Susturulan çocuk konuştu bugün. Kapkaranlık bir odanın içinde kapalı kalmış, korkan çocuk kırdı kapıyı. Şimdi bana daha özgüvenli ve cesaretli bakıyor biliyor musunuz? Karanlık odanın isli duvarlarının kokusuyla hastalanmış o çocuk bugün ışık tuttu gençliğe. Sadece kendisinin değil kafese kapatılmış, susturulmuş bütün çocukların sesi oldu. Yok olan çocuk bir çok kişinin gözünde var oldu. Şimdi ise gözlerindeki cesaretle korkutuyor beni. Sevgi nedir onu anlattı anne babalara. "Sevginin diktiği dikişi kabirde melekler bile sökemezmiş" bu lafı insanların kalbine işledi. Sevmek beslemek değildir bunu gösterdi. Babasızlığın cezasını ödediği küçük bedeniyle büyük adam gibi konuştu. İnsanların görmediği arka bahçesini gösterdi insanlara. Acılarına ağlamıyor artık. Acılarını insanlara paylaşarak yol göstermeyi seçti. Kalbindeki yangının ateşiyle yaktı ortalığı. Sevme'nin bir tercih değil kalpten gelen bir istek olduğunu gösterdi. Kuruyan kalplere su serpti. Vazgeçmeyi değil affetmeyi seçti. Önce kendisini sonra anne babasını. Seviyorum. Çünkü kalbim kurumadı biliyorum be anne. Seviyorum. Çünkü acılarını gözlerinde görüyorum be anne. Affediyorum. Çünkü Allah beni affetti biliyorum anne. Affediyorum. Çünkü biliyorum senin arka bahçende kurutulan güllerin canını yaktığını. Seni seviyorum. Çünkü kendimi sevmeye başladım be anne. Ama en çok içimdeki çocuğu seviyorum biliyor musun? Çünkü o hepimizin acısını yüklendi. Terapi odasında büyümek için çalıştı anne. O çocuğun verdiği savaşı bir ben biliyorum. Güçsüz bir babanın güçlü bir oğlu oldu. Seni seviyorum baba. Uykunda ağladığını da biliyorum. O küçük bedenin kafesteki çırpınışlarını görür gibiydin. Beni seviyorsun biliyorum. Ama bunu bana gösteremedin onu da biliyorum. Baba ben artık kendim olmayı seçiyorum. Çünkü o çocuğu siz değil ben büyülttüm onu da biliyorum. Seviyorum. Çünkü buna ihtiyacım var biliyorum.
