Geçen 20 yılıma bakıyorum da nasıl geçmiş bu hayat. Sanki 20 yıl değilde çöplük bir zaman dilimi. Hatırlanmaya değer bir hatıra yok. Mutlu olduğum bazı zamanlar oldu tabi ki ama o da yaşadığım acıların arasında kaybolup gitti. Bazen sessiz sakin bir dağa çıkıp avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum. Allah'a isyan etmekten ne kadar kaçınmak istesem de olmuyor. Bazen sessiz kalamıyorum. Evde duvarlara bile haykırsam içime bir rahatlama geliyor. Aslında haykırdığım Allah ya sesimi duymasını ümit ediyorum.
Dünya adaletsiz. Tek istediğim adalet. Ama insanlar aynı şekilde dünyaya gelmiyor. Küçükken diğer insanlar gibi olmak istemediğimi, farklı olmak istediğimi dilediğimi hatırlıyorum. Ama bunu dilerken belki futbolda, resimde veya müzikte bir yeteneğim olur diye düşünerek dilemiştim. Eşcinsellik olur diye düşünmemiştim. Şuan tek istediğim şey normal, sıradan bir insan olmak.
Bazen sanki başıma birden, yeni gelen bir şeymiş gibi şaşırıyorum. Nasıl benim hayatım bu kadar farklı olabiliyor. Diğer insanlardan o kadar farklı ve benzersiz ki!
Eşcinselim. Bunu kabul edebilirim. Ama bunu ben mi istedim. Kim bunu isteyebilir ki! Kim bunu hayatına bilerek sokar? Tamam hadi bunu geçtim. İstemediğim bir şey olmak bana hiç mutluluk vermedi. Sadece acı getirdi. Olmak istemediğim bir şeyin acısını çektiğim yetmiyormuş gibi insanlar tarafından ibne, günahkar yaratıklar olarak adlandırıyoruz. Bir arkadaşımın bir eylem hakkında yaptığı yorumu hatırlıyorum: ...gayler, lezbiyenler kısacası şeytanın ordusunun hepsi oradaydı. Harika, birde şeytanın ordusuna mensup ettiler.
Merak ediyorum acaba tüm insanlar bir günlüğüne eşcinsel olarak yaşasaydı dünya nasıl bir yer olurdu.
Dünyada eşcinsel olarak yaşıyorum. Nasıl böyle oldum bilmiyorum. Allah beni bununla imtihan mı ediyor. Nasıl bir imtihan bu. Sanki bununla imtihan edilirken doğuştan benim mutlu olma hakkım elimden alınmış gibi hissediyorum. Kaderim eşcinselliğe mi direnmek yoksa yalnızlığa mı? Arkadaşlarım, kuzenlerim, kardeşlerim hepsi evlenip tek tek yuva kurdular, kuracaklar. Hayatlarına bir aile olarak devam edecekler. Ya ben! Sanırım ben yalnız öleceğim. Ölüm döşeğinde sahip olacağım tek şey hiç kimse ve hiçbir şey.
Aşk tüm duygular arasında en yücesi ve en güzeli olarak bilinir. Ama ben öyle tanımadım aşkı. İlk tanıdığım zamanlarda büyüleyiciydi. Sahip olunan en güzel duyguymuş gibi hissettim. Ama bir eşcinsel olarak aşklarım daima platonik oldu ve öyle kaldı. Platonik aşkların güzel yanları da var ama artık genel olarak sadece acı veriyor. Merak ediyorum karşılıklı birbirini sevmek nasıl bir duygu. Bunu öğrenemeden öleceğim belkide!
Bazen söylenmeden edemiyorum. Erkek değilde kadın olarak doğsaydım nasılda farklı olurdu her şey. Sahip olmak istediğim her şey gerçekleşebilirdi belki. Ama öyle olmadığı için sahip olmak istediğim ne varsa sahip olamıyorum.
Çok fazla hayal kuran birisiyim. Ailem bana hayal dünyasından çıkıp gerçekliğe adım atmamı söylüyor. Bunu nasıl yapabilirim! Dünyada çekici olan ne var ki. Sadece acı görüyorum. Oysa hayal dünyamda hiçbir engel yok. Gerçekliğe adım atmaktan korkuyorum.
Acaba gelecekte hayatım nasıl olacak! Ya bundan çok daha acı dolu, yada hayal ettiğimden daha güzel.
