BABA ÖFKESİ : BENİM ANNEM SENİN EŞİN TEK ORTAK DEĞERİMİZ

[psikolog]

baba yanımda yoksun, yıllarca yanımdaydın ama fiziksel olarak vardın hep...
şimdi fiziksel olarak da yoksun .. çocukluğumda hep istediğim birşeydi bu ama aslında senin eve gelmeni 4gözle beklediğim zamanlar da oldu,
(bunu hayalmeyal hatırlıyorum , çok küçüktüm)
yada seninle mandıraya gelmek istediğim zamanlar da vardı ama yaşım küçük dedin evde annenle kal dedin (iyimi ettin bilmiyorum)
neyse çalışman gerekiyordu buna mecburdun sonuçta bizim için çalışıyordun ...
geçmişe baktığımda , seni mutlu gördüğüm bir kareye baktığımda; kardeşlerinlesin veya içmişsin veya başkasını  alay edip gülüyorsun...
ailenin insana verdiği bir mutluluk yansımasını görmedim yüzünde. bizimleyken mutlu olduğunu hatırlamıyorum.
sende düşün baba; bizimleyken mutlu olduğunu hatırlıyormusun?
öncelikle şunu söyleyim ne yaparsan yap ne olursa olsun seni çok seviyorum ama içimde sana karşı birsürü soru işareti ve yenemediğim bir öfke var...
baba hayatta yanımda olmanı istediğim zamanlarda yanımda olamamana kızıyorum belkide...
bazen soruyorum kendime seninle ortak neyimiz, hangi yönümüz var diye yada ben hangi karakterimi senden almışım?
tamam çocukları hala daha korkutarak seviyorsun ama bu çok yanlış birşey bunu sana söylemeliyim.bunu yazarken bile senden korkarak yazdım, demek hala daha içimde sana karşı bir korku var.
aramızda var olan ortaklık yada senden beklentilerim olan şeyler duygusal ve manevi olgulardı. sen ise maddi olarak yanımızdaydın Allah razı olsun.
hatırlıyormusun nezaman oturup dertleştik? ben dertleşmek için konu açsam bile farkında oldunmu bilmiyorum.
kafamdaki sorular... aramızdaki duygusal bağ nedir ? sence? 
ortak sahip olduğumuz manevi olgu nedir?
1:öfke
2:ortak sahip olduğumuz manevi değer benim annem, senin karın.
baba beraber zaman geçirdiğimiz dönemler , beraber olduğumuz zamanlar ; mandırada geçen ve benim sana , bana karşı olan tavırlarına içten içe isyan etmem şeklindeydi.
ortak sahip olduğumuz manevi karakter annem:
insanları, ortak sahip oldukları manevi değerler birbirlerine yaklaştırır, böyle bir genelleme yapmak mümkündür.
bizim ortak manevi olgumuz bizi yada beni sana yaklaştırmak yerine ,  benim sana karşı olan öfkemin artmasına sebep oldu, neden mi?
ayni evde yaşıyoruz ben çocuğum seni tanımıyorum...
içimde sana karşı bir merak var sana yaklaşamıyorum olmuyor...    seni senden öğrenemiyorum...  tek derdi biz ve sen olan annem senden yakınıyor . 
tamam diyelim ki annem memnunuyetsiz bir kadın olsun bu bir varsayım...
gerek memnuniyetsiz biri , gerekse gerçekten mağdur biri  konu bu değil.
konu senden yana hep bir şikayetinin olması ..  çocukluk aklı ise böyle düşünüyor;
annem babamdan iyi bahsetmiyor, sürekli bize dert yanıyor.  ozaman baba kötü karakterde canlanıyor çocuğun kafasında..
çünkü çocuk , baba ile bir frekens kuramamış , ve anneden duyduğu kadar tanıyor babasını...

[psikolog]

SEANSTA KONUŞTUKLARIMIZ
cerenle , kuşkularımdan uzak bir şekilde ilişki  kurmam konusunda önerilerde bulundunuz bunlar: cerenin chpli olduğunu, kilolarını ve evlenmeyi unutup kafamdaki olumsuzlukları uzaklaştırarak cereni nekadar sevebileceğimi görmem içindi. ve cereni kadın kimliğiyle sevmem bağlanmam gerektiği üzerinde durduk .
bir kadına bağlanmam gerektiğini söylediniz yani .. bende bunlara uymaya çalıştım ve artık cereni daha çok seviyorum. bunu nerden anladım ::: cerenin elini tutarken bazen ondan uzaklaşmak istiyordum, elimi tutmasını istemiyordum, ters tepkiler veriyordum, nedense onunla zaman geçirirken sıkılıyordum bir an önce yanın gitmek istediğim zamanlar oluyordu. şimdi beraberken daha mutluyum ve ceren de bunun farkına varıyor o da bende daha mutluyuz aramızdaki duygusal bağ daha da güçlendi, daha önce içimde var olan olumsuzluklardan kurtulmuş hissediyorum kendimi.
KUŞKU+FANTAZİ=ÖZGÜVEN EKSİKLİĞİ   
özgüven eksikliğimden kurtulmak için güçlü erkekler üzerine fantaziler kurduğumu konuştuk ve fantazi kurmamın ardından gelen üzüntü + pişmanlık bende tekrardan özgüven eksikliğine yol açıyor. böyle bir kısır döngü içerisindeydim. özgüven eksikliğimden dolayı çevremle ilişki kuramıyordum hep birşey üzerinden ilişki kuruluyordu bunları aşmama yönelik konuşmalarımız oldu .. 
artık insanları sebepsiz yere arıyorum hal hatır soruyorum ve onların iç dünyasına girmeye yönelik atılımlarda bulunuyorum ... genelde iç dünyalarını açıyorlar ve bu kendimi değerli hissettiriyor..  ben aradığım için onlar da beni arıyor bu yüzden  kendimi yalnız hissetmiyorum .
kendimi değerli hissetmediğim için bende özgüven eksikliği geliştiği üzerine konuştuk ve kendimi değerli hissetmem için bir sebep olmamalı demiştiniz çünkü ben hep birşeyler başardığımda ve yaptığımda kendimi değerli hissediyordum.
kendimi değerli hissetmem için bir sebep gerekli değil dediniz bende kendi kendime sen zaten değerlisin diyorum aynı zamanda dediklerinizi uyguluyorum ve yürüyüşümün bile değiştiğini farkediyorum bazen daha önce kambur yürürdüm omuzlarımı içine çekerdim biraz. şimdilerde göğsümü gere gere yürüyorum ve bu kendiliğinden oluyor
duygu+düşünce=davranış  , kendini sev, değer ver ve yaşını yaşa , iyi duyguyuda kötü duyguyuda yansıtmam gerektiğini, şikayetlerimi dile getirmemi söylediniz....
bunları da yapmaya çalışıyorum şikayetlerimi dile getirdiğimde içimde kötü duygular birikmiyor ve bu duyguların birikmesinden kaynaklı problemlerden kurtulmuş oluyorum, iyi duygularımı yansıtmam çevremde pozitif bir alanın oluşmasını sağlıyor. yaşımıı yaşamam konusunda çevreme uymaya çalışıyorum arkadaşlar beni dışarıya çağırdıklarında çıkmam gelmem derdim bir bahane uydururdum ama şimdi çıkıyorum bazen ben çağırıyorum gülüyoruz eğleniyoruz bazı şeyler saçma gelse bile bu saçma şeylerin normal olduğunu düşünerek önyargıları yıkmaya çalışıyorum bu konu üzerinde daha durmam gerek diye düşünüyorum ...