Uzun zamandır yazmıyorum...Daha doğrusu yazacaklarımı biriktirip son halini paylaşıyorum Ama bu yazma olayını gerçekten kendim için mi yapıyorum yoksa ödev olarak mı yapıyorum orasını bilmiyorum.Bu konular hakkında yorum yapmak yazı yazmak o kadar ağır geliyor ki bana hala acaba mı diyorum.Kendimle çelişiyorum sanırım.Hala bu terapinin ciddiyetine varamadım ve kafam o kadar rahat takılıyorum ki o kadar sallamıyorum ki artık şu iyileşme konusunu tekrar aynı şeylere dönüp dönüp duruyorum.Aslında ilk etapta terapilere o kadar hızlı bir giriş yapıp o kadar olumlu manada terapilere cevap verdim ki bunun rahatlığına kapılıp çok koy verdim sanırım.Hatta bir ara o kadar iyiydim ki 3 hafta boyunca aklımdan tüm fetiştik duyguları atıp gayet normal bir şekilde kadın erkek ilişkilerine kendimi adapte etmeye çalıştım ve oluyordu da.Ama işte bir yerde işin ucu kaçıp tekrar iradenize yenilince bazı şeyler toparlanamıyor.İşte burada asıl işi bozan alışkanlık.Bir şeye alışkın olmanız sizi o kadar hayattan koparıyor ki kendinizi tanıyamıyorsunuz.İşte benim alışkanlığım da o fetiştik videolara bakıp bakıp durmak.Pc nin karşısına geçtiğimde eskiden yaptığım zamanımı en çok kapsayan olay o fetiştik sitelere girip video izlemekti.İşte bu alışkanlığı hala yenemediğim için canım o videoları izlemek istemese de karşısına geçip bakabiliyorum.Hatta çok komik bazen onlara bakıp tiksiniyorum ve hala alışkanlıktan doğan hazla bakıp bakıp devam ediyorum.İşte bu anlamda hala kendimi aciz ve iradesiz hissediyorum ki zaten öyleyim.İşin doğrusu ben gerçekten her şeyi becerebilecek kapasitede bir insan olduğumu biliyorum.İçimdeki güç filizlenip filizlenip büyüyor fakat benim iradem o büyümekte olan ağacı kökten kesip atıyor.Belki de bu yazdıklarımla hala kendimi teselli edip kandırıyorum.Gerçekten iyileşebilecek miyim bilemiyorum.4 ay oldu terapiye başlayalı her terapiden çıktıktan sonra kendimi o kadar iyi hissediyorum ki ama o eve girdiğimde içimdeki yaşam sevinci sönmese de her türlü rahatlığı yaşayabiliyorum.İşte bu rahatlıktan ötürü başa dönüm dönüp duruyorum.Bu ev sanırım beni acizleştiriyor.
Geçen hafta babamın mezarına gittim .Ama bu sefer çok farklı bir amaç için gittim.Ben babama karşı yaşadığı süre içerisinde çok da bir sevgi büyütmemişim.Bunu vefat edince anladım.Kendimi hep o öldüğünde neden gerçekten çok üzülmedim diye hep kızıyordum kendime öfkeleniyordum.Hep bir numara yapıyormuş gibi üzülmek zorundaymışım gibi düşünüyordum.Ama babam çok iyi bir insan olmasına rağmen bana ayırdığı ilgi o kadar azmış ki erkekliğin ne demek olduğunu o zaman için kavrayamamışım.Düşünsenize hep annenizin boyunduruğu altında olduğunuzu.İşte mezara da bu amaç uğruna gittim.Bu sefer mezarı başında ağlamak zorunda değildim.Hiç ağlamadım da ona gerçekten karşımda canlı bir insan duruyormuş gibi konuştum ve bu konular hakkında ona kızdım.Kendimi iyi hissettim çünkü ona benim hayatımdaki yerini anlattım.Belki farklı bir ilişki içersinde olsaydık her şey farklı olabilirdi.Beni neden bırakıp gittiğini söyledim.Kızdım ilk kez o mezar başında kendime kızmadım ve babama kızdım.Evet içimde biriktirdiğim duyguları kendi lehim için kullandım.Neden hep kendime kızayım ki hiçbir şey için kendimizi üzmememiz gerek.Kendi sorumluluğunuzu kendi hayatınızı kendi nefesinizi kendiniz için kullanmanız gerekir.Çevrenizdeki insanlara yaptığınız iyilikler de sizi besler.Onları da kendiniz için yapmış olursunuz.Vicdanınızı beslersiniz.Bunun için artık hemen hemen kendim için yaşıyorum.Çünkü öldüğünüzde dahi kendinizden sorumlu oluyorsunuz.
Artık eskisi gibi başka insanların da dikkatini çekmeye çalışmıyorum.Terapilerin bana kattıkları galiba fetiştik duyguları yenmekten çok kişiliğimi açığa çıkarmak.Çünkü yaptığım hatalar güven eksiklikleri rahat olamamam başkalarının yanında konuşamamam sanırım bunlar yavaş yavaş düzeliyor.Ama fetiştik duygular yerinde sayıyor.Galiba bu duygular da ancak kişiliğmi tamamen keşfedip onarınca yok olacak.OFF cidden şu bilinçaltını çözmek çok zor.Birinin normal kişilikte cinsel kimlik açısından normal olan kişilere ne kadar şanslı olduklarını söylemeleri gerekiyor.Çünkü önlerinde hayatlarını birinci derecede etkileyen engelleri yok.Zaten eğer ben ve benim gibiler de bu hastalıklarını yendikleri takdirde asıl gücü keşfedip o normal insanlardan daha danormal olacağız.Bir umut ki hep içimde besleyip büyütüyorum onu özleşleştim onla.Allahtan ki ne yaparsam yapayım bu umutu kaybetmiyorum kaybetsem de buluyorum.İnşallah bir gün bu umutlar göz önüne çıkıp haklı olduklarını bana anlatacaklar...
