HAYATTAN NEFRET EDİYORUM Psikolog Hüseyin KAÇIN 0 555 326 22 91

[psikolog]

hayattan nefret ediyorum

sürekli cinnet getirdiğimi ( sorumlu olmamak için aklımı kaybetmek istiyorum ) ve bi mektup yazıp intihar ettiğimi hayal ediyorum
mektubumda nefret ettiğim insanların tek tek isimlerini söylemeyi , ömür boyu onları bu lekeyle yaşatmayı istiyorum
içimde bi türlü dindiremediğim bi hırs var, kimden alacağımı bilemediğim ve farklı şekillerde reaksiyon veriyo
mesela en son ............ sınavından kaldım , ve bütün hırsımı bi türlü ulaşamadığım ( cool cool davranan aptal hetero arkadaşlarımdan ) insanlardan nefret ederek çıkarmaya çalıştım , çok saçma gelebilir ama sürekli onları gebertmek istedim ve sonunda facebook u kapattım hiçbirinin suratını görmemek için
öğrenim hayatım, başarım da sürekli kafamın aptal aptal şeylerle dolu olmasından etkileniyor
proftan önceki sınavdan 85 almıştım, "oha 85 aldı , proftan 70 falan alır bu" dediler sonra o sınavdan 60 bile alamayanlar sınavı geçti ben 3 gün öncesinde hastalandım ve sınavdan kaldım , konudan sapmış gibi görünsem de çok alakalı
kafamın içi çok dolu, hiçbişeye odaklanamıyorum , sürekli bu düşüncelerle dolu , bazen iyi bazen kötü
bazen ders çalışırken cinsel fanteziler, bazen kendimi soyutladığımı bi daha asla bu dünyaya dönmediğimi , kuşlar gibi özgür olduğumu , ama genelde birincisini geçekleştirmek çok daha kolayıma geliyo
geçici de olsa kendimi beni sahiplenen birinin kollarında mutlu huzurlu güvende hissediyorum
bir kadından 100 kat daha duygusal olabiliyorum , bi dizide birinin öldüğünü gördüğümde bile yanımda birileri varsa zor tutuyorum kimse yoksa ağlıyorum , hayatmdaki her olayı esc olmama bağlayıp depresyon sebebi yaratabiliyorum
ani ataklarıma , gereksiz çıkışlarıma insanlar anlam veremiyo kimi zaman
annem ve babam dışında etrafımdaki herkesin benden bi yarar sağladığı için yanımda olduklarını düşünüyorum , dostlarıma her zaman kendimi mükemmel gösterme çabası içersindeyim . çünkü en küçük bi hatamda , düştüğüm en küçük bi komik durumda hayatımdan çıkıp gitceklermiş gibi hissediyorum
etrafımdaki herkes önemli , herkes bi amaca hizmet ediyo , ben ise adeta bomboş amazsızca yaşayan hiçbi değeri ( sevgi , namus , şeref , haysiet ) kalmamış bi insanım sanki
sürekli acaba?? acaba bilseler duysalar görseler ne derlerdi , bunları kafamda kuruyorum , bana nefretlerini nasıl püskürdüklerini , yaptığımın nasıl adice bişey olduğunu yüzüme vurduklarını kelimesi kelimesine hayal edip kendime bunalım yaratabiliyorum ve bu sepepten dolayı artık profesyonel bir yalancıya dönüştüm , hayatımın her safhası özenle yazılmış hikayeler , itinayla işlenmiş yalanlarla dolu, internetten tanışıp düzdüğümü söylediğim ama kimsenin asla görmediği kızlar, geçmişte birsürü kızla çıktığım ve onlardan ne sebeplerden ayrıldığımın ayrıntılı hikayeleri , sıradan bi olaymış gibi anlattığım sevgili diyalogları , işte bu sebepten de kendimin şizofreni olduğunu düşünmeye başladım
asla kabul etmeyeceğini bildiğim bi kıza teklif ettim ve olayı büyüttüm , kocaman hediyeler , şiirler , sürekli ilgilendiğimi gösteren iltifat dolu mesajlar , her fırsatta onunla ilgili bi çok bilgiyi bildiğimi gösteren muhabbetler, bi tanesini içimden gelerek mi yaptım diye sorun , hayır , tek amacım etrafımdakilerin benim bunu yapabilcek güçte olduğumu görmeleri
şu an yazarken bile ne kadar aptal olduğunu farkedebiliyorum, harbi neden yaptım bunu , ama üzülmem hayatımdaki tek anlamsız şey bu değil
yaptığım her fiili olayda , aşşalık arkadaşlarımın bana yönelttiği suçlamalar kulaklarımda çınlıyo , daha hiçbişey yapmadan önce bana ettikleri iftiralar, şimdi onları haklı çıkardığım için kendimden nefret ediyorum
izlediğim her dizide filmde ya da klipte , öpüşen bi kadın ve erkek gördüğümde hep o kirli sakallara sahip dudakları  , o kocaman omuzları olan o mahlukatı öptüğümü düşünüyorum , sonra o boyalı dudaklara bakıyorum , yok , en ufak bi kıpırtı yok ve o rujlu dudaklara sahip yaratığın ne kadar şanslı olduğunu neden benim de bu hakkım olmadığını düşünüyorum ve aylar süren kriz sebebi
etrafımda evlenen insanlara bakıyorum , ah tanrım , o taş gibi çocuklarla , dağ gibi yakışıklı adamlarla bi ömür geçirebilcek olmak ne kadar süper evlilik ne kutsal şey diyorum , sonra düşünüyorum ben yanlış taraftayım böyle bişeye kalkışsam ben onlarla değil , diğer taraftaki fondotenli plastiklerle hayatımı geçirmek zorundayım
ilk defa bu kadar açıktan ve bu kadar utanmadan yazdım yazımı ve sanırım kendimi durduramıcam
ahım şahım olmasına gerek yok sıradan bi adamla bile bi olasılığı olduğunu düşünüyorum bi ömür geçirmenin , ama diğer taraftan karşımdaki kadın olcaksa sharon stone ya da angelina jolie olması bile benim için hiçbişey ifade etmiyo
sonra kafam dank edince bağırarak ağlamak istiyorum , günlerce , aylarca ağlamak
bunun bi sonunun olmadığını düşünürken , hep 1-2 saat sonrasında hep biraz daha kaybetmişlik duygusuyla sonuçta 50-60 sene uslu dursam nolcak sanki derken , biri çıkıyo ve beni alt üst ediyo
Allahım nasıl olur , görmek bile yerlebir olmama yetiyo , Allahım nasıl bu kadar çekici yaratabilirsin bir erkeği i
her ayrıntısı bende hayranllık uyandırıyo, saçlar kirli sakalı , dudakları , kolları göğsü göbeği kalçaları bacakları ayakları
giydiği jean tişörler, erkek kokan herşey bende afrodizyak etki yaratabiliyo
böyle olunca merak etmeden duramıyorum , acaba eşc olmasam yine bu kadar tutku dolu olur muydum kadınlara karşı , acaba evlenene kadar kendime hakim olabilir miydim , bir kadını gördüğümde günlerce üzerine düşünüp kafayı yiyebilcek seviyeye gelir miydim , o zaman gerçekten vicdanım rahat olurdu da kendimle gurur mu duyardım
küçükken topuklu ayakkabı falan giyerdim ama aklım baliğ olalı hiç kadın olmak istemedim , yani erkek bedenimle hiç savaş içinde olmadım , kendimi de arzu ettiğim tipler gibi görmeyi çok seviyorum
sakallı suratım , kısa dağınık ve maskülen saçım , feminenleşmek asla hoşuma gitmiyo en azından bu yönden şanslıyım galiba, şanslıyım erkek olmaktan mutluyum ama bu diğer hemcinslerimi arzulamama engel olmuyo malesef
sorular sorular , karanlıklar karanlıklar , anılar , acılar , nefretlerim ve ben
                                                                                                        21.06.2010  ( 03.52 )

