Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

       Merhaba değerli forum okurları ismim ömer 22 yaşındayım uzun bir süredir bu sitedeyim ve artık bende kendi Hikayemi yazmak istedim. bir çok okuduğum kişinin aile profiline benzyen aile yapısı bende  de vardı: otoriter ve narsist bir baba yıllarca babadan hakaret ,aşağılama  ve şiddet görmüş bir anne. Böyle bir ailede dünyaya geldim babam hep çok sinirli bir insandı kardeşlerimle birlikte bizi sürekli dövdüğünü hatırlıyorum annem ise buna içten içe çok üzüldüğü halde sesini çıkaramazdı elinden gelen pek bir şey olmazdı zaten. Babamla düzgün bir ilişkim olmadığı kadar kardeşlerimle de olmadı. beni en çok sevdiğini düşündüğüm ve benim de en çok sevdiğim kişi annemdi her zaman o kollardı beni yanımda olurdu hep. ilkokula başladığım yıllarda hep bir şeylerin ters gittiğini anlamıştım aslında okulda ve dışardaki çocuklar davranışlarımda bir farklılık olduğunu anlamış olmalı ki sürekli kızlara benzetilir kız gibi tabirlerle dalga geçerlerdi benle Bu galiba o yaşlarda benim özgüvenimi derinden sarsmıştı. Ortaokul ile birlikte bu zorbalıklar daha da artmıştı ama bende ailemden saklıyordum okuldan döndüğümde hiçbir şey anlatmazdım yaşadıklarım ile ilgili hem utanıyor hem de beni suçlamalarından korkuyordum bu feminen tavırlarım normal kızlara göre bile fazlaydı ve ailemde fark etmişti.  Artık evde Kendi öz kardeşlerim bile  benden nefret etmeye başalamışlardı beni dışlıyorlardı top,kız vs demeye başlıyolardı bana sinir oldukları zaman. Annem çok üzülüyordu sadece o çok üzülürdü bana böyle söylendiği için diğer kardeşlerime kızardı. Erkeklerden Hoşlanmaya başlamam ise çok daha küçük yaşlarda başladı hatırladığım kadarıyla 4.sınıfta ilk defa erkek öğretmenime aşık olmuştum o yaşlarda bize sigara kötü bir şey olarak öğretildiği için öğretmenimin sigara içtiğini öğrendiğimde çok üzülmüştüm. 5.sınıfa geçtiğimde ise karşı sınıftan bir çocuktan hoşlanmıştım  yüzü bana çok tatlı geliyordu onu çok seviyordum sürekli ona dondurma alırdım tenefüslerde onun yanına giderdim çocukta benden kaçardı hep. Şuan düşününce aslında o yaşlarda hep ihtiyaç duyduğum samimi bir arkadaşlıktı tabi karşılanamayan bir erkek sevgisinin sonucuydu bunlar. liseye geçtiğmde zorbalıklar bir nebze olsun azalmıştı artık daha iyi hissediyordum sınıfta kız arkadaşlarım olmuştu erkek arkadaşlarım da vardı ama çok samimi değildik kızlarla olduğu kadar lise hayatım genel olarak yks sınavına odaklı yoğun bir çalışma temposunda geçti ve aslında güzel günler geçirmiştim özgüven olarak  daha iyi olduğum bir dönemdi okulda da biraz başarılı olunca aslında insanlar saygı duyuyorlardı bana.
liseden sonra mezuna kaldım bu dönemde artık bir şeyler hatırlamaya başladım aslında geçmişte başıma bir olay gelmişti ve ben bir türlü bunu anlamlandıramıyordum sonrasında netten araştırmaya başlayınca her şeyin farkına vardım evet çok acı bir gerçek ile yüzleşiyordum. 6-7 yaşlarımda benden 6 yaş büyük bir  akarabımızın oğlu tarafından istismar edilmiştim bunu ancak 18 yaşımda anlamlandırabilmiştim evet ben bunu yaşamıştım peki neden zihnim bu olayı yıllarca rafa kaldırmış ve ben aslında  bunu hiç yaşamamamış gibi olmuştum yıllar boyu? aslında düşününce cevabı basit zihnimde bu acıyı kaldıramayacak kadar küçük yaştaymışım ve aslında bu benim  kendimi koruma mekanizmammış. ama bastırdığımız ve ifade edilmemiş bir şekilde   içimize attığımız her duygu, acı bir gün bir yerlerde karşımıza çıkıyor...



