Bugün iyileşmek için attığım adımla birlikte hayatımın ilk günü.Evet İYİLEŞMEK diyorum. Hk ile tanışana kadar bu bir hastalık değil, doğuştan bu şekilde yaratıldık, hayatımın hatırlamaya başladığım ilk gününden beri ben bir trans erkeğim diyordum. Hayır değilmişim. Uğruna kavgalar ettiğim, herkesi karşıma aldığım bu eşcinsellik denen şey altında türlü sebepler yatan travmalar bütünüyle ortaya çıkan bir savunma mekanizmasıymış.Evimde her zamanki rutinimle otururken annemin attığı mesajı açıyorum ve karşıma bir video ve bir forum linki geliyor. İlk önce videoyu izliyorum. Videoda HK adındaki bir adam bir şeyler anlatıyor bu ne ya 1 saat bunu mu izlicem bi de diyip kapatıyorum. Foruma giriyorum ve LEZBİYEN OLMAK başlığı adı altında yazılmış upuzun yazılar görüyorum. Ama ben lezbiyen değilim ben bir erkeğim ve heteroyum diyorum kendi kendime. Hayır kardeşim sen bir Lezbiyensin çünkü sen kadınsın. Bunu kabul etmem zamanımı aldı ama gerçek bu.Yazılar merakımı uyandırıyor çünkü okumayı seviyorum. Maxilla adında bir danışan.Okudukça hayret içinde kalıyorum çünkü adeta beni anlatıyor. Gözyaşları içinde okumaya devam ediyorum. Bu müthiş insan sonrasında bana saatlerini ayırıp güzel sohbetiyle ufkumu da açtı buna sonra değineceğim. Bu yazıları uzun demedim okudum. E bu kız İYİLEŞMİŞ?
Nasıl yani? Bu bir hastalık değildi? Yıllarca kapılarında yattığım o meşhur cerrahlar o meşhur psikologlar yalnız değilsin, bu bir hastalık değil. Ameliyat olup gerçek benliğine kavuşabilirsin dedi? Bu da neyin nesi şimdi diyorum. Ve Hk'nın videosuna geri dönüyorum. 2x yapıp başlıyorum videoyu izlemeye. Birden kafamda şimşekler çakıyor. Yaptığı çıkarımlar, bu illetin altında yatan sebepler var diyor ve örnekliyor. Maxillanın yazılarını okumamış olsam o an üşensem şu an burada olmazdım. Hayat iyi ki karşıma çıkarttı diyorum. Tüm güzellikler seninle olsun M.....
Biraz kendimden bahsedeyim ve başlayalım..
3 çocuklu bir ailenin ilk çocuğu olarak 97 de dünyaya geldim. İlk torun ve ilk çocuk. İlk heyecan, ilk hatalar, ilk sıçışlar. Hayatımın içine sıçan bir aile. Anneme babama tapardım. Taa ki beni bir kadınla yakaladıkları o 2015 yılına kadar. Liseden mezun olmak üzereyim ve önümde uzun bir yol var. Resim öğretmeni olacağım hayalim basit. Yetenek var ve yıllarca yetenek sınavına hazırlanmışım. Okul çıkışları çalışabileceğim bir resim kursu açtırmışım yalvara yakara resim öğretmenime. Sabah derslerdeyim çıkışta resim kursunda. Üniversite sınavına girdim ve hiç çalışmadığım halde güzel bir puan aldım. Yetenek sınavına gireceğim için sınava önem vermemiştim barajı geçsem yeterli diye düşünüyorum.İşte bu sıralar tam tercih yapacağım vakitler ailem beni öğreniyor ve şehir dışına gitmeme kati olarak izin verilmiyor. Resim çizmek günah deniyor olmaz deniyor ve ben herhangi bir tercih yapmıyorum. Yetenek sınavlarına giremiyorum. Benim taptığım ailem hayatımı bi anda alt üst ediyor. 5 sene marketlerde, tekstilde, özel güvenlik olarak çeşitli yerlerde farklı farklı mesleklerde gezinip babamdan bir aferin almak için göze girmek için aileme yaranmak için çalışıyorum.
