Sahi ben kimim? Herşey oldum şu hayatta.
Anne,eş,abla,arkadaş, komşu, kardeş,dost..
Bir kendim olamadım galiba bunca insan arasında yalnızım çoğu zaman kafam almıyor birçok şeyi de eskisi kadar.. Şu genç yaşımda bunları söylüyor isem diyorum kendi kendime içime oturmuş doksanlı yaşlarında bir ben var sanki gitmiyor ne yapsam da neler hayal ettik neredeyiz diyor konuşuyor konuşuyor onun susmasını beklemekle geçecek ömür..
Çok yorulduk ama baya baya yorulduk yıprattı birşeyler bizi başta demiştim ya sahiden ben kimim neleri severim üzülürken neden kötü hissederim biriyle münakaşaya girdiğimde nutkum neden tutulur diğer insanlar gibi neden hazır cevap değilim ağlayan hep neden benim bunun gibi bir sürü soru cevabını henüz bende veremedim..
Şuan saat gecenin ikisi erken uyuyacağım deyip hiç yatmayanlardan oldum uykuyu da çok severdim eskiden şimdi sevdiğim ne varsa aram açık hepsiyle yalnızlık tek başınalık huzur gibi geliyor herkes zarar verecekmiş bana sanki ..
En çok da kendim zarar verdim ya kendime sevmeyerek beni hiç sevilmeye layık değilmişim gibi korunmaya muhtaç bir çocuk sanki içimdeki..
Neyse bir gün seni de affedeceğim içimdeki çocuk büyürsün elbet büyüteceğim seni elinden tutup kaldıracağım tekrar güçleneceksin çok yordular seni de biliyorum ama hepsi geçecek şimdi sil gözyaşlarını güzelce uyu öpüyorum güzel gözlerinden...
