oynadığını görüyor, içlerine katılmak istiyor ama aşırı çekingenliğimden dolayı giremiyordum. Konuşmak istiyor, ama bir türlü cesaret edemiyordum. Bu durum üniversite sonuna kadar sürdü. Çok az kişiyle ilişkim oldu; onlarla da genelde sınırlı bir bağ kurabiliyordum. Temastan nefret ederdim; bu yüzden kimse bana dokunmazdı. Dolayısıyla bu ilişkiler daha çok birlikte bazı etkinlikler yapmaya dayalı, duygusal bağ içermeyen ilişkilerdi.

Zamanla adeta bir robot gibi yaşamaya başladım. Sadece bilimsel çalışmalara odaklanan, makale yazan, kitap bölümleri hazırlayan, projeler geliştiren bir akademisyen haline geldim. Sosyal hayatım yok denecek kadar azdı. Kimsenin doğum günü partisine gitmez, kimseyle derin duygusal bağlar kurmazdım. Üç beş arkadaşım vardı; onlarla da fazla duygusal olmayan, sınırlı bir ilişki içerisindeydim. Genelde bir araya gelir, biraz sohbet edip dedikodu yapar, sonra dağılırdık.

Bütün bunların sebebi kısaca ailemdi. Aşırı kontrolcü ve sevgisinden emin olamadığım annem ile, yoldan gelir gelmez bizimle iletişim kurmadan köy kahvehanesine koşan babam… Onlardan sevgi görememiştim. Sevgiye aç biriydim. Akademik işlerim, bir nebze olsun bazı şeyleri unutturuyordu. Ama akşam eve gidince, derin bir yalnızlık ve kimsesizlik hissiyle baş başa kalıyordum.

[bureax]

Devamı gelecek mi. Bugün nasıl?

[psikolog]

Sessiz Çocuk, Yalnız Akademisyen-2

Size ilk yazımda çocukluk ve gençlik dönemimi çok kısaca özetlemiştim. Şimdi hayatıma dair biraz daha detay vermek istiyorum. Çünkü çocukluk ve gençlik travmalarına “boş ver” diyemiyorum. Onlar, şu anki hayatımı da derinden etkiliyor.

Hep yalnızlığa itilmiş, hiç kimsenin umurunda olmayan, aşağılanan ve hem fiziksel hem de psikolojik şiddete maruz kalan bir çocuğun sonraki hayatını düzgün yaşaması zaten beklenemezdi. Bu yüzden hep utangaç, çekingen ve suçluluk psikolojisi içerisinde yaşadım. Hep utandım, hep çekindim, hep korktum.

Herkes için normal olan şeyler benim için adeta yasak ve haramdı. Uzaktan uzağa gıpta ile izlenilecek şeylerdi. Örneğin küçüklüğümde top oynayan ya da basketbol oynayan arkadaşlarımı izlerdim. Büyüdüğümde ise okul kantininde kahkaha atarak kızlı erkekli oturan, zevkle bir şeyler anlatan grupları ya da parkta sevgilisiyle doyasıya eğlenen bir çifti izlemek benim için aynı duyguyu uyandırırdı. İçimde bir engel vardı; bu grupların içine giremiyordum. Hele ki bir kızla ya da yetişkin bir hanımefendiyle konuşmak… Yüzlerine bakamaz, utanır, kıpkırmızı olurdum.

İnanılmaz özgüvensizdim. Sürekli suçluluk ve mahcubiyet hissediyordum. Bu benim elimde değildi. Beni bu hale getiren; annem, babam, halam, dedem, ninem, öğretmenim ve köyde dalga geçen büyüklerdi. Açmadan soldurdular beni. Hayatım boyunca içten bir mutlulukla, kahkaha atarak gülememiştim. Fotoğraf çektirmekten nefret ederdim; çünkü içimdeki huzursuzluk ve burukluk yüzüme yansırdı. Dikkatli bakan biri gözlerimdeki korkuyu, endişeyi ve elemi rahatlıkla görebilirdi.

Çok defa intihar etmeyi düşündüm. Ama inançlı birisi olduğum için her defasında vazgeçtim. Yine de içimdeki huzursuzluk beni günden güne eritiyordu. Akademik olarak bir şeyler yaptıkça, makale veya kitap bölümü yazdıkça bu acıları unutuyordum. Ama akşam eve gidince yine yalnızlık ve sıkıntılar beni buluyordu.

Derslerde de bazen rahat değildim. İki öğrenci kendi arasında konuştuğunda sanki benden bahsediyor, benimle dalga geçiyorlar sanıyordum. O kadar özgüvensizdim ki herkesin beni eleştirdiğini, beni beğenmediğini düşünüyordum. Kampüste yürürken bile etrafıma bakıyordum; “Acaba bana bakıp dalga mı geçiyorlar?” diye.

