Hayatımın büyük bir kısmında, her gün, bu cümleyi duymaktan çok sıkılmış ve artık bu cümleye karşı sinirlenmeye başlamıştım. Ta ki büyüyüp bu cümlenin bana neler kattığını görene kadar.
Neden akşam ezanı okununca eve gitmeliydimki. Ben çocuktum oyunlarım neden akşam ezanıyla son buluyordu. Ya da neden sadece benim ailem kuruyordu bu cümleyi öteki anneler babalar bilmiyormuydu yoksa. Yoksa onların çocukları bu yüzden mi oynamaya devam ediyordu.
O zaman ben eve gidiyordum her akşam ezanı okunduğunda ama şimdi eve gitmeyip oyun oynayanların hayatlarına bakıyorumda; işsiz güçsüz aylak bir serüven, çıkmaz bir sokak, her türlü kötü alışkanlık ve amaçsız bir hayat. Meğer bu bir tek cümle benim onlardan farkımı ortaya koyuyormuş.
Çocukluk yıllarımda hava kararınca hayatım evde devam ediyordu ama en azından hayatım kararmıyordu. Mantılı düşünüldüğünde on onbeş yaşında küçük bir insanın ne işi olurdu karanlıkla. Ben eve giderken orda kalanlar hala ordalar ve hayatlarıda tıpkı sokaklar gibi kapkara. Sokakları gündüz çocukların cıvıltısına akşamları itin kopuğun dalaşına ait sokaklarda bir çocuğun işi olmamalıydı, hava kararınca. Olmamalıydı ki karanlık sokakların gölgesi insanlarla tanışmasın ve kendi hayatıda kararmasın. Yüzü daima aydınlığa dönük kalsın.
Şİmdi Rabbime binlerce kez şükrediyorum; beni böyle bir ailenin, bu ikazı yapabilen bir ailenin çocuğu yaptığı için, hayatımı kara kirişler üstüne kurmadığı için ve sonumu diğerlerine benzetmediği için.
Şimdi gitmem lazım çünkü AKŞAM EZANI OKUNUYOR...........
yazan: sürmeli
Fatih/İSTANBUL
