Mutsuz bir çifte “neden boşanmadınız?” sorusu yöneltildiğinde genellikle “çocuklarımız olduğu için” cevabını alırız. Bu cümleden çoğu bireyin çıkarımı “ ne kadar fedakar ebeveynler” şeklinde olacaktır. Benim için o kişiler fedakar değiller. Sorumluluktan kaçan bencil ebeveynler. Boşanacak gücü ve otoriteyi kendinde bulamamış, bütün mutsuzluğunu o küçük bedene kusmuş ebeveynler. Bu ebeveynler çocukları için verecekleri en iyi kararın boşanmamaları olduğunu düşünürler. Peki olaya şöyle bakalım. Mutsuz bir anne – baba ile büyümek mi? Sağlıklı bir şekilde boşanmış iki ayrı ve mutlu anne- baba ile büyümek mi? Çocuklar anne babaları arasında geçen kavgaların ve sorunların nedeninin kendileri olduğunu düşünürler. Bir de buna bir ebeveynin çocuğuna “ben senin için boşanmadım” demesi eklendiğinde o çocuk için büyük bir yıkım yaratacaktır. Mutsuz çiftler çocuklarını olduğundan fazla severler. Bunun nedeni eşinden alamadığı sevgiyi ve ilgiyi çocuklarından almaya çalışmasıdır. Fakat mutsuz çiftlerin çocuklarını sevmelerinin altında gizli bir nefret yatar. Çünkü o çocuk aynı zamanda aynı yatağa girmek “zorunda” olduğu eşinindir. Çocuğunu sevdiği kadar içten içe bir nefret besler. Peki mutsuz ebeveynlerin çocuklarına verdikleri zarar nelerdir? Bu çocuklar genellikle cinsel kimlik bunalımı yaşarlar. Bunun sebebi doğru anne – baba figürünü görememekten geçer. Anne baba çocuğun hayatında başrol oyuncularıdır. Fakat mutsuz bir çift doğru bir rol oynayamaz. Anne mutlu olması gerekirken, mutsuz olur. Baba otoriter olması gerekirken, pasif olur. Doğru anne ve baba göremeyen çocuk ergenlik döneminde cinsel bir bunalıma girer. Bu bunalım öncelikle cinsel arzuların bastırılmasıyla başlar. Daha sonra birey hem cinsleriyle doğru iletişimi kuramaz ve bütün ilişkisini karşı cins ile kurar. Bu çocuğun sağlıklı bir ilişki kuramadığı bir babası olduğu için maalesef kaçınılmaz olarak eşcinsel olur. Mutsuz çiftlerin yapmaları gereken ilk şey kendilerini anlamalarıdır. Sorumluluktan kaçmamaları gerekir. Boşanmamalarının nedeni çocuklarının saadeti için değil, kendilerinde o gücü ve otoriteyi bulamadıkları için olduğunu kabul etmeleri gerekir. Eşcinsel çocuk mutsuz anne-babanın günahı oluyor ne yazık ki…
