Merhaba,
Sizinle ilk konuşmamızda bana kendimi çözmem gerektiği ile ilgili bir şeyler söylemiştiniz. Bu tespit, öneri hiç hoşuma gitmemişti çünkü oldukça uzun bir süredir kendimle tanışmaktan zaten kaçıyorum. Şu an kaçacak yerim kalmadı ve yüzyüzeyim her şeyle. Görmek, tanımak, anlamak için cesarete ihtiyacım var. Son bir aydır bir psikologa gitme derdindeyim ama daha binanın önünden öteye geçemedim. Sonuç olarak bana bu tavsiyeyi ilk verene geldim işte…
Uzun uzadıya olay örgüleri anlatmak istemiyorum zaten ailemi tanıyorsunuz, kafanızda yaptığınız saptamalarda var eminim.
Yaşadığım şeylerin farkındayım neden yaşadığımı biliyorum ama çözemiyorum. Şu andaki en büyük e temel problemim şu ki, ailem ve arkadaşlarım sorunsuz, mükemmel bir hayatım olduğunu düşünüyorlar. Çünkü bugüne kadar kimseye güvenip bir derdimi açmış değilim. Bu yüzden yıllardır dert dinleyenim. Artık sadece birilerini çözüm bulmaya çalıştığım, dinlediğim için ailem ve arkadaşlarım olduğuna inandığımı fark ettim. Yalnız kaldığımda sürekli ağlıyorum ama insanlara problemsizi oynuyorum. Bu yüzdende hayatımı sahte hissediyorum. Beynime kazınmış olan “kimse birbirini sevmez, anlamaz” inancından kurtulmak ve var olmak istiyorum.
Ben neden kimseye güvenemiyorum biliyorum ama nasıl güvenebileceğimi bilmiyorum…
