16/01/2013
Gülen kadın…
İçten gönülden gülmeyi gerçekten mutlu olmayı dileye dileye geçirdiğim 43 yıl,cocukluğumdan bugüne düşündüğümde verdiğim onca mücadele dönem dönem düştüğüm karamsarlık çukurundan “kendine acıma deyişlerim “ve hayatımı adadığım iki yavru hatırına tekrar ayağa kalkışlarımdan ibaret.
Bu satırları niye mi yazıyorum; hep hayatım roman, yazsaydım keşke deyip yazmayı ciddi olarak hiç düşünmemiştim, kendi adıma hiçbir şey yapmayı düşünmediğim gibi, yine kendi adıma olmayıp yavrum, göz bebeğim ,değerlim ,kıymetlim adına gitmeye başladığım Hüseyin hoca sayesinde yazıyorum, belki benim gibi sorunları olan benim gibi tutunacak bir dal bir umut arayan birileri okur ve yalnız değilmişim der ve belki bir nebze acılarımızı paylaşabiliriz diye…
Dedim ya hayatımızı adıyoruz çocuklarımıza hele bir de babasız cocuk büyütüyorsanız, hayatta yediğiniz çelmeler ve düşmekten yorulduysanız sevgisiz
itilmiş ve yalnız kaldıysanız sizin çektiğiniz eksiklikleri onlar çekmesin diye onlar mutlu oldukça sizin yüzünüz gülüyor diye yemiyor yediriyor, giymiyor giydiriyorsunuz, amaç belli dişinizi tırnağınıza takıp yavrularınızı hayata hazırlayacak onları mutlu edecek ve hayatlarını kolaylaştıracaksınız.Babasızlığın boşluğunu ne kadar az hissettirirseniz o kadar iyi,tabi bunlar benim bugüne kadar yapmış olduğum doğrularım ama bugün yapmış olduğum hatalarla yüzleşmem çok acı veriyor bana…
Ben 23 yaşında iki çocuklu, bir çocuk anneyken başladım hayat mücadelesine, öncesi o kadar etkilemiyor artık, 3 yaşındaki oğlum ve 2 yaşındaki kızımla başladık yokluk, tecrübesizlik, sudan çıkmış balık gibi bin bir zorluğu olan hayat yolculuğuna, iyi kötü beceriyordum kendimce fedakarlıklara bir yenisini daha ekleyerek yaşamaya yaşatmaya, içimiz yaralı ama sarıp sarmalıyorduk dışımızı ve pırlanta gibi çocuklar yetiştirdim kendimce..
Sonra bu büyü bozuldu ergenlik çağında kızımın sorunları önce başladı sonradan geliştirip öğrendim baba yokluğunun sarıp sarmalamayla geçmeyeceğini, asıl anlatmak istediğim kızımla ilgili konular olmadığı için detaylara burada yer vermeyeceğim belki sonra yazacaklarımda anlatırım. Hiç istemesem de erken bir evlilik yaptım şu an 23 yaşında evliliği yolunda gibi ama şunu söylemeliyim çok acı çekti.
Kızımla uğraştığım zamanlarda oğlum mükemmel çocuk olarak kenarda kaldı benim çalkantılı yaşantım,kızımın sorunları derken o beni hiç üzmeyen hep yanımda olan çoğu kere benden daha mantıklı eleştirileri olan hayattaki tutunacak dalım..
Kızım evlendikten sonra boşta olan ben (hani hep çocuklarına yapışmış bir anneyim ya ,hani hep hayatlarını kolaylaştırmayla ömrümü geçirdim ya , yaptığım en büyük yanlış bu kadar korumacılık bu kadar onlar üzülmesin mantığının yanlışlığı bugün bir tokat gibi vuruyor yüzüme,bırakın ey anneler ey babalar,çocuklarınız hayatı yaşayarak üzülerek,düşerek kalkarak öğrensinler benim yaptığım hataları yapmayın,çocuklar büyüdükçe bu hislerinizi kullanıyorlar amacından çok sapıyor,siz neleri düşünerek hareket ediyorsunuz onlar neleri bunu çok geç anlamış biri olarak sesimi duyun haykırıyorum ailede olan biten ne varsa sorunlar,yokluk,hastalık,en acı hikaye onlarda öğrensinler..) bu sefer oğluma yöneldim bu güne kadar ona çok güvendiğimden hiç araştırmamıştım onu,birden aklıma bir soru geldi kızımla ve çevremdeki diğer insanların ergenlik çağındaki çocukların sorunlarıyla ilgi bir sürü örnek varken oğlumda bu sorunlar hiç olmamıştı “bir insan nasıl mükemmel olabilir” benden sakladığı bir şeyler var mı diye araştırdım ve bir hafta geçmeden benim ömrüm boyunca ne kadar çok derdim var falan filan şöyle oldu böyle oldu diye düşündüklerimin tam tepesine oturdu ve benim dünyamı başıma yıktı.Dert vardır dert üstüne sözü bende tecelli etti Mevlam başka dert verip derman aratmasın ve mevcut dertlerimizin devasını biran önce versin inşallah.
