Yine terapiden verim almak istiyorsam oturup yazmalıyım diyerek açtım bilgisayarımı, yazmak istediğimden yazmıyorum yani. Sanki terapiyi Pazar günü yapmamışız da aylar öncesinde yapmışız gibi bulanık bir şekilde hafızamda. Hafızamın böyle olmasından nefret ediyorum. Cuma günü pazartesi ne iş yapmıştım hatırlayamaz halde oluyorum. Çok mu yoğunum? Hayır. Depresyondan ya da yanlış bir şekilde beynimi yetiştirmemden dolayı, hafızamın hasar görmüş olabileceğinden şüpheleniyorum. Uzun süreli depresyonlar beyin sıvısının kimyasını değiştiriyormuş. Bende uzun bir depresyon yaşadım. Neden olmasın.
Terapinin ve haftanın değerlendirmesini yapmadan önce içinde bulunduğum ruh halinden bahsetmeliyim. Bugün için izin almıştım çalıştığım yerden. Planımda akşamki gireceğim dersin hazırlığını yapmak vardı. Fakat maalesef dersi Pazar günü anlatacağım için iznim elimde kaldı. Bende terapi ödevi olan aramam gereken yerleri aradım ve yazıma başladım. Ruh halim biraz gergin, dün bu hat safhadaydı. Akşam ders anlattım ve evime gitmek için Kadıköy metrosuna gittim. Metroyu beklerken bir kızın çığlıklarını işittim ve hemen oraya doğru koştum. İki erkek kavga ediyor sandım ama sonradan öğrendim ki biri diğerini dövüyormuş, çocuğun kız arkadaşı da çığlıklar atıyordu. Alperen mi , AKP li mi anlayamadığım çocuk genç çift öpüşüyor diye saldırmış, çiftimizin erkeği sadece saldırıyı def edecek kadar kuvvet kullanmıştı. Zaten kavga edecek bir tip de değildi. Kendi halinde sıradan bir çocuktu. Halk tepki gösterdi ve magandayı aldı. Ama Türk halkını terapilerde de konuşuyoruz ahlaksız bir halktır, oradan iri kıyım bir tip magandayı savunmaya başladı, sonrada kimse yanaşamadı onlara zaten. Bir ara bir abla magandayı fena kıstırmıştı ama o herif gelip herşeyi mahvetti. Bunun üzerine ben çiftin yanına gidip şikayetçi olabileceklerini hatırlattım, en azından böyle olursa bir parça daha rahat edebilecektim. Çiftimizin bayanı uğraşmak istemedi, gerginlik bitsin istedi. Ama muhafazakar terörü yine kazanmış oldu böylelikle.
Bu olay benim ruh halimi fazlasıyla bozdu. Kavga esnasında haksızlığı gün gibi aşikar insanlara karşı sesimi yükseltemedim, korktum. Abla kadar olamadım. Hem de en tiksindiğim insanlar, dinciler olmasına rağmen bir şey yapamadım. Bir gün benim kız arkadaşım olursa ve ben o çocuğun yerinde olsam ne yaparım, bir gün bir erkek arkadaşım olursa ve onu döverlerse ne yaparım? Bu korku içime işledi. Uykumdan oldum gece. Ve her uykulu ve sarhoş dönemimde yaşadığım o zararlı tecrübeyi tekrar yaşadım. Sürtünme yoluyla mastürbasyon. Belki de bana en zarar veren alışkanlığım. Benim afyonum. Hem de bu fantazinin süjesi pisliği yapan magandaydı. Aklımdan neler geçti bilmiyorum. Fakat haksızken haklı konumuna geçmeyi başarabildiğim gün, gücümle sesimle insanları bastırabildiğim gün erkek olabileceğim. Bu bir yanılgı mı? Erkeklik o değildir budur gibi şeyler yalnızca bir edebiyattan mı ibaret? Çok savunmasız hissettim. Dayak yiyen çocuğa yardım edebilmeyi çok isterdim. Ama eşcinsellerin ortak özelliklerinden biri de kendi hakkını savunamama değil miydi işte bununla karşı karşıya kaldım ve bir çözüm getiremedim.