Resmî ortamları hiç sevmezdim. Dekan veya rektörle karşı karşıya gelmek istemezdim; çok gerilir, kendimi ezik hissederdim. O yüzden hep bu ortamlardan kaçardım. Okulda yemekhaneye gider, derse girer ve hemen odama çekilirdim. Odama da çok kimsenin gelmesini istemezdim. Sadece sevdiğim birkaç arkadaşım uğrasın isterdim; ama onlarla bile ilişkim sınırlıydı. Bir saatlik muhabbet yeterli olurdu, fazlası ruhumu sıkardı.

Bir taraftan da annem ve çevrem baskı yapıyordu: “Evlen oğlum.” Onların baskısıyla görücü usulü birkaç kızla görüştüm. Ama bunlar sadece formaliteydi. Çoğunu fotoğrafına bakarak elemiştim. Birkaçıyla tanıştım ama içimde hep korku ve endişe vardı. Hiçbir şekilde onları tatmin edemeyeceğim, onlardan şikâyet alacağım düşüncesi beni yiyip bitiriyordu. İş ciddiye binecek ve evlilik ihtimali gündeme gelecek diye kâbuslar görüyordum.

Bir iki kızla 3–5 hafta konuşmuştum ama içimden hep, “Keşke beni reddetseler” diye dua ediyordum. Çünkü zihinsel, ruhsal ve psikolojik olarak evlenmeye hazır değildim. Daha doğrusu inanılmaz korku ve endişelerim vardı: “Tatmin edememek korkusu.”

Halbuki hem derin bir yalnızlık çekiyor hem de evlilik ihtimaliyle korkuya kapılıyordum. Arafta gibiydim. Yaşayan bir ölüydüm. Herkes mutlu olurken, aşk ve cinsellik yaşarken ben hem mutlu değildim hem de hayatımda hiçbir cinsellik yoktu. Özgüvensizlik, korku ve endişe hâkimdi.

Gerçekten, bu satırları yazarken kendi halime acıyorum. Çünkü bu ne bir savaşa ne bir depreme benziyordu. Tarifsiz bir acıydı. Halbuki depremde bir kardeşimi ve birçok arkadaşımı kaybetmiştim. Evet, o acı çok ağırdı ama zamanla kabuk bağladı. Oysa bu psikolojik sıkıntı, öyle maddi bir musibet gibi değildi; bin kat daha ağırdı.

Allah bile cennet nimetlerini anlatırken huzur ve eşlerden bahsediyor. Ama ben bu nimetten mahrumdum. Neden? Neden bu imtihanın içindeydim? Neden böyle ağır bir yükle sınanıyordum? Bu soruları binlerce kez kendime sordum ama dipsiz kuyudan çıkamadım. Araftan kurtulamadım.

Bütün bunların ilk sebebi ailemin tutumuydu. Önce babamı suçluyordum; çünkü benimle hiç ilgilenmemişti. Elimden tutmamış, başımı okşamamış, güzel anılar bırakmamıştı. Zor zamanlarımda yanımda olmamıştı. Annem ise kendi iş yükünden ve kaynanasının baskısından benimle ilgilenememiş, yorgunluğunu bize bağırarak çıkarmıştı. Oyun oynarken çıkardığım gürültüden dolayı Ninem, sırf başı ağrıyor diye beni dedeme şikâyet eder, defalarca dövdürürdü. Dedem ise sadece beni değil, annemi de döverdi. Babam ise izlerdi…

Halam ise güzel yemekler yapar ama kapıyı çalıp sofraya katılmak istediğimde beni kovardı. İşte ben bütün bu yanlışların sonucu olarak böyle bir insan oldum. Onlar eserleriyle gurur duysunlar! Çünkü ben onların eseriyim.

Tabii bu düşünceler içerisindeyken suçu onlara atıyordum. Ama fark ettim ki bu çözüm değildi. Bir şeyler bulmam gerekiyordu. Bu makus talihi değiştirmek zorundaydım. Çünkü birilerini suçlamak beni daha kötü hissettiriyordu. Dahası öfke ve gerginlik yaratıyordu.

Sonunda karar verdim. Önce YouTube’da videolar izlemeye başladım, birkaç kitap okudum. Bu sayede konu hakkında bilgilenmeye başladım. Daha sonra bir terapist bulmam gerektiğini anladım. Çünkü bu kadar travmayı tek başıma çözemeyecektim.

Terapist sürecimi bir sonraki yazımda anlatacağım. Buraya kadar okuduğunuz için hepinize minnettarım. Dualarınızı ve güzel dileklerinizi bekliyorum.

[psikolog]

Sessiz çocuk, yalnız akademisyen-3
Bugün size Hüseyin Hoca ile yaptığımız terapi öncesi süreci anlatacağım.

