Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

Bugün bir rüya gördüm ve şu an yazı yazmamın tek sebebi o rüyayı unutmamışken buraya aktarmak ve bilinçaltımı yansıtmak.  Rüyamda stüdyo tipi bir evde iki ablam, annem ve babamla yaşıyorduk. Garibanlar gibi küçücük bir kilim üzerinde yatıyordum. Uyandım ve yemek masasında ailem ve bir başka kişinin yemek yediğini fark ettim. Masada oturan kişinin 34 yaşındaki ablama talip olan biri olduğunu düşündüm öncelikle. Ben de kalktım ve sadece gözlemledim her şeyi belli bir süre. Babam ses çıkarmıyordu, annem adama fazlasıyla ilgi gösteriyordu. Sanki yıllardır aradığı biriymiş gibi ona krallar gibi hizmet ediyordu. Evimizden çıkarken "Yine gel." diyordu. Ama içimdeki his onun evimizde her gün 12 saat durduğunu söylüyordu. Nedendi bu özlem? Ablamı evlendirmek istediğini zaten biliyordum. Ama bu kadar istek de fazlaydı bence. Derken bir gün daha geçti ve yine o adam geldi. Bu arada adamın 26 yaşında olduğunu öğrendim. Sarışındı, yaklaşık 180cm boyundaydı, kaslı diyemem ama fit bir vücudu vardı. Saçları dalgalıydı ve çok kısa değildi. Giyim tarzından anladığım kadarıyla zeka gerektiren bir iş yapıyordu ve maddi durumu iyiydi. Öğrendiğime göre karşımızdaki dairede oturuyordu kendisi. Adını bilmiyorum, fakat annem ona iyi davrandıkça içten içe onu kıskandığımı hissediyordum. Çünkü zavallı bir şekilde 1 metre kare boyutundaki kilimime yatmama bile mani oluyordu çoğu zaman. Elektrikli süpürgeyle süpürmek istiyormuş evi, bu yüzden bana işkence ediyordu adeta. Eve gelen adam anneme bir istekleri olup olmadığını soruyordu, sanki yardım etmek istiyor gibi bir havası vardı. O sırada bir şey fark ettim işte, adam annem haricinde kimseyle konuşmuyordu ve annemin başı açıktı. Yanlarına gittim ve anneme neden bir yabancının evde bulunmasına rağmen başının açık olduğunu bağırarak sordum. Sinirlendim ama görünüşe göre benden başka tepki gösteren yoktu evde. Herkes yolunu değiştiriyordu sanki bunu söylediğimde. Bu sırada adamın ablamın talibi olmadığı fark ettim. Çünkü 26 yaşındaydı ve ablam 34. Kesinlikle talip değildi, ayrıca bir iletişim de kurduklarını görmemiştim. Neden olduğunu bilmiyorum ama bunun farkına vardığımda küplere bindim, adamı evden kovdum. Bağırıyordum, başım dönüyordu, sanki bir şeyleri keşfetmiştim ama kaldıramıyordum. Babamla gittim konuştum, adam gibi cevap bile vermedi bana. Sanki annemin bu davranışları çok normalmiş, evde olay çıkaran tek kişi benmişim gibi. Etrafıma baktığımda herkesin bana akıl hastası gibi baktığını sezdim. Her şey normalmiş de ben anormalmişim gibi.

Yine o adam... Bu sefer onu kıskanıyorum ama yakınlaşmak istiyorum yine de. Acaba bu kişi benim ağabeyim olabilir mi? Bu yüzden mi annemin başı açıktı? Lanet olsun, yakınlaşmalıyım bu adama. Annem mutfak tezgahında bir şeyler doğruyor ve bu adam onu izliyor. Yanına gidiyorum ve tanışmak istiyorum. Fakat işin garip yanı sanki birbirimizi tanıyoruz. Bana bakıyor ve içimi okurcasına minik kilim-yatağımın yanına gidiyor. Küçük olması yetersizmiş gibi bir de üstüne bir sandalye koymuş annem. Adamın yüzündeki acımayı görebildim işte o esnada. Bana fazlasıyla değer veriyordu. Acıdığından dolayı değil tabii ki, bana değer verdiğini yüzünden anladım. Tekrar annemin yanına döndük ve adam da annemden nefret ediyordu artık. Annemin duymasını isteyerek benimle konuşmaya başladı. Bana yardımcı olacağını, hayatta destek olacağını ve asla bırakmayacağını söyledi. Evinde kalmamı istediğini hissettim bu sırada. Annem de acınası bir haldeydi bu sözleri duyarken. Kendisini sefil, aşağılık bir yaratık olarak görüyordu neredeyse. Görmeliydi de, gerçi neden görmeliydi bilmiyorum. Neden en çok ondan nefret ettiğimi bilmiyordum. Sadece öldürmek istiyordum ta ki acınası hale düşene kadar. Artık tüm koz bendeydi, adam bana değer veriyordu ve aramızdaki güçlü bağı çok net bir şekilde hissediyordum. Adama yaklaştığımı fark ettim o sırada. Arkamda duruyordu ve onu destek sütunu niyetinde görüyordum. Ona dayandım ve ellerini omzuma koydu adam ama bir ağabeyin kardeşini sahiplenmesi gibi. Ama nedense ben yine yavşaklık yaptım her şey yolunda giderken ve  adamı tahrik etmeyi başardım. Oysa adamın bana cinsel dürtüler beslemediğine emindim fakat yaptım yine orospu çocukluğumu ve adamın penisini okşadım. Ardından elimi çektim ve pişman olmuştum. Adam yüzümü döndüm ve yaptığımın yanlış olduğunu, ilişkimizi mahvetmek istemediğimi söyledim. Cinsellik olmamalıydı aramızda...

Rüyalarını hatırlamamakla övünürüm genelde. Çünkü rüyalar dışında beni duygusala bağlayan bir şey yok. Bir de benim bilinçaltımı yansıtan filmler var, onları izledikten sonra da saatlerce ağlıyorum. Ama bunun haricinde "put" gibiyimdir tabiri caizse. İnsanlarla alakalı olan şeyler üzmüyor beni. Alışılmış çaresizlik ya da ruhsuzluk. Çok da bir fikrim yok açıkçası. İnsanlarla iletişim kurmaktan hoşlanmıyorum, çünkü kaybedilebilecek şeylere yatırım yapmak hoşuma gitmiyor.

