İNSAN ve YOL ve TANRI : YOLCU

[psikolog]

                                                    VAR OLMAMIS BIR YOLUN SONU  - 1
        Bir sabah uyandigimda sol kolum uyusmus ve hareket ettiremiyordum. Sarhosluk sadece bedenime degil butun ruhuma yayilmisti. Ayilmak icin kalkmaya calistigimda topragin uzerinde oldugumu fark etmistim. Oraya nasil geldigime dair hicbir fikrim yokken ormandaki kus seslerine dikkatimi verdim. Ama tum bu seslerin arasinda baska birsey fisildaniyordu kulagima o da hemen kalk ve hayata yetis diyen bir ses.
Bu ses zaman zaman kapimi calsada ben o sesten kacmak adina turlu turlu pisliklere bulasmis biri olarak ezildim, alcaldim ve bunalim dolu bir hayatin icinde buldum kendiligimi. Boyle soyluyorum cunku bunlari yasayan ben bir de bunlari izleyen baska bir adam daha vardi.  Tum bunlar yasanirken icimde biriken anlamsizlik tum hayatimi kusatmis ve yasam denen bir savasa dogru yol aliyordu.  Inanmak istiyordum birseylere birine (bunu yazarken bile gozyaslarina bogulabiliyorum) ama en cokta kendime. Fakat dedigim gibi kendilikten uzak ve bunu baskalarinin hayatinda arayan bir adam. Bu arayisi kaplayan anlamsizligin beni soktugu hayatlar beni sadece kullanmadi bir vampir gibi kanimi cekti.
Bagirmak istiyordum ama hep icimden bagirirdim. Haykirmak insanlarin dilinde haykirmaksa ben kendime haykirirdim. Bu anlamda algim disaridaki algidan farkliydi ve bunun uzerinde ilerliyordu. Gelisen herseyle birlikte benim yasadigim bu surecin icinde bulastigim pisliklerin ozelliklede zihnimi kirletenlerin agirligi bedenimide kirletmeye baslamisti. Bir cikis yolu arayan ben ozgurlugun ancak baskalariyla gerceklesicegine kendini o kadar inandirmisti ki baska bir secenek ihtimali bile soz konusu olamazdi. Olmenin bile bulundugum esaretten kurtulmama yeterli olmayacagına inandirmistim kendimi. Olmenin bile cozum olmadigi bu hayatimda sıkısıp kalmak ve gercektende yasadigima dair deliller aramak beni bozguna ugratmisti. Tum bunlar gerceklesirken ben tutunacak bir dal ariyordum kendime ve her seferinde buldugumu sanar ama bu da degil der o dali kirar yoluma devam ederdim. Ama sonra fark ettim ki ortada bir yol yok gidilen bir yer yok hersey bulundugum yerde tekrar tekrar oynuyordu.
Bir suru insanin hayatina girmis biri olarak en dikkatimi ceken sey kisi ya tanri olmak istiyordu yada tanrisini ariyordu. Bende tanrisini arayanlardan biri olarak her gecen gun umidimi kaybediyor ve var olan boslugumu doldurmak icin alkol ve uyusturucuyla kendime yabancilasiyordum. Ilk uyusturucu aldigimda bir caminin bahcesinde oturuyordum ve kafam o kadar guzel olmustu ki oradaki bir alim'in mezarina isemistim. Bunu yaptigim icin pisman olmak bir yana ne yaptigimin farkinda bile degildim. 15 yasinda yaptigim bu eylem daha sonra yapacaklarimin habercisi gibiydi aslinda. Girdigim hicbir ortama ait hissedemiyordum ama oyleymis gibi taklit ediyordum. Bu konuda oldukca usta oldugumu soylemekle birlikte var olan durumu oraya aitmis gibi hissedenlerden daha iyi idrak ediyordum ve bunun bir sonucu olarak oralardanda uzaklasiyordum. Bu da degilmis diyip baska arayislara dogru yelken aciyordum.  Bu oyle bir arayisa donusmustu ki kafamdaki tanri algisi bile yok olmustu. Artik bir tanri yoktu ve bununla ilgili olarak en ufak bir hissiyat bile yoktu. Bircok insani dinlerdim ozelliklede inancsiz olduklarindan bahsedenleri iste bu insanlari biraz eselersek aslinda  inandiklari birseyler vardi ama ofkelerinden oturu kabul etmiyorlardi. Ben ise gormek icin hersey yapmaya hazirdim ama bir turlu goremiyordum ve umutlarimi bir sonraki tanri adayina birakiyordum.  Bircok tanri adayi gecti elimden ama hicbiri benim tanrim olacak kadar kudretli degildi ve oyle olmadigini gormek icimi acitiyordu.