Bu kadar aksiyon yeterli, dönelim benim köhne hayatıma. Terapiden sonra eve geldiğimde genel olarak güzel bir akşam geçirdik. Depresyonun iyileşmesine emare olabilecek bir şeyler yaşıyorum iki haftadır. Kendi kendime sorumluluk almak ve ablama yardımcı olmak istedim. Çünkü bütün yükümü sırtlanmış durumda. Beni seviyor ve yardım etmek istiyor. Fakat çok yorucu bir hayatı var ve isyan etme raddesine geldiğini hissediyorum. Benim artık gitmem lazım. Ama hiçbir şey beceremiyorum. Evde 3 kişi yaşıyoruz. Erkek arkadaşı da bizimle yaşıyor. İlk defa ablamın bir erkek arkadaşı ile anlaşabiliyorum. Oldukça maskeli bir ilişkimiz olsa da. Birçok yönümüz benziyor. Bu benzerlik karşısında erkeklere karşı önyargımın yıkılmasını beklerdim ama ben sanki o çocuğun geçmişinde eşcinsellik varmış gibi hissediyorum. Yani yine erkekmişim diyemedim o eşcinselmiş dedim. Bunu açıklayamıyorum. Obsesyonlar eşcinsellikle mi kendini gösteriyor şimdide? Evde iş bölümü yapıp ablama yardımcı oldum, hem de kendi sorumluluğumu da kısmen üstlendim. Onlar evin başka işlerini yaparken ben herkesin haftalık ütüsünü yapıyorum. Ayrıca da haftada 1 yada 2 gün yemeği ben yapıyorum. Eskiden olduğu gibi birşeyleri yapmaya başladım.
Pazartesi gününü güzel geçirdim. İş yerinden birçok iş verdiler onları yaptım. Ertesi gün anlatacağım derslerin hazırlığını da yaptım. Sabah biraz geç uyandım. O uyuşuklukla moralim bozuldu, kendimden bir cacık olmaz diye düşündüm. Sonra toparladım. Sadece güne ve kendime odaklanmam gerektiğini düşündüm. Çünkü kafamda mükemmel bir tablo var, her planım bir makine gibi işlemeli ve hayatımı bu şekilde yaşamalıyım. Bu nedenle her akşam yatarken ertesi gün erken kalkacağımı söylerim kendime. Son bilmem kaç yıldır. Bunu yapamayınca da moralim bozulur ve sıkıntılı bir ruh hali yaşarım. Bütün günüme de tesir eder. Sanırım bu obsesif bozukluk. Planlarımdan ufacık bir sapma söz konusu olursa çöküntü yaşayıp herşeyi bırakıveriyorum. Sonra da kendimi suçluyorum. Ne oldu da kendimi toparladım sonra, kendime bu günü adam edeceğim dedim. Hakkatende günü adam ettim. Aslında yaptığım şey daha pozitif bakmak ve nasıl verimli olabilirim demekti. Sonuç olarak pazartesi günü güzel bitti. Benim günleri adam etmek dediğim sanırım Şükrünün Seize the Day dediği şeydi.
Ardından boktan bir Salı ve Çarşamba geliyor. Salı günü yine çok geç uyandım. İşyerinden bir yere gönderdiler. Sabah ve öğleden sonranın bir kısmını orada harcadım. Sonra da telefon edip akşam anlatacağım ders için izin aldım. Bu izni almış olmam beni rahatsız ediyor. Yine mi obsesif mükemmeliyetçiliğime esir oldum. Sırf derse hazırlıklı gitmek için yaptığım şey yine mükemmeliyetçiliğimi mi körükledi? İkisini bir arada götürmek bu değil.
Anlattığım dersten de keyif alamadım. Çünkü anlatma kabileyetim yeterince gelişmiş değil. Bunun gelişmesi için oraya gidiyordum oysa ki. Ayrıca yetiştirmem gereken uzun bir bölüm vardı. O kadar hızlı ve düzensiz anlattım ki anlatamam. Sınıftakiler dinlemedi bile. Keyifli diyebileceğimiz konulardı oysaki. Ne ses tonuma ne çekingenliğime ne konuya ne ifadelerime odaklanabildim. Başardığım tek şey yetiştirmem gereken kısmı bitirmiş olmamdı. Bu işe yönelmeliyim. Ders sonrası zaten metrodaki kötü olay yaşandı. İşte bugünde Çarşamba, gece uykusuz geçince geç uyandım. Sabah asalak asalak vakit geçirdim. Bu yazıya da ancak oturdum. Kendimden ve sorumsuzluklarımdan korkuyorum. Nasıl adam edeceğim ben bu hayatı.
