Yürüyordu, yürüdüğü yolda attığı derin ver kararlı adımlarla. Gözleri karaydı, korkusuzca önünde dağ olsa tek elle devirebilecek güçte görünüyordu. Ağır fakat emin adımlarla yürüyordu önüne çıkan engelleri, zorlukları görünce gülüyordu,geçmişi hatırlayıp bir an eskilere gitti.Yürüdüğü bu hayat çizgisinde nereye gittiğini bilmeyen savrulan bir kuru yaprak olan eski benliğini hatırladı.
Herkese güçlü olduğunu defalarca kanıtlamaktan yorgun düşmüş aslında içinde yenilmiş bitik ve korkak biri olduğunu itiraf etmekten aciz olan kendisini hatırladı.Şimdi gülerek geçtiği bu zorluklarda hemen pes edip gözyaşlarını kendine saklayıp bir köşede sessiz sessiz dökmemişimiydi?Nasılda capcanlıydı anıları o zamanlar her şey biter,her şey yanar,maffolur,altüst olur diye ne korkardı.Ama sonra her şeyi altüst etmenin garip zevkine varmıştı.Her şeyi yıkıyordu artık insanların onun hakkındaki görüşlerini,tabularını korkularını ve ilk olarak da kendine güvensizliğini alt üst etmişti
Her şeyi yakmanın zevkine varmıştı.Her şeyi geçmişi,utançlarını,korkuları,hatta kıyafetlerini bile atmıştı ateşe çırılçıplak bir şekilde ateşin karşısında cesurca dururken yanan ateşin sıcaklığını teninde hissederken tuhaf bir özgüven ve hınzırca bir zevk almışı.Ancak altüst olduktan sonra hayatı,ancak bütün utancını,korkularını,kuşkularını bu ateşe attıktan sonra anlamıştı.Her şey biter korkusunun çok saçma olduğunu.Çünkü her şey biterdi ve yerine yeni şeyler başlardı.Tıpkı şu kısacık ömründe gördüğü gibi güneşin her akşam batıp her sabah doğması gibi.
Bunları düşünürken bir andan da yoluna devam ediyordu.Durdu hemen yere kapanıp secde etti ve Allaha şükretti.Uzunca bir süre alnını yere gömdükten sonra gözlerindeki mutluluk yaları çorak hayat yolunun tozlu toprağına karıştı ve umutla yeşillendi filizler.Şükrün gözyaşlarıyla hayat yolunda yemyeşil bahçelerde yürüyordu.Tüm bunları kendisine cesareti ,kendisine korkusuzluğu ve kendisine sevgiyi öğreten o dostlara borçluydu.Bunu anımsayınca adımlarını daha da hızlandırdı.Çünkü olara olan borcunu yalnızca bu yolda elinden geldiği kadar hızlı ve emin adımlarla yürüyerek.Onlara ulaşınca onlara şükrederek ödeyebilirdi.
Onu yalnız bırakmamışlardı bu dostlar.Kimilerine göre deli,yaşlı bir adam,alelade biri,yada bir çocuk olabilirdi.Ama onun gönlünün sultanlarıydı.Onlar kalbinin sınırsız topraklı ülkesinin vezirleriydiler.Bu ülke o kadar büyük,o kadar büyüktü ki. Büyüklüğü SULTANLARIN SULTANI Peygamber efendimiz Muhammed S.a.v. efendimize yaraşacak bir ülkenin vezirleriydiler.Ama batiniyi göremeyen zahiriyi tüm gerçekler sanan gözler 'Kralın elbisesi ne kadar güzel,kumaşı ne kadar iyi.'derlerken
Bu dört can dost bu dört gönül ülkesinin vezirleri.Hiç korkamadan 'KRAL ÇIPLAK!!' diye haykırmışlardı.Şükürler olsun o dostlara diye geçirdi içinden.Gerçekleri bir deri kuyulara haykırırken artık dünyaya haykırıyordu.Kimin ne dediğini umursamadan...
Gözyaşları içinde bütün olanca gücüyle yorulmadan,ayağına batan dikenlere,taşlara aldırmadan çırılçıplak koşuyordu hayatının yolunu.Yol çok uzundu daha başlangıç çizgisindeydi ama sonuna varacağını biliyordu.Gözyaşlarıyla,mutlulukla,tebessüm ederek gönlündeki ülkenin sultanı MUHAMED S.A.V e ve onun zahirde dört olan vezirlerine doğru koşuyordu.
22.31 27.08.2009
Bugün başımdan geçen güzel olaylardan sonra yürüdüğüm yolu fark ettim.Ve bahsettiğim gönlümün sultanı Peygamber efendimizin (S.A.V)e ve onun (kendi çapımda) zahirde gönül ülkemdeki vezirleri olarak nitelendirdiğim 4 dostuma.Başta Ruhumun babası olan Hüseyin Kaçına.Eksikliğini hep hissetiğim Saadettin dedem’e.Özlemle beklediğim Özcan Özhan Abim’e.Ve yol arkadaşım olan Ender'e şükürler olsun.
Batınide ise bu 4 vezir milyonlarca milyarlarca yaşayan yaşamayan gelmiş geçmiş veya gelecekteki henüz tanışamadığım görüşemediğim bilemediğim Allah dostlarıdır.
BAYDAR
