“Değişmeyen tek şey değişimdir.” der Heraklitos.Hem de ne güzel der.Herşey bir değişimin içinde değişip gidiyor...İnsanlar, insanlar değişiyor giderek.Durduk yere olmuyor bu değişim;onları da bu değişime iten sebepler var elbet...Önce algılar değişiyor,sonrada yanılgılar...Etkiler arttırırken şiddetini tepkiler kaybolup gidiyor.Kimse umursamıyor birbirini aynı bir diğerinin yaptığı gibi.Yılan bin yaşasın derken kazık çakıyor ebediyete...Bir yandan umutlar yeşerirken sessizce,öteki yandan filiz veriyor öfke,içindeki nefret tohumlarını kusuyor gizliden gizliye...Çocukluğunu kusuyor ilk önce aklına geliyor “yapma-etme”ler peşpeşe.Annesinden yediği dayağı hiç unutmuyor mesela.Hani şu pazardan alınan Çin vazosu vardı ya üç kuruşluk;komşular kıskansın diye yerleştirilen antreye,ne kıyamet kopmuştu o gece...Yazık boşuna tüketmişti kendini “Anne,anneciğim” diye.İşte yine böyle silik bir kare;ışıklar sönmüş ben bir kez daha sahnede.Ben giderken ilkokul beşe,eve geldim ve korkuyla dokundum ancak erişebildiğim zile...Beni o halde görünce şaşırmıştın,ben de olsam şaşırırdım,beline kadar ıslanmış küçük bir kız ama oda bir çocuk en nihayetinde...Odaya götürdün beni sessizce,komşular görmesin diye gizleye gizleye...Meğer komşular fark etmişler mavi önlüğümdeki ıslaklığı ben yürürken antrede üzgünce...Huzursuzluk ve öfke kolkola girmiş dolaşıyorlardı yine o gece.Sonra bir hedef belirlemişlerdi kendilerine;bir tarafta kalbi kırık masum bir yürek öteki tarafta hırçın,kalbi buz tutmuş bir anne.Daha ne gerekirdi ki şiddeti davete?Şiddet bir an bile tereddüt etmedi, malum davete icabet gerekirdi...Annem ilk defa “Allah’ın cezası” dedi “Allah’ın cezası,senin yüzünden rezil oldum aleme,tutamadın mı çişini birkaç saniye...” Attığın tokat değil de anne söylediğin laflardı yakan canımı...İşte giderek artıyor etki,tepki ise saklanmış korkudan bir yerlere,belki de körebe oynuyor tek başına hayalimde...Birdenbire geliverdi lise,ortaokul maceralarımı yaşayamadan attım çöpe.Şiir yazmaya kalksam ancak tutardı iki yada üç dize.Bir umutla,hevesle başlayan ve sona eren hüzünlerle.Yalnız ve biçare...Bazen saniyelerdi kovaladıklarım bazense saatlerdi yakalayamadıklarım...Mazide kalan tek mutlu anım,liseyi kazanmaktı belki de ......
