İkibinon
Zamanı ölçmek için takvim ve saat gibi ölçekler kullanılıyor, bunun da alafrangası alaturkası oluyor; kameri olanı şemsi olanı, miladi olanı hicri olanı rumi olanı oluyor bu diyarda. Dünümüzü dün edip günümüzü gün etmeye baktığımız son çağda, gâvur kavramlarını beleşe bizle üleşmekte ve bu da bize baldan tatlı geldiğinden onlardan gelen pay başa güreşmekte
Ahir zamanda kıyamet alametleri belirdi öz değerlerimize, ‘kendime yeni bir ben lazım diyen sanatçı gibi sahne almaktayız yeni değerlerle. ‘gün doğmadadır bir başka ziyada.
Muasır medeniyet seviyesini yakalamak için bir koşturmacadır gidiyoruz, dökülenimizi hesap edecek durumda değiliz. Her medeniyet kendini içinde bulunduğu asra göre temsil eder elbette, ancak bizim yetişmek istediğimiz medeniyet bir geri dönüş gerektiriyor İsaya. İsa nebiden sonra gelen yeni bir mesaj üzere kurulmuş medeniyetimizi her çağda daha bir güçlü ve yeni yönleri ile temsil etmekten pes ettiğimiz için, bu bizim boyumuzu aşar bari İsevilere takılalım demişiz hülasa. O nedenle bir milat oluvermiş bize İsa, bir İsa doğmuş oldu medeniyetimize ama değil o kurandaki İsa.
İsanın mevlidi ile başlatılan bir papazın düzenlediği takvimi kullanmaya başlayalı beri, Noel de dadandı evimizin kapısına bacasına. Papaz kıyafeti ve sakalı ile bu misyoner kilise emekçisi, çocuklarımızın babası olmaya hevesli; hatta değil çocuklar dünün çocukları dahi ona baba diyorlar, adı o ‘noel baba. Oysa biz Demirel sanırdık millete oyuncak (anahtar) dağıttığı için baba olarak anılan tek kişidir diye. Meğerse bizim gâvurluk tarikinde ilerlememize her emeği geçene ‘baba desek yeri imiş. Bu aralık da hacı hocasına- ulusalcı milliyetçisine varınca nice esnafın işletmesinde tecelli eder oldu kızıl urbalı İsevi peder, zaten bu her sene gelir Müslüman mahallesinde salyangoz çuvalı ile gezer ve çocuklara işmar eder.
Takvimini aldığımız İsevilerin medeniyet seviyelerini de alabilmek için İsa ihmal edilemezdi, zaten İsa diğer şeylerinden daha bizimdi. Bizim İsa onlara yabancı idi ama onların İsa bizimle pek çabuk kaynaştı. Heybeliada için heybetli adamlarımız TV ekranları eskitir oldu, Akdamar için suyun üstünde devlet yüzdürüldü. Taksime Cami yapmak isteyenler tefe koyulduğu demleri insan demlenerek anmalı artık ‘ekmek şarap ayinleri gölgesinde. Ayasofya müze iken Fatih adı halen revaçta, başını örtmek teklif dahi edilemezken bu ülkede ekümenlerimiz eşleşiyor bir yandan da.
İsviçrede imzaladık Lozan Anlaşmasını şimdi birlik olmak istediğimiz dirliğimizi bozanlarla, minare istemeyiz demişler o medeniyetin en yüksek rakımındaki gâvur dostlarımız İsviçrede yaşayan Müslümanların camisinde. Bizim her yerde kiliselere ruh üfleme çabamız ve Ortodoks İsevilerden Ermeni ve Rum dinbaşlarının eşbaşkan olarak ekümenleşmesini alkışlamamız muasır medeniyeti yetişmemize engel olmaya. Belçika başörtülü milletvekili seçmiş, bizde yasak. İsviçre minare yasak demiş, kimliğimize ters demiş; bizde çan çan ötüyor tersine kimlik. Kırmızı urba referandumu yapsak bari ‘noel baba denilen adam imam cübbesi giyse hiç değilse. Ya da dini bayramlarda da imamlara ‘noel hakları sağlansa eşitlik ilkesi kapsamında. Bu hususta ne der acaba emine ayna.
Yeni bir takvim dönemine giriyoruz, iki binin dokuzuncu senesi bitiyor da geliyor onuncu senesi. Zamanımızı ölçen ölçü gâvurdan ithal olunca zaman da mı gâvurlaşır acaba, ‘ tuz gölüne eşek düşse tuz gölü eşek olmaz diyor hazreti Mevlana. Paranın rengi olmaz denmişti, yeşil kırmızı sermaye olmazdı; zamanın da rengi olmaz mı, gâvur zamanı bir yanılsama mı? Sene yineleniyor, yenileniyor; yeni bir sayfa çevriliyor yazgının defterinden belkide zamanın rengi yoksa. İsa zamanı ile 2010 geldi işte, islam zamanı ile 1431 gelmişti iki hafta önce. Geleni mi gideni mi saymalı, iyi işler yapmaya mı bakmalı, herke kendi vicdanına sormalı.