[psikolog]

neden bu kadar duygusal olduğuma bir türlü anlam veremiyorum
ve aksi bi durumda inanılmaz bi mutluluğa sahibim - yakınımdaki bi insanın başına gelen ,özellikle arkadaşlarım , kötü bi olaydan sonra hiçbişey hissetmemem gibi
ve sanırım kendimi bu yönde geliştirmeye başladım , etrafımdaki insanların hassas noktalarına, üzüldüğü olaylara perişan olduğu olaylara karşı zalimce bi tavır sergilemek , kutsal bir marifetmiş gibi geliyo bana , yaşayan bi canavara dönüştürmeye çalışıyorum kendimi
arkamdan , ruhsuz bu , şuna bak hiçbişey umrunda değil , vicdan yok dediklerini duymak istiyorum
kulağa çok anlamsız geldiği kısmına takılmıcam ama ne yazık ki herşey tam da tersi
çok gereksiz olaylara aniden kırılabiliyorum , senelerdir inşa ettiğim arkadaşlıklarımı küçücük olaylarda silebilcek bi seviyeye gelebiliyorum ama ilginç olan yanı ilk anda sanki hiç bozulmamış gibi davranıp , olay soğuduktan sonra garip intikam planları , tam bana ihtiyacı olduğu anda onun elini bırakma çalışmaları , Allahım nasıl bi manyak oldum ben (

