Bugün içimdeki çocuğa kulak vermek istedim. Bana ürkek ve yorgun bakan bir çocuk gördüm karşımda. Ağzını açamayan bir çocuk. Bu çocuğu bir yerden tanıyordum. Annesi tarafından sürekli suçlanan bir çocuk. Tacize uğradığında annesi tarafından " kıvırtarak mı yürüdün?" sorusuyla karşı karşıya kalan çocukla aynı bakışa sahipti. Ne istediğini sordum gözlerine bakarak. Haykırmak istediğini ama konuşmaktan bile korktuğunu söyledi bana. Neden diye sordum. Annemi işaret ederek beni susturmaya kalktı. İçimdeki çocukta kafesteymiş meğerse onu anladım. Ama o kafesin anahtarını çoktan aldım biliyordum. Çocuğu kafesten çıkartmak istedim. Bana annesini göstererek "kızar" dedi. "Korkma ben yanındayım" dedim kendimden emin bir şekilde. Kafesten usulca çıkarttım çocuğu. Gözlerindeki yorgun ve ürkek bakış yerini öfkeye ve hırsa dönmüştü. Bu yazıyı da bana o yazdırıyordu. Durdu. Ağlamaya başladı ve benden özür diledi. Neden özür diliyorsun diye sorduğumda. "Eğer bebeklerle oynamasaydım, ablamın elbiselerini giyinmeseydim sen bu mücadeleyi vermek zorunda kalmayacaktın" dedi sesi titreyerek. Sımsıkı sarıldım çocuğa. "Sen suçlu değilsin" dedim. "Evladının mutluluğunu en küçük yaştan itibaren düşünen anne ve babalar onlara muhteşem bir hayat sunabilirler" diye de ekledim. Altında yatan mesajı çok iyi anladı. Mutsuzluğa hapsedilmiş küçük bedeni çıkartmanın gururuyla yaşıyordum artık. Şimdi o çocuğun elinden tutuyorum. O çocuğu ben büyültüyorum. Gözlerine sevgiyle bakıyorum. Ona sarılarak yatıyorum. Ona babalık yapıyorum. Gölgesinde güvende hissedebileceği bir babalık. Ama bana garip bakıyor. Sanki bundan rahatsız oluyormuş gibi. Neden öyle baktığını sorduğumda beni ağlatacak bir cevap verdi. "Sana yük olmak istemiyorum" dedi. "Evlatlar babalarına yük olmaz" dedim sert bir üslupla. Cevabım onu tatmin etmiş olsa gerek bana sevgiyle baktı. Yarın ilk işimiz fotoğrafını bulup odamızın duvarına asmak olacak. Artık sadece ben değil, birlikte anlatacağız hikayemizi.
