Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

senin umutsuzluğun ve vazgeçmeye meyilli yapın iyi değil umarım düzelirsin...

Yine arabeske bagladm sanırım…
Sürekli düşünmekten kafayı yer oldm.
Hergün cocukken basımdan gecen lanet olayada, o pislik emelini üstümde gerçekleştiren şerefsize lanetler okuyup beddualar ediyorum.
Ben neden böyleyim diye düşünmüyorum artık.
Diyorum ki: neden benim çevrem böyleydi ve beni bu lanet bataklığa itti.
Benim hiç mi suçum yok? Tabi ki var.
Ama ben istemedim ki öyle bir hayat yaşamayı, ben istemedim ki eşcinsel arzular pesinde koşan cahil bir aptal olmayı.
Şimdi oyle değilim ama sürekli içimde büyük bi boşluk var.
Hangi kızla cıksam hangi kızla dolaşsam öpüşsem dolmuyor.
Bunlardan zevk alıyorum tabi, bi kızla öpşmek onu mutlu etmek onu korumak onunla gezmek tozmak, onun sana muhtaç oldugunu onun senden güçsüz oldugunu bilmek beni çok mutlu ediyor.
Ama nedenini bilmediğim bir şeyden dolayı o boşlugu dolduramıyorum.
Son 1 haftada içimde oyle bi nefret ve kin var ki yanıma kim gelse kovuyorum.
En ufak seylerden kavga cıkarıyorum.
İçimde sürekli kötülük yapma masum olmayan insanlara zara verme onları incitme istegi var.
Ve bu istegi durduramıyorum.
2 gün önce tv de bi yayın vardı ve izledm yayında tecavüz sahnesi ve ardından tecavüz edilen kişinin çektiği acılar gösteriliyordu.
O gösterilen acı benim o kadar içime işledi ki o kadar derinlerime indi ki kendimi tutamadım ve aileme belli etmeden odama gidip hüngür hüngür ağladım.
Lavaboya gidip aynaya baktıgımda gözlerim kan çanağına dönmüştü.
O gun sabaha kadar hiç kimseyle konusmadım hep sustum ve agladım.
O lanet olay yüzünden ben ne hallere düştüm o iğrenç herifin yüzünden hayattaki tüm lükslerimden tüm ihtiyaçlarımdan vazgectim.
Etrafmda ağzımdan çıkan herseyi yapmaya hazır olan bi ailem var.
Ama ne onların yaptıkları ve yapmak istedikleri beni mutlu ediyo, nede benim yaptıklarım beni bu yalnzlık hissinden kurtarıyo.
İlk terapinin ardından yanılmıyosam 2 ay kadar bir süre gecti ve ilk defa eskiden yasamış olduğum escinsel hayattan bu kadar çok pişmanım ve kurtulmak  istiyorum.
İçimde var olan o küçük çocuğu kendi istediğim gibi yetiştiriyorum.
Güçlü, kararlı, azimli ve asla pes etmeyen bir çocuk.
Bazen birgün gerçekten öleceğimi düşünüyorum.
Ve anlıyorum ki ben arkamda yıkılmıs bi aile değil çocuğundan gurur duyan asil bir aile bırakmak istiyorum.
Bunun için çabalıyorum ve cok  saçma ama nasıl bir çaba bunu da bilmiyorum.
Önceden içimi yazarak döküyordum ve rahatlıyodum ama simdi oyle değil.
Yapmış olduklarımdan o kadar cok utanıyorum ki kimse bilsin kimse öğrensin istemiyorum.
Ama biraz önce hüseyn beyle konustuk bu nefret duygumun fazla olması benim iyiye gittigimin bir işeretiymiş ve korkmamalıymısım.
Bunu ilk duydugumda çk sevndm. Hala da seviniyorum gerçi.
Ama o kısacık konuşmamızda Hüseyin bey bana öyle bir sey söyledi ki hala o cümlenin verdiği güven ve şefkat  duygusunun etkisindeyim ‘KORKMA’…

Bugun 2. terapi için yola çıktım yine istnbula gdcem.