hatırlıyorum da küçükken evi toplardım , çok severek yaptığım bi işte
evde kimse olmadığı zamanlarda , bulaşıkları yıkar kurular yerine kaldırır, halıları kaldırır çırpar altlarını siler , süpürür heryeri pırıl pırııl temizlerdim ve bundan çok büyük zevk alırdım  bu bahsettiklerimi 13-14 yaşlarımda
ve namım etrafta duyulur, herkesin haylaz , dışarda top oynayan, babasının arabasını kaçıran , onun bununla kavga eden çocuklarına örnek gösterilirdim
bi ona bak bi sana ne kadar uslu çocuk annesine yardım da ediyo,
erkek olduğumu hissettircek hiçbişey görmedim
beni cesaretlendiren, maskülen bi ruhu bana empoze edebilcek bir tane diyalog bile hatırlamıyorum
ben bunları yaparken , birisi de karşıma geçip "bak oğlum sen erkek adamsın , hiç yakışmıyo, biraz daha farklı seylerle ilgilenmen lazım " demedi,
küçükken başımı örttüğüm zaman gülerlerdi, arabalar yerine tencere tavayla oynadığım zaman dikkatle izlerlerdi
bu ailevi boyutu tabiki , bir de arkadaş boyutu var
erkeklerle futbol oynamak yerine, kızlarla ip atlamayı seçtiğimde (normal bi hayat hikayesi anlatıyor gibi görünebilirim ama bunları itiraf etmek çok canımı yakıyo ) " işte o zaman savaş başlamıştı
delikanlı(!) olanlar ve benim aramdaki savaş  bu kısmı tamamen bi kitap yazılabilcek kadar acınası anılarla dolu (

hayata dair çoğu şeyi kendi başıma öğrendim , hiç pürüz çıkarmadan , kimseye yük olmadan
hayatım boyunca aileme hiç zor bi durum yaşatmadım, bi kere olsun okuldan eve bi sorun için telefon gelmedi, koca ilkokul ve ortaokul hayatım boyunca karnemde değil zayıf 4 bile olmadı , evt inanması güç ama 8 sene karnelerim 5 le doluydu
biriktirilmiş onur belgeleri, aileme gönderilen tebrik kartları
şimdiyse kardeşimin sınıfı geçebilmesine ödül koyuyolar ben de uzaktan izliyorum ve gülüyorum
ve elime hiçbişey geçmemiş olmasından nefret ediyorum
                                                                                                                               
                                                                                                         23.06.2010  (01.35)

[psikolog]