Bir önceki yazımda zavallı, acınacak hâlimi ve ruhumdaki geçmeyen ıstırabı anlatmıştım. Bu ıstırap her hâlime yansımıştı. Gülmeyen, eğlenmeyen, kederli hâlim dışarıdan çok belli oluyordu. Bu halimi gören bir arkadaşım benimle samimi konuştu ve bir psikoloğa gitmemi tavsiye etti. Hatta tanıdığı bayan bir psikoloğun ismini ve telefonunu verdi. Ben de arayıp randevu aldım ve haftada bir defa olmak üzere terapilere başladım.

İlk haftalarda o kadar özgüvensizdim ki psikoloğumun yüzüne bakamıyor, göz teması kuramıyordum. Zaman geçtikçe alıştım, ailemden birisi gibi oldu. Artık her konuyu konuşabiliyorduk. Seanslarımız tam 2,5 yıl sürdü. İlerleyen süreçte haftada iki güne çıkardık.

Ben, psikoloğumla eşcinsellik ve cinsel kimlik karmaşası haricinde bütün konuları konuştum. İlk seanslarda babamdan çok şikâyet ederdim. Babam gibi olmaktan çok korktuğumu da anlatırdım. Çünkü gözümde babam çok değersizdi.

Neden değersizdi? Çünkü babamın dedemle ortak bir kamyonu vardı. Çok çalışır, bazen bir ay boyunca eve gelmezdi. Geldiğinde bütün parayı affedersiniz köpek gibi korktuğu babasına, yani dedeme verirdi. Eve dedemin korkusundan hiçbir şey getirmezdi. Geldiğinde bizi sevmezdi, çünkü kendisi de dedemden sevgi görmemişti. Olmayan sevgiyi nasıl verecekti? Anneme de hiçbir şekilde sevgi göstermezdi. Hatta annem sorunlardan bahsettiğinde “Beğenmiyorsan s*ktir olup git” diyerek küfrederdi. Bir defasında annemin ısrarıyla küçük bir miktar para vermişti. Dedem bunu duyunca annemi, bizim gözlerimizin önünde dövmüştü. Babam sesini çıkaramamıştı. O gün babam benim gözümde tamamen düşmüştü.

Terapilerde babamı suçlayarak bir yere varamayacağımı anladım. Evet, babam en büyük etkendi ama çözüm onu suçlamak değildi. Zamanla içimdeki baba nefretini gerçekten bitirdim. Nefret bitince çok rahatladım. Sekiz–dokuz yıl hiç görüşmediğim babama önce bayram mesajları atmaya başladım, sonra da konuşmaya başladık.

Gelelim anneme…
İlk zamanlarda annemi hiç suçlamıyordum. Çünkü onu mağdur, zavallı, mutsuz bir kadın olarak görüyordum. Ayrıca suçlarsam kendimi kötü hissedeceğimi zannediyordum. Ama terapi ilerledikçe onun da hatalı olduğunu fark ettim.

Örneğin ben 5–6 yaşlarındayken beni dert ortağı yapmıştı. Babamın sorumsuzluklarını, ninemin ve dedemin zulümlerini sürekli bana anlatıyordu. Küçücük ruhumu bilmeden zehirliyordu. Kendisi rahatlıyordu ama ben ağır yüklerin altına giriyordum.

İkinci olarak annem sık sık hasta olur, her defasında “Öleceğim” derdi. Çocuk aklımla çok korkar, “Annem ölmesin, ben öleyim” diye düşünürdüm. Bu bende çok derin izler bıraktı. Üniversite yıllarımda bile annem haftada 3–5 kez arar, saatlerce dertleşirdi. Kocasıyla konuşması gereken konuları benimle konuşurdu. Bunları psikoloğumla paylaştığımda annemin bana ne kadar zarar verdiğini anladım.

Üçüncü olarak annem kötü bir şey yaptığımda sürekli babamla kıyaslardı: “Sen de baban gibisin.” Bu da babam gibi olmaktan aşırı korkmama yol açıyordu. Terapilerde bu kıyasın da yanlış olduğunu öğrendim.

Özetle, bir bayanla ilişki kuramamamın en büyük sebeplerinden biri de annemdi. Psikoloğum bana şunu demişti:
“Annenle olan ilişkinde ona koca gibi davrandığın sürece hiçbir kadınla birlikte olamazsın. Onunla olan tabiri caizse nikâhını bitirmen gerekiyor.”

Bundan sonra annemle ilişkimi azaltmaya başladım. Önce telefon görüşmelerini haftada bire düşürdüm. Anneme zavallı gibi bakmayı bıraktım. Onu da hatalı yerlerde tıpkı babam kadar suçlamaya başladım. Aslında ergenlik öncesinde başlaması gereken bu ayrışmayı ben 35 yaşında yapmaya başlamıştım. Geç oldu ama yine de doğru bir adımdı. Kaybettiğim erkeksi davranış duygusunu kazanmaya başladım.