       Artık toparlanmaya başladım yks sınavı için çok çalıştım her şeyi unuttum sadece hedefime odaklandım ve çok şükür ki istediğim yere geldim bugün.
ama eksik olan bir şeyler hep vardı ne kadar saklamaya çalışırsam çalışayım bir şeyler er geç beni bulacaktı ve bu eşcinsel duygular bana da uğradı ben erkeklerden hoşlandım sürekli üniversiteye başladım çok sevdiğim bir arkadaşım oldu çocuğun peşini aylarca bırakamadım ve en sonunda benden uzak durdu konuşmak istemedi  haklı olarak. Hep tek taraflı yapılan fedakarlıklar, ilgi, onay arayışı çok yıpratmıştı beni arkadaşım da bir türlü anlam veremedi bana uzak durmayı tercih etti 2022 nin sonlarıydı artık bende vazgeçmeyi seçtim. kalbim paramparça olmuştu insanlardan uzak durmayı kimseye güvenmemeyi öğrenmiştim aylar geçti artık unutmuştum onu. Her şey bana artık çok farklı gelmeye başlamıştı nasıl olur da çok sevdiğm birini kaybetmiştim diye. Aslında istediğim tek şey samimi bir dosttu bu  kadar imkansız mıydı istediğm şey diye soruyordum ama aslındaa gözden kaçırdığım bir sürü şey vardı o bana iyi davranınca ben mutlu oluyordum ve hep daha fazlasını istiyordum hiçbir zaman tam olarak tatmin olmayacaktım arkadaşımdan çok derin bir sevgi bekliyordum ve bu boş beklentiler yüzünden sürekli üzülen ben oluyordum her seferinde. Onun erkek arkadaşlarından böyle bir beklentisi yoktu Kİ daha doğrusu buna  ihtiyacı da yoktu.Bunu çok geç anladım evet benim buna ihtiyacım vardı peki neden benim ihtiyacım vardı buna karşılanamayan baba sevgimi bu arkadaşımdan mı karşılamaya mı  çalışıyordum. Bu aslında onu çok sevmem ile alakalı bir şey değildi  bu sahte bir sevgiydi bu bir ilüzyondu onu severken bile sevilme ihtiyacımı karşılıyordum. Eşcinsel erkekler olarak hep birilerini çok fazla idialize ettik çok sevdiğimiz özellikleri bu erkeklere atfederek onları kafamızda bamabaşka kişilere dönüştürdük. Tek isteğimiz aslında bizim de onlar gibi olduğumuza kendimizi inandırmak ve bu idialize kişilerin bizim erkekliğimizi onaylamasına olan derin bütünleşme ihtiyacımıza cevap vermesiydi. cümle biraz karıştı aslında
Ama anladığınızı umuyorum:) Bu yolda bende kendimin eksik yönlerini keşfedip o bütünleşmeyi sağlılı bir şekilde yaşayabilmek ve aslında gerçek kimliğim olan erkekliği özümseyip içselleştirmek istiyorum. ilk yazımı da çok uzatmadan sonlandırayım değerli okurlar umarım bu yazıyı okuyanlar kendinden bir şeyler bulmuş ve biraz da olsa hepimizin aynı dertten muzdarip kişiler olarak dayanışma ve birlik içinde olduğumuzu unutmamasıdır


sevgiyle kalın