Ne mi oldu bir annenin dibe vuruşu hem öyle böyle değil,tekrar yine onlar için ayağa kalkmam bayağı uzun sürdü bu sefer.Benim canım oğlumun eşcinsel olduğunu öğrendim.
Hey hat asıl şimdi başlıyor,(” senin unumu eledim eleğimi astım” kızım evlendi bak oğlunda üniversiteyi bitirdi alkışla kendini nasılda bunca zorluğa göğüs gerdik beraber ama oldu işte başardık.İşte birde şimdi tepe taklak oldum başladığım yerden çok gerideyim)o azılı mücadele.
Dostlar hiç kolay değil çok ama çok zor hani derler ya “eşekten düşenin halinden eşekten düşen anlar diye” ki bu satırları okuyorsanız sizinde benim durumuma benzer haliniz var ve anlıyorsunuzdur beni,bu işin peşini ben gücüm yettiğince bırakmayacağım,elimden ne geliyorsa gelmeyeni de elinden geleni bularak devam edeceğim Allah’ın izniyle tabi..
Oğlumun durumunu öğrendiğim zamanki duyduğum acıyı size tarif etmem mümkün değil umutsuz bir durum diyordum mahvolduk, öyle ya tv kanallarında son zamanlarda oldukça popüler bu insanlar her ne kadar toplum kabul etmese de demek ki bundan kurtuluş yok.Tam bir depresif hale girip kendimi soyutladım hayattan. Aklımdan neler geçmiyor ki en cok küçücük halini hatırlayıp onun bu duygularla nasıl kendi başına mücadele verdiği benim nasıl olupta onun bu sessiz çığlığını duymadığım anlar beni kahretti. Konuyu oğluma açmadan kendimce bu konuları araştırdım gece ağladım gündüz araştırdım . Bir umut arıyordum tutunacak bir dal, makaleler okuyorum kitaplar alıyorum bu neden benim başıma geldi diye dertleniyordum ama şükürler olsun ki inancım var “neylerse Mevlam eyler neylerse güzel eyler” , “hayır ve şer Allahtan’dır” bu inançla dualara sığınarak ayakta kalabildim.Yaklaşık iki sene oldu ben bu konulara gireli.Ama bu iki senede hep doğruyu bulmaya uğraştım okurken gördüm ki anneler babalar çocuklarına yaklaşırken çeşitli hatalar yapıyorlar ben bunları en aza indirmeliyim diye eğer olmasa ki bunu hiç düşünmek istemiyorum.Bir daha başka şansım olmayabilir.Çünkü benim durumumda olan aileler çocuklarının elini tutup o hastane bu psikolog gidiyor ve sonuç alınamayınca çocuklarda çevrede bu kadar bu olayın yayılması için uğraşan varken inançlarını kaybediyorlar.İşte o zaman aile onları ya reddediyor yada çocuk ailesinden başka bir yerde kendi istediği hayatı bir bataklığa düşmüşcesine bata bata yaşıyor.
Ben bu eşcinselliğin doğuştan olmadığına bu ham bilgilerimle inanıyorum ve gerçekten kurtulma kararlılığı ve inancı içerisinde olursak bu sınavı da aşacağımız kanaatindeyim.
İşte bu araştırmalardan sonra samimiyetine ve idealistliğine inandığım tek doğrum Hüseyin Hoca’ya ulaştım. Yapmış olduğu çalışmalar ve başardıklarını kısmen gözümle gördüm kısmen de dinledim. İnşallah yakın zamanda bizde kazananlar hanesindeki yerimizi alırız ve İnşallah bu yazdıklarımın birilerine faydası olur.
Önce şok geçirerek, sonra evladımız için kabullenme süreci sonra araştırma ve doğru insana ulaşma çabası ve sonuca doğru yola çıkma sıralamasında yalnız olmadığım düşüncesiyle yüzümde beliren gülümseme umarım hep devam eder.