Gelelim rüyadan benim yaptığım çıkarıma, dün berbat bir gün geçirdim. Anlatmam şart bunu. Sevgimi ilan ettiğim kız okul çıkışında benimle konuşmak istediğini söyledi. Altımda araba olduğu için onu uzakça bir yere götürdüm. Olumsuz bir şeyler söyleyeceğinden emindim. Nitekim öyle oldu. Ayrıldığı sevgilisiyle tekrar barıştığını ve uzun süreli bir ilişki düşündüğünü söyledi. Fakat benimle arkadaşlığını daha doğrusu dostluğunu bitirmek istemediğini ve benim ona olan duygularımı bilmesine rağmen, hiçbir şey olmamış gibi davranabileceğini söyledi. Çünkü beni kaybetmek istemiyormuş. Onun için çok önemliymişim. Ben de ona böyle bir şeyin mümkün olamayacağını, onun mutluluğunu istediğimi ve sevgilisinden daha fazla değer verdiği "Ben" ile görüşmesi halinde asla mutlu bir ilişkisi olamayacağını söyledim. Çünkü sevgililik ve arkadaşlık kavramlarının birbirinden uzak şeyler olmadıklarını ve biriyle sevgili olabilmek için iyi arkadaş olunması gerektiğinden bahsettim. Bu yüzden ilişkimizi "ayak üstü muhabbet" aşamasına indirmemiz gerektiğini söyledim. Bu kararın beni mutlu etmeyeceğini fakat yapılması gerekenin bu olduğunu söyledim. Bunları söylerken gözleri yaşlıydı, gerçekten beni kaybedeceği için fazlasıyla üzgündü ve dediklerime saygı göstermesine rağmen uygulamama izin vermeyeceğini söyledi. Fakat buna rağmen var olan ruhsuzluğumu koruyarak onunla görüşmemizin sakıncalı olduğunu söyledim ve masadan kalktım. Ardından onu evine bıraktım. Yol boyunca beni anlamaya çalıştı, üzgündü, fakat umutluydu. Ben ise ihtimalleri hesapladım ve umudunun yersiz olduğuna kanaat getirdim. Çünkü asla eskisi gibi olamayacaktık. Bu da benim bir ilişkiyi bitirmem için çok önemli bir sebep. Karşımda kendi üslubuyla, alçalmadan yalvarıyordu onu bırakmamam için. Ben de onunla görüşmeyeceğim için mutlu değilim elbette. Ama yapılması gereken buydu. "Böyle şeylerin sadece filmlerde olduğunu sanırdım, hani bir adam sevdiği kişiyi terk etmek istememesine rağmen terk eder ama bu sevdiği kişinin iyiliği için olduğundan buna mecburdur." dedim. Gülümsedi ama içi kan ağlıyordu. Buna rağmen ruhsuz görünüşümü bozamazdım ve bozmadım. İşte bu yüzden üzgün hissettim kendimi onu bıraktıktan sonra. Bunu neden anlattım peki? Çünkü gördüğüm rüyanın sebebi büyük ihtimalle dün büyük bir savaştan çıkmış olmamdı. Kendimi korumasız hissettim, acınası bir halde hissettim, yalnız hissettim ve neticesinde bu rüyayı gördüm. Genellikle sadece böyle olaylardan sonra rüyalarımı hatırlarım zaten. Normalde gördüğüm rüyaları hatırlamıyorum. Kısacası orada gördüğüm ağabey, aslında yalnızlığım için oluşturduğum bir cihazdı.

Uyandıktan sonra anneme öfkeli bir şekilde davrandım istemeden. "Neden bağırıyorsun bana?" dedi. Ben de rüyamda ona çok sinirlendiğimi söyledim ve hemen bilgisayarın başına oturdum. Böylece rüyamı unutmadan yazabilirdim. Ama şu an bile hala bu rüyayı neden yazdığımı tam olarak bilmiyorum. Yazmam gerektiğini hissettim sadece, çok şey ifade etti bu rüya bana. Mesela erkeklere karşı erotizmin hala az da olsa var olduğunu ama bunu engelleme konusunda başarılı olduğumu gördüm. Annemin ve ailemin gerçek hayatta bana işkence ettiğini düşündüğümü fark ettim. Beni kısıtladıklarını, gerçek değerimi vermediklerini fark ettim. Onlardan nefret ettiğimi ve hepsini öldürmek istediğimi fark ettim. Ayrıca öldürme hissinden dolayı bir sıkıntı içine de girmememden dolayı sosyopat tarzı bir şey olduğumu fark ettim. Çünkü ahlak kavramım diğer insanlardan farklı, prensiplerle yaşıyorum neredeyse. Diğer insanların aptallıkları canımı sıkıyor. Dünyanın neredeyse tamamının ölmesi gerektiği kanaatindeyim. Tanrı'ya diğer insanlardan farklı bir şekilde bakıyorum. Bazen birilerini öldürüp hapse girmeyi düşlüyorum, çünkü hapiste daha özgür olacağıma inanıyorum. Korkmamı gerektiren bir şey olmayacak. Yaptığım şeylerden dolayı suçlanamayacağım bir yer. Ya da akıl hastanesine düşmek de içimden geçiyor bazen. Orada gayet iyi rol yapabilirim ve bu sırada "deli" olduğum için yaptığım şeylerden ötürü de suçlanamam. Gayet güzel geliyor bana bunlar ama dezavantajları da var. Bu dezavantajlar olumlu yönlerden fazla, bu yüzden uygulamaya sokmuyorum düşündüklerimi. Umarım ki dış dünyanın avantajları her zaman daha fazla olur. Bu anlattıklarım kendimi duygusuz gösterme çabası olsaydı sadece keşke.

Emre F. Saraç

visnesuyu94@gmail.com

       İnsanlara bağlanmakta yaşadığım zorluk bir süre sonra yalnızlığa alıştırdı beni. Bağlanmaktan korkma sebebimi az çok anlıyorum artık. Ama terapilere başlamamın üzerinden bu kadar yıl geçmesine rağmen hala istediğim düzeye ulaşamamış olmam beni içten içe yoruyor. Çoğu zaman ikilemler yaşıyorum, hatta bunun yüzünden "Siktir et heteroları, özgürce yaşa" diyorum kendi kendime. Ama ne var ki bu dediğimi yapabilmek için de çok geç artık. Fazlasıyla lanet bilgi ve tecrübe var aklımda. Dün havaalanında dönüşümü beklerken "Can Dostum( Good Will Hunting)" filmini izledim HK'nın tavsiyesi üzerine. Filmdeki karakterler fazlasıyla tanıdık geldi bana. Gerçek hayatta "Will" karakterini ben canlandırırken, "Sean" rolünü de HK oynuyordu. Will'in terapi süreci benimkiyle aynıydı neredeyse. Tabii o "eşcinsel" değildi, belki de tek fark budur. Psikologla sidik yarıştırma, hayatta herkese karşı ukala ve sarkastik bir tavır takınma, psikoloğun ofis dışında terapi yapması ve Nirvana'nın burası olması -ki ofis dışında terapi yapmamızın ardından "Vişne Suyu" yazımı kaleme almıştım. Ben bu satırları yazarken dışarıda fırtına kopuyor. Ruh halimin de bu yönde olması bir tesadüf değil öyleyse.

   Gelelim terapimi sonlandırma noktasına getirebilecek olan mühim aşamaya; bir kızla duygusal bağ kurmak Arkadaş, neresinden tutsam elimde kalıyor bu mesele. Ya ben kızı beğenmiyorum ya da o beni. Herhalde kadınlar yenildiğim alanların arasında en belirgini. Ben de korkup kaçmayı tercihe ettim bugüne kadar. Ayrıca bu aşamayı tamamlayamamam için bir sebep daha var. Eğer sorunlarımı çözersem HK ile görüşemeyeceğim büyük ihtimalle. Bu da korkutucu geliyor bana. Düşünüyorum, taşınıyorum ve bir türlü bu kadar sorunu yok etmekle ortaya çıkacak yan etkileri ortadan kaldıramıyorum.

   Aslında bugün yazı yazmayı planlamıyordum. Elektrik kesildi ve yapacak başka bir şey bulamadım. Bu yüzden yazıda bir kalite, bir derinlik olmaması gayet normal. Özetlersek, yapacağım bir işteki bütün tehlikeleri görebildiğim için o işten kaçıyorum, ama o işi yapsam ve "aptal bir cesur" olsam?

ÜTOPİK BİR CEMİYET: MEŞCİ ÜYELERİ
 
   Bundan bir önceki yazımızda MEŞCİ genel olarak nasıl işliyor ve MEŞCİ bireyleri arasındaki ilişki nasıl sorularını genel hatlarıyla cevaplamıştık. Bu yazımızda ise MEŞCİ bireylerinin nasıl MEŞCİ'yle bağlantı kurduğunu, bireyler arasındaki iletişim sürecinin nasıl işlediğini detaylı bir şekilde ele almaya çalışacağız.