Artik birseyi fark ediyordum "aci" aci cektigimi hissetmeye baslamistim. Ictigim alkol, aldigim uyusturucular hicbiri bunu dindirmeye yetmiyordu. Oyle bir aci ki bu ancak hissizleserek hafifliyordu. Aci'yi ogrenirken birsey daha ogreniyordum artik onunda adi hissizlesmek. Etrafta mutlu insanlar, aci ceken insanlar, bunalimda olanlar, sorunlarinin ustesinden gelemeyenler, herseyi yolunda gidenler ama hepsinde gordugum ortak birsey kendilerine yabancilasmis insanlar. Bir secim yapmam gerekiyordu ya olmadigim birseyi oynayarak yasamimi surdurucektim yada bu isi burada birakip herseyi ve herkesi terk edip yollarda kendimi aramaya cikicaktim. Bu ugurda nicelerinin yola ciktigini gorsemde bu gidisin kacmaktan hicbir farki yok. Insanlar bulunduklari yerden uzaklasarak var olan sorunlarinida beraberinde getirmedigini saniyorsa bu ne ahmakliktir ki buna inanlarla dolu bir dunya'yi yasiyoruz. Lise caglarindayken bir kitap okumustum adini hatirlayamasamda yazari Nurettin Topcu'ydu. Kim olduguna dair pek bir fikrim olmasada kitaplikta hep gozume carpardi ve bir sekilde okumaya basladim. Bir kitabinda soyle diyordu adam oldurmek gunah, hirsizlikta gunah, birinin hakkini yemekte gunah ama bunlarin en buyuk olani kendine kandirmaktir der. Bu soylemi hayatimin belli zamanlarinda karsima cikiyordu ve yasadigim caresizligi unutmak icin kendimden tiksiniyordum artik. Kendimi kandirmak icin cabaladigim bu yolda yedigim tokatlari kimse atmak istemiyordu aslinda hatta attiklarinin farkinda bile degiller ama ben herseyin o kadar farkindaydim ki iste bu canimi yakiyordu.
Her zaman kisinin herseyi yapabilecegine inaniyordum ama asla bunu yapamayan ben, bir aktor ariyor ve en iyi yardimci oyuncu olarak kendimi sunuyordum. Bir arkadasimla bir ortama girmistim ve bu ortamda donen uyusturucu herkesin isteyipte ulasamayacagi ve oldukca etkili turden seylerdi. Bende kullanmaya hazirken etrafa baktigimda gordugum insanlar uyusturucunun etkisine kendilerini birakmislar fakat ben yapamayacagimi bildigim halde yine kullanmayi secmistim. Aldigimiz uyusturucunun etkisiyle seks kokulari yayilmaya baslamisti ve herkes yavas yavas partnerini secmeye basliyordu bense hoslandigim kizi oradaki tanrima ayarlamaya calisiyordum cunku onunla var oldugumu hissediyordum. Tanrim'i yuceltmeliydim o yuzden ona en iyisini sunmam gerekiyordu ve bu dogrultuda ugras veren ben'i goren birileri oluyordu ve bu hareketime anlam veremiyorlardi. Onlara aciklama yapma geregi duymazdim cunku tanrimla ilgili bir soz soylemeleri tum ortami dagitmam icin yeterliydi ve bu ofkemi disa vurmakta hic zorlanmazdim. Butun kadinlar benim olsun diye dusunurken en cok istedigim kadin'i tanrim icin kurban ediyordum. Bu olaylara baktigimda aslinda o kadina cok daha iyi bakabilecegimi ve onun icin elimden geleni yapabilecegimden emin olmama ragmen bunu asla aktaramiyordum cunku onceligim bir kadin degil bir tanri bulmakti.
Insanlarla olan dialoglarimda bir turlu ilerleme kaydedemiyordum cunku samimi olmak adina kendimi sunarken karsilastigim insanlar samimiyetsizligi bir yasam sekli olarak hayatlarina yerlestirmislerdi ve bunun adinada samimiyet diyorlardi. Samimiyetsiz samimi bir insan olmak adinada buyuk ugraslar vermis olmama ragmen bunlarda sonucsuz kalmisti. Ait hissedebilecegim yerler yavas yavas ortadan kalkiyordu ve ben yavas yavas yok oluyordum...

[psikolog]

                                                           Var Olmamis Bir Yolun Sonu - 2
 Hayattan zevk alip almadigimi sorgulamaya basladigim donemde, karsima cikan olaylarin tumunde, pasif bir durus sergiliyordum. Hayatin kendisinden pasifize edilisimi hizlandiran olaylar, bir bakima beni kendimle bas basa birakiyordu. Sanirim en cok bu surec icinde kadinlarla olan iliskimi gelistirip, bunu eyleme donustuyordum. Madem tanrimi bulamadim, en azindan bir kadin bulup, yasadigimi hissettirebilir diye dusunuyordum. Bu ugurda yattigim kadinlarin hicbirine karsi en ufak bir duygusal bag kuramadigim gibi, bunu yapamadigimi gormekte beni parcalara ayirmisti ve arayisim dahada genislemisti. Bir suru kadinla iletisim halindeydim ve hepsi icin farkli bir rol oynuyordum. Bu oynadigim rollerin cok azinda gercekten benden birseyler vardi ve bunuda gosterebilecegim kisiyi secerken, oldukca ozenli davraniyordum. Cunku hayatimda olacak insan herkesten ve herseyden ozel olmaliydi.
