Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

HAZIRIM

Bu günlerin geleceğini biliyordum. Fakat danışan arkadaşlardan gelen bir kaç sert tokat süreci hızlandırdı, beni hızlıca kendime getirdi.

Bana dediler ki acı çekmekten zevk alıyorsun. Kendini acındırmak sana iyi geliyor. Kendime acıyarak kendime muhtaç olduğum sevgiyi veriyordum! Tokatlarınız için teşekkür ederim. Halbuki kendime bu sevgiyi vermek için kendime acımama gerek yok. Sadece ne kadar harika olduğumu fark etmem yeterliymiş.
Hem maalesef ki kendime acıyabileceğim hiçbir yanım da yok. Çünkü ben gerçekten harikayım. Her yönden dışarıdan parmakla gösterilen bir insanım. Fakat annem ve babam küçük maxillayı o kadar sevgiye aç bırakmışlar ki ne kadar harika olduğumu fark edememişim asla. Bunlar için onları da suçlamıyorum çünkü buna da ihtiyacım yok. Annemi babamı suçlayarak bir yere varamam ve çözüm olmayan bir şeyi yaparak sorunları örtmek de eşcinselce bir davranış. Ve yine maalesef ki ben çözümsüzlükten nefret ederim. O yüzden bu eşcinsel bahanelere saklanamam. Annemi babamı suçlamaya ihtiacım yok, onların beni sevmesine de ihtiyacım yok. Benim sadece canım kendime ihtiyacım var. Çok yetenekliyim, zekiyim, özgüvenliyim, ahlaklıyım ya ben harikayım ya. Ben okuduğum okulun bile kıymetini şuan anladım. Bu okulu kazandığımda sevinememiştim bile, önceki yazılarımda bahsetmiştim. Ya ben bu okuldaki 6. Yılımda fark ettim nerede okuduğumu. Şuan okulumu yeni kazanmış 1.sınıflar gibi her yerden önlüklü fotoğraflar ve görgüsüzce yazılar paylaşmak istiyorum. 6 gitarım var lan benim, kemanım var, neyim var. Çalıyorum bi de bak ben hepsini, tabi ney çalınmaz üflenir. Şarkıları dinleyip şak diye çalıyorum, anlık. Öyle yetenekliyim. Ya ben müthiş bir şeymişim ya. Cidden, canım kendim. Teşekkür ederim tokatçılarım.

Öğrendim ki;

Sevgi kimseden alınamazmış.
Sevgiyi kendinde bulurmuşsun. Fark ettim ki ben terapilerle kendime yetmeyi öğrenmişim. Çocukken bize verilmeyen, bizim dışarıda aradığımız sevgi aslında içimizde. Ben sevmeyi aslında çok iyi biliyorum. Duygularımı nasıl hissedeceğimi ben de anlamadığım için kendimi duygusuz sanıyormuşum. Hüseyin hoca bana duygularımı anlamayı öğretti. Terapilerle duygularımı dillendirmeyi öğrendim. Kendi içime dönüp beynimin bana oynadığı oyunu Hüseyin Hocam sayesinde yıktığımda çocukken bende eksik bırakılan duyguların yerini de doldurdum. Ve eşcinsel dürtüler bitti. Anne babama ihtiyacım yok, onların yerine koyacak birilerini aramaya da ihtiyacım yok. Nedensizce sevilme isteğim hakkında bir yazı yazmıştım, fark ettim ki bu cılız duygu filizini bu kadar zihnimde büyütmem de aslında korkak ve eşcinselce. Zavallı zihnimin son umut kırıntıcıkları. Çok eskiden, anne babam yerine koyacak birini aradığım zamanlar söylediğim şeyler. Buna ihtiyacımın olmadığını çok iyi biliyorum. Anne baba aramıyorum. Ben kendimi arıyormuşum.

Buldum.
Elhamdülillah.

Şuan eşcinsellik doğuştandır falan diyenlere sadece acıyorum. Aslında onlarla tartışmak bile zaman kaybı. Bulundukları konumdan benim konumumu asla göremezler, göremezsiniz.
Bir eşcinsel kendini amasız, fakatsız, her şeye rağmen her şartta ve her koşulda sevmeyi öğrenmedikçe
Düzelemezmiş.
Evet küçük maxilla asla amasız, fakatsız sevilmedi. Sayfalarca bundan bahsettim. Bu yüzden kendimi amasız fakatsız sevmeyi öğrenememişim.
Fakat yetişkin maxilla artık kendini çok seviyor. Kendime aşığım. Allahın özene bözene yarattığı bir bedenim, zehir gibi zekam ve en önemlisi vicdanım, ahlakım var.
Öğrendim ki gerçek sevgi sevgisizliğin en içinden doğuyormuş.