Bi an önce istanbulda olup hüseyn bey ile 2. terapiye baslamak istiyorum.
Sabırsız davrandığım için 1 saat önceden gtmisim.
Ama beklemeye sabrım yok hemen girmek istiyorum odaya
Fakat odada baska hasta var die giremiyorum.
Mecbur beklicem.
Herneyse biraz sonra odadaym tekrar.
Bu odaya ikinci girisim.
Kendimi bi tuhaf hissettim.
Ama 2. seans bekledigim gibi gecmedi.
Çk alakasız konular işledik bence ama yinede hüseyn bey in bi bildigi vardır.
Seanstan çıktıgımda ilk girerkenki heyecanım yok olmustu.
Ne biliym istedigim gibi gecmemisti.
Seanstan çıktım biraz gezdm istanbulu ama o kadarda begenmedm.
SEANSTAN SONRAKİ GÜNLER:
Kendimi eskisi kadar iyi hissetmiyorum.
Kendime gelen güvenim yok olmus adeta boslukta sallanıyo gibiyim.
Hüseyin bey ‘tedavi sürecinde iniş çıkışlar olacaktır’ demisti.
Galiba bu da bi inişti
Bi hata yaptım galiba o yuzden.
Kendime gelen güvenim yok olmus adeta eskiye geri dönmüştüm.
Utanıyordum ben bir daha hüseyn beyin yanına nasıl gidcem diye.
Kızlara olan ilgimin yanında birazda olsa erkeklere olan ilgim artmıstı.
Bundan cok rahatsız oluyordum ne yapacağımı bilmiyordum.
Ama birkaçgün snra 3. terapi var
3. terapide bunlar gecer galiba…

Bugun ilk terapi için erkenden kalktım.
En güzel kıyafetlermden bi tanesini giydim
Eee nede olsa ilk defa İstanbul a gidiyorum.
Orda salaş bi çocuk  izlenimi vermek istemiorum kendime.
İstnbula daha doğrusu hüseyn bey in yanına gitmek için yola çıktık
Neden bilmiyorum ama hiç heyecanlı deilim
İstanbul a gitmek daha önce bi hayaldi
Evet. İşte gidiyorum İstanbul a ama hiç heyecanlı deilim en büyük hayalim olan İstanbul a gidiyorum iste… ama biraz olsn heyecan yok.
Yanmda ablam ve cgrafya hocam var
İstanbul a vardk ama televizyonda gördüğüm o muhteşem İstanbul gözüme iğrenç bi hapishane gibi gözüküyodu.
O güzel sehirden bi an önce çıkıp evime gitmek için sabırsızlanıyordum.
Kendimi çok yanlz halsiz ve aciz hissediyorm.
Az sonra 4. katta hüseyn bey in dairesinn önndeym.
O kapın arkasnda beni yepyeni bi hayatn beklediğin farkndaym.
Ve bi müddet snra içeri girip hüseyn bey le ilk terapimize bşladk.
Neden bilmiyorum ama hseyn bey i grunce ona cok fazla güvendiğimi hissettim.
Onu daha öncedende tanıyordm fakat yanına gtme frsatım olmadı
Beklide bu yuzden bu kadar fzla guveniyordum ona te çıkış yolumun tek çaremin Hüseyin bey olduğunu düşünüyorum.
Onnla knusurken neden gay olduğumu flan hepsini anlattı bana.
Dgru solemek gerekirse mantıklıda geliyodu.
Faka gecmişime dair tüm acı veren olayları tek tek hatrlamam canımı sıkıyodu.
İyileşecegimi biliyorum. Fakat iyileşmek istiyor muyum onu bilmiyorum.
O kadar çok sey düşünmk istiyorumki adeta beynimi kontrol edemez oldm. Sürekli yanlz kalmak sürekli düşünmek istiyorum daima düşünmek.
Erkekleri bırakrsam beni kim korucak km mtlu edecek beni bilmiyorum.
Bu lanet sedyen kurtulursam tek kalacağımı kmsenn beni anlamayacağını düşünüyorum.
Ve ilk terapi benm neden boyle oldugumu anlamamla gecti.
