Malum bazı dindarların dini sohbetlerinde dini anlatış tarzlarından dolayı(kendi babam)kendimi yanlış ve gereksiz bir şekilde ezikliyorum.Değişik psikolojiye giriyorum değişik bakışlara giriyorum.Buda benim zihnimi karıştırıyor.Çünkü babam evliya gibi bir adam.Onun din anlatışından hoşlanmıyorum ama ona öfke duyarsamda kendimi cehennemlik kafir gibi hissediyorum.Ama bir yandan da ona öfke duyuyorum çünkü aşağılık kompleksleri yoğun olan özgüveni gelişmemiş bir insanım.Terapi sürecindede babamı eleştirmem gerektiğini anladım.Ama babamın evliyalığından dolayı hep bir çatışma yaşadım.Babamın dindarlığını beğenmeyişimi kafirlik olarak gördüm.Hüseyin hocayı dindar değilmiş gibi beni dinsiz yapacak bir adammış gibi düşünceler zihnimi kurcaladı.Küçüklükten beri aşılanan terbiyeli uslu ahlaklı dindar dürüst çocuk ol düşüncesi dindarlığın arasına gizlenip bana gelen anlayışı üzerimde vardı.Annem kuran kursu öğretmeni babam din kültürü öğretmeni olması hasebiylede akrabalar olsun gerekse ailemin çevresi olsun hep bir utanma duygusu vardı içimde.Hep iyi gözükmem gerekmiş gibi herkezin beni iyi bir dindar bilmesi gerekmiş gibi bir his vardı bende.Babamın din kültürü öğretmeni olduğunu söylemekten hep utanç duydum.O yüzden genelde yalan atıp muhasebeci olduğunu söylerim.Psikolojimin bozulmasıyla beraber bazı dindarların anlatımıyla zaman zaman çok ezikler oluyordum.Sürekli lezzetli yemekler yediğimde kendimi nefsimi şişiren dinden çıkmaya yaklaşan bir şeytan gibi hisettim.İnsanlara baktığımda eğlendiklerinde yoldan çıktıklarını sapıtmış şeytanlar olduğunu düşündüm.Birinin oruç tutmadığında cehenneme bilet aldığını düşündüm.Sonra cehennemde nasıl acı çekeceği aklıma geldi ona acıdım.Kötü hisettiğim her zaman dinden uzaklaştığımdan böyle oldu diyip kendimi suçladım.Başı kapalı olmayan birini gördüğümde o cehenneme gidicek diye üzüldüm.Dini sohbetlere dini yerlere gittiğimde hep iyi yönlerimi göstermek istedim.Hep benim iyi bilinmemi istedim.Hep çok iyi birisi olmam gerek beni böyle bilmeleri gerek olduğum gibi kimse beni bilmesin diye hep böyle düşündüm.Kendimi ezikledim başkalarına çok iyi çok yumuşak bir din sattım.Yaptığım yanlışlardan hep utandım dini çevremde ezikledim kendimi.Özgüvenime kavuştuğumda aslında en kral dindarın ben olacağımı unuttum.Mahallemde dindar olmayan insanların yanında bir eziklik bir soğukluk oluştu içimde.Yıllarca çıktığım sokaktaki büyük abilerle samimi olamadım.Onları yoldan sapıtmış küfürbaz cehennemlik senide saptırma potansiyeli olan kişiler olarak gördüm.Sanki onlar cehennem zebanileriydi.Dindar olmayan insanların yada benim öyle tahmin edip kurguladığım insanların yanında hep utandım çekindim.Çünkü bana anlatılan din benim özgüvenimi ezdi aşağılık komlpleksimi arttırdı.Okul dışındaki çevremde dindar görmediğim kişilerle genel olarak samimiyet kuramadım.Bu düşünceler öyle bir yerleşmiş ki şuanda bile başörtülü birinin oruç tutmadığını görünce bir şok geçirme cehenneme doğru mu gidiyoruz kıyametin sonumu geliyor düşüncesi hayla aklımdan çıkabilmiş değil.Hayla daha çok argo konuştuğumda kendimi cehennemlikmiş gibi hissettiğim olur.Kısacası bu duygular dindarlığa kamufle olmuş kendimi çevremdeki insanlara karşı soğuk hisettiren beni ezikleyen duygularmış aslında.
