Hızlı ve bir o kadarda telaşlı bir şekilde yol alıyordu yuvasına doğru. Yorulmuştu belki de ama bu durması için yeterli bir sebep değildi. Olamazdı da zaten çalışmak onun zikriydi, fikriydi ve ibadetiydi.Onun için yaradanına şükürdü. Bu düşüncelerle önündeki dev ekmek kırıntısını çeke çeke götürmeye devam etti.
Yuvasına yaklaştığında bir şeylerin ters gittiğini anladı. Bir telaş hakimdi bir endişe daha da hızlandı yuvasına doğru. Yolda gördüğü diğer arkadaşları bir şey olsa söylerdi merakla yuvasına vardığında neler olduğunu anladı. Birisi yuvasını talan etmişti. İçeriye doğru girdi yerler ıslaktı ve toprakla birleşip ayaklarına yapışan bir kıvamda idi. Ve etrafta bir sürü karınca ölüsü, elindeki sımsıkı tutuğu büyük ve ağır ekmek kırıntısını bıraktı ilerlemeye başladı. İlerlerken arkadaşları sevdikleri sevmedikleri görüştüğü görüşmediği bir sürü ölü karınca bedenleri arasında sanki onlara zarar veririm korkusuyla yavaş ve dikkatli bir biçimde ilerlerdi. İlerledikçe içi parçalandı kanı dondu. Manzara dehşet vericiydi. Bu nasıl olur diye düşünmeye başladı.’Belki de doğal bir afet olmalıydı bir yağmur ama bu nasıl olur dışarıda hava güneşliydi ’dedi. Kraliçe karıncanın bulunduğu büyük çukura doğru gittiğinde girişte birbirine sıkı sıkıya kenetlenmiş bedenler sırf kraliçe karıncayı korumak için kendilerini feda etmişlerdi. Etrafta kopmuş bacaklar kollar kafalar ve antenler vardı. Dikkatlice kapının önündeki karıncaları kenara doğru iterek içeriye girdi. Kraliçe karınca yerde halsiz bir şekilde yatıyordu kalkmasına yardım etti .’Buraya ne oldu böyle’ diye sordu, tüm bu koşuşturmalardan yorulmuş olan karınca.Kraliçe ‘İnsanlar’ dedi ve konuşmasını sürdürdü,’Bizi acımadan katlettiler çok az bir kısmımız hayatta’ dedi ağlayarak .
Yorgun karınca öfkelendi.’Onlara bu yaptıklarını ödeteceğim’ dedi. Ölen arkadaşları sevdiklerinin intikamını alacaktı.Hızla yuvasından çıktı.Hemen karşısında elindeki bahçe hortumuyla etrafı ıslatan ufak bir çocuk gördü.Alçak insan hain insan bu olmalıydı yada ne fark eder hepsi aynı diye düşündü.Ve hemen ayakkabısına oradan pantolonuna tırmandı.Oradan da t-shortüne ve kulağına kadar tırmandı.Yorgun karınca kulağına kadar gelince insanın, acizliğinin farkına vardı ne yapabilirdi ki gıdıklayamazdı bile ama konuşa bilirdi evet belki onu duyabilirdi,dinleye bilirdi.Bütün gücüyle bağırdı.’Heyy sen ,katil insan’diye.Cevap vermedi insan,Cevap vermediği gibi parmağını kulağına götürüp karıncayı aldı alırken de dikkatsiz insan onun ayaklarını kırmış iç organlarını ezmişti.
Karınca ‘Allahım ne olur beni duysun diye feryat etti.Duası kabul olmuştu ölmek üzere olan halsiz karıncanın.İnsan kim seslendi diye etrafına bakınırken.Karınca ‘Ştt sen’ dedi, şaşırmış olan insan tek eliyle gözlerini ovuşturarak parmağının ucundaki karıncaya baktı ve ‘ben mi?’ dedi.Karınca ‘evet sen dedi fazla vaktim yok ölüyorum dinle beni’ dedi ve sözlerine devam etti.’Yuvamı sen mi sular altında bıraktın sevdiklerimi arkadaşlarımı sevmediklerimi hepsini sen mi öldürdün’ dedi.İnsan korkmuş ve şaşırmış bir şekilde ‘Şey ben sadece oyun oynamak istedim ben ufak bir çocuğum’ dedi. Karınca ’Ey çocuk siz insansınız bütün evren bütün dünya sizin için yaratıldı.Siz bu dünyanın halifesi olarak yaratıldınız.Ama bu bize zulmetme bizi hor görüp öldürme hakkını kim verdi size ‘.Çocuk bir şey diyecek gibi olduysa da karınca devam etti konuşmasına.Ey çocuk sen basit bir oyun oynadın kaç sevdiğimi kaç arkadaşımı katlettin bizim ne günahımız vardı.Biz çalışırız sizin tembelliğinizin aksine yaz kış yiyeceğimizi sizin değersiz işe yaramaz çöp diye nitelediğiniz nimetlerden çıkarırız.Doğa ya zarar vermeyiz.Ona yarar sağlarız.Biz size ne yaptık.Aciz olmamız bize zulmedebileceğiniz anlamına mı geliyor.Yaradan zulmedeni sever mi?’ derken ezilmiş ve parçalanmış olan iç organları ağzına geldi. Acı ve kesik kesik öksürdü.Çocuk ‘Özür dilerim bilerek olmadı’ dedi ağlayarak.’Karınca ne olur beni affet’dedi.Karınca halsiz bir şekilde’Ben seni affetsem ölen onca masum nasıl affetsin.Ve artık çok geç bende ölüyorum.’dedi ve son nefesini verirken çocuk göz yaşlarıyla ‘Ne olur ölme karınca ne olur ölme iyileştiririm seni sonra bir sürü ekmek kırıntısı veririm.Çok üzgünüm,artık benle ve ailemle yaşarsın’dedi.Karınca tebessüm etti ve ‘Ufak bir çocuk beni, ailemi ,arkadaşlarımı ,sevdiklerimi,mutluluğumu ,huzurumu,çalımsa azmimi yok etti. Diğer insanlar birbirlerine ne kötülükler ediyorlardır.Bu alem artık bana göre değil.Hem artık buraya sığamaz benim keder dolu kalbim,taşıyamaz onu bu dünya.Hoşçakal…’dedi ve öldü. Çocuk gözyaşlarıyla ‘Ne olur beni affet haklısın sevgili karınca haklısın sevgili dost.Ben zulmedenlerdendim,ben kötülerdendim.Affet beni karınca.Affet beni Allahım dedi ve ağlayarak secde etti.
Göklerdeki güneş bulutların arasında yüzüne doğru parlayarak göründü.Rüzgar kulaklarına ‘Affettim küçük,affettim’ dedi.Ve o tövbe ederken zulmedenlerin yolundan dönmüş oldu…
08.05.09 17.46
Demir kapının önünde öylece oturdum ayaklarımın altındaki karıncaları seyre daldım.Yaradanın büyüklüğü yaratığı en küçük varlıkların birinde bile mükemmel bir şekilde görüyordu.Sonra aklıma bu hikaye düştü ve bir saat içinde yazdım.Yazdıktan sonrada Dedenin beni dinleyen sevgi dolu sevecen bakışları altında ona okudum…