Terapide annemle ve babamla nasıl davranmam gerektiğini öğrendim. Babaya yaklaşıp anneden uzaklaştım. Çünkü erkek çocukların ergenlik öncesinde anneden kopup babaya yaklaşması gerekir ki erkeklik dünyasına adım atsın. Ben bunu 35 yaşımda yapıyordum.

Aileyle ilgili meseleleri hallettikten sonra özgüven eksikliğime odaklandık. Vücudumu çok kötü görüyordum ama aslında 186 cm boyunda, kilo sorunu olmayan, sağlıklı biriydim. Spor yapmaya başladım; yüzdüm, çalıştım, kaslarım gelişti, omuzlarım genişledi. Duruşum düzeldi, çevremden övgüler aldım ve özgüvenim arttı. Spor yapınca stresim azaldı, uykum düzeldi.

Psikoloğum bana şunu söyledi:
“Sen yüksek lisans ve doktora yapmış, birkaç dil bilen, yurt dışında yaşamış birisin. Neden kendini özgüvensiz hissediyorsun ki? Lütfen çocukluktaki o haletten çık. Sen büyüdün, güçlendin, paran var, aciz değilsin.”

İlk başta basit gelen bu cümleler üzerinde düşündüm ve özgüvensizliğimden kurtuldum.

Özgüveni bir inşaata benzetiyorum. Yaptığımız her pozitif iş bir tuğla gibidir. Araç kullanmak bir tuğla, dil öğrenmek bir tuğla, programlama dili öğrenmek bir tuğla… Derken bina tamamlanır.

Özetlersem, eşcinsellik eğiliminden kurtulmak için şunları yaptım:

1. Özgüvensizlikten kurtulmak ve özgüven inşa etmek.


2. Anne, baba ve kendimi suçlamayı bırakmak.


3. Babayla geçmişte kaçırdığım özdeşim ve rol model meselesini, bugün erotize etmeyeceğim erkeklerle (iş arkadaşım, komşum, akrabam) telafi etmek.



Sonuçta 2,5 yıllık terapi sürecinde depresif ruh halimden kurtuldum. Somurtkan yüzüm gülmeye başladı. Özgüvensizlikten kurtuldum. Kendimi suçlamayı bıraktım. Benim için yeni bir dünya başladı, çok şükür, elhamdülillah.

Ama son bir sorunum vardı: Bir bayanla ilişki kuramama sorunu. Ayrıca fiili değil ama düşünce boyutunda erkeklerle fantezi kurma durumu. Bu beni rahatsız ediyordu ve kurtulmak istiyordum. Ancak bu konuyu bayan psikoloğuma açamadım. Bu konuda uzman olmadığını düşündüm. O yüzden Hüseyin Hocamı buldum.

Bir sonraki yazımda Hüseyin Hoca’yı nasıl bulduğumu ve onunla yaptığımız 7 terapi sürecini anlatacağım.
Lütfen samimi dualarınızı ve güzel dileklerinizi benden esirgemeyin.

[psikolog]

Sessiz Çocuk, Yalnız Akademisyen-4

Bir önceki yazımda, Hüseyin Hoca’yı nasıl bulduğumu anlatacağımı söylemiştim. Hüseyin Hocam’dan önceki terapistimle özgüven sorunumu çözmüştüm. Kendimi suçlama durumundan kurtuldum, kalben huzura kavuştum ve yaşama sevincim geri geldi.

Ama fantezi boyutunda ve ütopik düzeyde erkeklere ilgim vardı. Bayanlara karşı da çok az ilgim bulunuyordu. İlişkilenmekte zorluk çekiyordum ve bu durum beni içten içe çok rahatsız ediyordu. Bunu çözmek için YouTube’da video araştırmaya başladım.

İlk önce Anna Erdoğan’ın videolarını gördüm. Videolarında Joseph Nicolosi’nin Onarım Terapisi ve Homoseksüelliği Önleme Rehberi kitaplarını okumayı öneriyordu. Bu iki kitabı dikkatlice okudum ve çok istifade ettim. Kitaplarda kendi hayatımdan kesitler gördüm. Daha önce yaptığım bazı saçma sapan hareketlerimin ve davranışlarımın nedenini öğrendim. Savunmacı kopma gibi davranışlarımın sebeplerini anladım ve bir aydınlanma yaşadım.

Fakat bunlar bana yetmemeye başladı. Yine YouTube’da video ararken “Benim Ailem” belgesel videolarını buldum. Tüm videoları izledim. İçlerinde kendi hayatımdan parçalar buldum ve çok faydalandım. Bu videolarda Hüseyin Hoca’yı gördüm ve kendisiyle iletişime geçmeye karar verdim.

