Hocam günaydın
Liseden beri sosyal fobi var bende. ilk lise 2 gibi böyle bi hastalığın varlığından haberim olmuştu. Lisede arkadaşlarım tarafımdan çok alay konusu olmuşumdur sanırım özgüvenimi kaybetmemdeki ana neden bu. daha da öncesine gittiğimde abimle olan küslüğüm aklıma geliyor yaklaşık 2 3 sene gibi bir süre abimle hiç konuşmadım öyle büyük bi yaş da değil daha 11 12 yaşlarımdayken. acaba bu sosyal anksiyeteme neden olmuş mudur diye de düşünmeden edemiyorum.
gelgelelim lise hayatım boyunca hep üniversiteyi kazanıp orda yeni bir başlangıç yapmak hedefim oldu lisedeyken çünkü kızlara karşı aşırı bir çekingenliğim vardı bunun nedenlerinden biri de lisemizde çok az kız oluşuydu sanırım ama liseden önce de kızlara karşı bi çekinleğim vardı
Üniversiteye geldim hayal ettiğim başlangıcı da yapmıştım. İlk zamanlarım sıkıntı olsa da sosyal fobimin bir kısmının üstesinden gelmiştim. kızlarla daha rahat konuşabiliyordum. Etrafımdaki insanlarla daha rahat sohbet edebiliyordum. şu an üniversite son sınıftayım ama hala tam olarak aşabilmiş değilim bu hastalığı. öğretmenlik okuyorum ama hala sunum yapmaktan kaçınıyorum çünkü sunumlarımız ingilizce. bilirsiniz ki ingilizceyi geliştirmek pratik yani konuşma gerektirir ben de bir sosyal fobili olarak bunu gerçekleştiremedim. Ama bi türkçe sunum olsa yapabileceğimi düşünüyorum. onun dışında yapamadığım ana şey yani ana sıkıntım pasiflik. grup içinde rahat olduğum arkadaşlarım arasında rahatım fakat bire bir kalmaktan kaçınıyorum karşımdaki insanı sıkıyomuşum gibi geliyor. bire bir iletişimi mi nasıl geliştirebilirim bunun hakkında tavsiye almak istiyorum sizden
şunu da ekleyeyim yaklaşık bir ay önce psikiyatra gittim devlet hastanesine doktorum sağ olsun pek ilgilenmedi benimle sadece ilaç yazdı. yaklaşık bir aydır citoles 10mg kullanıyorum ve şu ana kadar pek etkisini göremedim tek etkisi depresif etkileri temizlemek oldu ve de sabah 8lere 9lara kadar uyuyamıyorum.
Umarım yazımı okur ve bana bir dönüt sağlarsınız gerçekten bir profesyonel yardımına ihtiyacım var. teşekkür ederim şimdiden
Babam aşırı korumacı biri 22 yaşına geldim ama hala bana saçma gelmesine rağmen garip takıntıları var mesela hala bana saçın ıslak dışarı çıkma kafanı ört ya da ne biliyim gece dışarı tek çıkma gibi uyarılar yapmakta. Babama karşı gayet rahatımdır arkadaşımmış gibidir daha çok. bunu biraz açmam gerekirse babam babalığa çok uygun biri değil derim. bi baba olarak herhangi bir ağırlığı yok gözümde. yanımda küfür de eder, dedikodu da yapar. Fesat bir adamdır sevmediği insanları sürekli kötüleme çabası içindedir. Mantıksız bir adamdır, dik kafalıdır kendi düşüncesi ne kadar saçma olursa olsun diretir onun üstünde. Bu söylediklerimi amcalarım da doğruluyorlar sadece benim söylediğim bi şey değil. Karakter olarak benim tersim diyebilirim. toplum içinde hep göz önünde olmayı sever. yaptığı hareketler çok saçmadır ama yine de insanları güldürür. gülmelerinin sebebi daha çok "delidir ne yapsa yeridir." diye düşünmeleridir. Babamı bu şekilde görmem yani aşırı sosyal biri olarak görmek ve çevreden saygı görmediğini bilmem babama benzemek istememle sonuçlanmış olabilir.
Aile ilişkilerimiz de çok kuvvetli değildir. babam dayılarımın hepsine karşı bi kin beslemekte her fırsatta onlara ağzına geleni söyle haklı ya da haksız. Amca ve halalarımla da sürekli küsüp barışır. En küçük amcamı çok sever ne yaparsa yapsın yine gider yanına. Bense aileden uzağımdır. Liseyi dışarıda okumuştum zaten hafta sonları eve giderdim sadece. o günler de genelde bilgisayar başında geçerdi. Akşamları arkadaşlarımla dışarı çıkardık sadece. amcalarımla tek kalmaktan da çekinirim çünkü konuşabileceğimiz pek bi ortak nokta yok. Annem ise bana göre mükkemmel bir annedir. Onun yanında ve annaannemin yanında bulduğum huzuru başka yerde bulamam. annem de babam da beni çok severler. Babam bu sevgiyi bi babaya göre fazla bile gösteriyor diyebilirim. Babama bu kadar karşı olmama rağmen babam olduğu ve bana gösterdiği sevgi dolayısıyla severim. Babam hala bana güvenmez bi şeyi 100 kere tekrar eder. Şımarık bir insan değilimdir babamı görseniz tanısanız bana hak verirddniz diye düşünüyorum.
