merhaba
size cok uzaklardan yaziyorum nerden basliycagimida bilmiyorum 4 cocuk annesiyim 15 yildir evliyim 33 yasindayim cok mutsuzum günlerim karanlik bir odada geciyor yasamak istiyorum mutlu olmak istiyorum ama olmuyor her gecen gün insanlardan uzaklasiyorum umudumu kaybediyorum.kisaca size 33 yilimi anlatayim.
cok muhafazakar bir ailede yetistim annem cok baskiciydi hayatimi mahvetti umutlarimi hayellerimi yok etti..bana babannem ve dedem bakti evlerimiz yakindi onlarin yaninda huzur buluyordum nefret ediyordum annemden sürekli elalem neder derdine düsmütü canimin yandigi onun sevgisine ihtiyacim oldugunun farkinda degildi ona sorsan cok seviyor beni..orta okul 1.sinifa gidiyordum arkadaslarma cok özeniyordum anneleri ileri görüslüydü benim annemse o günah bu günah derdi okulun faliyetleri olurdu katilamazdim arkadaslarim disarda oynardi ben oynuyamazdim ayipti cünkü okulun hemen karsisindaydi evimiz sürekli gözü benim üstümdeydi siniftaki oglan arkadaslarima yanima gelmeyin annem bakiyor derdim anlamiyorum neden bu kadar kötüydü arkadaslarimla konusmam.bikmistim artik herseyden 13 yasindaydim ama 20 yasinda gibi davranmak torundaydim etraf nederdi.sürekli annemin istegi gibi olmak zorundaydim herseyin dogrusunu o biliyordu evi toplamak kardeslerime bakmak zorundaydim,birgün cografya hocamiz derste kibristan bahsetti vizesiz gidile biliyor burasida bize ayit dedi gitmeliyim dedim 13 yasindayim 13 yasindaki bir cocuk neden annesini babasini kardeslerini terk edip gitmek isterdi.cok yakin bir arkadasim vardi canan ona söyledim canan benimle gelirmisin diye durumlari biliyordu olur dedi hic düsünmeden yarin gidelim dedim evden ciktim okula gidiyormus gibi cananla bulustuk terminale gittik hayatimda ilk defa kendi basima bir karar almistim yanlis yada dogru benim kararimdi bu tabiki o esnada kalbim yerinden cikicakmis gibi atiyordu.terminale geldik canan vaz gecti yapamiycam ben dedi sende gitme dedi hayir dedim o sacma sapan fikirler üzerine kuru hayata geri dönmüycektim.ben gidicem dedim bileti aldik otobüse bindirdi beni dedim sakin kimseye birsey söyleme en yakin arkadasimdi ilk onun yanina gideceklerdi tamam dedi vedalastik otobüs hareket etti üzgündüm bi okadarda heycanli yeni bir hayatim olucakti özgür olucaktim ama bir tarafimda buruktu annem babam kardeslerim babannem olmuycakti hayatimda.tabi ben otobüste bunlari düsünürken coktan okula gitmedigim ögrenilmisti herkez telas icinde beni ariyordu o dönemin emniyet müdürü ramazan erdi babamin yakin akrabasiydi hemen o aranmis mersine kadar 6 kez arama yapildi hepsini atlattim yanimda emekli bir ögretmen vardi ön koltukta bir polis oturuyordu yolculuk sirasinda sohbet etmeye basladik sorular soruyolardi bende kurnazca cevaplar veriyordum annem babam ayri babamin yanina gidiyorum vs seyler söyledim inandilar polisler otobüsü durdugunda tir tir titriyordum ön koltuktaki polisin omzunu sikica tutmustum tamam korkma sen dedi ben hallederim polisler kimlik konturoli yaparken sira bana gelmisti hemen atildi kuzenim benim dedi bakma geregi duymadilar polidti oda nihayetinde inandilar.6 kez böyle oldu ve mersine gelmistim aksam saat 22:00 di otobüsten tedirgin bir sekilde indim korkuyordum ne yapicagimi bilmiyordum kimseyi tanimiyorum hic bir yeri bilmiyorum yürümeye basladim ama