Bundan 4-5 yıl önce bir düşünürün sözü elime geçti. Orada şöyle diyordu düşüncelerine dikkat et söze dönüşürler, sözlerine dikkat et eyleme dönüşürler, eylemlerine dikkat et alışkanlığın olurlar, alışkanlıkların karakterini, karakterin kaderini belirler. Bu söz benim için umut olmuştu. Cinsel yönelimim konusunda olmasa da onun nedeni olduğunu düşündüğüm şeyler (babama karşı hislerim gibi) bana çok yardımcı olabilirdi. Karar verdim ve babamla yakınlaşmalıyım dedim. İstemesem de bunu yapmalıyım çünkü bunun bir kapı olduğuna inandım.
Babamla konuşmaya, zaman geçirmeye gayret ettim. Rakı içmemi çok ister hep, karşılıklı rakı bile içtim. Onun yanın neredeyse hiç gitmem ama onunla birlikte TV programı izledim, toplumsal konularda tartışmalar yaptık. O hep İngilizce öğrenmek isterdi ve kursa gitti. Ona elimden gelen tüm yardımı yaptım. Onun için elimden geleni yaptım, kitaplar aldım ve anlamadıklarını anlattım. (Annem bizim çalışmamızı görünce laf attı; babanda sen küçükken aynı böyle ders anlatırdı değil mi dedi, babamın bana kızıp bağırmasını kast etti) Babalar günü ve doğum günlerinde telefon ettim ve hediyeler aldım. Babamın hep zeki biri olduğunu düşünürdüm, bunu tekrar tekrar dile getirdim, kendimi o kadar da zeki bulmadığımı söyledim. Babam da bana bir gün, senin asla çok zeki olduğunu söyleyemem fakat aptal da değilsin dedi. Bu çabalar bizi biraz daha yakınlaştırdı.
Aradan zaman geçti. Ben bu davranışlara devam edemedim. Çünkü biraz zorluyordum kendimi. Günlük hayatta da yapmak zorunda olduklarım var. Ayrıca artık başka bir şehirde yaşıyorum. Telefonlaşmalarla sınırlı kaldık. Diğer arkadaşlarımın aileleri her gün arıyorlarken biz iki haftada bir telefonlaşıyorduk, isteğimiz ancak bu zamanlarda ortaya çıkıyordu.
Sanki bütün çabalarım boşunaymış gibi hissediyorum. Şu anda babamdan yine uzağım. Şu anda iki hafta önce yazdığım yazıyı temize çekiyorum. Bugün görüşmeden geldim. Evde annemlere şu kaka yapma meselesini sordum. Bu sende biraz uzun sürdü, babandan çok utanırdın dediler. Beni biraz da olsa rahatlattı. Görüşmede Emre Beyin bunun üstüne gitmesi nedense bende bu nefret hislerini hissetmemde kilit noktasını bulduğumuzu düşündürdü. Bu durumda beni inanılmaz huzurlu kılıyor. Babama o kadar uzak hissetmiyorum kendimi, aksine ona karşı içimde bir sevgi patlaması var. Erkek olmam için babama karşı pozitif olmam lazım fakat ben nötrüm. Fakat eskiden negatiftim. Aldığım yeni kararlarla mı geçen zamanla mı bilinmez, eski gerginliklerim yok. Bu nötr akışın içinde bazen negatif patlamalar oluyor. Örneğin, annemle tartışıyorlar ve içeriden sesleri geliyor. Daha kavga nedenini bile bilmeden ben bir taraf oluyorum ve babamla içimden kavga etmeye başlıyorum. Ona bağırıyorum, kötü sözler söylüyorum, vuruyorum. Birgün yine bu patlama anında aklım (iyi kalpli erkek yönüm) bana dediki; biliyorsun annen baban kavga ettiğinde çok büyük olasılıkla annen hatalı ve bunu defalarca gördün. Annen adamı çıldırtabilecek birisi. Fakat bir anda döndüm dedim ki; boşversene ona içimden böyle bağırıp nefret besleyince keyif alıyorum ve kendimi rahatlatıyorum. Nasılsa ona bağırdığımı bilmeyecek, şu anda rahatlamak için bu hayali kurmalıyım. Aslında onun haklı olduğunu biliyorum.
Savunma mekanizması yazısından sonra eşcinselliğin beni korkunç şeylerden koruyan, bir savunma mekanizması olduğuna karar verdim. Yani eşcinsellik orada benim için anlam değiştirdi. Artık heteroseksüelin karşısında eşcinsel yoktu. Bende bir heteroseksüelim fakat hastayım ve eşcinsel hastalığı taşıyorum. Yukarıdaki gibi iyi kalpli erkek yönüm olan aklım ve kötü kalpli eşcinsel yönüm bilinç altım olmak üzere iki taraf yine var. Fakat işlevlerinde biraz değişiklik yapıyorum. Artık ikisi mücadele halinde değil, birbirini yenmeye çalışmıyorlar. Eşcinsel bilinçaltı yorumlanmayı, düzene sokulmayı bekliyor. İster istemez heteroseksüel akılcı yaşamı olumsuz etkiliyor.
Frank Outlawın sözü üzerine aldığım kararı ve yaptıklarımı düşünüyorum. Ben yeni bir sayfa açmak istedim, oraya güneş, bulut gibi şeyler çizdim; burada benzettiklerim çabalarım. Fakat sayfa git gide karardı ve imgeler yok oldu. Benim bilinçaltım hep böyle mi olacak merak ediyorum. Değiştiremeyecek miyim hiçbir şeyi.
