Şimdi daha iyi anlıyorum. Annemin içimdeki sesini daha net duyuyorum. Çocukluğumdan beri beni korkularla büyüten bir annem vardı. Aman şunu yapma böyle olur. Sakın! Sus! Korkaksın! Baban gibisin! Bu ifadelerle büyüyen bir çocuk olarak her geçen gün daha özgüvensiz hale geliyordum. Aynı zamanda annemin o sözleriyle içimde oluşan beni korkutan sesin yükünün daha da ağırlaştığını hissediyordum. İçimdeki korkular obsesyona dönüşüyordu gün geçtikçe. Eziliyordum. Kendimi suçlu hissediyordum. Ailem tarafından görülmüyordum. 20 yıl boyunca içimde yaşadığım acıları göremeyen bir anne babayla yaşıyordum. Görülmüyordum. Kendi içimde buruk bir hikaye yaratmıştım kendime. Ama başrol orada da ben değildim. Anne babamın yazdığı kaderi yaşayan küçük bir bedendim sadece. Kendisini ezik, korkak, güçsüz hisseden bir beden. Ağlıyordum. Kapının arkasında kim var bilmiyordum. Babamın gölgesinde güvende kalmak istiyordum. Ama babamı bulamıyordum. Bir beden görüyordum, ama hissedemiyordum. Annem git gide içimde daha fazla konuşmaya başlıyordu. Beni daha da değersizleştiren ve susturan bir ses vardı. Kendimi sevmiyordum artık. Çünkü ben suçlu bir çocuktum. Keşke doğmasaydım diyordum. Kendi sesime ulaşamıyordum çünkü annemin sesi beni her seferinde bastırıyordu. Hüseyin hocaya içimden kızıyordum. "Beni neden anlamaya çalışıyorsun be adam? " diyordum. Ben anlaşılmaya değer miymişim? Suçlu değil miymişim? Korkak değil miymişim? O kadar görmezden gelinmişim ki beni görmeye çalışan insanlara bile duvar örmeye başlamıştım. Artık söz vermiştim kendime. Artık kendime kulak verecektim. Ne istiyorsam o an pişman bile olsam onu yapacaktım. Benim kaderimi yazan ailem beni eşcinsel yaptı. Ama o kalemi kırmak bana kaldı. Şimdi her göz yaşımda birini affediyorum. Akıp gitsin istiyorum. Mutlu bir aile tablosu çiziyordum. Ama mutlu da aile de olamayacağımızı anladım artık. Bu çok acı. Ama ailemin beni görmeyişinden daha acı değil. Üzerinden tır geçmiş bir insana iğne batırılmış gibi. Ama artık kendimi sevmeyi seçtim. Korkak değilim. Ezik değilim. Kendimi kendim için sevmeyi seçiyorum. Geçmişimi affediyorum. Ama artık geleceğimde anne babamı değil kendimi görüyorum.
