bu günlerde yine Allahım aklımı al
al ki intihar edince sorumlu olmayayım modundayım
yine benim ruhumu derinden yaralayan düğün dernek işleri
yine milletin gereksiz beklentileri , darısı senin başına muhabbetleri :S
hayatımın sonuna kadar eziklik psikolojisinden kurtulamıcam gibi hissediyorum
etrafımda herkesin arkamdan alay ettiğini , arasıra işlerine yaradığım için arkadaş gibi göründüklerini düşünüyorum
tek tük istisnası var bu durumun
özellikle hertürlü boktan anlayan hetero olduğunu düşündüğüm erkeklerden nefret ediyorum
ama bişey yapamıyorum mecburen yüzlerine gülüyorum , bu sefer de iki yüzlü hissediyorum kendimi
ama sürekli benim hakkımda bişey söylediklerini öğrendiğimi , yada benimle alay ederken onları yakaladığımı ve
öldüresiye dövdüğümü düşünüyorum , bu düşünceleri silemiyorum kafamdan
küçükken beni apaçık rencide edenelere yapamadıklarımı yaptığımı hayal ediyorum
ya odaya gelen artis artis rahat tavırlarıyla bi boka benzediğini zanneden , düşünebiliyo musun yurtta gay varmış diyen o
kuş beyinliyi gece uykusunda boğazına çamaşır ipi doladığımı ve son bi kez gözlerime baktığını beni gördüğünü ve onu geberttiğimi sonra kuş gibi hafiflediğimi sonsuza dek mutlu olduğumu düşünüyorum
düşünüyorum bi kızla, herhangi bi erkeğe hissettiğim bağlılığı hissederek ömrümü geçirdiğimi ve ne kadar harika olduğunu ama bunun kıymetini bilmeyen aşşalık herflerin bir de geçip bizim hakkımızda ahkam kesmelerinin adaletsizliğini
yarıyıl tatiline geldiğimde çarşıdan eve dönerken bir grup arkadaşım bana doğru baktı ama aralarında biri daha vardı
ilkokulda güldüğümde arkamdan sesimin yankısını duyuran , beden eğitimi dersleri gelcek diye yerin dibine girmeme neden olan o orospu çocuğu :S
diğerlerinin yanında mecburen ona da selam verdim ve gözlerinde hala o küçümsyici ifade vardı
aniden cebimden çıkardığım bi kalemle o gözlerini , o kibirli gözlerini yerlerinden çıkardığımı düşündüm
küçükken tek olduğumu sanırdım , çok ilginç şimdi benim gibi çocukluğu zehrolmuş yüzlerce insan tanıorum ama o okulda ben tektim , bu kadar homojen dağılmış olması çok garibime gidiyo hala
benim bi örneğim daha yoktu, ben futbol oynamak yerine kenarda otururken yanımda bi allahın kulu daha olmazdı 20 erkekten 19 kişilik takım çıkardı 18 değil , tek fire bendim
ama yine de o günler daha mı iyidi demeden edemiyorum çünkü gönül rahatlığıyla bela okuyabiliyodum onlara
oysa şimdi onları haklı çıkarcak her türlü eylemde bulunmuş bi insanım ve kahrolmamın temel nedeni de bu
ve şu an eskisi gibi değil saygı gören bi insanım en azından yüzüme karşı bişey diyen yok
güçlü görünme huyunu nerden edndim bilmiyorum
ama artık göründüğüm gibi de olmak istiyorum
diğerlrinde var olan kaynağı belirsiz anlamsız özgüvenin sahibi olmak istiyorum
ama var biliyorum böyle olmuş olmamın ve olmamızın bi nedeni kesin var
çünkü herşey sorunsuz olsaydı ama sonunda aniden erkeklere yönelmiş olsaydım derdim ki yaratılış
çocukken diğerlerinden dışlanmam , aile ilişkilerim ve sonuç
etrafımdakiler de hep aynı, birisi annesiyle konuşurken babasından şerefsiz diye bahseder, birisi hayatında hiç görmemiştir , birisi üvey babasının tecavüzüne uğramış , birisi abileri tarafından ezilmiş.
sağlıklı bi baba ilişkisiyle büyümüş, ölçüsünü korumuş, çocukluğunda dışlanmamış ma ergenliğe geldiği zaman aniden erkeklere ilgi duyduğunu farketmiş bir vaka bile duymadım :S
evet yaradılış olmadığı belli , kader olmadığı belli, hatta sebepleri belli, ama bende çözümü belli değil
evet buna neden olan şeyleri az çok biliyorum, ama baktığımda kendimden nefret ede ede " Allahım bunu bu güzellikte yarattın , ben nasıl bakmam " dediğim erkeklere karşı nasıl nötrlenebilirim hiç bi fikrim yok
ve baktığımda plastiğe benzettiğim , öpüştüğümü düşününce hayatımın zindana dönüştüğünü hayal ettiğim kadınlara karşı nasıl pozitif yüklenebilirim zerre kadar bir bilgim yok
20 senedir oluşmuş bu kadar güçlü bi tabuyu , yada beynimin bana yaptığı her neyse ne kadar zaman diliminde , hangi metodla çözeceğimi düşününce , umutsuzluğa sürüklenmemek işten bile değil
bazen akıllara durgunluk verici düşünceler geliyo aklıma acaba önce travestilere ordan kadınlara mı kaysam ( bunları düşününce bile kendimi suçlu, utanmış , kınanmış hissediyorum )
bakıyorum hep bastırılmış duygular, dışarda normal olan bi insan bara girince bakıyorum ayol, kız demeye başlıyo
ricky martin in itirafı üzerine kutlama yapıyolar, bakıyorum etrafıma onlara acıyorum , kendim de onların arasındayım kendime de acıyorum
hayatım sürekli yalanlar üzerine kurulu, küçüklüğümden beri gelen saçma- gereksiz belki de mecburi bilinçaltıma yerleşen benden ilerde çocuk istemesinler diye geliştirdiğim bi savunma mekanizması çocuklardan nefret ettiğimi düşündürmek
etrafımda kime sorsan çocuklardan nefret ettiğimi bilir, oysa ki minik bi bebeği sabaha kadar izleyebilirim, ne ağlaması sinirimi bozar, nede altını batırması midemi kaldırır ama asla ulaşamayacağımı düşündüğüm için böyle
bunları söyleyince kendimi hiç evlenmemiş yaşlı kadınlar gibi hissettim
bunları daha düzenli yazsam daha iyi olcak galiba, çok konudan konuya atladım
her bir cümlem 1-2 sayfalık konu , bu seferlik bu kadar