O süreçte Avrupa’da yaşadığım için Hüseyin Hoca’ya mesaj attım. Bana online terapinin faydalı olmadığını, mutlaka yüz yüze görüşmemiz gerektiğini söyledi. Ayrıca bazı yazılar ve videolar gönderdi. Türkiye’ye döndüğümde görüşelim dedi. Ben de Türkiye’ye geldiğimde uçak bileti alarak İstanbul’a geldim ve Hüseyin Hoca ile ilk terapiyi gerçekleştirdik.

Videolarda Hüseyin Hoca çok sinirli ve sert birisi gibi görünüyordu. Fakat ilk terapide gayet yumuşak, samimi ve arkadaşça bir tavır sergileyerek beni rahatlattı. Öncelikle sorunlu aile yapımdan bahsettim. Ailemden sevgi görmediğimi, sevgi depomun çok boş olduğunu söyledi. Bu boşluğu her türlü sevgiyle doldurmam gerektiğini ifade etti.

Ben erkeklere ilgi duyduğum için kendimi suçluyordum. Hüseyin Hoca ise, erotize etmediğim sürece erkeklerle zaman geçirebileceğimi ve sevgi alışverişinde bulunabileceğimi söyledi. Böylece yanlış bir düşünce tabum yıkıldı. Ayrıca, kendimi suçlama durumundan mutlaka kurtulmam gerektiğini de vurguladı.

Dua ederken de “Allah’ım beni kurtar.” gibi ezik bir dille değil, “Allah’ım bana güç ve kuvvet ver.” gibi eril ve vakur bir şekilde dua etmem gerektiğini söyledi.

Benim durumum fantezi boyutunda olduğu için kesinlikle cinsel ilişkiye girmemem gerektiğini belirtti. Bunun çok tehlikeli olduğunu anlattı. Eğer aktif hisseden birisi cinsel ilişkiye girerse, zamanla âşık olup sevgilisini memnun etmek için aktifliği bırakıp pasif olma tehlikesiyle karşı karşıya kalabileceğini söyledi. Aktiflikten pasifliğe geçme durumunda kişinin kendini suçlama eğilimine gireceğini, bunun da kısır döngü şeklinde daha büyük bir bataklığa dönüşeceğini ifade etti.

Bu cümleleri ilk defa duymuştum. Neredeyse 3 yıldır terapi almış, 2 kitap bitirmiş ve sayısız video izlemiştim; fakat hiçbirinde bu tarz bir bilgiyle karşılaşmamıştım. Çok ilginçti: aktif birisi eşcinsellik hayatına devam ederse, eninde sonunda pasif olması kaçınılmazdı. Bu, Hüseyin Hoca’nın uzun süreli terapi tecrübelerinden elde ettiği bir sonuçtu ve gerçek bir vaka tespitiydi.

Terapi sonunda şöyle düşündüm: Fantezi boyutunda girdiğim bu bataklığın biraz ilerisi cinsel ilişki… Daha ilerisi bir pasife âşık olmak… Daha ilerisi ise, âşık olduğum pasifi tatmin etmek için pasifliğe sürüklenmek… Düşünebiliyor musunuz? Kişi gittikçe bataklığa gömülüyor ve çıkmak çok daha zorlaşıyor. Bu yüzden yol yakınken, daha bataklığa tam olarak dalmadan geri dönmek en mantıklı yoldu.

Bir sonraki yazımda Hüseyin Hoca ile ikinci terapi tecrübemi ve elde ettiğim bilgileri paylaşacağım. Dua ve iyi temennilerinize ihtiyacım var.

[psikolog]

Sessiz Çocuk, Yalnız Akademisyen – 5

İkinci Terapi: Korkularla Yüzleşmek

Bu haftaki yazımda ikinci terapi seansımı anlatmak istiyorum. Bu terapi, geçmişe – özellikle de çocukluğuma – dönerek erkeklere olan ilgimin nedenlerini anlamaya çalıştığımız bir seanstı. Çünkü terapistim, eşcinselliği güçlendiren en önemli faktörlerden birinin özgüvensizlik olduğunu söyledi.

Korkak Bir Çocukluktan Yalnız Bir Hayata

Çocukken o kadar korkak, ürkek ve özgüvensizdim ki, büyüdüğümde bu özellikler tüm hayatımı şekillendirdi. İnsanlarla iletişim kurmaktan kaçan, sürekli alay edildiğini düşünen, hatta sınıfta iki kişinin gülmesini kendine yoran bir çocuk oldum.

Benden daha iyi bir üniversiteden mezun birini gördüğümde içimde derin bir eziklik hissediyordum. Bu yüzden meslektaşlarımla görüşmemeye, sosyal etkinliklerden kaçmaya başladım. Toplantılara gitmez, kutlamalara katılmazdım. Üst düzey biriyle konuşmam gerektiğinde ise elim ayağım titrer, sesim kısılırdı.