nereye gittigimi bilmiyordum ara sokaklara girdim yine bir sivil polis durdu beni ne ariyorsun bu saatte dedi ekmek almaya gidiyorum dedim inandi cabuk evine git burasi tekin yer degil nasil bu saate seni bakkala gönderdiler dedi ben hizli adimlarla uzaklastim ordan karanlik dar bir sokaga girdim caresizce etrafima bakiyordum bir ev gördüm sesler geliyordu kürtce konusuyolardi kapiyi caldim yasli bir teyze acti kürtce konusmaya basladi caresizce yüzüne bakiyordum arkasindan bir cocuk belirdi benden biraz büyüktü kimsin dedi dedim benim kalicak yerim yok bu gece burda kala bilirmiyim allah razi olsun evlerine aldilar gecekonduydu pencerelerini naylandan kapatmislardi vandan gelmisler cok kalabaliklardi bir odanin icinde sanirim bi 15 kisi vardi cogunlugu cocuktu hep biseyler koydular yemeye calistim ama o korkuyla ne kadar yiyebilirdimki yasli teyze sürekli biseyler soruyordu cocuklar tercüme ediyolardi kimsin nerden geldin kimsem yok dedim kibrisa gidecem yarin lütfen burda kalmama izin verin dedim anlamislardi evden kactigimi polise gitmelisin dediler hayir dedim agliyarak cok yorgundum biraz uyu dediler uyudum sabah olmustu polise telefon acmislardi geldiler götürdüler gel bakalim kacak bütün illeri ayaga kaldiran kiz senmisin dedi komser bisey demedim cok iyiydi uzun uzun konustu benimle tabi aileme haber verilmisti geldiler aldilar beni eve gittik evin icinde igne atsan yere düsmüyecek kadar doluydu millete dedikodu cikmisti kacirirlarmiydi bütün gözler benim üstümdeydi hayatim tamamen bitmisti artik okul hayatimda bitti göndermediler.annem yine care aramaktaydi nasil bu olayi unuttura bilirdi kurnaz bir kadindi buldular mahalleye medrese acilmisti beni oraya gönderdi bir süre gittim millet evdem kacmami konusurken bir annada sohbet veren beni konusmaya basladi unutulmustu evden gitme olayim yine basarili olmustu annem herkez parmakla gösteriyordu masallah nasil takva sahibi olmus sohbetlere gidiyor diye benim icimde firtinalar kopuyordu kimsenin duydugu gördügü yoktu 15 yasina gelmistim istemeye geliyolardi ee tabi annem gururlaniyordu babamin amcasinin oglu istedi en son annemin tam aradigi seydi esimin halasida amcamla evliydi hemen tamam dediler eee en yakinimiz istedi demekki gittigimde hicbir kötü sey gelmemisti basima gelse en yakimiz istermiydi beni..bir gün icinde hersey olup bitmisti babamin amcasinin oglu dedigime bakmayin yillardir görüsmüyolar almanyadalar nasil insanlar olduklarini bilmiyorlar bu onlar icin beni baslarindan atmak icin iyi bir firsatti aileden biri istedi almayaya gidecektim hersey unutulucakti gözden irak olan gönüldende uzak olur misali 1 sene nisanli kaldik cok cocuksuydu babasi ne derse onu yapiyordu hos oda 16 yasindaydi evlenmek istedigim biri degfildi babama dedim istemiyorum ben dedi essek gibi gideceksin ya git kendini öldür yada efendi efendi git tabi önce temiz bir dayak yedim.
evliligim: evlenmistim istemedigim birisiyle bir esir hayattan diyer esir hayataydi yolculugum arka arkaya cocuklarim oldu esim desen cocuklarimdanda cocuktu herseyi babasi yapiyordu seneler geciyor ben ölüyordüm kimsede bunun farkinda degildi 2 sene önce dayanilmaz bir hal aldi yasantim boguluyordum artik nefes alamiyordum ölmek sadece ölmek istiyordum bir kac kere denedim ama olmadi hep kücük kizim kurtardi..