Terapide yine birçok şey konuştuk, hatırlayabilene tabi
Babamdan bahsettiğimizi hatırlıyorum. Önceki hafta zehir zemberek bir mail atmıştım. Bunu tetikleyen şeyin yine bana karşı sesini yükseltmek olduğunu gördük. Yine kendini toparlamış ve üzerimde tahakküm kurmaya başlamış gibi hissetmiştim. Ondan kurtulmamın tek yolu da eşcinsellik, çünkü bir babayı suçlamanın en iyi yolu bu
Sen daha ne sıfatla sesini yükseltirsin ailen başarısızlığa ulaştı demek istemiştim kibarca. Evinden bir eşcinsel çıktı senin. Ama babam yaptı yine yapacağını, hemcinslerimi tecrübe etmemi tavsiye etti. Oldukça politik şekilde de çabamı takdir etti. Çelişkili. Bu eşcinsellik çok fake bir şekilde güç veriyor, elimdeki tek silahım bu.
Tabi terapide anladık ki benim depresyonlarımın nedeni eşcinsellik değil obsesif bozukluk. Eşcinsellik belli şartlarda yaşamaya mahkum edilmiş bir insanın geliştirdiği bir tepki sadece yani bir sonuç. Benim obsesif yapım bunu yarattı diye teşhis koyduk. (Peki daha önce annenin ensest saldırıları eşcinsel yanını ortaya çıkardı tezimize ne oldu? Bu sorunu çözebilecek misiniz Hüseyin Bey şüphe içindeyim şu anda, iyice karışıyor durum. Sanki ne olursa olsun aileme düşman olmalıymışım gibi davranıyorsunuz bazen yani ne bulsak üstüne gidip eşcinsellik bundan diyoruz)
Çocukluğumdan beri içimde bir eksiklik hissi taşırım. İçimdeki bu eksiklik dışımda çekingen ve ezik bir insan yarattı. Eşcinsellik de bu eksikliğin telafisi için içimdeki bir diğer yansımadır. Beraberinde de depresyonu getirdi. Bu eksiklik beni anneme yöneltmiş olmalı. Onunla birlikte uyurken kendimi daha güçlü eksikliğimi giderir hissetmiş olmalıyım. Buna benzer bazı şeyler hatırlıyorum. Annem de kendi problemlerinden dolayı bana yönelmiş olmalı. Onun tarafını tam bilmiyorum.
Hoşlandığım çocuklarda bende olmayan bir şey vardı. Ne olduğunun hiç önemi yok. Yalnızca ben eksiğim. Problemimin üzerine gidip başarsam da ben eksiğim, ailem bana kimsede olmayan şeyleri de alsa ben eksiğim. Her türlü eksiğim. Bunları rasyonelleştirir şekilde de ben zeki değilim, ben tembelim, ben eşcinselim diye takıntılar yaratıyorum. Bu eksikliği bugün bile iliklerime kadar hissediyorum. Bugün en bariz herkes hayatını yaşama kabileyetine sahip bense değilim diyorum. Ben eşcinselim, hakkımı savunamam, sesimi çıkaramam, sesim komik gibi şeyler düşünüyorum. Sesim kısık ve içime kaçıyor. Eksiklik hissi başarınca ortadan kalkacak gibi bir şeye pek benzemiyor. Ama düğümün burada olduğunu hissediyorum. Bebekliğim ile ilgili bazı ipuçları var elimizde. Yanlış tuvalet eğitimini yüzde yüz ortaya koyacak hikayem, babama karşı nefretle ve korkuyla dolu anılar
Obsesif bozukluk eksiklik hissimidir? Haydi öyle diyelim bunun çözümü ne?
Güne eksik başlayan biri, yıllarını eksik geçiren biri nasıl ezik hisseder, rahatsız hisseder, kendini suçlar tahmin ediyorsunuzdur umarım. Hayatımdan şu anda bıktım. Örneğin sesimi beğenmez iken bunun üstüne nasıl giderim ben yada dış görünüşümün üzerine nasıl giderim? Bu algıyı kırmanın başka yolu yok mudur?
Terapide bir başka OKB li arkadaş ile konuştum. Onun eksiklik hissini bilemiyorum ama onun takıntıları fazla idi. Fakat sosyal hayatlarımızda benzer yanlar vardı. Yani genel olarak onun geçmişi ile benim hayatım arasında benzerlikler vardı. Yüzeysel maskeli dostluklar gibi. Yani eşcinsellerle de benzerlik vardı ama OKB ile daha fazla benzerlik olduğunu düşündüm. Asıl mesele bu olmalı.
Selamlar.
Birde bugün erkek kardeşinizi aradım. Sesi oldukça pozitif
Birde sizinkine bakın, sirke satıyor, boru gibi
OBSESİF KOMPULSİF KİŞİLİK YAZILARI
http://escinselterapi.net/forum/index.php?board=8.0okumak için linki tıklayınız
