Sanırım yazmayı çok da abartmamam gerekiyor, “ya nasip” diyip bir yerde yola koyulmak gerekiyor. “O yer” burası mı, şu an mı emin değilim, yine de bir şeyler karalamalıyım diyerek başlıyorum.
Kendimi “the good boy” olarak tanıtmak istedim, neden böyle dediğimi grupta olan ve yazıları okumakta olan bir çok kişi kendisinden bilecektir biraz.
Yaşım oldu artık baya, Hüseyin Hoca’dan terapi almaya çok oldu başlayalı, senelerdir yazmam için diretse de ben de yazmamak için direndim, bunu ‘direniş, inatlaşma’ olarak tanımlamayın hemen, çünkü bu tanımlar oldukça eril ve benim için henüz çok uygun değiller. Daha çok ‘üşengeçlik, korkaklık’ olarak addedelim, daha uygun kalır.
Gelgelim bir süredir terapi almaya devam ediyorum, terapilere son altı aydır düzenli katılıyorum. Kafam karışık, terapi sürecinin kendisi şu anda ifade edebileceğim kadar pek net değil kafamda, “bir şeyler deniyoruz tadında ilerliyor” diyorum içimden, ama sonra düzeltiyorum kendimi hemen, çünkü böyle ifade etmem sürece ve Hüseyin Hoca’ya haksızlık olur diyor “the good boy”.
…………………
Akdeniz’in bağrından kopup Güneydoğu’nun bozkırına, oradan taşı, toprağı altın İstanbul’a göçüp burada halen yaşam sürmeye devam ettiğim yolculuğumda bendeniz The good boy’ un “başına gelmeyen kalmadı” diyemeyeceğim maalesef. Hatırladığımda çok sade, sıradan ve kaostan uzak bir yaşantım olduğunu, belli belirsiz anılardan ibaret bir çocukluk yaşadığımı anımsıyorum… Yazarken düşündüm de erken yaşlarda birden çok şehir değiştirmiş, kök salmaya fırsat bulamamışım.. Hikayemdeki benden sonraki en önemli karakter maalesef erken ayrılmıştı aramızdan, kendisini hatırlamayacak kadar küçük yaşlarda onu yitirmişisiz. “Baba” diye anmaktan halen imtina ettiğim bu karakterin hayatımdaki yokluğunun travmasını çok sonra idrak edecektim elbette.
Annem, ağabeyim ve ablalarımla büyüdüm, evin en küçüğüydüm. Ağabeyim, annemden sonra evin en büyüğü olarak babadan kalan boşluğu istemeden doldurmaya koyulmuştu. Çok başarılı öğrencilik hayatını maddi sebeplerden dolayı sonlandırmak zorunda kalmış, az başarılı büyük ablamla birlikte Istanbul’un yollarına koyulmuş, çocuk yaşlarda çalışmaya başlamışlar. Onları birkaç sene neredeyse görmedim. birkaç senenin sonunda peşlerinden bizler de İstanbul’a göçmüşüz nihayetinde. Tabi göçmeden önce yaşadığım vilayette ilkokula başlamıştım, küçük ablam yalnız okula gitmemek için beni de erken yazdırmıştı okula. Birinci sınıfta sessiz, çekingen, varlığı yokluğu belli olmayan bir öğrenci olarak hatırlıyorum kendimi. İlk yıl için hatırladığım çok az şeyden bazıları şöyle; sınıfta arka sırada oturduğumu, Ebru isimli arka sırada bana yakın oturan güzel bir kıza nedendir bilmiyorum yakın ve ilgili davrandığımı, ona bir şeyler alıp verdiğimi, onun gözüne hoş görünmeye çalıştığımı hatırlarım. Bunun dışında hatırladığım; dersin birinde öğretmen herkesi tahtaya çıkarıp sırayla şarkı söyletmişti, benim için çok zor bir şey olmalıydı ki sınıfta bunu yapmayan tek kişi olmuştum. Cesaret edip tahtaya çıkmamış, inatla şarkı söylememiş ve bundan dolayı cezamı da almıştım tabi ki.
İstanbul’a ilk geldiğimizde gecekondu hayatları yaşamıştık, ne kadar yoksulduk hatırlamıyorum ama annemin yeterince tutumlu olmasından istediğimiz şeyler alınmazdı genelde. Diğer ablalarım da okumayı bırakıp iş hayatına atılmışlardı. Bir tek ben okuyordum. İstanbul’da ilkokul ikinci sınıfa başladım. Okulun ilk günü dehşet verici, kaotik gelmişti, ağladığımı, çok endişelendiğimi hatırlıyorum. Halbuki birinci sınıfa rahat başlamıştım, arada neler oldu, beni bir şeyler etkiledi mi bilemiyorum. Okulda çoğu zaman “ensesine vur, lokmasını al” tabir edilecek bir tiplemeydim. Çok çalışkan da olmadım hiç bir zaman. İçine kapanık, kimseye karışmayan, az kişiyle iletişim kuran garip bir çocuktum.
Ağabeyimle derslerim vasıtasıyla iletişim kurardık. Kızardı bana çok, dövdüğü de olmuştur kendisi inkar etse de. Ondan çok korkardım, yaramazlık yaptığımda annem onunla tehdit eder, akşam eve geldiğinde şikayet edeceğini söyler, beni hizaya sokardı. Ağabeyim eve gelene kadar korku dolu saatler geçirirdim. Beni ölesiye dövmemiştir, birkaç kez dayağını yediğimi hatırlarım ama beni o kadar şiddetli korkutan, o dayanılmaz şeyin ne olduğunu şu an yazarken anlamaya çalışıyorum. Sanıyorum “utanç ve çaresizlik” hissiydi yaşadığım şey, benliğimin yok edilmesi tehdidi olarak yaşantıladığım.