Okulda çok sıkıntı çektim diyebilirim. Lisemizde kız çok azdı sınıfımda ise hiç yoktu. Erkeklerin her konuda rahat olduğu bir ortam insanı rahatsız edebiliyor. genelde alayların ilgi odağıydım. 4 sene boyunca değişik şekilde isimler taktılar. severlerdi beni aslında çoğu ama yaptıkları şakalar beni rahatsız ediyordu. mesela aklımda kalan en belirgin örnek, bi arkadaşım ders esnasında "kız olsam 10 hakkım olsa 10unda da sana bakmazdım" demişti. şu an fiziksel görünümümle bir sıkıntım yok ama. kendimi ifade etmeme izin vermezlerdi sesim bastırılırdı.
İlkokuldan hala görüştüğüm arkadaşlarım var 10 senelik arkadaşlarım ama onların yanında dahi rahat olamadığım anlar oluyor. Onlar da lise döneminde çok dalga geçmiştir benimle. Hatta ilk sosyal fobim olduğunu öğrendiğimde onlara söylemiştim ama gördüğüm şey dalga oldu. Sosyofobik diye de etiket yedim Şimdi gülerek hatırlasam da o zamanlar beni rahatsız eden şeylerdi ama iyi insanlardır gözüm kapalı güvenebileceğim insanlardır. üniversite arkadaş grubumda aynı şekilde iyidir. şu an bir arkadaşımla kirada okula yakın bir evde oturuyoruz. Her türlü sıkıntımı paylaştığım bir insan.
Üniversitede kız arkadaşlarım da oldu. 1. sınıfta benden 3 yaş büyük bir kızdan hoşlanmışmıştım. derslerde gözümü alamazdım zaman içinde hayranlığımı farketti asla yanına gidip konuşamazdım ama bi iki kez yanıma gelip bana bakarak dersle alakalı sorular sordu. Daha sonraki bi derste direkt yanıma oturarak ders bahanesiyle numarasını verdi. daha sonraki süreçte konuştuk buluştuk 10 gün sonrasında bu kıza açıldım aldığım cevap olumsuz oldu. Vazgeçmedim konuşmaya devam ettik 2 ay sonra tekrar açıldım tekrar olumsuzdu. bu süreç bu şekilde bu seneye kadar sürdü toplam 5 kez ret yedim bu senenin başında başka bir kızla bir ilişkim oldu 3 senedir de arkadaşım olarak gördüğüm bir kızda ama 4. senemin yazında bu arkadaşıma açıldım kabul etti. başlarda mesaj yoluyla başladı buluşma ortamımız okuldu sonuçta. mesajda rahat bırakmazdı boş kalmak istemezdi sıkılırdı. İstanbulda buluştuğumuzda ister istemez kasılmıştım sosyal fobim sağ olsun. toplam 4 ay sürdü bu ilişkim kafa yapısı olarak uyuşmadığım bi kız olduğunu anladım fakat sosyal fobimi farketmişti. isim olarak olmasa da genel olarak şikayet ettiği şeyler ben konuşmasam susuyoruz hep ben konuşuyorum tarzındaydı. ayrılık uzun süredir rafa kaldırdığım problemleri ciddi bi şekilde tekrar önüme serdi. bundan sonra bu hastalığı yenmeye karar verdim yaklaşık 2 aydır sürekli bi araştırma içerisindeyim.
Panik atak olduğunu düşünmüyorum ya da herhangi bir başka bir psikolojik rahatsızlığım yok gibi. Ne kadar kasılsam da rahaat hissetmesem de vucudumun o an için verdiği bir tepki yok. ama sürekli olarak bacak titretme huyum var gece yattğımda bile bacaklarım sürekli titreme halinde. rahatsız bacak sendromu deniyormuş ama orda bahsettikleri şey bacak sallanmadığında acı hissedildiği bende böyle bir durum yok. 3 4 gündür bacaklarımı da sallamaya özen gösteriyorum.
şunu da eklemem de fayda var ailem hala böyle bi rahatsızlığım olduğunu bilmiyorlar ama ilk fırsatta anlatmayı düşünüyorum.
abimle de hala çok az konuşuyoruz
