“Beni Adınla Çağır” Arzunun o belirsiz nesnesi / Bir yaz hikâyesi

[psikolog]

Aslında her şey, Elio’nun (Timothee Chalemet) Oliver’ın (Armie Hammer) kendine olan güveninden, rahatlığından, canayakınlık ve kayıtsızlık arasında gidip gelen doğallığından rahatsız olmasıyla başlıyor. Oliver evdeki hayata, İtalyan taşrasına, kasabaya hızla uyum sağlayarak Elio’yu şaşırtıyor. İlk bölümde, Elio’nun ergenlik kibrinin içinde sakladığı özgüvensizliği hissetmek zor değil. Aslında Oliver’a duyduğu hayranlık ve kıskançlık arasında yaşadığı “iç savaş”la öylesine meşgul ki, Oliver’ın ilgisini fark etmiyor. Sonuçta 17 yaşında bir yeniyetme. Onun bu “olmamış” hallerinde ilk gençlik sancılarımızı görmek mümkün.


http://www.haberturk.com/yazarlar/mehmet-acar/1849614-bir-yaz-hikayesi


Hoşgörülü baba figürü

Filmde anlatılan, eşcinsel bir aşkın tasviri. Sinema, popüler yanıyla da bu sulara daha önce uğradı. ‘Brokeback Mountain’ ya da ‘Moonlight’ (ki ‘Moonlight’ biraz da Akademi’nin sayesinde popülerleşti) mesela... Ama hiçbir örnek Guadagnino’nun filmi kadar sevilmedi, baş tacı edilmedi. Bunda (kendi tespitim değil, yakın bir arkadaşımın görüşüdür; katılıyor ve aktarıyorum) galiba en önemli etken; böylesi bir aşka hoşgörü gösteren, anlayışla karşılayan bir babanın (Prof. Perlman) varlığı da oldu. Benzer durumları kendi hayatlarında yaşayanlar belki yoksun kaldıkları bir baba figürünü öyküde bulmanın huzuruyla ‘Beni Adınla Çağır’ı daha da çok sevdiler...

http://www.hurriyet.com.tr/yazarlar/ugur-vardan/arzunun-o-belirsiz-nesnesi-40751055

[psikolog]

Annede seyri herzaman zevkli Amira Casar gözlerimizi okşarken, asıl övgüyü babada Michael Stuhlbarg kazanıyor. Oğluyla baş başa söyleşisinde kendi geçmişini ve gizli eşcinselliğini açıklaması yüreklere dokunuyor. Oscar’a aday bile olmaması ne yazık!…

   Demek ki, elbette fena film değil. Ama övüldüğü kadar da iyi olduğunu düşünmüyorum.

https://ortakoltuk.com/film-elestirileri/beni-adinla-cagir-2