5 sene içerisinde hiçbir zaman kendimi ait hissetmediğim bu ev zindan edildi bana. Eşcinselim diye evet. Babamla zamanla iki yabancı olduk. Ama bu kadar basit oldu bitti denilecek bir cümleyle anlatılamaz bu. Beni öğrendiğinde bile bana ilk cümlesi bu kızları ben senin yaşlarında elde edemiyordum nasıl yapıyosun bunu nasıl bu kızları bu kadar kısa sürede ayartıyosun?
Babamla sürtüşmelerimiz ve birbirimize yabancılaşmamız işte o gün başladı. Annem uzun süre yüzüme bile bakmadı. Sonrasında doktor hoca ne varsa nerde bir ruh hastası bulduysa gittik bundan kurtulmak için. Ama inanç yok ve bu insanlar ne yaptıklarından bile habersiz diplomalı dolandırıcılar.
Babamı geceleri 1 saat kadar görürdüm. Berberler dükkanlarında yaşıyor herhalde diye düşünürdüm. Bi yatmaya gelirdi eve. Benim babam öyleymiş. Hakaretler başladı. Çocukken ara sıra dayak yemişliğim vardı ama dozu arttı. Sabah namazına kemerle uyandırmalar, başka şeye canı sıkıldığında bana tokat atmalar, ufacık muhalefet olursan zaten sıçtın güzel bir dayak yerdim. Ama sadece ben. Evde bir başkası hakaret ya da dayakla karşılaşmadı bu yaşıma kadar benim dışımda. Aklıma kazınan ve bir daha da silinmeyecek olan babamın dudaklarından dökülen o cümleler;
-Bu saç ne kafana sıçayım midemi bulandırıyorsun senden tiksiniyorum yüzünü bile görmek istemiyorum!
-Allah belanı versin de senden kurtulayım nefret ediyorum senden!
-Benim bir oğlum yok!Ya kızım olursun ya da pılını pırtını topla ve siktir git bu evden yarın!(annem sesini bile çıkartmadı)
-Senden bir bok olmaz! (çocukluğumdan liseye dek istikrarlı bir şekilde mutlak surette akrabaların toplandığı ortamlarda)
-Doğum gününü bile hatırlamak istemiyorum yoksun benim için
Ve nicesini duyarak geçirilen onca sene. Üniversiteye gittiğimde dönmemeye yemin etmiştim. Hayatıma birsürü kadın girdi o zamana kadar hepsi de o an için hayatımın aşkıydı şimdi de aynı evde yaşadığım 3 kızdan biri olan sınıf arkadaşıma aşık olmuştum birlikte 2 buçuk sene aynı evde yaşadık ve bir daha bu eve dönmeyecektim. Ama tüm ilişkilerimde olduğu gibi bunun sonu da hüsrandı. Artık bu ilişki beni tatmin etmiyordu ve dibe sürükleniyordum. Tüm aşklarımda olduğu gibi verdiğim tavizler beni en dibe çekmiş ve tüketmişti. Ailemin de baskılarıyla geri döndüm. İlişkim bir süre daha devam etti taa ki annemin mesajlarımızı yakalamasıyla ötesi yok artık diyip ayrılana kadar. Çoğu ilişklerim bu şekilde annemin yakalaması ve darlamasıyla bitti. Ben annesinin sözünü dinleyen uslu bi çocuktum annemi kıramazdım... Eve dön baskılarının yanında sözler de vardı. Tamam nasıl giyindiğine, saçına hayatına müdahele etmeyeceğiz yeter ki evine dön.Döndüm EVİME. Hiçbir zaman ait ve parçası hissetmediğim o eve döndüm. Ama 1-2 ay sonra eski usule döndük. Hakaretler ve baskılamalar başladı yeniden. Babamla birbirimizin yüzüne bakmıyorduk artık. Ben işe giriyor para kazanıyor ve kendimi geçindiriyordum. Evde kalırken de bu evde kalıyorum katkım olmalı bedava oturamam diyerek faturaları ödüyordum bu bana kendimi iyi hissettiriyordu. Çünkü liseden bu yana babamdan para almadan bu günlere gelmiştim. Ondan para alırsam ona teslim olacakmışım onun üstünlüğünü kabul edecekmişim gibi gelirdi hep. Her zaman kendi ayaklarım üzerinde durdum. Beş kuruşum yokken kışın ortasında teras katı evde titreye titreye uyuduğum geceler bile dahil.