   MEŞCİ bireyleri birbirinden bağımsız kişiler olmakla beraber bir o kadar da bağımlıdırlar. Çünkü uzun süre yapılmış muhabbetlerin ortaya çıkardığı iletişim eşi benzeri görülmeyen bir birlikteliği de beraberinde getiriyor. Fakat diğer cemiyetlerde bireylerin birbirlerinden etkilenme durumu MEŞCİ cemiyetinde yoktur. En başta zaten bu bireyler aydın ve özgürce düşündüğü için bir araya gelmiştir. Bilgi alışverişi dışında, tavrımızdan ve kişiliğimizden ödün vermek, değiştirmek ve hatta asimilasyona uğramak söz konusu dahi değildir.

   Bir önceki yazımızda da bahsettiğimiz gibi birinin MEŞCİ'ye katılma yeterliliğine sahip olup olmadığı zaten birkaç ufak sohbette belli olur. Ufak sohbet dediysek de bize göre ufak olduğundan söyledik. Bu ufak sohbetlerde yaptığımız şey ise doğaçlama şekilde belirlediğimiz alanlarda ve konularda karşıdaki kişiyi tanımak ve anlamaya çalışmaktır. Bu sohbetlerde karşılaştığımız önemli bir şey ise karşıdaki aday adayının ne yapmaya çalıştığımızı anlayamaması ve genellikle gereksiz bulmasıdır. Burada bizim sınadığımız şey aslında konuştuğumuz konular veya alanlar değildir en başta da. Bizim sarfettiğimiz cümlelerdeki gizli detayları karşıdaki aday adayının görebilmesi, kısacası bizim yaptığımız şeyin ustaca kurgulanmış bir oyun olduğunu görebilmesi bizim için çok daha önemlidir. Bu detayları kaçırıp, salt kelimelere odaklanan bir kişi zaten bizden biri olma şansını çoktan kaybetmiştir. Bu demek değildir ki biz diğer insanlardan üstünüz ya da biz her bilginin piriyiz. Bizim iddiamız, bilgelik yolunda ilerlemeye çalışan bir avuç insan olmaya çalışmak. Dışarıdan görüldüğü gibi cinsel yönelimlere karşı bir savaş açmadık ve açmak da bizim ilkelerimize aykırıdır.

   Yaşanmış olaylardan yola çıkarak yapmaya çalıştığımız şeyi daha net görmenizi arzu ediyorum. Geçenlerde kurucu üyelerimizden olan AK Parti İstanbul 3. Bölge aday adayı Ertuğrul Tülpar'ın broşürü dağıtıldı. Basında ve sosyal medyada yazılan şeyleri okudukça kendimi gülmekten alıkoyamadığımı belirtmek isterim. Düşünme yetisi eksik olan basın mensupları ve sosyal medya müdavimleri orada yazılan şeyleri kelimeler üzerinden yorumlamışlardı ve yargısız infazlar gerçekleştirdiler. Değerli üyemize karşı linç girişiminde bile bulunma hadsizliğini göstererek ne kadar basit düşündüklerini bizlere bir kez daha ispatlamış oldular. Yazılan, çizilen şeylere karşı Ertuğrul Tülpar'ı savunmak aynı cemiyette bulunmamızdan ziyade, uzun süreli dostluğumuzun da bir sonucudur.

   Öncelikle Ertuğrul kardeşimizin broşürüne neler yazdığımız maddeleri inceleyelim. Eşcinsel evliliklere, eşcinsellerin evlat edinme haklarına, kadına şiddete ve çocuk istismarına hayır. Herhalde son iki maddeye itirazı olan bir insan evladı yoktur. Peki ilk iki maddeye homofobik yaftası yapıştırıp neden yazıldığını sorgulamayan zihniyete biz akli çerçevede nasıl açıklama yaparız. Yine de biz basitçe, herkesin anlayabileceği bir dilde açıklama yapmaya çalışalım. Fakat öncelikle söylenen sözleri belirtelim maddelerimiz için.

Türkiye'de zaten eşcinsel evlilik yasak. Sizin neyin kafasını yaşıyorsunuz?
Eşcinsel evlilik yapan çiftlerin evlat edindiği çocuklarla, heteroseksüel çiftlerin çocuklarının herhangi bir psikolojik farklılığı gözlenmemiştir.
Ertuğrul Tülpar'ın 16-17 yaş aktif-pasif gey gruplarına üye olduğu ortaya çıktı.
Ertuğrul Tülpar gizli eşcinsel mi?
Eşcinsellerle alıp veremediğiniz nedir? Bırakın insanlar özgürce yaşasınlar.
Bu tedavi olduğunu iddia eden adam değil miydi? Asıl bu zihniyete tedavi lazım.
Eşcinsellik hastalıklar listesinden çıkarıldı, siz neyi iddia ediyorsunuz.

Söylenen şeyler bunlardan kat kat daha fazlaydı, fakat yazımı ziyan etmemek amacıyla bu kadarını yazmanın yeterli olduğu kanaatindeyim. Eşcinsel evliliklerin ve birlikteliklerin devlet tarafından tanınmadığını hepimiz elbette biliyoruz. Lakin bu ileride de böyle olacağı anlamına gelmiyor. Umudumuz, yargısız infaz yapılmadan önce neden böyle bir maddeyi broşürümüze eklediğimizi sormaları olurdu. Ne yazık ki yazılanları saldırı olarak algıladılar.

Evlat edinilen çocuklarla hangi psikolojik testleri yaptınız ya da yaptılar. Neye bakarak aralarında bir fark olmadığını iddia ettiniz ya da ettiler. Böyle bir araştırma olsa bile, bu araştırmanın tarafsızca yapıldığına nasıl bu kadar emin olabiliyorsunuz? Bu alanda veya diğer alanlarda hazırlanmış bilimsel araştırma makalelerini incelemiş biri olarak sizin de bu konuda bilgilenmenizi tavsiye ederim.

Daha önce de belirtmiş olduğum gibi bir üyemizin üye olduğu gruplar, onun ait hissetmesinden dolayı olmayabilir. Hatta sadece üyelerimiz için değil tüm sosyal medya kullanıcıları için geçerlidir. Birinin krem peynir grubuna üye olması o kişiyi krem peynire tapan biri yapmaz.

Ertuğrul Bey'in cinsel tercihlerinden çok neler söylediği önemlidir diye düşünüyorum. Ne yani bir insanın doğru söyleyip söylemediğine bakmak için hangi partiden, hangi takımdan ya da hangi üniversiteden olduğunu mu önemsemeliyiz?

Bizim derdimiz hiçbir zaman eşcinsellerle olmamıştır. Bizim davamızın savunduğu şey, eşcinsel olmayı kabul etmeyen bireylere istekleri doğrultusunda, devlet tarafından danışmanlık hizmeti verilmesidir. Terapilere gitmiş ve bu yola yıllarını harcamış bir insan olarak, lütfen kimse bana eşcinselliğin bir psikolojik cinsel sapma olmadığını iddia etmesin. Böyle düşünen kişileri bizzat benimle ya da bizden biriyle birebir ve hiçbir baskı altında kalmadan görüşmesini öneriyorum. Eğer biz önyargılı insanlar isek siz görüşünüze saplanmış kişiler olarak ne oluyorsunuz? Ne kadar sürenizi bu işe harcadınız? Hangi bulgularınız kendinize ait ve bu bulguları elde etmek için kaç yılınızı harcadınız? Bu soruları cevapladığınız ve seviyeli bir şekilde tartışma yürütebileceğinize inandığınız takdirde sizinle bu konuları detaylı şekilde konuşmaya her zaman açığım.

