Yarım saattir kafamı gömdüğüm kitabı bir kenara bırakıp,sokak kapısını açmaya çalışan anahtarın sesinden gelenin kim olduğunu anladıktan sonra oturduğum koltuktan duruşumu düzeltip sahte bir saygı seremonisiyle karşıladım geleni.
Yaşlanıyordu belli ki;çünkü eskiden kapıyı daha erken açardı,anahtarla kapı kilidini buluşturmak onun için bu kadar uzun sürmezdi.Düşüncelerindeki titremeler ellerine yansıyordu şüphesiz.
Elimdeki romanı okumayı tereddütle bırakıp(bkz. Bir Tereddüdün Romanı),onu dinleyip dinleme arasında gidip geldim birkaç saniye.Romanı okumaya devam mı etmeliydim yoksa onu dinlemek için yeterince yıpranmış olan özsaygımdan taviz mi vermeliydim?Bu taviz sayılır mıydı hem?
Psikolog yetişmeliydi bu anlarda;ona ne demeli nasıl davranmalıydım,sessiz ama derinden bir telaş vardı şimdi göğsümde.Kime nasıl davranmam gerektiğini epey konuşmuştuk ama ona karşı olan tavırlarımda bölünmüş benliğimin hangi yanıyla hareket etmeliydim,bunu net olarak bilmiyordum
Ben bu anlık kaygılarla baş etmeye çalışırken O teravih namazında çalan telefonundan şikayet ediyordu,mahcup olmuş belli ki cemaate karşı;Ah! Ben psikolog olsaydım sana ilk diyeceğim şey “Suç senin değil ki,sen istemezdin elbet ‘kutsallarına’ tapan insanları rahatsız etmeyi”.
Bana miras bıraktığın bir ceza bu.Ama bu sadece senin suçun değil ki.İnsanlığın temel yanılgısı değil mi ki samimiyetsizlik.Samimiyeti bir dansöz gibi kıvırttığımız nefislerimiz karşında gerçekliği gölgeleyen bir duygu değil mi ki artık mahcubiyet .
Kaygılarım derinleşiyordu bu anlarda;koltuğa oturmasıyla beynime çöken sis perdesini dağıtıyordu müphem bir duygu;galiba bu “güven”di.Güven! gerçekten o muydu;çocukken kuyuya düşürüp çıkaramadığım hazinem.
Sonunu kestiremediğim boşluğa dalmaktansa onu dinlemeye karar verdim,bu birkaç saniyelik bilmem kaçıncı düşünsel kargaşada,onu dinleyebiliyorum;sesi kulaklarımda cıvıldamıyor belki onu ama yanımda hissetmek bile her şeyi bir an unutturabiliyordu.
Ben mi onu kazanamadım yoksa o mu beni kaybetti diye düşünmektense,bizi birbirimize unutturanlara inat sarıldım onu bana ,beni ona unutturan duygularla,hasret giderdim düşüncelerimle;belki ellerimle henüz erken diye
Gelen babamdı ve yine kapıyı çalmadan girmişti eve