Kısacası sosyal hayattan kendimi tamamen izole ettim. İnsanlar pandemide bu duruma bir yıl bile dayanamazken, ben ömrümün büyük kısmını bu şekilde geçirdim. Adeta bir mağarada inzivaya çekilmiş bir âlim gibiydim.

Değişim Başlıyor: Kitaplar, Notlar ve Ödevler

Bir gün Nicolas’ın Onarım Terapisi ve Homoseksüelliği Engelleme kitaplarını okumaya başladım. Çok etkilendim. Notlar aldım, kendime ödevler verdim. “Benim Ailem” belgesellerini izledim, eşcinsellerin hikâyelerinden özel bilgiler öğrendim. Ayrıca Anna Erdoğan’ın YouTube’daki videolarını da takip ettim.

Bu kaynaklar sayesinde ilk kez kendimi derinlemesine gözlemlemeye başladım.

Özgüvenin İlk Adımı: Göz Teması

İkinci terapiye geldiğimde elde ettiğim bu bilgilerden ve tecrübelerden bahsettim. Daha önce insanların gözlerine bakarak konuşamayan ben, artık göz teması kurabiliyordum. Göz teması, iletişimin en önemli ilk adımıymış; bunu yaşayarak öğrendim.

Özgüvensizlikten kurtulmak için elimizden geleni yapmalıyız. Araba kullanmak, yüzmeyi öğrenmek, spor yapmak, bir müzik aleti çalmak, resim yapmak… Kısacası bir hobi edinmek çok önemli. Çünkü bu tür uğraşlar insana güç ve özsaygı kazandırıyor.

Artık Susmuyorum

Hüseyin Hoca ile terapide “haksızlık karşısında susmamak” üzerine uzun uzun konuştuk.
Eskiden bana yapılan haksızlıklar karşısında hep susardım. Şimdi ise güzel bir şekilde itiraz ediyorum.
Bu tutum, karşımdaki insanın bana duyduğu saygıyı artırdı. Her defasında kendimi daha güçlü, daha maskülen hissediyorum.

Stresle Baş Etmenin Sağlıklı Yolları

Hocam, stres altında olan birinin genellikle mastürbasyona yöneldiğini veya eşcinsel sitelere girerek partner aradığını anlattı. Oysa stresle baş etmenin başka yolları da var: maça gidip bağırmak, slogan atmak, bir kafede arkadaşlarla oyun oynamak, nargile içmek gibi.

Bana “Erkek ortamını artır ama erotize etme.” dedi. Ben de bu sözü tuttum.
Şu an nargile kafelere gidiyor, erkek arkadaşlarla zaman geçiriyorum ama onları erotize etmiyorum.
Ayrıca spor salonu arıyorum; çünkü spor yaparken insanlarla tanışmak, özgüven kazanmak için harika bir fırsat. Erkeklerin benden farklı olmadığını fark ettikçe onları erotize etmeyeceğim.

Bir Sürecin İçindeyim

Bu bir süreç ve ben bu sürecin içindeyim. Epey yol aldım ama hâlâ gidecek çok yolum var.
Erkek öğrencilerime ilgi duymam beni rahatsız ediyor. Bunu söylediğimde hocam,
“Suçluluk duyma. Erkekleri seçebilirsin ama erotize etme.” dedi.
Çünkü suçluluk duygusu eşcinselliği daha da güçlendiriyor.

Mastürbasyon ve Zihinsel Temizlik

Hocam, mastürbasyon konusunda da uyardı. Özellikle porno izleyerek yapmanın zararlı olduğunu, kuru bir şekilde yapılmasının yanlış olduğunu anlattı. Eğer illa yapılacaksa, bir kadını hayal ederek ve bebek yağı kullanarak yapmanın daha sağlıklı olacağını söyledi.

Kadın hayal edemiyorsam bile, en azından sonlara doğru kadını düşünmemin önemli olduğunu belirtti.
Bunları yazarken utanıyorum ama belki birilerine faydalı olur diye paylaşıyorum.

Eşcinsel Yaşamın Riskleri

Eşcinsel yaşamın tehlikelerinden de bahsetti. Her aktif bireyin, zamanla pasif olma ihtimali bulunduğunu söyledi. Çünkü ilerleyen süreçte aktif birey pasif partnere aşık olabilir ve onu tatmin etmek için pasif olmayı teklif edebilir.
Ayrıca HIV, HPV ve prostat gibi hastalıkların riskinin çok yüksek olduğunu da vurguladı.

“Strese girdiğinde hemen uğraş değiştir.” dedi. “Yoksa mastürbasyon ve seks tehlikesi var.”