Birseyler aradigimin farkinda olmadigim zamanlarda bile, mukemmeli ariyor ve her seferinde basarisiz oluyordum. Mukemmeli ariyor olmak icin mukemmel biri haline gelmek gerekiyordu, fakat  bu gucu kendimde bulamiyordum. Hayatin herhangi bir alanina hicbir sekilde motive olamiyor ve bunun altinda yatan nedenleri gun yuzune cikaramiyacak kadar batmis bir sekilde hissediyordum. Mukemmel oldugumu dusunuyor, fakat bunu bir eyleme donustemiyordum. Guclu insanlar dikkatimi cekiyordu, onlarla kurdugum bag, guclu olmalarindan oturu degil benim onlardan daha guclu oldugumu hissedebilmek icin gelistirdigim bir dialog sekliydi. Insanlarla dialoga girebilmem icin  karsi taraftan bir adim bekler ve bunun yerine getirilebilecegi ortami saglamaya calisirdim. Bu ugurda yaptiklarimla kendime verdigim zarari, kimseye mal edemiyor ve yasadiklarim tamamen icimde kalmaya devam ediyordu.  Kimseye kizmiyor, tepki vermiyor ve sessizce durumun nasil duzeltilecegi konusunda stratejiler belirliyordum. Fakat bu stratejileride eyleme donusturemiyecek kadar pasif olusum, bir seyirci olarak hayatima devam etmeme neden oluyordu.
Hicbir cevaptan tatmin olamiyordum, her zaman baska bir ihtimal daha olabilecegine inanmistim. Bir sekilde buna inandim, fakat neden yada nasil gelistigini henuz anlayabilmis degilim ama var olan bu durumun beni gelistirdigine inaniyorum. Dusunsel anlamda bir fikirle yetinmedigimden bu beni dusuncelerin icinde uzun bir seruvene cikardi. Dusuncelerin, kavramlarin icinde boguluyordum. Onume gelen bir fikir, bir kavram yada her neyse hepsini bir sekilde curutecek kanitlar buluyordum. Tum bunlar gelisirken algiminda degistigini hissediyordum ama yasadigim olumsuz hayat yine devam ediyordu. Fakat bunlarin yanina eklenebilecek tek olumlu degisken artik yalniz kalabiliyor olmakti. Yalnizlik diye birsey var ve  ben asla yalniz kalamayan biriydim. Yalniz kalmamak adina sacma sapan insanlari dinler, onlarla gezer, yatar, kalkardim ve daha bir cok sekilde eylemlerin icinde bulunurdum. Artik birseyi kendime itiraf edebiliyordum kendime, o da kimseyi sevemedigim ve yalniz kalmakti.
Hicbir insani sevmiyordum ama onlara karsi nefrette gelistirmemistim sadece sevmiyordum yapamiyordum ve bir sekilde olmuyordu. Kendime en cok sunu soruyordum; bu insani gercekten seviyormuyum yoksa ondan bir fayda saglamak adina kendimi mi kandiriyorum. Insanlari sevmek icin cabalamama ragmen, asla basaramiyor ve bunun sorumlusu olarak kendimi goruyordum. Samimi olmaya calisirken dustugum hatalara kimseler dusmuyordu ve herkes bir sekilde iliskilerini yurutebiliyordu. En ufak bir sevgi unsuru gorebilmek icin varimi yogumu ortaya koyuyor, fakat bana ancak yemegin artiklari kaliyordu. Kafamda karsi taraftan nasil sevgi alabilirim diye kurgu yapiyor ama bu kurgunun sonunda duygusal olarak tecavuze ugruyordum. Yinede kimseye kizamiyordum cunku hatali olarak kendimi goruyordum. Birseyler paylastigim insanlarla sevgimide paylasmak istedigimde, bunu alip, yabanciliklarini uzatiyorlardi.
Kendimden bihaber yasadigim bu surede sevgiyi kesfetmis fakat bunu kimseyle paylasamadigim bir doneme girmistim. Yillarca, sevgisiz insanlarin ve onlarin kurduklari hayatlarin icinde, bir  rol kapabilmek icin harcadigim cabanin bir sonucu olarak sevgiden mahrum bir insana donusmustum. Insanlarla dialog icin gerekli sevgiyi, yalanlar ve buna bagli baska degiskenlerle surduremiyecegimi gormeye baslamistim. Yavas yavas geri cekildigimi hissediyor ama bunun yaninda disariya olan bagimliligimla mucadeleye devam ediyordum.
Bir koku aliyordum genclik zamanlarimda ve bu kokunun sahibi olan kimsenin haberinin olmadigi bir koku. Oyle bir koku ki basimi donduruyor, karnima agrilar sokuyor ama en cokta beni kendimden uzaklastiriyordu. Bulutlarda ucmaktan bahsederler ya iste ben onu bu koku sayesinde ogrenmistim. Bu koku butun bedenime sinmis ve bir turlu atamiyordum. Kurtulma girisimlerim sonucsuz kaliyordu ve ben daha derinden baglaniyordum...