Babanın çocuğa yatırımı çocuğun fantezilerine inanmasını pekişterecek biçimde olursa, çocuk babası ile ilişkisinden onu dönüştürebilecek bir biçimde yararlanmamış olur. Çocuğun kendine aşkından narsisistik bir doyum olan ve bu aşkın sürmesine ihtiyaç duyan babalar çocuklarının hoşuna gidecek biçimde davranırlar. Bir çocuğun, ister kız ister erkek olsun, fantezilerine uygun davranmak, onun fantezilerine inanabilmesini sağlamak büyümeyi durdurur. Bu yüzden anne babaların çocuklarına aşkım, bir tanem, prensesim gibi hitaplarda bulunmaları, çocuk sevinsin diye ona mahsustan yenilmeleri, o an çocuğun hoşuna gitse de, çocuğa zarar verir.
Neredeyse bütün insanlar için büyümek fantezilerin geride bırakılması ve fanteziyi sevmekten gerçeği sevmeye yönelinmesi ile oluşur. Çocukların anne babaya bağlılıkları, dolayısıyla ruhsal yatırımlarının nesne sevgisine dönüşmesi artarken, anne babanın da çocuğu gerçekliğe yönlendirmesi, büyütmenin temel dinamiğini oluşturur. Gerçek sevgi büyütmeyi amaçlayan bir duygudur. Çocuğu memnun etme arzusu ise çocuğu kendine bağlama, kendinde tutma, çocuk için önemli olma, çocuk tarafından sevilme arzularından veya çocuğa karşı suçluluk duymaktan kaynaklanır. Çoğu ebeveyn aslında çocuğa kendilerine yapılmasını istedikleri biçimde davranırlar. Kendilerince sevildikleri anlamına gelecek tutumları çocuklarına uygularlar. Bu yüzden çocuklar anne babaların problemlerinin taşıyıcısı olurlar ve insanlar bilmeden çocuklarını kendi yapılarında insanlar haline getirirler. Narsisistik özellikleri olan bir anne babanın çocuğu da narsisistik olur. İnsan kendi çocuğunu ancak kendi büyümüşlük seviyesine getirebilir.
