BU BENİM ÇOCUĞUM MU?
Nereden başlasam, nasıl anlatsam bilemedim.. O sebeple direkt başlayacağım konuşmaya…
Transeksüellik mi, Biseksülellik mi? Homoseksüellik mi, heteroseksüellik mi?
Bu kavramlar insanoğlu var olduğu sürece (bu bilimsel adlar henüz konmamıştı o sıralar) yaşanmış bazı olaylara verilen bir takım isimler olmuştur. Ancak neyi ne kadar görebiliyoruz. En azından ben görebildiklerimi paylaşmak taraftarıyım.
Hafta sonu gittiğim bir film ile ilgili görüşlerimi anlatayım. My Child (Benim Çocuğum)… Çok emek verilmiş diyemeyeceğim. Ayrıca konuşmalar da bana bir o kadar yapay geldi. Film de gösterilen anne modelleri birbirlerinin fotokopileri gibiydi. Hepsi dominant, hepsinin erkek çocuğundan aynı beklentileri olan saplantılı anneler. Evde yönetimi ele geçirmiş, kocalarının otoritesin hiçe saymış, neredeyse çocuklarına baba rolünü de üstlenecek olan anneler bunlar. İnanılmaz baskın, inanılmaz dominant karakterler her biri de. Filmin başında kendi çocukluklarına kısaca değinen annelere baktığımızda ya ailenin en büyüğü ya da en küçük çocuğu olarak dünyaya gelmişler. Onlarında ebeveynlerinin kendilerinden beklentileri olduğunu savundular film boyunca (Erkek torunumu erkek gibi yetiştirmeyi beceremedin). Babalar ise var mı yok mu belli değil. Otoritesini tamamen eşlerinin izin verdiği ölçüde yaşan erkek tiplemeleri. Adam okumuş doktor olmuş, kamera karşısındaki görüntüsü hilkat garibesinden farksızdı. Bahtsız bedevi misali… Üstelik de çıkmışlar kameralara bu durumun nasıl da kabullenilesi bir şey olduğunu savunmaktaydılar. Hatta vicdanlarını rahatlatmak için dernekte çocukları ile birlikte çalışmalar yapıyorlar. Bu tamamen kendi suçluluk duygularını hafifletmek adına diyebilirim. Çünkü kendilerini suçluyor ve durumu kabullenerek bir nevi günah çıkartıyorlar. Üstelik bunun Allah tarafından verildiğini de bir güzel söyleyip, söyledikleri bu yalana biz halkı da inandırmaya çalışıyorlar. Biliyoruz ki geçmişte Lut kavmi bu sapkınlık (sapkınlık diyorum çünkü Allah bu kavmi peygamberleri aracılığı ile defalarca uyarmaktaydı) sebebiyle helak olmuştur. Birazcık inancı olanlar açıp okuduklarında göreceklerdir. Keza inancı olmayanlarda açıp okumakta serbesttir. Belki de feyz alırlar belli mi olur!
Empati kurmaya çalışıyorum. Ancak böyle bir durum içerisinde olup da bunu kabullenen insanları anlayamıyorum. Bilmiyorlar ki her biri birer ebeveyn kurbanı. Aslında kendi hayatlarında yolunda gitmeyen bir şeyler var bu ebeveynlerde. Çocuklarda bunların kurbanı olarak yaşama merhaba diyorlar.
Film de dikkatimi çeken konulardan biri de şu oldu. Çıkan ailelerin hepsinin sosyo-kültürel /ekonomik düzeyi iyi aileler. Çocuklarını kolejde okuttuklarını söylüyorlar. Ve neredeyse film de anlatılan çocukların tamamı anne-babasına kendisi bu durumundan bahsetmiş. Şimdi soruyorum sizlere; sosyo ekonomik /kültürel seviyesi düşük ailelerde büyüyen çocuklar, böyle bir eğilimlerinin olduğunu söylediğinde bu kadar rahat mı kabul görecekler. Biliyoruz ki bu konu ile ilgili çekilen filmlerde (örn:Mahsun Kırmızıgül=Güneşi Gördüm) sonuç ölümle son buluyor. Bunları gören, bilen, yaşayan bu çocuklar da sözde bu durumlarını gizli yaşıyorlar. Neredeyse hiç biri tedavi yoluna gitmiyorlar. Film de verilen mesajların bir tanesi de eğer ailen kabul ederse içinde bulunduğun durumu yaşamak hakkın oluyor ama değilse sonun ölüm olabiliyor. İzlediğim bu film ve sonunda yapılan yorumlara baktığımızda, hedef eşcinsellik sempatizasyonudur. Bu durum bu kadar kolay olmamalı.
Sonuç olarak söylemek istediklerimi toparlamam gerekirse, eşcinsellik doğuştan var olmayan, yanlış anne-baba tutumları ile kendini gösteren bir eğilimdir. Kişi isterse içinde bulunduğu bu durumdan kurtulabilir. Önemli olan istemek ve inanmaktır. “Ben böyle mutluyum, Ben böyle iyiyim” şeklindeki yalanlarının arkasında saklanarak bir sonuca ulaşmakta mümkün değildir.
Tedavi sürecinde anne babanın da olması süreci hızlandıracaktır.
Ayşegül KÖKSAL
Özel Eğitim Öğretmeni
ayskoksal4@hotmail.com
http://www.huseyinkacin.com/forum/index.php?topic=1236.0 tıklayınız