kisaca esimden bahsedeyim sessiz sakin birisi evden ise isten eve gider gelir arkadasi yoktur yemek yesin filim baksin uyusun ise gitsin gelsin okadar.yemek yapar evi toplar camasiri o atar yani benim yapmam gereken herseyi o yapiyor ickisi yok kumari yok karisi kizi yok. disardan herkez kizim sen delimisin allahtan belanimi istiyorsun diyolar.yok ben benim hüznümü sevincimi paylasicak bir es istiyorum aksam iki kelam edecek..beni cinsel bir obje olarak görmeyecek bir es nefret ediyorum bana her dokundugunda buz kesiliyorum.ama mecburum onun isteklerini yerine getirmeye...
yasamayi seven isyankar bir yapim var deli dolu yasamak istiyorum özgürce kimseye bagimli olmadan ama iste dedimya burdada ayni esir hayati devam ediyor esim hic bir yere gitmeme izin vermiyor sürekli evdeyim oda evde ayri odalardayiz sadece yaninda olayim onu sevmisim sevmemesim istemisim istememisim hic bir önemi yok.. bu kadar bencil.seviyorum seni diyor sevmek bumudur neden mutsuzum ozaman neden hergün dipsiz kuyularin icine gömülüyorum.
herseyin bittigi an:iki sene önce herkezle irtibatimi kopardim sürekli yatiyordum cocuklarimdan nefret etmeye basladim onlari sucluyordum eger simdi onlar olmasa arkama bakmadan cekip giderdim ama onlarin yüzünden bu istemedigim hayati cekmek zorundaydim inancimi kaybettim hic birseye inanmiyordum neden diyordum sürekli beni sen yarattin karsiliksiz cikarsiz seviyorsun ama mutsuz ediyorsun hani senin gücün herseye yeterdi neden dualarimi kabul etmiyorsun istemedigim bu hayati bana yasatiyorsun ama bir türlü cevap yoktu.ailem durumumum kötü oldugunu gördüler saclarim dökülmeye basladi hic sacim kalmadi apar topar tr gittim iki kizimi yanima aldim ayrilmak icin gidiyordum yeni bir hayatim olucakti kurtulucaktim bu esirlikten.ailem hemen basladi hocalara götürmeye care oldumu derseniz
halen ayniyim sürekli üstüme geliyolardi deli oldugumu düsünüyolardi giyim tarzimi kafaya takmislardi benim iyi olmam icin cabaliycaklari yerde yine elalem derdine düsmüslerdi etrafa ne diyceklerdi onun telasi sarmisti resti cektim yeter artik dedim bu benim benim hayatim böyle giyinmek istiyorum ginicemde annem sürek agliyodu babam bagirip cagiriyodu alip karsina kizim derdin nedir ne istiyorsun ne olursa olsun sen bizim canimizsin arkadayiz demediler sart kostular picleri babasina birakirsin bizim istedigimiz gibi giyinirsin ozaman ayrilirsin nasil bir vijdandir anlamadim ben nasil birakirdim cocuklarimi dedim ben ayri eve cikicam ciktimda tabiki kiyamet koptu 2 ay olmustu onlarin yanindaydim sürekli sikayet ediyolardi biz senin sigarana para yetistiremeyiz geri dön diye ev tuttum ciktim 3 ay kaldim evimde hic olmadigim kadar huzurluydum kendi evimdi kimsenin emri altinda degildim tabiki yine rahat birakmadilar perdeleri acamiyordum balkona cikamiyordum babam sürekli kardeslerimle haber gönderiyordu defolup gitsin yoksa onuda cocuklarinda öldürecem diye yapardida vijdansizin tekiydi nefret ediyorum onlardanlar teyzem yanimdaydi hep bir gün dedi kuzum ne olursun git yoksa öldürecek seni baban mecburen geri döndüm..yalvaririm yardim edin bana yasamak istiyorum ben hergün gözyasi döküyorum cocuklarimla ilgilenemiyorum camlari acmiyorum günes girsin istemiyorum gece olsun hep karanlik olsun istiyorum..
