İletileri Göster
1
Eşcinsellik - Hayatlardan parçalar, hayata mektuplar (ziyaretçi karalama defteri) / LEZBİYEN VE KADIN OLMAK
« : 22 Ocak 2011, 10:38:51 öö »
Merhaba,
Benim hikayem;babamın 2.evliliği idi,daha önceki eşi vefat etmiş 3 yaşında oğlu kalmış ve annemle evlenmişlerdi.Üvey abim babannemlerde kalır sık sık bize gelirdi.Çok oyun oynar severdik birbirimizi,,ta ki çocuk-ergen dönemine kadar.
Ben 5 abim 9 yaşlarına gelince yalnız kaldığımız zamanlarda benimle evcilik oynamasını isterdim oda kızsada oynardı.Bir gün evcilik oynarken bana öpüşmeyi gösterdi ,daha sonraki zamanlarda benim mahrem yerlerimi görmek istiyordu!yavaş yavaş korkmaya başlamıştım,
Bu bir yıl kadar sürdü.her fırsatta beni öpüyor sarılıyordu,bazen oyunla karışık bazen inatla.Bu duygudan çok hoşlanmamıştım bunu hatırlıyorum,sonra o da büyüdü bu onun için çocukluk hatırası olarak kaldı fakat benim için değil((
Zamanla abimden onun erkek arkadaşlarından sınıftaki erkeklerden hep içimde bir ürperti ile kaçar ve uzak durur oldum.Fazla kız arkadaşımda yoktu yalnız olmayı seviyordum,ta ki liseye kadar.Kendimdeki bu garip duyguları hissediyordum lisede adını koydum,LEZBİYENİM.İnternetten bir sürü arkadaş ediniyordum ve artık bu yolda hızla ilerliyordum.Kendi duygularımında adını koymuştum erkeklerden değil kadınlardan hoşlanıyordum!Ailem bendeki bazı değişiklikleri hissediyordu ve bu onları rahatsız ediyordu böylece 20 yaşıma geldim.Çok istediğim halde üniversiteyi kazanamadım,o halde çalışmalıydım..ama çok sinirli asosyal bir kız olmuştum,duygularım karmakarışıktı,hiçbirşeyden zevk almıyordum,neyse bir gün eve telefon geldi,internetten görüştüğüm sevgilimin babası bu durumu öğrenmişti ve adam çıldırmış gibiydi,dolayısıyla annemve babamda benim lezbiyen olduğumu öğrendiler!
Sonra önce babam ülser oldu annem tansiyondan sık sık hastahaneye yatar oldu,22 yaşında ailmiz perperişandı benim sayemde.Benim babam bana bu konuda hiçbirşey demedi,hiç annemin başına vurmadı,ama annemin gözyaşları kurudu,
Annemin rahatsızlıkları ilerledi ve doktorlar çoğunun psikolojik olduğunu söylediler,psikolojik tedavilere başladık.Görüştüğümüz doktor çok tatlı çok hoş genç bir bayan doktordu,ondan hoşlanmıştım))beni çağırdığında severek gidiyordum,(önceleri annem psikoloğa gidelim demişti delirmiştim)Bende büyük değişiklikler yaratmıştı doktorum,iş buldum,sanal(internet) dünyadan gerçek dünyaya döndüm,hayatımda herşey yoluna giriyordu sıra lezbiyen olmama gelmişti.Bu konuda yukarıdaki sonuçlar çıktı terapilerimde,,bana nasıl istersem öğle kalabileceğimi ama başka yolu daha olduğunu gösterdi,ve ben onun yolunu anlamaya başladım,okumaya başladım.Önceleri bir çok kez karamsarlığa düştüm çok yalnız kaldım,olsun zaten hep böyleydi belkide böyle kalacaktım.Bu gelgitlerle terapiler le 2 yılım geçti çok zorlu çok acılı,,şimdi doktoruma çok teşekkürler ediyorum,çalışıyorum para kazanıyorum ailemle çok mutluyum 25 yaşındayım ve artık bir erkek arkadaşım var,bu yaz nişanlanacağım.
Ben buradan burdaki gençlere moral olması için yazıyorum,onlara daha çok destek olmak isterdim fakat sanki önceki hayatımı düşününce içim sızlıyor ve hiç düşünmek istemiyorum,fakat lütfen yolunuza devam edin,yolunuz açık olsun..
