Ev arkadaşım evde değil,gene ailesinin yanına gitti.Sık sık da gider.Ona güvenmesem de tam olarak, aynı evde yaşıyorum onunla işte.
Keşke diyorum daha önce böyle bi hayatım olsaydı,en azından öğrenciliğimi ailemden ayrı yaşasaydım.Erkek dünyasına daha erken girerdim.Üniversite
çağlarında arkadaşlığı dostluğa dönüştürmek herhalde daha kolaydır,şimdi arkadaşımla yakın gibi olsak da hep bi eksiklik var gibime geliyor.Arada bi duvar
var.Aşamıyorum o duvarı,belki de hayata başka başka yerlerden baktığımız içindir...Ya da Hüseyinbeyin dediği gibi 30 yaşına yaklaşıyorum ve insanlarla
samimi ilişkiler kurmak her geçen gün zorlaşıyor...
Sık sık öldüğüm fikri geliyor aklıma,ya da intihar etmişim de falan filan ...Boğazım düğümleniyor sonra...
Bazen tek yol ölüm gibi geliyor,en kısa ,kestirme yol...bu cmleyi yazarken bi ağlama başladı nedendir acep? Bilmiyorum
Ölmek korkutmuyor beni hiç,ama genede dünyadan böyle bokubokuna ayrılmak güzel olmasa gerek...
Hoşlandığım kızla birkaçkez konuşmaya çalıştım ayak üstü muhabbet yani...iyiydi...sonra bi gün kapısına gittim konuşmaya çalıştım pek yüz vermedi...
Korktum bu kızı da kaybetmek istemedim...ortak bi arkadaşımızın durumdan haberi vardı...o da araya birini soktu..kıza niyetimi anlattı..
Kız kabul etmemiş,zaten bu şehirden bikaç ay sonra ayrılacakmış o yüzden bi ilişki yaşamak istemiyormuş...ben nolcam şimdi ...
Akşama mesaj attım en azından bi kahve içelim ,yüz yüze konuşalım diye...mesajdan 80 dk sonra cevap geldi...diyor kararım kesin yüz yüze konuşsak da
değişen bişey olmayacak,konuyu da bi daha açmayalım...iyi akşamlar da dilemiş ben de o halde bana da iyi akşamlar demek düşer diye yazdım...
Başlamadan daha bitti ilişkimi ...
Ben nolcam ya...30 yaşına geliyorum azbuz değil tam 30...
30unda, 30 olamamış geleceği düşünerek geçmişe her daim gitmek zorunda olan,hangi zamanda yaşadığı belli olmayan, 28 yaşında bir çocuk...çocuk olamamış bir çocuk...
Anneye aç,babaya aç,arkadaşa aç,sevgiye aç...Her boka aç,sanki hiç yaşamamış gibi....
Dünya üzerinde müzikten öte hiç bişey yok benim için...Bu biraz da bi sığınak belki...Anlatamıyorum acılarımı,mutluluğumu vs...
Seviyorum şarkı söylemeyi tek deşarj yolum bu galiba,beim için bir lutuf Allahtan gelen...Beni ayakta tutan tek şey belkİ...
Babamla uzaktayken ilişkim daha iyi...telefonda konuşmak daha kolay oluyor...aynı evdeyken sevemiyorum kendisini...gene de sevdiğim söylenemez...
Ama bi kin de yok içimde...
