baba,
hayatın böyle oldugunu bana niçin anlatmadın? ben her şeyi başaracak, her şey olacaktım. olamadım, olamıyorum. ne oldu bana, ip nerde koptu ya da niye böyle bir ipe bağlıydım ki?
belki sen kızının her şeyi yapabileceğine inanmak istedin, sen ve sana ait olan bütün geçmişimizin yapamadıklarını... keşke bir köy kızı olsaydım dedim çoğu zaman. şimdiye çoktan ''hayırlı'' bir kısmet çıkmış, çoluk çocuğa karışmış dünyanın bu yüzüne teğet geçmiş olurdum.
ama ben bunu hiç istemedin ki... içimden birşeyler hep ileri ; daha ileri ; fazlası daha fazlası dedi! hatırlar mısın ? orta 3'e giderken bir akşam senle oturmuş geleceğe dair konuşmuştuk. düz liseye mi yoksa meslek lisesine mi gideyim diye. sen beni ünversiteye kadar okutamayacağını bense bir kolayını bulacağımızı söylemiştim ve... ve işte yatılı okula istediğim öğretmen okuluna kabul edildiğimde dünyalar bizim olmuştu. her şeye giden yola adımımı atmıştım. işte o adımdan sonra hiçbir şey asla aynı olmadı.
hiçbir şeye tahammül edemiyorum mutluluklarım çok kısa sürüyor. gerginim ve her an son damlayı bekleyen dolu bir bardak gibiyim. herkesi kırıyorum ve canım çok sıkılıyor.
bendeki her şey bitti gibi geliyor. kendimden çok sıkıldım. kendimi bir akşam şöyle bir rahatlatsam. sorunları nasıl bu hale getiriyorum bilemiyorum. beynimde sanki milyonlarca karınca var ve her biri birer parça koparıyor.
hep olmaya çalışırken birden bire hiç oluverdim baba. Selvet'le, Cansuy'a kızgınım... benle pek bir şey paylaşmaz hale geldiler. hayatım ile ilgili yanlış adımlar mı atıyorum. adım atmak istemiyorum, yoruldum, bıktım.
yemyeşil bir ormanda yalnız başıma yere uzanıp gökyüzünü seyretsem, kafamda hiçbirşey olmasa... ne oldu bana baba, ne oldu? neden tüm bunlara izin verdim. neden yanımda değildiniz. neden eve gelmek istemiyorum; sizi özledim ama korkuyorum.
öğrencilerimi dövüyorum. halbuki canım ne kadar acıyor vururken... içimden hep birşeyler kopup gidiyor. onlar suçlu değil, ama bende suçlu değilim, sisteme lanet ediyorum. bana öğretilen herşeyden nefret ediyorum. olmam gereken insan bana korkunç geliyor. öfkeliyim, herşeye herkese. kendimi anlamıyorum. ne istiyorum; beni anlayan var mı? anlasalar ne olurdu ki ben herşeyi berbat ediyorum zaten. yaşamak çok zor geliyor. dünya ise kirli.
şimdi çocuklara çizgi film seyrettiriyorum onları uyuşturuyorum kızmamak için kendime olan kızgınlığı onlara kusmak ne iğrenç! ben de biraz uyuşturayım kendimi; belki iyi gelir.
iyi olur muyum babacım?
sen bilirsin söyle ne olur.
Yasemin
