18 yaşındaydım. üniversiteye yeni başlamıştım ve onunla tanıştım. aradan 4 yıl geçti. o 4 yıl boyunca arkama dönüp baktım ki, hayatım o olmuş. elim, kolum, yürüdüğüm kaldırım, günaydınım, iyi gecelerim, baktığım her yer, her şey olmuş ben farkına varmadan. Üniversite bitmiş aylardan temmuzdu. Her şeyim olan, yok olmuştu. Sadece bir mesajla artık beni sevmediğini öğrendim. sustum... Her şeyde yaptığımız gibi anlam vermeye çalıştım. Ağlamaktan bütün ruhum kurusa da ona hiç toz kondurmadım düşüncelerimde. 2 ay geçti aylardan eylül. Öğrendimki ayrılışımız durduk yere değilmiş o zaten başka hayatlara dahil olmuş ve beni hayatından çıkarmış. Kız bütün kozlarını kullanmış elde edebilmek için benim varlığımı bile bile. Hiç bir şey yapmadım, susmaya devam ettim... Hep Allahın adaletine inandım. nefret duygusunu bu olayla tanıdım. ondan nefret ediyorum artık. nefret de aşkın bir halidir derler. nefret ediyorum çünkü bütün içimdeki iyiliği, saflığı, insanlara inancımı aldı gitti.hayatta kötü nedir bilmezken kötünün gerçek hayatta var olduğunu öğretti. keşke kötüyü sadece filmlerde var olduğunu düşünebilseydim hala. 2 yıl geçti aradan onlar evlendiler ve ben malesef hala bu olayın etkisinden kurtulamıyorum. her baktığım yerde her aşk lafı geçtiğinde aklıma geliyor, ölüyorum. Bu olayın en zarar vermeyeni benken neden acı çeken hala benim? Hayat bize gerçekten adil mi sizce?
