Bugün 2020 yılın mayıs ayının beşinci günü gece saat 24:45.
Telefonumdan yanlışlıkla sildiğim fotoğrafı yeniden geri yüklemek için Google photo arşivime girdim. Uygulamaya girer girmez uygulamanın yukarı kısmında paylaşılan durum şeklinde bi tık vardı, oraya tıkladım ve karşıma büyük bir rahatsız edici utanç verici yaşanmışlık çıktı. Bir fotoğraf... O fotoğrafta kendiyle barışık olmayan, huzursuz, ne istediğini bilmeyen, rahatsız, mutsuz biri vardı. Ve o kişi maalesef bendim. 3 sene önceki bi fotoğrafım. Fotoğrafı sadece ben değil kime gösterirsenizde aynı şeyleri söyleyebilir fotoğrafımdaki karakterimle ilgili yorum yapıcak olursa. İçim karardı, benmiyim bu kişi dedim? Bi anda ne kadar çok mücadele ettiğimi, adım-adım merdivenden yukarı çıkarak bi başarı elde ettiğimi daha gerçek bi anlamda hissettim. Daha gerçek anlamda kendimi çok iyi geliştirdiğimi anladım.
Hemen arşivin en dibine kadar indim. Tek tek 4-5 sene önceki fotoğraflarıma baktım. Neler yaşamışım...
Bi çocuk ergenlik döneminde saçma sapan şeyler yapabilir. Çocuk işte dersiniz. Ama bi erkek çocuğu artık 20 yaşında ezik, mutsuz, kadınsı, hayatta bir çok şeyden korkan, kararsız ve huzursuz olmamalı. Benim neredeyse o 16 yaşımdan 20-21 yaşıma kadar gece uyumaya geçtikten sonra her gün ağladığım yıllar. Neden mi? Kendimi farklı hissetmek ve o farkı sadece ben değil bütün çevremin hissetmesi görmesi ve beni aşağılaması okulda dışarıda hatta evde bile benimle ilgili yargılar, baskılar, gülmeler dalga geçmeleri. Eşcinsel hislerim olduğunu anladığım yıllar. Allahım diyodum affet beni lütfen. Benim hislerim senin istemediğin bir şekilde, benim bazı fikirlerim hayallerim senin yasakladığın şeyler... diye kendimi suçladığım yıllar. Ben genç 15-16 yaşında küçük bir çocuk içten içe kahroluyordum ağlıyordum neden diyodum. Niye? Niye, neden? Ben bunları yaşıyacak kadar ne yaptım? Okulda dalga geçiliyorum dayak yiyorum evde yargılanıyorum neymiş babama, dedeme benzemiyormuşum. Kimseyede söyleyemiyordum ki. Çünkü o kadar korkuyordum ki bunu benden onaylanmış bişekilde duymalarından. Çok araştırmıştım kitaplardan, internetten. Bi taraftan tek sığındığım Dinim buna hayır diyodu öteki taraftansa okuduğum kitaplarda internet sitelerinde bunu kabul et ve evet bu şekilde devam et diye okuyodum. Kafa karışıklığıyla devam etmek istedim ama bana edilen hakaretlere alaylara laflara gelemiyordum. Ve gene Allaha sığınıyordum. Seneler geçiyordu ve artık buna bi yön bulmam gerekiyordu. Ve işte o fotoğrafımdaki günler. 20 yaşımdayken, tüm cesaretimi toparlayarak beni çok sevdiğini bildiğim anneme eşcinsel olduğumu söylemeye karar vermiştim. Anneme bile söylemeye korktuğum bi dert, sanki dünyanın en ağır cinayetini işlemişim gibi.. Söylersemde ailemle beraber benden vaz geçer, eşcinsel olduğumu asla kabul etmez gözüm görmesin diyerek yok olmamı ister sanıyordum. Ama şükürler olsun büyük harflerle söyleyebildiğim ANNEM bana tutundu, derdime ortak oldu. Tek ricada bulundu sadece. Oda, benim ona bi şans vermemi istedi. BİR ŞANS. Benim bu bir takım psikolojik takıntılarımdan, eşcinselliğimden vaz geçmem için bi çare bulurum dedi. Kabul ettim. Yarı umutlu ve yarı umutsuz çaresizce anneme sığındım. Ve tabi ki de insan bişey isteyip ölüm harici bir duruma çare bulmak isterse bulurmuş. Bir psikolog buldu annem kısa zamanda. Bunca çektiğim acılar sıkıntılar mutsuzluk benim suçum olmadığını anladım zaman ilerledikçe gittiğim psikolojik terapilerde. Gerçektende!? 