Anladığım kadarıyla istisnasız bütün eşcinsel danışanların müşterek bir yönü var: Bana özel ilgi göstersin, en büyük acı benimki, bana acısın, hiç yalnız bırakmasın vs..
Albert Camus'un "Dünyadaki bütün insanlar en büyük acıyı kendilerinin çekmiş olduğuna inanırlar. Oysa bilmezler ki en büyük acıyı ben çekmişimdir." diye bir sözü var. Bizimki de aynı mantık
başta kızıyordum size. "Ben adama neler neler anlatıyorum, davranışına bak" diye.
Aslında diğerlerine bakınca benimki hiç bir şey ama yine de öyle düşünülüyor işte.. Ama bunu yenice aştım. Eskiden bu durumu mantıken kabul etsem de kalben kabul edemiyordum. Evet doğrusu buydu ama yine de en fazla ilgi bana gösterilmeliydi işte... ama şimdi bunu her yönden kabul ettim.
Bir de; modelimsiniz. Şöyle ki, ben hâlâ birisinin bir eğrisini gördüğümde anında onu doğrultmaya çalışıyorum ve kırılıyor. Siz ise bize yolu tarif ediyor, doğruyu kendimizin bulmasını sağlıyorsunuz. Böyle olamıyorum ışte. Hemen süperkahramanlık damarlarlarım depreşiyor.
Ama olacam
Bunun farkındayım. Bugün işi bırakıyorum ve bir kaç gün buna çok vaktim olacak inşallah