Ben kadınlara ilgi duyamadığımı söyledim. O ise bunun zamanla değişeceğini, eşcinselliği güçlendiren davranışlardan uzaklaştıkça ve kadınlarla ilgili hayal gücümü geliştirdikçe bu ilginin oluşabileceğini söyledi.

Son Söz

Bu süreç kolay değil. Ama değişim mümkün.
Korkularla yüzleşmek, kendini yeniden inşa etmek ve adım adım özgüveni geri kazanmak...
İşte ben şu anda bu yolculuğun tam ortasındayım.
Bir gün dönüp baktığımda “İyi ki pes etmemişim.” diyebilmek için yürüyorum.

[psikolog]

Sessiz çocuk yalnız akademisyen-6,Üçüncü Terapi: Sosyalpati Üzerine

Bugün üçüncü terapimden bahsedeceğim. Bu haftaki konumuz sosyopatiydi.
Hayatta yaşanması gereken onca güzel şey varken ben sadece okul, ev ve sınıf arasında mekik dokuyordum. Saatlerce odamdan çıkmaz; makale, kitap bölümü ya da bildiri yazardım. Bu görevleri yaptıkça sanki “level atlıyordum.” Her bir ilerleme beni mutlu ediyor, hayatın anlamını sadece bu başarılarla sınırlı sanıyordum.

Hiçbir sosyal etkinliğe katılmayan, eğlenmeyen, kutlama yapmayan tam bir asosyal kişiydim. Ancak eve gidip yalnız kaldığımda, yani hiçbir işle meşgul olmadığımda, derin düşüncelere dalardım. “Ben ne yapıyorum?” diye sorar ve içimi derin bir yalnızlık kaplardı. Kalbimin üstüne koca bir öküz oturmuş gibi bir sıkıntı hissederdim. Bu psikolojik buhranı kelimelerle anlatmam gerçekten zor.

Terapide, Hüseyin Hoca’ya Nicolasin “Eşcinselliği Önleme Rehberi” isimli kitabından aldığım notlardan bahsettim. Notların bir yerinde anne tutumuyla ilgili bir kısma geldik. Burada annemin obsesif-kompulsif özelliklerinden söz ettim: Aşırı titiz ve otoriterdi; hiçbir şeyi beğenmez, mükemmeliyetçiliği yüzünden sürekli kararsızlık yaşardı. Bu durum beni derinden etkiledi.

Hüseyin Hoca, anneme duygusal yaklaşmamam gerektiğini söyledi. Ona yardım etmemin önemli olduğunu, ancak bunu duygusal bir bağ kurmadan yapmam gerektiğini vurguladı. “O ağlasa da sızlasa da duygusal bir ilişki içinde olmamalısın,” dedi.

Sonra annemin neden böyle takıntılı ve mükemmeliyetçi olduğuna değindik. Hüseyin Hoca’nın “Eşcinsellik bir aile hastalığıdır.” sözü tam yerindeydi. Annemin babası zalim bir adammış; ninemin kafa tasından vücudunun birçok yerine kadar kırmış, annemi, teyzelerimi ve dayımı defalarca dövmüş. Dayım okumak istemiş, fakat dedem izin vermemiş; onu sadece çalıştırmak istemiş. Ortaokul yıllarında dayım bu baskılara dayanamayarak evden kaçmış ve pavyonda çalışmaya başlamış. Orada içki ve kumar alışkanlığı edinmiş. Dedemin zulmü, çocuklarının hayatını mahvetmiş.

Annem ve teyzelerim ise kız oldukları için evden kaçamamış; bu nedenle tüm baskıya katlanmak zorunda kalmışlar. Annem, dedemin korkusundan dolayı titiz, mükemmeliyetçi ve takıntılı bir yapıya bürünmüş. Bu hal, ister istemez beni de etkiledi. Sanki nesiller boyu aktarılan bir hastalık gibiydi.

Annem beni hiç dövmedi ama çok sinirli ve gergindi. Mükemmeliyetçiliği yüzünden yaptığım hiçbir şeyi beğenmezdi. Kararsızlığı nedeniyle bir şey alırdık, sonra hemen değiştirirdi. Ben kendi beğendiğim bir şeyi alsam mutlaka bir kusur bulurdu. Ruh hali bazen pozitif, bazen negatiftir; bu da benim nasıl davranacağımı bilemememe neden olurdu.

Hastalandığında hep “Öleceğim.” derdi ve ben yalnız kalacağım korkusuyla büyürdüm. Bu durum psikolojimi ciddi anlamda altüst etti.

Babam ise tır şoförüydü. Genelde yurt dışına sefere çıkar, ayda bir eve gelirdi. Dedemle ortaktı; eve geldiğinde kazandığı tüm parayı dedeme teslim ederdi. Evdeki üç çocuğu ve eşi umurunda değildi. Biz de dedemin insafına kalırdık. Dedem cuma günleri ilçeye gider, alışveriş yapar, ama bize asla bir şey almazdı. “Ben bu yetim gibi çocukların babasını köpek gibi çalıştırıyorum, bari bir iki poşet de bunlara alayım,” demezdi.

