Merhaba
Hayatımı yazsam çok birşey çıkacağını zannetmiyorum ama yazmak zorundayım. Doğma büyüme İstanbulluyum. 7 kardeş olarak büyüdük. 4 kız 1 erkek(ben) 1 anne ve 1 baba. Annem çok konuşur, en ufak birşeye karışır ve kendi istediği gibi olmasını ister bu yüzden biraz otoriterdir. Babam sessiz sakin, kendi halinde, bana dokunmayan yılan bin yaşasın zihniyetinde ve asosyal şekilde tanımlayabileceğim birisidir. 4 ablanın içinde büyüdüm. Hepsinin ortak özelliği var o da benim hayatımın onlar tarafından idare edilmesi. Onlar ne isterse o şekilde yaşadım ve şu andada yaşamaya devam ediyorum. Evdeki kadın otoritesinin bu kadar fazla olduğundan ve artık erkek kadın kavramının yer değiştirdiğinden dolayı benim eşcinsellik sorunumun ortaya çıktığını ben her zaman farkında oldum.
Siz zaten sorunumu ve sorunun çözümünü biliyorsunuz neyse yaklaşık 10 yaşına kadar norm al bir hayatım varken 10 yaşımdan sonra pasif, içine kapanık ve daha sessiz bir şekilde yaşamaya başladım. Neden hayatımın bu denli değiştiğini bilmiyorum ama sanırım aile yaşantımla ilgili birşey bu. 16 yaşında geldiğim zaman eşcinsel olarak tanımlamaya başladım kendimi. Benim o zaman kız arkadaşım oldu ama yaklaşık 3 hafta sürdü bu. Kendime olan güvensizlik ve tecrübesizliğimden dolayı ilişkim fazla uzun sürmedi. Bu güvensizlikte evdeki kadınların baskınlığından ve benim onlara sesimi çıkarmayıp sadece boyun eğen tavrımdan geldiğini biliyorum. Hayatım boyunca ailem ne isterse onu yapmaya çalıştığım ve ailemin istemediği birşey yapınca kendimi suçlu hissederek vicdan azabı çeker ve o davranışımdan çoğu zaman vazgeçerdim . Dediğim gibi benim hayatım onların ellerinin arasında bir kuklaydı sadece...
16 yaş benim için hayatımın bir dönüm noktasıydı. Kendimi eşcinsel olarak tabir ettiğim sırada gay pornoları izlerken Serpil ablam tarafından farkedilmişti ve psikoloğa götürülmüştüm. Psikolog bana hatırladığım kadarıyla sadece babanla daha fazla vakit geçir ve kendine uğraşlar dediğini hatırlıyorum. Sadece 1 seans gittim psikoloğa ve anlattığım için rahatlamıştım ama ablamlar sorunumun hallodulduğunu düşünüyordu. Oysa hiçbir şey değişmemişti. Bu durumu ablalarımla paylaşmadım. Onlar benim düzeldiğimi zannediyorlardı Sadece ben o duygumu içime atıp Allahım ben neden böyleyim diye yakınırken kendimi perişan edip ağlıyordum. Sorunlarım o kadar büyüktüki intihar noktasına gelmişti artık ama o anda sadece geleceğimi, hayallerimi ve yanlızlığımı düşünerek umutla hayata bağlandım. Daha sosyal biri oldum. Arkadaşlarımı ailemin kuralları çerçevesinde evime getiriyordum ve onlara onlara gidiyordum. Eskisine kıyasla daha konuşkan, sosyal ve hayat dolu biri oldum ve eşcinsellik yönümü içime atıp gelecekte kendi ayaklarımın üzerinde durduğum zaman halledeceğim bir konuma getirdim. Ben aslında bisexüelim çünkü kızlara duygusal anlamda birşeyler hissedebiliyorum. Erkeklerede duygusal anlamda birşeyler beslesemde erotik anlamda hiçbir şey beslemiyorum o yüzden erkeklerle hiç cinsel ilişkim olmadı benim. Kızla daha doğrusu kadınla 1 kere ilişkim oldu ama o da biraz arkadaş zoruyla ve zevksiz oldu çünkü hiçbir duygusal birşey hissetmediğim biriyle sex yapmak bana biraz boş geliyordu. Sadece o anlık ihtiyacımı gidermiştim.
Şu an 19 yaşındayım. Üniversiteyi kazandım ve makine mühendisliği okuyorum ve yine içimde o duyguları barındırarak hayatıma devam ediyordum. 19 yaşıma geldiğim halde yine ben özgür olmak yerine aileme bağlı bir hayat yaşıyorum. Onların istediği zaman evde olurum istemedikleri hiçbir davranışı yapmam kısacası oyunu onların kurallarına göre oynarım. Kendi hayatım diye birşey yok...
Facebook ortamına yaklaşık 5 ay önce girdim ve biraz büyülenmiştim daha doğrusu. İnsanların dertlerini dinlemek, onlarının dertlerinin benden daha büyük olduğunu görmek, bir kurtarıcı görevi üstlenmek ve kendi dertlerimi benim durumumda olan insanlara rahatça anlatmak beni yatıştırıyordu ama ben ne kadar mutlu olsamda böyle bu durum sadece içimde bastırmış olduğum duyguyu körüklemişti ve ben bu ortamdan insanlarla buluştum. Kafa dengim insanlardı ve onlarla konuşmak bana huzur veriyordu. İçlerinden birisinden çok etkilenmiştim ve onun yaşı 22ydi. Aşkım şeklinde hitap ediyorduk birbirimize. Beraber vakit geçirmek hem ona hemde bana huzur veriyordu. Tabi bu huzurun kalıcı değil sadece bir heves olduğunun farkındaydım çünkü bu ortamdaki ilişkileri az çok biliyordum. Yine Serpil ablam benim bu ortam için açtığım Facemi gördü. Böylece 2. psikolog davası başladı ve size gelmeye başladım artık. İleride kendi başıma çözeceğim dediğim sorunumu ablamın zorunlu desteğiyle bu yaşımda çözmeye başladım ve ben umutluyum çünkü bisexüelim ve erkeklere karşı bir zaafım yok.
Kendi evim olduğu halde eve adımlarım geriye giderek gidiyorum. Dışarıda kurduğum ne hayaller, umutlar ve istekler varsa o evin kapısından içeri girdiğim anda buharlaşıp gidiyor ve evde enerjisi olmayan, sadece televizyon izleyen ya da odasında tek başına zaman geçiren ve evdeki insanlarla doğru düzgün birşey paylaşmayan birisi oldum. Dediğiniz gibi yaşanmışlıklar var. Bu evden bağlarımı koparmadığım sürece sorunlarımın mezarıma kadar geleceğini çok iyi biliyorum
Özet olarak, ben sorunumu ve sorunumun çok büyük kısmının evdeki pasif, içine kapanık, boyun eğen, kuralları olmayan ve isyan etmeyen biri olduğum için bu durumda olduğumu biliyorum. Sorunumun çözümü için birçok adım gerektiğinide biliyorum işe ilk isyan ederek başlamak gibi mesela. Bende evde olmak yerine daha fazla aktivite için MS Office kursuna yazıldım ve spora en kısa zamanda yazılıyorum. Çözüm belli: İsyan et, evden belirli şekilde bağlarını kopar ve kendi kurallarını kendin koy. Bunları başarınca hayatımın kökten değişeceğini biliyorum ben. Umut ediyorumki elbet bir gün sorunlarımı çözüp normal bir birey olarak hayatıma devam edebilirim.