Ben terapin bittiğini odadan çıkacağımı dusunurken dktr ablamı cagırmamı soyledi.
Ben zannediyorum ki terapin nasl gectiğini anlatacak.
Fakat ablam içeri girdiğinde terapide neler konustugumuzu neler öğrendiğimi hepsini tamamen anlatmamı istedi.
Ya ne yapmaya çalışıyor bu adam anlamıyorum.
Ablama anlatrken kızarıyorum utanıyorum sıkılıyorum.
Ve ablamın bana gizliden gizliye bana acıyan gözlerle bakması bana acı veriyordu.
Zevk mi veriyor doktora benm bu hallere girmem anlamıyorum.
Ablamın bana acıyarak sefkatli davranması beni daha da beter yapıyodu.
Fakat terapiden çıktktan snra inanılmaz bi sekilde mutluydum ve kendime olan güvenim gelmisti. Ve artık istiyordm bu lanet seyden kurtulmayı.
Evet kurtulcam ben bundan.
Bidahaki terapiyi iple çekiyorm. Hseyn beyle konusmayı onnla dertlesmeyi iple çekiyorm.

   ARTIK YENİ BİR ÇOCUK DOĞUYOR. KENDİNE GÜVENEN, SAF VE TEMİZ BİR ÇOCUK…

                                                     Merhaba arkadaşlar
Hikayeme başlamadan önce biraz açıklama yapmak istiyorum. Bazı eşcinseller bulunduğu durumu kabullenip ‘ben böyle (eşcinsel) yaratıldım’ diye düşünüyor. Fakat hakikat öyle değildir. Çünkü insanlar ya erkek ya da kadın olarak yaratılmıştır bunun bir ortası yoktur. erkek olarak yaratılanlardan bazıları bulunduğu durum, yetiştirilme tarzı, psikolojik sorunları veya tecavüz sonucu cinsel eğilimlerinde değişmeler oluyor. Hatta bu durum daha da ileri giderek kendilerini kadın gibi hissediyorlar. ‘Allah bizi öyle yarattı’ diye düşünüyoruz. Fakat bu çok yanlış bir düşüncedir. Çünkü eğer Allah isteseydi zaten bizi bir kadın olarak yaratır ve kadınlarda olan tüm özelliklerle bizi donatırdı. Ama erkek olarak yarattı. Ve bizi diğer erkeklerde hangi vasıflar varsa bizi de o vasıflarla donattı. Bizler erkeğiz ve erkeklik ne gerektiriyorsa bizde onları yapmalıyız. Bunu yapmak zor değil çünkü bizlerde birer erkeğiz. Dediğim gibi insan ya erkek ya da kadın olarak yaratılır. Bunun bir ortası yoktur ki ‘Allah bizi böyle yarattı’ diyelim. Şimdi gelelim kendi hikayeme…
Ben lise son sınıf öğrencisi bir ERKEĞİM. Çocukluğumda baba ve abimin bana yeterince ilgi göstermemesi sonucu hep ablalarım ve annem ile beraber vakit geçirir ve onlarla çeşitli kadın oyunları oynardım (kadınsılaşma sürecinin başlangıcı). Ayrıca içine kapanık, duygusal ve manevi anlamda zayıf ve korunmasız bir çocuktum. Şimdi ise yavaş yavaş bunları yeniyorum. Her neyse bu durum hep böyle devam etti. Bir gün yani ben 9 yaşlarındayken benden 8 yaş büyük kuzenim tarafından tecavüze uğradım. Daha sonra ortaokul yıllarında erkeklerden cinsel anlamda etkilenmeye başladım. Halbuki bu zamana kadar her şey gayet doğal seyrinde devam ediyordu. Bu erkeklerden etkilenme durumu lise 2. sınıfa kadar devam etti ve eskisinden daha kötü bir durumdaydım. Ve bu hislerim o kadar yoğunlaşıyordu ki artık cinsel isteklerim diğer eşcinsel erkeklerle yapılan eylemlere dönüştü. Artık eşcinsellik benim hayatımın bir parçası hatta hayatımın tümü olmuştu. Ve bir süre