Yemeklerimiz genelde pilav, nohut ve kuru fasulyeydi. Yazın ise annemin bahçede yetiştirdiği sebzelerle yetinirdik. Üzerimizde hep eski, yamalı elbiseler olurdu. Babam çalışsa da, çoğu zaman yetim çocuklardan bile kötü durumdaydık.

Babam eve geldiğinde bizi öpmez, okşamaz, sevgi göstermezdi. Dedem de babama sevgisini göstermemişti. Bu nedenle babam da sevgiyi nasıl göstereceğini bilememişti. Ben de aynı şekilde sevgiyi hissedemeyen bir çocuk olarak büyüdüm.

Bu yüzden hiçbir bayana yaklaşamadım, sevgi gösteremedim. Çünkü kendim sevgiye açtım. Aç olan bir insan, başkasına sevgi verebilir mi? Görücü usulü birkaç görüşmem oldu ama hep “duygusuz” ve “ilgisiz” olduğum söylendi. Ne yazık ki hâlâ bu durumumu tam olarak aşabilmiş değilim. Hüseyin Hoca zamanla aşabileceğimi söylüyor. Bakalım, hep birlikte göreceğiz.

Gördüğünüz gibi, hastalıklı bir aile yapısı, çocukların psikolojisini ve davranışlarını derinden etkiliyor.

Hüseyin Hoca, babamın eve geldiğinde nasıl davrandığını sordu. Ben de önce dedemin yanına gittiğini, ardından köy kahvesine geçtiğini söyledim. Annemle babam arasında hiçbir sevgi ve muhabbet yoktu. Annem baskı altında ezildiği için sık sık sitem ederdi. Babam da ona “Beğenmiyorsan s*ktir git.” derdi. Bu kavgalar bizi fazlasıyla olumsuz etkiledi.

Hüseyin Hoca, “O zaman baban etkisiz bir elemanmış,” dedi. “Ezik, kadını duygusal olarak tatmin edememiş bir birey.”
Sonra ekledi: “Toplumda iki tür hastalıklı birey vardır: Birincisi ezik, zayıf, özgüvensiz ve eşcinsellik korkusu yaşayanlar; ikincisi gerçekten eşcinsel olanlar.”
Babama, eşcinsellik korkusu yaşayan biri olarak baktı ve “Bu durum, çocuklarını mutlaka olumsuz etkiler.” dedi. Gerçekten de öyle oldu.

Hüseyin Hoca ayrıca “Dünyanın en tehlikeli kadını mutsuz kadındır.” dedi. Annem, babamdan ve dedemden ilgi görmediği için sürekli mutsuzdu. Bu nedenle daha 5-6 yaşlarımdayken beni dert ortağı yapmıştı. Böylece kaldıramayacağım yükleri üstlenmek zorunda kaldım. O yıllarda kendi kendime, “Büyüyünce annemi bu durumdan kurtaracağım.” derdim. Anneme karşı aşırı bir duygusal bağ geliştirdim ve bu bağ yıllarca sürdü.

Nicolasin kitabında da belirtildiği gibi, eşcinsellikten kurtulmak için baba, anne ile erkek çocuğun duygusal bağını kesmeli ve ona erkeksiliği öğretmelidir. Ancak benim babam bunu yapmadı. Aksine, anneyle olan bağı daha da kuvvetlendirdi ve bana erkeksi yönü öğretmedi.

Hayatım boyunca babamın gücünü ve desteğini görmek istedim, ama asla göremedim. Hüseyin Hoca, anneyle olan duygusal bağın mutlaka koparılması gerektiğini, baba ile kurulacak erkeksi bağın erotize edilmeden sağlanması gerektiğini söyledi. Bunun için diğer erkeklerle sağlıklı sosyal ilişkiler kurmam gerektiğini, örneğin maça gitmek, birlikte izlemek, kafede oturmak gibi etkinliklerin faydalı olacağını anlattı.

Son olarak Nicolasin, “Annenin aşırı şefkati, çocukta kendine acıma duygusu oluşturur,” diyor. Hüseyin Hoca da bunu onayladı. “Kendine acıma ve zavallı görme, eşcinselliği güçlendirir,” dedi.

Annemin ve halamın dengesiz davranışlarının, bende kadınlara yaklaşma konusunda korku ve endişe oluşturduğunu da konuştuk.

Terapimiz bu şekilde sona erdi.
Siz değerli okuyuculardan, bir kadınla duygusal bir ilişki kurarak mutlu olabilmem için dua ve güzel temennilerinizi bekliyorum.
Umarım bu yazılar, ileride birçok insana fayda sağlar ve farkındalık kazandırır.