Ağabeyimle hatırladığım en eski şey beni sudan sebeple dövdüğü bir olaydı. Sanırım ondan korkmaya başlamam bu olayla olmuştur, bunu da şu an düşünüverdim. Onunla mesafeli, bazen yakın ve korkutucu ama çoğunlukla yüzeysel bir ilişkimiz oldu hep. Neşeli biriydi ama sevgisini pek göstermezdi. Yakın arkadaşlarıyla zaman geçirirdi hep, yaşıtlarımdan birine ilgi gösterir olduğunda içimde fırtınalar kopardı, başkasını değil beni sevmesini isteyemezdim. Ondan bana zaman kalmadığı için ablalarımın kucağına düşmüştüm. Onlarla keyif aldığım zamanlar geçirmişimdir pek çok kez. Küçük ablamın peşine düşerdim hep, o nereye ben de oraya. Onunla daha samimi bir ilişkimiz vardı. Bu yakınlıktan onlara özenmiş olmalıyım ki kızlar gibi giyinip süslendiğim, davrandığım olmuştur. Davranışlarıma da gözle görülür yansımış olmasından olsa gerek “kız gibi, karı gibi” tabirlerine maruz kaldığımı hatırlarım. Bunun yanlış ve utanılası bir şey olduğunu idrak ettiğimde bu söylemlere fazlasıyla duyarlılık geliştirmiştim.
Hem erkek çocuklarla hem de kız çocuklarla vakit geçirdiğimi hatırlıyorum, kız çocuklarıyla çok haşır neşir olduğumu pek hatırlamam. Az da olsa daha çok erkek çocuklar olmuştu çevremde. Onlarla top oynayıp içlerinde daha çok olmayı hep çok arzuladım, bir o kadar da çok korktum onlardan. Bariz bir tehdit yoktu ortada bakıldığında, ancak kendimi güvende hissetmiyordum bir şekilde. Bir noktadan sonra onlardan ve aktivitelerinden iyice uzak bırakmaya başladım kendimi. Lisede nerede silik ve sünepe karakterler varsa onları bulup arkadaşlık kurardım. Onları sevdiğimden değil, bağ kurma ve sosyal ilişki kurma ihtiyacımdan, bir de yalnız, acayip bir karakter olarak ortalıkta gezinmeyi istememektendi sanırım. Artık acayip biri olduğumu kendime tescil etmiştim ve başkalarının gözünde de daha az acayip biri olacaktım onlarla ilişki kurmayarak, onlara kendimi göstermeyerek. Bunun pek akıllıca olduğunu söyleyemem ama “korkak ve savunmasız” hisseden bir çocuk için kendisini korumak ancak böyle olabilirdi diye düşünüyorum. Zaman geçtikçe insanlarla daha çok temkinli ilişkiler geliştirmeye başlamıştım. “Saygınlığıma” zarar verecek, beni utandıracak birine, bir ortama tahammülüm çok azdı. Sahip olduğum şey artık sağlıklı bir benlik saygısının sınırları dışına çoktan taşmış, immatür, sahte bir karakter olarak ortaya çıkıvermişti, belirmişti iyiden iyiye “the good boy”.
………………..
Lisede ortalama bir öğrenciydim, matematik dersinde öne çıkmıştım. Sözel derslerde fenaydım. Bir gelecek, meslek hayali olmadan liseyi tamamlamıştım. Ortalama notlarım ve üniversite için tercih yapamayacak kadar kötü bir sınav puanım vardı elimde. Okul bittikten sonraki iki yıl içinde ağabeyimin etkisiyle ders çalışmaya başlamış ve fena sayılmayacak bir puanla üniversite okumaya hak kazanmıştım. İç Anadolu’da geçirdiğim üniversite yıllarında sezsiz, içine kapanık klasik rolümü oynamaya devam ediyordum. Duygusal geçen ilk iki yılımda salmaya direttiğim köklerim beni boğacaktı nerdeyse o yabancı şehirde. Okulun daha ikinci haftasında şehrin hengamesinden, insan trafiğinden uzak sakin bir yerinde, garip şekilde yeni tanıştığım kişilerle ev tutmuş, bekar, öğrenci ev hayatıma ultra hızlı geçti yapmıştım. Bu hızlı geçiş, öncesinde kaldığım devlet yurdundaki yabancı insan kalabalığının kaosundan kaçıp bir an önce soluklanacak güvenli, sakin bir bölge arama telaşından olsa gerekti. Telaşla aldığım bu kararı çok sonraları üniversite hayatımın en büyük pişmanlığı kabul edecektim. Konforumdan ödün vermediğim, sedanter sürdürdüğüm bu ev yaşamı, edindiğimde bana belki de hayat boyu işime yarayacak bir çok sosyal, kültürel ilişkinin önünü kesmişti....
......
Uzun süre önce kaleme aldığım ve içime sinmeyen bu yazıyı anca paylaşmaya karar verebildim, hep yaptığım gibi çekindim, korktum. Soruyorum kendime, taşları "korku" ile örülüyorsa bu lanet "meselenin" yolu, bizi kim kurtaracaktı bu yoldan, var mıydı bir kurtarıcımız? Burada olduğuma göre kurtarıcı da benim, şifacı da, katil de.. içime sinmiyor cevap, düşünüyorum da, sahi tam olarak "ben kimim?".