küçükken(5-6 yaşlarımda ) rüyalarımda odamdam upuzun boylu zayıf ve beyaz saçlı bi adam çıkardı
komşumuza benzerdi ama o değildi , ben o adamdan çok korkardım
tam odamdan çıktığı anda antreye doğru koşardım ,kaçmak için kapıya yöneldiğimde hiçbiryere kıpırdayamazdım zaman mekan herşey donardı sanki , ellerim ayaklarım kilitlenir hiçbiryere kıpırdayamazdım ve adam büyüyerek üstüme doğru gelirdi
aylarca bu rüyayı gördüm o çağlarda hergün aynı senaryo , hergün aynı sahne ve elim ayağım kilitlenirdi
uynadığımda terin içinde kalmış olurdum, hatta nediren altımı ıslattığımı hatırlıyorum
şimdi de sanki o rüyalarım gerçek ve herşeyden herkesten kaçmaya çalışıyorum da tam kapıdan çıkacakken elim kolum kilitleniyo (
kaçmak istediğim şeyin en büyük olasılııkla " iyi çocuk" , " fedakar arkadaş" "merhametli evlat" olduğunu düşünüyorum
çünkü insanların böyle olduğum zaman beni daha çok sevdiğini düşünürken iş ciddi meselelere geldiğinde , kibarlığın , fedakarlığın , yardımseverliğin fazlasının asla bi kıymeti olmadığını düşünmeye başladım
iyi hoş çocuk bizi eğlendiriyo , havalı falan ama ciddi meselelere geldiğinde bunu taşıyacak güce saip değil dediklerini duyar gibiyim , belki de tamamen kuruntu ama artık " iyi çocuk" davranışlarım beni boğuyo sarıp sarmalıyo
kızlara karşı içimde bulunan aşırı merhametten nefret ediyorum mesela
bi dertleri olduğunda ilk bana koşmalarından nefret ediyorum , çoğu zaman bi kızmışım gibi bana içlerini dökmleri , bazen ileriye gidip aşkını itiraf edenler de çıkıyo aralarından
ama ben bununla değil , karizmatik ve kendisine saygısı olan biri olduğum için aşk itirafları almak istiyorum , hoş benim için bi kızın aşkı hiçbişey ifade etmese de bunun gururumu okşadığını biliyorum
ortamımda bulunan erkeklerle asla kızlar kadar samimi olamamam , sanki onlardan korkmam dan da nefret ediyorum
nadiren aralarında çok karizmatik olanlarla çok samimi ve arkadaşça sohbetler kuruyorum ama sonrası malum yanımdan ayrıldığında çılgın sex fantezileri beynimin her hücresini kapsıyo , etrafımdaki her erkek arkadaşımla sex yapıp yapamayacağım , onunla ilgili bazı fantezilerin midemi bulandırıp dulandırmayacağı hakkında tezler geliştiriyorum kendimce
ama bi kızla ilgili asla , ortamımdaki bi kızla cinsel bi fantezi hayal etmek değil hayal ettiğimi düşündüğümde bile sanki ağır bi ihanet, çok derin bi suçluluk duygusu içimi kaplıyo
hayatımda sadece iki erkek arkadaşım var gerçek anlamda, hem oldukça karizmatik olan , bi kıza açık olduklarında hiç kıskanmadığım ve şimdiye dek asla onlarla ilgili sex fantezileri kurmadığım sadece 2 kişi
facebook umda yaklaşık 700 kişiden en az 400 ünün erkek olduğunu farzedersek hakkında karmaşık düşünceye kapılmadıklarım ya benim için yaş olarak çok küçük ya da büyük , ya kültürel olarak benden fazla alt seviyede, ya korkunç derecede bulunduğu konumdan dolayı kıskandığım için nefret edip kendimi onunla yakıştırmayışım , ya çirkin olanlar , ya da evli olanlardır.
geriye kalan yaklaşık 250 tanesiyle ilgili kesin ayrıntılı bi sex fantezisi yada birlikte geçirilen bi hayat hikayesi yazmışımdır kafamdan, bunlar sadece hayatımda bi şekilde yer almış , yüzyüze görüştüğüm insanlar, bir de çakma facebook tan tanıdığım , ekranlardan görüdğüm ulaşma ihtimalimin sıfır olduğu yüzlercesi de cabası
çok merak ettiğim , heterosexual birisi de acaba mümkün kriterlerdeki bütün kızlara cinsel olarak bi çekim hissedebiliyor mu
ve heterosexual insanların en nefret ettiğim artısı , yaşadıklarını yalansız ve hikayesiz tümüyle açığa vurduklarında yüzlerindeki gurur gülümsemesi , eskiden bunu yapan erkeklerden nefret ederdim sadece , şimdi kızlardan da nefret ediyorum ,içimden küfür ediyorum
 " sürtük taş gibi çocuğu bulmuş ve herkese ilan ediyo, gönül rahatlığıyla ailesiyle de tanıştırabilir, sonunda isterse nikahı da basar, o çocukla hayat geçirmek hobi gibi bişey olsa gerek" sürekli beynimde dolaşan klişe sözlerden sadece bi tanesi
böyle zamanlarda çok buruk bi acı doluyo içime , kendime acıma duygum dışarıya asla fırsat vermesem de ( çünkü kendime acıma duygumdan nefret ediyorum, dışardan bi insan beni dört dörtlük , dersleri , eğlence hayatını , partner yaşamını , kızları , herşeyi bir arada idare edebilcek kadar mükemmel olduğumu etrafa neşe saçtığımı ve kendimi prens sanacak kadar da özgüveni yerinde bi insan olarak tanır ) bu iğrenç kendime acıma duygusu bütün bedenimi kaplıyo zehirli bi sarmaşık misali
ve her zaman bu eşcinsel eğilimlerimden kurtulmak istediğime de emin olamıyorum , sanki bundan kurtulduğumda , tek renk çizgili gömlekler , kumaş pantolonlar giyen, saç kestirmek dışında kuaföre asla uğramayan , güzellik salonu denildiğinde tiksintiyle yüzünü asan , küpe takacağına mezara gir daha iyi bi imaja bürünmem gerekiyomuş gibi hissediyorum
sanki bütün renkli hayatlar , bütün kaliteli insanlar , kendi tarzını ve kariyerini belirlemiş herkes gay life a ait
ekranda görüp te gıpta ettiğim erkeklerin heterosexual olduğunu asla kabullenemiyorum
david beckham , christiano ronaldo murat b.. vs sanki elimde hepsinin gay olduğuna dair tescilli belgeler var
ve en çekindiğim özelliğim ise diğer terapi görmek isteyen gaylerde , gay yaşamında gördükleri karşısında çok büyük hayal kırıklılkları yaşamış olmaları
ben ise böyle değilim , geçici de olsa anlık ta olsa , bulunduğum konumun farkındayım ve şu an bırakmak imkansızmış gibi geliyo, arasıra aklıma acaba 4-5 yıl daha kafama göre yaşasam da sonra mı bi çare arasam diye kendi kendime sormuyorum değil (
kapitalist bi ülkede milyarder gibiyim şu an
çünkü kapitalist dünyada milyarder olmakla , gay dünyada genç yakışıklı ve dinamik olmak aynı şey
ve bu özelliğe bi gece için araba teklif eden tiplerle bile karşılaştım , düşüncesi bile korkunç evet ama zamanla ( ooof allah korusun )
çünkü gay alemine hiç girmeden de Allahım böyle bişey yapacaksam lütfen erkenden öleyim derdim
hayatımda ilk defa bi erkekle yattığım gün yanından ayrılır ayrılmaz istifra etmiştim ama şimdi çok normal geliyo
napayım ben mi istedim , kimse bana sordu mu " gay olmak ister misin " diye düşünüp işin kolayına kaçmayı tercih ediyorum
evet şu an bulunduğum andan mutluyum malesef ve malesef ama bundan ziyade geleceğim için çok endişeliyim
yalnız başıma bi köşede hiçbişeye sahip  olamamış , bütün tırnaklarımla kazıdığım üniversite hayatım çalışmalarım kariyerim herşeyimi onun bunun koynunda harcadığımı , dünyaya gözlerimi kapamadan önce ne bıraktım diye düşündüğümde koca bi hiç olduğunu düşündüğümde işte bunun için endişeliyim ...