1 Ocak 1993 tarihinde Dünya Sağlık Örgütü eşcinselliği ''Uluslararası Hastalıklar Sınıflandırması''ndan çıkarmıştır. ICD-10 maddesi ''cinsel yönelim, tek başına, bir rahatsızlık/hastalık olarak kabul edilemez'' şeklindedir. Evet bu maddeye canı gönülden ve sonuna kadar katılıyorum. Şunu da belirtmek istiyorum ki madde gayet yerindedir. Ama şunu da söyleyelim, zaten biz en baştan beri cinsel yönelimi bir sonuç olarak gördüğümüz için, sorunlu/hastalıklı sebepleri ortadan kaldırdığımız takdirde cinsel yönelimin de değişeceğini savunuyoruz. Burada hiçbir zaman ilk hedefimiz doğrudan cinsel yönelime karşı bir hamle yapmak değildir zaten. Aile-baba-tanrı sorunlarını çözdükten sonra eşcinsel yönelimin de kendiliğinden değiştiğine defalarca şahit oldum. Bunun için ek bir çaba göstermemiz gerekmiyor.

Evet bu cevapların yeterli olmadığının ben de farkındayım fakat yazılarımızı okuyanların, kafalarındaki sorulara cevaplar bulabileceklerini de biliyorum.

   Aslında yazıya bu amaçla başlamamıştım ama laf lafı açtı denebilecek bir durumla karşı karşıya kaldım. Haydi tekrar MEŞCİ bireyleri arasındaki güveni ve iletişimi ele alalım. Öncelikle iletişim sürecinde en önemli faktör olan güveni inceleyelim. HK aracılığıyla tanıştığımız gerçeğini saklamaya gerek yok. Çoğu MEŞCİ üyesi veya sempatizanı HK sayesinde tanışarak kuruluşu gerçekleştirdi. Fakat bu demek değildir ki ondan talimatlar alarak yolumuzu çizmekteyiz.

   Öncelikle her eşcinselin de yaptığı gibi oyunlar ve roller vardı elbette bizim aramızda. Birbirimizin zekasını sınadık, hatta sayısız yalanlar söyledik. Eşcinseller yalancılık konusunda daha iyidirler çünkü yaşadığımız toplumda yalanlar sayesinde ayakta kaldık. Bundan dolayı bu yalanlara bir zaman sonra kendimiz de inandık. İnanmış olmamız da bu yalanları gerçekçi yaptı haliyle. Peki size karşı defalarca yalan söyleyen birine sonradan nasıl güvenirsiniz? Çok basit bunun cevabı aslında. Gerçi bu cevabı bulmak uzun zamanımızı almadı da değil; Güven. İçlerinde çeşitli korkularla ve zorluklarla mücadele eden bu insanlarla olan ortak yönlerimi farkettim ilk olarak. Ne kadar kendine güvenir görünsek de hepimiz içten içe korkuyorduk. Diğer insanlardan değil, kendi yapabileceklerimizden. Çünkü irade sorunumuz olduğu gayet açık bir gerçekti. Özellikle dolaptan çıkmış eşcinsellerde görüldüğü üzere seks bağımlılığı bunun başında geliyordu. Sokakta yürürken gördüğümüz erkekleri zihnimizde puanlayıp, onlarla ilgili çeşitli fantaziler kuruyorduk. Evet bu satırları okuyorsanız ve eşcinsel olduğunuzu kabullenmişseniz siz de her gün aynı şeyleri yaşayıp duruyorsunuz. Belki de hayalinizdeki kişiyi aradığınızı düşünüp sayısız erkekle beraber oluyorsunuzdur. Bu şekilde baktığımızda zaten eşcinsel olmadığınızı kabul etmeniz ve seks bağımlısı olduğunuzu itiraf etmeniz gerekir. Eğer karşı cinsle duygusal ilişki kurmayı geçip, olayı seks temelli duygusal bağlılık olarak yonttuysanız itiraf etmenizde gerçekten fayda vardır ki, siz mutlu değilsiniz. Başka biri gelse de yine mutlu olamazsınız. Çünkü temelinde gücün bulunduğu bir labirentte dolaşıp durmaktan başka bir şey yapmıyorsunuz. Neden konudan sapıp duruyorum ben yahu!

   Evet biz MEŞCİ bireyleri tanıştık, ortak noktalarımızı keşfettik, kişiye değil zekasına değer verdik, bilgeliğine değer verdik. Bu yüzdendir ki birlikteliğimiz çıkarcılık denilebilecek düzeyde ilerlemektedir. Ama bu çıkarcılık bizi güven olgusuna daha da bağlamaktadır. Çünkü hepimizin hedefinde daha iyi insanlar olmak ve sağlıklı nesiller yetiştirmede katkımızı sunmak var. İlk tanışmamalarımızı hatırlıyorum da herhalde gerçek adını kullanan yoktu aramızda. Ama sonradan öyle bir güven oluştu ki en özelimiz denilecek bilgilere hiçbir engel olmadan erişebilme fırsatını verdik birbirimize. Çünkü hepimiz aynı yolun yolcusuyduk ve hepimiz neredeyse aynı yollardan geçmiştik. Kendinize benzeyen insanları bulduğunuz anda bir anda aileniz gibi oluyorlar. Hatta aile tanımı biraz hafif kalır. Ayrıca şu da var ki, MEŞCİ bireyleri birbiriyle duygusal ya da cinsel ilişki kuramaz. Bu bir yasaklamadan ötürü değildir asla, kardeş gibi gördüğünüz kişilerle bu gibi ilişkileri kurmak isteseniz bile imkansızdır. Aramızdaki iletişimi çekici kılan noktalardan biri de kimsenin birbirini yargılamıyor olmasıdır. Bir bireyimizin söylediği şeyi saçma görmeyiz, yadırgamayız, o kadar ki bunu bir yarışa çevirip tezleri çürütmeye bile çalışmayız. Neden saçma sapan tartışmalar yapar ki insanlar zaten. Karşınızdaki kişiden ihtiyacınız olanı alırsınız ama neden ihtiyacınız olmayan şey ile vaktinizi öldürürsünüz şaşarım. Sayfalarca yazsam dahi aramızdaki iletişimi net bir şekilde anlatmış olamam herhalde.

   Son olarak bana e-postalar gönderen okurlarıma seslenmek istiyorum. Lütfen benimle iletişim kurarken yukarıdaki söylemleri dikkate alın. Benden çekinmeyin, sizi yargılamayacağım, bana ne kadar kötü biri olduğunuzu da anlatmaya çalışmayın. Asıl kötü olan bizler değiliz, düşünme yoksunu insanlar kötülerdir. Hikayenizi yazın sadece, özgürce...

Emre Furkan Saraç
visnesuyu94@gmail.com
facebook.com/efsarac

Yazılarımda hep aktif rolüne sahip olduğumu ima ettim. Belki de defalarca aktif olduğumu söyledim. Fakat itiraf ediyorum ben aktif değilim. Pasif bir eşcinselim ya da bilmiyorum pasif bir biseksüel. Çok karışık bu duyguları çözme işi. Bu kadar zamandır HK'ya aktif olduğumu söyleyip durdum. Yalan söyledim, hem kendime hem de ona. Çünkü pasif olduğumu söylemek acı veriyor bana. Çevremdekiler aktif olduğumu biliyor, aktifim deyince hiç olmazsa ''ya ne olacak benim de arkadaşım(!) travestiyle beraber oldu'' yanıtını alıyorum. Lanet olsun ki, ben pasifim. Porno izlemeden kendimi tatmin etmemin de maalesef bir yolu var. Bir erkeğin benimle birlikte olduğunu hayal etmek fakat pasif olarak düşünürsem tatmin ediyor maalesef. Şimdi bu satırları yazarken bile utanıyorum kendi kendime, sen nasıl pasif olursun olum diye. Ah Murat ah! Hepsi senin yüzünden.

Arkadaş ne kadar engellersem, ne kadar terapiye gidersem gideyim atlatamıyorum bu sorunu. HK kız bul hoşlanacağın diyor, ulan tamam bulduk bu sefer o reddetti ona karşı duygularımı sezince. Başkasını bulduk o da aynı oldu. Bir başkası diye diye geçiyor bu. Benden hoşlanan kızlardan da ben hoşlanamıyorum yani ne yapayım. Hele ki bir kadını çıplak hayal etmek, iğrenç abi! Şekilsiz bir vücut, böyle vıcık vıcık bi şey, yumuşak hatlarla donanmış saçmalık daniskası, güncellenmemiş versiyon. Oysa erkek; belirgin hatlara sahip, sert, biçimli, oranlı vs. vs. Çok şey var yazılabilecek. Nasıl olur da kadından cinsellik beklenir anlayamıyorum. Duygularıma da mantığıma da ters.