Benim hikayem;babamın 2.evliliği idi,daha önceki eşi vefat etmiş 3 yaşında oğlu kalmış ve annemle evlenmişlerdi.Üvey abim babannemlerde kalır sık sık bize gelirdi.Çok oyun oynar severdik birbirimizi,,ta ki çocuk-ergen dönemine kadar.
Ben 5 abim 9 yaşlarına gelince yalnız kaldığımız zamanlarda benimle evcilik oynamasını isterdim oda kızsada oynardı.Bir gün evcilik oynarken bana öpüşmeyi gösterdi ,daha sonraki zamanlarda benim mahrem yerlerimi görmek istiyordu!yavaş yavaş korkmaya başlamıştım,
Bu bir yıl kadar sürdü.her fırsatta beni öpüyor sarılıyordu,bazen oyunla karışık bazen inatla.Bu duygudan çok hoşlanmamıştım bunu hatırlıyorum,sonra o da büyüdü bu onun için çocukluk hatırası olarak kaldı fakat benim için değil((
Zamanla abimden onun erkek arkadaşlarından sınıftaki erkeklerden hep içimde bir ürperti ile kaçar ve uzak durur oldum.Fazla kız arkadaşımda yoktu yalnız olmayı seviyordum,ta ki liseye kadar.Kendimdeki bu garip duyguları hissediyordum lisede adını koydum,LEZBİYENİM.İnternetten bir sürü arkadaş ediniyordum ve artık bu yolda hızla ilerliyordum.Kendi duygularımında adını koymuştum erkeklerden değil kadınlardan hoşlanıyordum!Ailem bendeki bazı değişiklikleri hissediyordu ve bu onları rahatsız ediyordu böylece 20 yaşıma geldim.Çok istediğim halde üniversiteyi kazanamadım,o halde çalışmalıydım..ama çok sinirli asosyal bir kız olmuştum,duygularım karmakarışıktı,hiçbirşeyden zevk almıyordum,neyse bir gün eve telefon geldi,internetten görüştüğüm sevgilimin babası bu durumu öğrenmişti ve adam çıldırmış gibiydi,dolayısıyla annemve babamda benim lezbiyen olduğumu öğrendiler!
Sonra önce babam ülser oldu annem tansiyondan sık sık hastahaneye yatar oldu,22 yaşında ailmiz perperişandı benim sayemde.Benim babam bana bu konuda hiçbirşey demedi,hiç annemin başına vurmadı,ama annemin gözyaşları kurudu,
Annemin rahatsızlıkları ilerledi ve doktorlar çoğunun psikolojik olduğunu söylediler,psikolojik tedavilere başladık.Görüştüğümüz doktor çok tatlı çok hoş genç bir bayan doktordu,ondan hoşlanmıştım))beni çağırdığında severek gidiyordum,(önceleri annem psikoloğa gidelim demişti delirmiştim)Bende büyük değişiklikler yaratmıştı doktorum,iş buldum,sanal(internet) dünyadan gerçek dünyaya döndüm,hayatımda herşey yoluna giriyordu sıra lezbiyen olmama gelmişti.Bu konuda yukarıdaki sonuçlar çıktı terapilerimde,,bana nasıl istersem öğle kalabileceğimi ama başka yolu daha olduğunu gösterdi,ve ben onun yolunu anlamaya başladım,okumaya başladım.Önceleri bir çok kez karamsarlığa düştüm çok yalnız kaldım,olsun zaten hep böyleydi belkide böyle kalacaktım.Bu gelgitlerle terapiler le 2 yılım geçti çok zorlu çok acılı,,şimdi doktoruma çok teşekkürler ediyorum,çalışıyorum para kazanıyorum ailemle çok mutluyum 25 yaşındayım ve artık bir erkek arkadaşım var,bu yaz nişanlanacağım.
Ben buradan burdaki gençlere moral olması için yazıyorum,onlara daha çok destek olmak isterdim fakat sanki önceki hayatımı düşününce içim sızlıyor ve hiç düşünmek istemiyorum,fakat lütfen yolunuza devam edin,yolunuz açık olsun..