                                                                                                                      07.07.2010     00.21

[psikolog]

Erdi T 07 Temmuz,

her kelimesini dikkatle okudum gercekten yasadıgın veya yasadıklarımız acı verici ama buna bir cozum getirememiz daha acı.su an o kadar duygulandım ki anlatamam aglıcak gibi oluyorum bu neden de dolayı cok agladım ama yuzleşmeye karar verdigimden beri ilk defa aglıcaklı oldum senin gibi dusunen cok az insan var burada kime guvenecegin bile belli degil.cıkmaz bir sokak gibi geliyor bana.ayrıca sunu da belirtmeliyim betimlemelerin cok dikkat cekici bu yazılarını cogaltıp saklamamlısın bence belki ilerde bir kitap haline gelir ve yasadıkarımız ilerde daha iyi anlaşılır:((

[camkırıgı]

açıkçası ben bu durumdan kurtulmayı başarabilirsem , bana bugünleri hatırlatcak ne bir obje ne de bir kişiyi tekrar görmek istemiyorum
aşağı yukarı çoğumuzun yaşadıkları benzer ama burda yayınlanan yazılarım daha çok genelgeçer olanlar
gün içerisinde yaşadığım çok daha sıradışı deneyimleri burda yayınlamaya çekiniyorum açıkçası
ben de "onarım terapisi" adlı kitabı okurken gözyaşlarına boğulmuştum
sanki kitabı benim için yazmışlardı , senin mailimde kendini görmen gibi , ben de kitapta kendimi görmüştüm

[camkırıgı]

bilmediğin bişey hakkında bu kadar önyargılı konuşman şaşırtıcı
inanıp inanmaman beni alakadar etmiyo ama son 2 yıl içinde benimle alay edenlerin yok olduklarını söyleyebilirim sana , en azından feminen tavırlarımdan kurtuldum , ve kendimi bi baskı altında hissetmiyorum , geçmişe baktığımda komik durumda olduğumu farkediyorum , evet kendimin komik olduğunu farkediyorum , hiç bi işe yaramasa bile , babamla birlikte geçiremediğim yılları telafi ediyorum en azından onunla aramda bi bağ oluşmaya başladı aramda , eskisi kadar bişey söylemeye korkmuyorum

[psikolog]

...

[psikolog]

...