Şimdi ne yapayım onu da bilemiyorum, ben anal ilişkiye karşıyım. Bu yüzden beraberlik kurmuyorum, sevgilim olsa mutlaka ailem rüyasında görüyor. Gariptir ki evet rüyalarında kötü yolda olduğumu görüp duruyorlar sevgilim olduğu müddetçe. Ya tut ya bırak beni diyorum sürekli. Hem erkeklerden hoşlandırıyosun hem de yaklaşmama izin vermiyosun, kedi-ciğer misali. Diyorum ki tamam ulan hayatı cinselliğe indirme duygularına da hakim olmaya çalış, siktir et diyorum. Olmuyor kardeşim olmuyor, benim abi arayışım var, cinsellik değil mesele zaten. Abi profilime uyan kişinin hayatına sahip olma, onun da benim hayatıma sahip olması. Olay bundan ibaret, dokunma sınırı olsun istemiyorum. Tamam dokunmayayım yine, ama dokunabileceğimi bileyim sınır olmaksızın. İşte dostlar, bizim farkımız insanlar gibi kendimizi ve Allah'ı kandırmaya çalışmamamız. Şimdi ben tövbe de etmiyorum, etmem tabii. Yine yapacağımı biliyorsam kimi kandırmaya tövbe edeceğim.

Lanet olsun! Eve kapansam olmuyor, erkeklere yaklaşsam olmuyor. Çünkü doyum vermiyor anlıyo musun? Benim duygusal açlığım var, bugüne kadar bir kişiyle, bir gece doyurdum bu açlığı, Ah Akın Ah! Cinsel bir şey yaşamadık zaten istemiyorduk da. Ama birbirimize sahiptik, o kadar doyurucu bir duyguyu yaşamadım bir başka zamanda. Açım ulan ben, sevgiye açım! Sevgi istiyorum, birinin beni korumasını istiyorum. Öbür dünyada huri istemiyorum ben. Gılmanlar olsun ama huri vazifesini görsün. Olmayacaksa ne lüzum kalır cennete standartlar içinde.

Şimdi gelsin bir insanoğlu baby-facelere karşı koyduğunu söylesin, yalan söylüyor hocam inanmam. Benim durumumu bilip içki içen kim varsa benimle mutlaka cinselliğe kayıyor. Bebek yüzlü, sevimli erkeklere karşı koyamam ben duygusal olarak kimse kusura bakmasın. 100 terapi de olsa bunun değişeceğine de inanamıyorum. Onlar benim gözdelerim.

Sonra diyecekler ki kurtulmak istemiyorsun ki sen bundan. Daha iyisini getirdin de ben mi kabul etmedim? Tercih şansı verdin de ben mi tercih etmedim? Hoşlanamıyorum hiçbir şeyden onlar kadar. Kurtulmak istesem de dinimiz gereği yapamıyorum işte. Bak sabreder bastırırım bu duyguları, arzuları burada. Ama bilmek isterim öbür dünyada verilecek mi bana bunlar. Yoksa ne diye çektim bu kadar çile bir hiç uğruna. Anlamsız kalır gerçekler güzelliklerinin yanında.

Saçmaladık yine biraz, ama ihtiyacım vardı gerçekten. Zihindeki şeyleri yazıya dökmek haz veriyor insana.

Emre Furkan Saraç

Diğer yazılarımı ''eşcinsel'' olduğumu kabul ederek yazmıştım. Bu yazımı da biseksüel olduğumu kabul ederek yazmalıyım galiba. HK biseksüelsin artık bu bir gelişme dedi. Evet erotik olarak erkekleri hayal ederken duygusal olarak kızlara yönelebilme benimkisi henüz. Rol yapmak zarar veriyor. Biraz daha özgür takılmak lazım gibi geliyor bana hep. Çünkü üzüntü ruhu tüketiyor. Gay cafe'lere takılmaya başladım bu aralar ama bir amacım, bir beklentim yok buralardan. Sadece incelemek istiyorum eşcinselleri ve kimseyle konuşmasam bile, beni anlayabilecek insanlarla aynı yerde olmak beni mutlu ediyor. Eşcinsel olup da yakışıklı olan insanları görmek de ayrıca göz zevkime hitap ediyor tabii, bu da ayrı bir mesele. Daha demin bir konuşmaya kulak misafiri oldum. Cafe sahibi, eşcinselerin sevgili olamayacaklarını sadece kısa süreli ilişkiler kurabileceklerinden bahsediyordu. Yani her şey cinsellik boyutunda. Burada bir eksik var işte, görün artık bunu.  Geçici mutluluk istiyorsunuz hepiniz. Sürekli daha yenilerini isteyeceksiniz. Ben bunu uyuşturucu olarak görmeye başladım iyice. Başlarsınız sonra dozu artırırsınız ya hani, aynen böyle eşcinsellik de bana göre. Tatmin olma diye bir şey yoktur. Fakat kendinizi avutursunuz, porno yıldızlarıyla. Bir yandan da o porno yıldızları gibi kişilerin gerçek hayatta varolmadıklarına şahit olursunuz. Var olduklarını bile görseniz onlara yaklaşmaktan korkarsınız. Şuan öyle bir aşamadayım ki kızlar ve erkekler eşit konumda gözümde. Kızlardan hoşlandıklarıma da erişemeyeceğimi düşünüyorum, aynı şey erkeklerden hoşlandıklarım için de geçerli. Gerçi ince bir ayrım var, kızlardan cinsel olarak nefret ediyorum. Her neyse ben hoşlandıklarıma ulaşmak için bir çaba göstermediğim gibi, hoşlanmadıklarımla da iletişim kurmuyorum haliyle. Derken kendimi yalnızlık içinde bulmam gayet normal bir şey. Düşündüm de cesaret edememek de değil bu.

Bir adam 20 yıl hapis yattıktan sonra serbest kalıyor, ardından kuru sıkı tabancayla bir mağazaya soygun için giriyor. Ateşliyor kuru sıkıyı falan, fakat herhangi bir şey çalmadan geri çıkıyor ve teslim oluyor. Polisler onun ne yapmaya çalıştığını bir türlü anlayamıyor. Amirleri onunla konuşuyor en sonunda. Adamın cevabı beni özetliyor sanki.

- İçeride o kadar uzun süre geçirdim ki artık dışarıda mutlu değilim. Burada yaşamayı beceremiyorum. Hapishanede yaşamak benim için daha kolay.


Bu beni gayet iyi özetliyor...
Ben o kadar uzun süre yalnız kaldım ki artık biri beni zorla çekmeden bu yalnızlıktan ben kendi isteğimle çıkmak niyetinde değilim. Ben yalnız olarak yaşamayı biliyorum, öğrendim ama yalnız olmazsam nasıl yaşarım sorusunun cevabını vermeye hazır değilim henüz.
Hem yalnız olmak istemiyorum hem de yalnız kalmaya alıştım.
Evet ben hala birinin beni bu yalnızlıktan zorla çekmesini istiyorum. Bir hayatımız olsun beraber istiyorum ama korkuyorum tabii. Zavallı ben...

Vişne suyunu hangi kafayla yazmıştım merak ediyorum gerçekten. Herkes beğendi arkadaş, ben hala neden beğendiklerini kavrayabilmiş değilim. Ben asla bir vişne suyu daha yazamam bu yüzden.