Çok uzatmayayım tüm ayrıntılara zaman içerisinde çokça değineceğim. 8 temmuz 2024 te Maxillanın okuduğum o müthiş yazısından etkilenerek ve Hk nın da videosunu izleyerek ilk seansıma 9 temmuz 24 te gittim. Ama pek ümidim yoktu. Bunun bir proje olduğunu bile düşündüm. Maxilla pekala Hk nın adamı olabilirdi? Ama anlattıkları bu kadar gerçekçi nasıl olabilirdi? Nasıl bu kadar kendimi bulabilirdim bu yazılarda? Beni bu kadar ağlatan o hayat hikayesi için bile bir şans vermeye değerdi. İlk seansta annemle yüzleştik. Çok ağladım. Eve geldiğimde daha çok. Onca psikolog hacı hoca gezdim. 2. seansları olmayan bombok yerlerde bombok seanslar yaptım. Ben böyle bir huzur hatırlamıyorum. Sanki o seanstan çıktıktan sonra bir el omzuma dokundu ve bunu aşacaksın, geçecek dedi. İkinci seans için sabırsızlanıyordum. Çünkü ailemle aramın düzelmesi bile alabileceğim en büyük sonuç olur diyordum kendime. Beni biraz anlasalar en mutlusu ben olurdum çünkü hayatım kendimi anlatmaya debelenerek geçti.
19.07.24'te ikinci seansıma tek başıma geldim. Ne varsa döktüm ortaya ve bir taciz maduru olduğumu o gün öğrendim. Ben o güne kadar sıkı bir lgbt aktivisti ve savunucusu olan ben aslında mağdur olduğumu öğrendim. Bununla yüzleşmek bana çok ağır geldi çok ağladım. İlk görevlerim belliydi. Tacizcimi arayıp yüzleşecektim. Ve bu tacizi babama anlatacaktım. İkisi de ölüm gibi geliyordu. O gece Maxialla ile Hk nın da desteğiyle tanıştık. Ayrı bir bedendeki ben gibi kız. Sabaha kadar konuştuk ve işte dedim hayatının dönüm noktası. Bundan bir kurtuluş varmış ve karşında duruyor konuşuyorsun dinliyorsun nasıl olduğunu. Tek yapman gereken Hk nın verdiği görevleri yerine getirmek. Ertesi gün tacizcimi aradım açmadı. Karısı görür diye korkmuştur göt diye düşünüyorum. Akşamına babamla annemi karşıma aldım ve başladım konuşmaya. Babama anlattım . Anneme zaten anlatmıştım zamanında ama sadece dinlemişti. Bunu da annemin yüzüne vurdum. Bütün öfkemi kustum ikisine de. Ben 27 yaşımdayım ve ilk kez annemin babamın ağzından özür dilerim cümlesini duyduğumda kendimi saldım bi anda küçük bi çocuk gibi karşılarında yaklaşık yarım saat ağladım. M..... ve Hk size o kadar çok şey borçluyum ki bu anı bana yaşattığınız için .. Babam yüzümü avcunun arasına alarak bunu aşıcaz geçecek dedi bana. Evet babam dedi bunu. Ama onu hala affedemiyorum. Annemi babamı affetmemekte bu sürecin bir parçası biliyorum her şey zamanla iyileşecek inanıyorum. Tanıştığım danışanlar gibi ben de başarabileceğim. İlk kez ümitliyim. Bu illetten kurtulmanın tek yolu sonunda karşıma çıktı. Allah seni korusun ve yüceltsin HK... Sen bir eşcinselin karşısına çıkabilecek en büyük şanssın. Ömrün uzun olsun ve birçok hayata dokun diye dua ediyorum. Bizler de senin ışığında umarım çok insanın hayatına dokunup onlara iyi geleceğiz. İnanıyorum. Sık sık yazmaya çalışacağım ve tecrübelerimi aktaracağım buraya. Kendini lgbt bireyi olarak tanımlayan herkesin gerçek sandığı değil hali hazırda sahip olduğu ve ait olduğu hayata ve benliğine kavuşması dileğiyle...