15 yaşındaki ve yahut 10 bile olsa 20 bile olsa bi çocuk ne günahı yüzünden ne hatası yüzünden büyük mutsuzluk yaşasın ki? O hatalar ki, o günahlar, o çocuğun çevresinde çocuğun bu hallere kadar gelmesine sebep olanlarındır! O çocuğun babası her zaman yanında olmasına rağmen babasından almak istediği hisler sevgi karşılanmadığı için suçlar onların olsun! Ben kimseye hiç bir kötülüğüm yokken çevrem tarafından büyük ACI gördüm. Bunun için benim ne suçum olabilir ki? İlk önce bunu anlayabildiğimde üstümdeki ağır yük hafifledi. Demekki daha önceden o kadar saf ve ezikmişim ki her şey için kendimi suçluyormuşum. Daha sonra HAYIR demeyi öğrenince. Daha sonra istediğim şeyleri ufak-ufaklarından gerçekleştirmeye başladığımda. Ve zaman ilerledikçe doktorum H.K hocamın tavsiyelerine uyarak kendimi o kadar geliştirmişim ki huzursuzluklar takıntılar vs. bi yana, kendimi bi kıza hoşlanacak kadar değişim bi evrim bi başarı kazandığımı görüyorum şuan. Ve bu arşivin fotoğraflarına bakarak dahada pekişmiş bi şekilde anlıyorum. Eski ben ve hala gittikçe kendini iyi yönde geliştiren ben. Şuan 23 yaşımdayım daha gencim ve şükürler olsunki bunları anlayabiliyorum. Bi insan eğer çare ararsa huzursuzluğundan her zaman kurtulabileciğini biliyorum. Allah'ıma şükürler olsun ki ben o yaşadığım huzursuzluklara, mutsuzluklara her anlamda benim için huzur bulduğum bir çare buldum.
Bunu okuyan bazı benim gibi hisleri yaşayan eşcinsel arkadaşlar için ve belkide bazı eşcinselliği hiç yaşamayan insanlar için saçma gelebilir.
Olabilir onlar inandıkları şeylere inansınlar. Kendilerini nasıl huzurlu hissediyorlarsa o şekilde devam etsinler. Ama şunuda söylemek istiyorum, bi çocuk kendini eşcinsel hissediyor ve kendi başına çare aramak istediği zaman okuduğu sitelerdeki yönlendirmeler olayı farklı tarafa götürüyor. Oysaki o andaki bulmak istediği bir çareyi o an bulabilirken tüm dünyayı karşına alarak daha zorlu yolla gidiliyor bence. Yine de ne yapıyorlarsa onu yapsınlar demek istiyorum ama diyemiyorum çünkü ben bu güne kadar bazı eşcinselliği doğru bulan eşcinsel veya eşcinsel olmayan insanlar tarafından çok yanlış bişey yaptığımı söylediklerini duydum hep. Ve kendi kişiliğimi inkar ettiğimi duydum onlardan. Evet! Doğru o acılı günleri yaşayan ben olucağıma kişiliğimi inkar etmek değil bulmak için uğraşan BEN olmak istediğimden eşcinsel olmamayı tercih ediyorum. Lgbt kurumlarının en çok talep ettiği şey kişisel haklar ve özgür yaşam. Ee o zaman beni de ve benim gibi eşcinsel olmak istemeyen bireylerin seçtiği ve doğru gördüğü yolu yanlış demelerine hiç hakları yoktur. Ben kendi adıma mutluyum ve her anlamda huzurluyum. Huzur bulduğum yol, haraketlerim ve inançlarım budur benim özgürlüğüm ve rahatlığım. Vede kişisel haklarım.