Samimiydi galiba vişne suyu. Bunları yazarken kendime bile dürüst olamıyorum. Çünkü korkuyorum eskisi gibi olmaktan. Ama dediğim gibi istediğimi yapıyorum şuan. Bir gay cafede kimseyle iletişim kurmadan oturuyorum. Bu da biraz daha dürüst yazmamı sağlar belki. Hayır ben dürüst de olamıyorum. Kendimi kandırmayı çok güzel beceriyorum. Bugün istediğim şeyi yapmaktan vazgeçiyorum ertesi gün. Şizofren miyim acaba ben. Yada başka bir şey miyim? Ben neyim? Kimim ben?

Lanet olsun!!! Kaçmak istiyorum buralardan yine. Dağa kaçmak istiyorum. Bi kulübem olsun, bi de köpeğim. Yalnız yaşayan insanlar olur ya filmlerde, ben onlardan biri olmak istiyorum. Kolay bir hayat istiyorum. Yaşım ilerledikçe daha da zorlaşıyor çünkü. Ama ben önceki sınavları geçemediğim için, sürekli yığılıyor yeni dersler. Her yıl bana birkaç ders daha yüklüyor. Ben de kolaylık istiyorum haliyle. Bir tez sundular bana, kaçmak eşcinselliği tetikler diye. Peki ben kabul ediyorsam erkeklere olan duygularımı daha fazla ne tetiklenebilir ki?
Tamam denedim, bi kız arkadaşım olsun istedim. Denedim en zorunu seçtim, kaybettim. Hep kaybettim. Kaybetmek alışkanlık çünkü. Aman be!!!

iletişim: visnesuyu94@gmail.com

www.facebook.com/efsarac

                     Müzik ve Karakter

Uzun süredir yapmayı bıraktığım şeye tekrar başlamam gerektiğini düşünmeye başladım. Yazı yazmak... Kimseye anlatılamayan, kendi kendine çözülemeyen olayları anlatmak. Yazdıkça yeni şeylerin farkına varıp, yapboz parçalarını yerine oturtmanın en iyi yolu yazmaktan geçiyor. Bunu yazdıkça daha iyi anlıyorum. Belki birgün bu yazıları biriktirip kitaplaştırma düşüncesi de yazmaya diğer bir etken tabi ki. Gelelim bugünkü ana temaya öyleyse.

   Ne zaman başladığını bile unuttuğum bir alışkanlığım var.Her sabah kampüse giderken Tchaikovsky dinlemek...
Uzunca süre klasik müzikler arasında seçim yaptıktan sonra Beethoven'ı, Mozart'ı, Bach'ı ve daha birçok ünlü klasik müzik bestekarını geride bırakan, dinlediğim her müziğinde beni farklı duygu maskelerine büründüren tek bir isimle karşılaştım, bu isim de tabi ki Tchaikovsky'ydi. Bu serüven ''Youtube'''da '' Best of '' adı altında yapılan araştırmalarım saatlerce süren klasik müzik konçertolarını dinleyerek başladı. Ama Tchaikovsky bir özelliğiyle diğer sanatçılardan ayrılıyordu sanki. Diğer sanatçılarda aynı müzik ritminin farklı notalarla ve zengin varyasyonlarla tekrar etmesi mevcut iken, Tchaikovsky'de her parça birbirinden özgün şekilde yazılmıştı sanki. Duyguların dışa doğru savrulması yada patlaması diyebilirdik adeta buna. Beethoven'ı örnek verirsek mesela birçok parçasında sanki yazılmak için yazılmış izlenimini oluşturuyor gözümde. Tabi bu büyük sanatçıların çok güzel duygular yüklü parçaları yok da değil. Fakat Tchaikovsky müziklerine duygularını, kalbinden geçenleri, sıkıntılarını anlatıyor sanki. Bunun üzerine her sabah '' The Best of Tchaikovsky '' adı altında hazırlanmış birbirinden derin, birbirinden anlamlı müzikleri dinlemeye başladım. Bu olay çok uzun bir süre devam etti aksatılmadan. Öyle bir hal aldı ki en son hergün takip ettiğim rotada aynı müzik bölümlerine geliyordum. Örneğin Peros'un önünden geçerken hep '' 1812 Overture '' parçasına denk geliyorum. Artık adımlarım, el kol hareketlerim, elimle yaptığım hareketlerin hepsi müziklerin ritmine göre oluyordu. Bu yüzden yolda bakanların '' Deli '' damgası koymaları hiç de garipsenecek bir durum olmaz benim için. Çünkü sürekli değişen parçalarla beraber, bazen ağlamaklı olurken bazen de çok mutlu olmam mümkün oluyor. Bir dakika içerisinde onlarca duyguyu aynı anda yaşamak mümkün oluyor sanki. Müziğe kendinizi kaptığınızda dünyayı farklı görüyorsunuz müziğin hangi bölümünde olduğunuza bağlı. Bazen insanların zararsız olduğunu düşünmeye başlarken bazen de onlara zarar vermek istiyorsunuz. Bazen bütün gözlerin üzerinizde olduğunu zannediyorsunuz. Kısacası, sizi kendi dünyasına çekmeyi başarıyor rahatlıkla.

   Gel gelelim bugün bir şeyin farkına vardım. Bu kadar çok dinlediğim bestekarın hayat hikayesini bilmiyordum ve haliyle araştırma gereği duydum. Tchaikovsky'nin hayatında eşcinsel damgası yediğini gördüm. Bu yüzden bu damganın ardından bir evliliği olmuştu fakat dokuz ay gibi kısa bir sürede sonlanmıştı bu evlilikleri hatta Tchaikovsky intihar teşebbüsünde bile bulunmuştu bu sırada. Gerçi hayatında bundan sonra da defalarca intihar girişimleri olduğunu görebiliyoruz. Bu açık ki Tchaikovsky bir müzik dahisi fakat bu özelliğini eşcinsel olmasına borçlu dersek yanılmış olmayız kanımca. Çünkü eşcinseller diğer insanlardan farklı düşünürler. Dünyayı farklı görürler ve diğer insanlardan daha üstün yetenekleri vardır birçok konuda. Genelde çok yönlü zekaya sahiptirler ve sorgulamayı severler. Zaten yaşadıkları ortam, inandıkları din onları sorgulayan bir insan olmaktan başka bir şeye dönüştürmez. Ya gerçekten Tchaikovsky benim düşündüğüm gibi aşırı zeki ve diğer bestekarların arasında üstat sayılabilecek bir noktada yer alıyor yada benim durumumla onunkinin ortak olması dolayısıyla ortaya çıkan bir durum. Onun müziğine duygularını katma olayını ele alarak ona verici dersek. Benim de oraya yansıttığı duyguları ortak paydalarımızdan dolayı algılamam ve müziği hissetmem de alıcı görevi görüyor diye bir tanım oluştursak bu da diğer bir ihtimal olur. Peki bu bir tesadüf olabilir mi acaba? Yaşamını incelediğimizde benim yaşadığım yada yaşamamın muhtemel olduğu şeyleri yaşamış olduğunu görürüz. O da eşcinselliğini bastıırmaya çalışmış fakat geçici olarak başarı elde etse bile uzun vadede karşısına çıkan sorunlarda açığa çıkması muhtemel ki ben intihar girişimlerinin bundan kaynaklandığını düşünüyorum. Tchaikovsky'nin tanrı inancına sahip olup olmadığını bilmiyorum fakat gerek o inanca ters düştüğü için gerekse toplum baskısı ve kendisinin bu durumu kabul etmek istememesinden dolayı psikolojik bir bunalımda olduğunu düşünüyorum.
Bu kadar güzel müziklerini de bu dönemde yazmıştır diye tahmin ediyorum. Duygular güzel müzik bestelemeyi tetikler çünkü. Belki ben de birgün duygularımı klasik müzik besteleyerek dışa vurabilirim. Gelelim Tchaikovsky'nin ölümüne, 53 yaşında ölen Tchaikovsky sanıyorum ki bu durumun getirdiği ve en önemlisi kendisinden götürdüğü şeylerden ötürü hayatın bu zorluklarına katlanamayıp intihar etmiştir diye kanı ortaya atsam ne kadar doğru ne kadar yanlış tartışılır fakat doğruluk ihtimalinin yüksek olduğunu kendi kendimi inceleyerek rahatlıkla ispatlayabilirim diye düşünüyorum.