sonra tamamen eşcinsellerden oluşan toplulukların arasına girmeye ve partilere gitmeye başlamıştım. Durum böyle devam edince kendimi kontrol edememeye başladım (eşcinselliği kabullenme sürecinin başlangıcı). Eşcinsellerin bulunduğu ortamlar beni o kadar mutlu ediyordu ki hayatımda o kadar mutlu olduğum başka zamanlar hatırlamıyorum. Ta ki abim beni yakalayıncaya kadar. O günden sonra hayatımdaki kısıtlamalar ve sürekli hesap vermeler beni o kadar bunaltıyordu ki hayatım resmen zindana dönmüştü. Abimin beni sıkmasına rağmen hoşgörülü ve anlayışlı davranarak bana kızmaması ve eşcinselliği bırakmamı istemesi ve bunun için çeşitli şeyler yapması beni şaşırtıyordu. Ama bir yandan da içimden abime kızıyordum ‘neden abim olduğunu sürekli benim yanımda olduğunu daha önceden hissettirmedin?’ diye. Ama artık çok geç diye düşünüyordum eşcinselliği bırakmam için. Ve abimin de bana merhametli davranması ve bıraktığımı zannetmesi benim işime geliyordu. Çünkü ben bırakmamış hala eşcinsel arkadaşlarımla konuşmaya devam ediyordum. Ve abim bir süre sonra tekrar yakaladı beni. Yine kızmamıştı. Yine iyi niyetle davranmış ve bırakmamı istiyor, bıraktığımı zannediyordu. Fakat her seferinde imkanlarım daha da kısıtlanıyor her seferinde hayatım daha berbat bir hal alıyordu. Bu mutsuzluk beni o kadar üzüyordu ki artık dayanamaz bir hal almıştı ve intihar etmiştim. Abim intihar etmemin nedeni olan eşcinselliği anlamış ve ablama söylemişti. Ve beni ablamın yanına yani başka bir şehre gönderme kararı almışlardı. Bende artık bırakmak hatta bu illetten kurtulmayı istiyordum. Bulunduğum il İstanbul’a çok yakındı ve ben Hüseyin Bey’in varlığından haberdardım ve onun iyi bir doktor olduğu hakkında duyumlar almıştım. Bir müddet sonra da Hüseyin Bey’in yanına ilk seans için gittim. Kardeşlerim inanın bana Hüseyin Bey’in terapisi bana o kadar iyi geldi ki bu illeti bırakacağıma, bu illetten kurtulacağıma dair inancım arttı. Sadece bir seans gitmeme rağmen kendimi o kadar iyi hissediyorum ki o kadar mutluyum ki anlatamam. Ve artık diyorum ki: ‘BEN ERKEĞİM, BEN EŞCİNSEL DEĞİLİM’-ki zaten öyle de.
Yani diyeceğim şu ki İnanın bana ben sizin bulunduğunuz durumdan daha kötü bir durumdaydım. Fakat şuan o halimde eser yok. Sizde yapabilirsiniz bunu. Sizde kurtulabilirsiniz bu illetten. Yeter ki kendinize olan inancınızı ve güveninizi asla ama asla yitirmeyin. Kurtulmak kolay değil tabi ki. Ama hayatta istediğimiz hiçbir şeyi kolayca yapamayız. Ama o istediğimiz şey için mücadele edebiliriz. Tabi ki zor şeyler yaşayacağız -yaşıyoruz da zaten- ama bizler bunu başarabiliriz. Ve şunu da unutmayalım lütfen ailemiz belki bizi göremiyor olabilir, fakat Allah bizi her daim görüyor.
Neyse ben lafı daha fazla uzatmayayım. Benim bir seansta bile düşüncelerim ciddi anlamda çok iyi bir doğrultuda değişti. Hayatım daha da güzelleşti. En azından mutluyum. İnşallah bu illetten tamamen kurtulduğumda daha çok mutlu olacağım. İkinci seanstan sonra yazarım yine. ALLAH HEPİMİZİN YARDIMCISI OLSUN…