TANRI İLE MONOLOGLAR
Ülkenin en şöhretli caddesinde yürürken ancak parası olanların içeri girip, damak zevklerine yeni lezzetler katacakları bir restaurantın camına yaslanarak "açım.. açım.. " diyerek sürekli aynı ifadeyi dile getiren, üstünde yırtık, pırtık, kirden daha da kirli bir elbise bulunan genci, gecenin o vaktinde kim anlamak ister? Empatinin faziletleriden ahkam kesen psikologlar, pedagoglar, psikiyatrlar, sosyal hizmet uzmanları, toplum bilimciler gecenin o vaktinde böylesi bir olgu ile iletişimde bulunma yürekliliğine girişimde bulunabilirler mi? Eğer ki böyle bir yüreklilikleri yoksa yukarıda anılan zevatlar bir anlamda değil mutlak anlamda nemrutluk sanatını icra etmektedirler. Bir de BEN...
Ülkenin en şöhretli ceddesinde gecenin karanlığının ışıklandırılmışlığında yürürken gözüme çarpan görünüm: pala bıyıklı bir adam, seslerine sınır koymayıp gülerek yürüyen arkadaş grupları, eşcinseller, polis otosunda avını bekleyen avcı benzerindeki polisler, hırsızlar, homoseksüeller, namuslu olması muhtemel bir kaç adam, birbirine sarılarak yürüyen iki genç kız, o civarda oturan çocuklar, travestiler, lezbiyenler bir de orada bulunmayan dedeler, teyzeler, babalar, çocuklar, anneler, kız kardeşler.