   Bu olayı burada özetlersek bir kez daha, kafamdaki bir durum daha da netleşti ve insanın dinlediği bulunduğu dönemde dinlediği müzikle psikolojisinin doğru orantılı olduğunu kanıtlamış oldum kendimce.

Düşünce ve Sistem

   Hepimizin bildiği bir soru vardır '' Yumurta mı tavuktan çıktı yoksa tavuk mu yumurtadan? '' diye. Ben de bu soruya benzer şekilde '' Dinlediğim müzik tarzı mı benim psikolojime etki eder yoksa psikolojim mi dinlediğim müziği belirler? '' diye sordum kendime. Tabi ki net bir cevap almak pek de mümkün bir şey değil. Psikolojik ve inançsal olarak çöküntü yaşadığım dönemlerde Türk sanat müziği dinlemeye başlamıştım içki içerken. Fakat farkettim ki ben Türk sanat müziği dinlemeye devam ettikçe içki içmem de devam ediyor. Türk sanat müziği dinlemeyi bırakınca içkiyi de bıraktım. Ama buna tam ters açıyla da bakmak çok mümkün nihayetinde. Lise yıllarımda alternatif rock türüyle ilgilenirken şuanda klasik müzikle iç içe yaşar hale geldim. Fakat klasik müzik, alternatif rock gibi vazgeçebileceğim bir özellik değil. Çünkü klasik müziği o zamanlarda da rock türünden daha fazla seviyordum fakat çevremdeki yaşıtlarım malesef ki bu tür müzik türünü '' yaşlı '' diye tabir ettiğimiz insanların yada bir takım zengin tayfasının dinliyor olduğunu düşünmekteydiler. Haliyle çevresel baskıdan dolayı siz de onların garipsemeyeceği bir müzik türüne yöneliyorsunuz. Fakat farkettim ki rock dinlemek bana göre değildi. Çünkü seçtiğim parçalar klasik müziği olgusuna aitmiş gibiydi. Nihayet üniversite yaşamımın başlamasıyla imrendiğim bir olguyu tamamlama isteğini gerçekleştirme fırsatı elime geçti. Özgün alışkanlıklar edinme olgusu. Hani filmlerde görmüşsünüzdür hep, bir baş karakter vardır her sabah kalkar aynı şeyleri yapar ve bunlar belli bir düzen içerisindedir. Çok monoton görünür aslında çekiciliğinin yanında. Bir yandan hiç böyle düzenli hayatınız olmadığını düşünürsünüz, bir yandan da bunu devam ettirecek kadar monoton yaşayamayacağınızı düşünürsünüz. Fakat aynadaki tabloya objektif olarak bakarsanız o adamla tek farkınız onun sizden daha düzenli bir monotonluk sergilemesidir. Siz de monotonsunuzdur fakat düzensiz monotonluk sizi aldatır bu konuda. Kimimiz işi için, kimimiz okulu için kalkıyoruz belli bir vakitte. Yapmamız gerekenler belli çoğu zaman, yeni arayışlara girmek istesek bile '' global monoton sistem '' nedeniyle hayatımıza kazandırmak istediğimiz o yeni olguyu gerçekleştirecek zaman bulamıyoruz çoğu zaman. Bu sisteme istemeden giriyorsunuz ve çıkmanız mümkün olmuyor ne yazık ki. Hayatlarımızın kısa bir özetini ele alalım hatta. 5-6 yaşına gelirsiniz okula başlamanız gerekir çünkü okuma yazma öğrenmeniz şarttır. Daha sonra istemeseniz de belirli şeyleri öğrenmek zorunda kalırsınız. Mesela hayatın içinde sürekli işe yarayacağı söylenen ama kesirleri dahi öğrettikleri şeklinde hayatımızın içerisinde bulamadığımız bir sistemle karşılaşırsınız. Bunları saçma bulup yapmak istemediğinizde de kimse sizin farklı alanda başarılı olabileceğinizi düşünmez hemen '' gerizekalı '' damgasını yersiniz. Çünkü matematik yapabilmek yada fen ilimlerinde iyi bir yeteneğe sahip olmak demek '' zeki '' olmak demektir. Burada şunu da unutmayalım asla sistem sorgulanmaz acaba bizim öğrettiklerimiz doğru da öğretme sistemimiz mi yanlış diye. Sadece sorgularmış gibi yapıp hemen hemen her sene eğitim sistemi değiştirilir. Sizin istediğiniz değil sistemin ne istediği önemlidir. Böylece sınavlar size liseye gitmenizin şart olduğu konusunda baskı yapar ve gitmek zorunda kalırsınız. Çünkü liseye gitmezseniz üniversiteye de gidemezsiniz. Lisede de seçim şansınız yoktur pek aslında. Ya matematik fen sınıflarını seçersiniz ya eşit ağırlığı yada yabancı dilleri yahut meslek liselerinde iseniz seçmek zorunda olduğunuz bölümleri. Ama kağıt üzerinde var oldukları halde bir sanat bölümü seçemezsiniz, bir beden eğitimi bölümü seçemezsiniz. Çünkü size '' sorulmuştur(!) '' liseye girmeden önce nelerden hoşlandığınıza dair. Bu yüzden istediğiniz bölüm gittiğiniz okulda yoksa bu sizin hatanızdır. Yada öyle bir hakkınız bile yoktur bazen, çünkü siz doktor olmalısınızdır yada mühendis. Uzatmadan gelelim lisenin bitimine. Artık bir bölüm seçmeniz gerekmektedir ve bu bölüm ve hedefler doğrultusunda çalışmalısınızdır çünkü üniversiteye gitmeden saygı göremezsiniz toplumdan. Bu kadar mı peki? Tabi ki hayır. Üniversiteye gidersiniz eğer devlette bir mevkiye gelmek istiyorsanız ayrı bir derttir. Özelde çalışmak istiyorsanız ayrı bir derttir. Biri sınav ister diğeri de üniversite adı ve çeşitli gereksiz sertifikalar. Bir boğaziçi işletme fakültesi mezunuysanız yeterdir iyi bir şirket için bu. Çünkü dersleriniz başarılıysa işiniz de başarılı olmalıdır (!). Fakat nitelik? O da nedir ? Hadi diyelim ki herhangi bir üniversiteden ve herhangi bir bölümden mezun oldunuz diyelim, bu sefer de evlilik, erkekler için askerlik, birikim yapma, ev alma, araba alma gibi sorunlar çıkar karşınıza. İşinizde üstlerinizle sorunlar çıkar daha sonra. Hep ileride daha mutlu bir hayat geçireceğinizi düşünerek yaşarsınız. Ah iyi bir para kazanayım sonra rahatım, ah emekli olayım da sonra rahatım, ah şu çocuklar mezun olsun evlensinler de sonra rahatım. En sonunda da ah bir ölsem de rahatlasam demeye başlarsınız. Ama sizi o yaşlara getiren tek şey hayallerinizdir, umutlarınızdır. Umudu kalmayan bir insanın intihar etmesi kaçınılmazdır. Ah şu sistem.
    Gelelim asıl konumuza. Üniversiteye girince kendime belli alışkanlıklar edinmeye başladım daha doğrusu İngilizce'de '' Regular '' olarak bahsettiğimiz fakat Türkçe'de nasıl söylenir tam olarak bilemediğim kavramı edinmeye başladım. Öncelikle dinlemek istediğim müzikle başladım bu olaya. Klasik müzik merakım oluştu hemen, hem yaşıtlarımdan farklı kılıyordu beni, hem duyguların müziğe aktarılışı gibi bir his uyandırıyordu. Ben de bir liste oluşturmaya karar verdim, derken uzun bir araştırmadan sonra listem tamamlanmak üzereyken bir vidyo paylaşım sitesinde karşılaştığım '' The best of Tchaikovsky '' adlı videodaki müzikleri görünce, derleyip toparladığım bütün listeyi ortadan kaldırdım ve sadece Tchaikovsky parçalarını dinlemeye başladım. Her sabah binanın kapısından çıkarken başlatıyordum müzikleri ve artık hergün aynı noktalarda aynı parçaları denk getirmeye başladım. Örneğin bir simitçinin önünden geçerken parçanın aynı bölümü de denk gelmeye başlamıştı ve sadece dinlemekle kalmadım. Elimle ve yürüyüşümle de ritim tutmaya başladım. Bu bir rutindi artık benim için. - Regular'ın karşılığı ''Rutin'' olabilir belki ama yine de tam ifade etmez kanaatimce- Bu rutinler sizin hayatınızı monotonluğa sürüklüyor gibi görünebilir belki ama size özgün olduklarından dolayı kişiliğinizi de kazanmanızda gayet etkili rol oynuyorlar bence. Çünkü aslında siz monotonluğa girmekten çok monoton sistem içerisinde kendi dünyanızı yaşayabileceğiniz bir ortam oluşturuyorsunuz. Bu müzik rutininde eksik bir şey vardı fakat. Biri bana Tchaikovsky kimdir, nasıl yaşamıştır gibi sorular sorsa verebilecek cevabım yoktu sadece müziklerini açıklayabilirdim. Tchaikovsky dünyaca kabul edilen büyük bestekarlar arasında yer alıyor fakat düşünceme göre bütün hepsinin üstadı sayılır. Müzikler beste yapılmak için yapılmamıştı sanki duyguları ifade etmek için yapılmışlardı. Tchaikovsky'yi diğerlerinden farklı kılan bir özellik de bence, çoğu diğer bestekarlar gibi aynı müzik ritmini farklı notalar ve varyasyonlarla kullanmayıp müziklerini özgün tutuyor olması. Bir Beethoven'ı dinlediğimde ihtişamlı parçalar yanında sadece bestelenmek için bestelenmiş parçalara rastladım sürekli fakat Tchaikovsky söylemek istediklerini müzikle ifade ediyordu sanki. Yolda giderken insanlar bana deli gözüyle baksalar şaşırmam açıkçası çünkü duyguları hissetmeye başladığınız zaman sizin de mimikleriniz ve jestleriniz değişiyor. Ağlamaklı durumdayken müzik değişince bir anda kendinizi mutlu bir pozisyonda bulabiliyorsunuz. Fakat mutlu pozisyonların çok olmaması da dikkat çekiyor. Tam mutluluk da diyemeyiz aslında bu olguyu umut diye adlandırmak daha doğru oluyor sanki. Peki ya hayatı nasıl geçmişti Tchaikovsky'nin acaba? Bunu araştırmam bana bir düşünce kazandırdı aslında. Çünkü '' kişinin dinlediği müzikle yaşamı doğru orantılıdır. '' düşüncem Tchaikovsky'nin hayatını araştırmadan ortaya çıkmazdı sanıyorum ki. Bastırılmaya çalışılan eşcinsellik neticesinin ortaya çıkması sonucunda baskı altına alınanTchaikovsky, bu baskıların üzerine evleniyor ve 9 aylık bir evliliğin sonucunda intihar girişiminde bulunuyor. Bulunduğu ortamdan kaçıyor. Birçok intihar girişiminde bulunuyor ve 53 yaşında büyük ihtimalle intihar sonucunda yaşamını yitiriyor. Her zaman savunduğum bir düşünce daha anlamlandı aslında. Eşcinseller diğer insanlardan daha yüksek oranda çoklu düşünmeye sahiptir. ve hatta çoklu zeka kuramının da eşcinsellerde olma oranı daha yüksektir. Çünkü sistemin normal olarak tabir ettiği kişiler sorgulama yapma şansı bulamaz fakat eşcinseller sorgulamak zorundadırlar çünkü sistem hayatlarını reddetmektedir. Din gereği eşcinsellik yasaktır, toplum tarafından ayıplanır. Doğru yada yanlış bu tartışılır. Fakat bir gerçek var '' normal '' diye tabir edilen insanlardan eşcinselleri anlamayı beklemek büyük bir hata olur. Çünkü birinin eşcinsel olduğunuzu öğrendiği zaman soracağı sorulardan ilkleri şunlardır ; '' Nasıl olurda benim gibi karşı cinsinden hoşlanmazsın? '' , '' Nasıl anladın hemcinslerinden hoşlandığını? '' yada '' Ne zaman anladın eşcinsel olduğunu? ''. Ona şu soruyu sorduğunuzda anlamsız bulur cevabınızı: '' Sen ne zaman yada nasıl karar verdin karşı cinsinden hoşlandığını ? ''. Haliyle sorgulamak zorunda kalan eşcinsel birey, bir de dini inancı olan biriyse çıkmazların içine düşüyor. Çünkü dini inancı var, inandığı din bunu reddediyor fakat duygularına hakim olması da elinde olan bir durum değil. Uzun süreli sorgulamalar, iç çatışmalar sonucunda ya eşcinselliğini bir imtihan olarak görüp bunu bastırmaya çalışıyor yada dine karşı öfke duyup eşcinsel kimliğiyle barışık yaşıyor. Bir de yeni çıkmış bir olgu var tabi. Çok saçma bir olgu bana göre. Hem dinimi yaşıyorum hem de eşcinselliğimi diye bir düşünce var bu aralar yaygın olan. Saçma çünkü, siz bir dini kabullenirken içindeki kuralların bütününü kabul etmiş sayılırsınız. Kuralları çiğnerseniz dinden çıkmazsınız fakat başta kabul ettiğiniz kuralları reddederseniz haliyle o dinin mensubu olmaktan da çıkarsınız. Bir insanın hem dinimi kabul ediyorum hem de eşcinsel olarak yaşamayı uygun görüyorum demesi, bir kimsenin kapı açık fakat aynı zamanda da kapalıdır demesine benzer. Tabi krem peynire tapıyorsanız bunu bilemem.

   Tchaikovsky ile yaşamlarımızdaki bu ortak noktaları gördükten sonra müziklerinin neden çok anlamlı geldiği artık zihnimde temiz bir hal aldı. Bir şeye karşı takıntı oluşturduğunuz zaman hep o şeyle ilgili şeyler gözünüze çarpar ya hani. Acaba eşcinselliği de takıntı haline getirdiğim için mi Tchaikovsky dinlemeye başladım diye düşünmeden de edemiyorum. Fakat düşünün ki karşınızda bir hemcinsinizi gördüğünüz zaman ondan hoşlanıyorsunuz ve dini inançlarınız yüksekse, herhalde bunların takıntı olmaması için evden dışarı çıkmamanızdan başka çare kalmaz. Diyelim ki bir şekilde bastırdınız bu duygularınızı, kötü bir durumla karşılaştığınızda hemen bu duygularınız harekete geçmeye başlıyor tekrardan. Sakladığınız yerden fırlıyor aniden. Bu da sık sık depresyonlara girmenize neden oluyor. Duyar gibiyim bazılarınızı, dinine bağlı insan, onun gereklerini yerine getiren insan nasıl depresyona girer diye. Şöyle ki peygamber olmadığıma göre, dinimin gerekliliklerini yerine getirmeye devam ettirdiğim halde, karşılaştığım sorunlar bastırılmış eşcinsellik durumunu tetikliyor ve bu size iki seçenek sunuyor. İnandığınız şeye yalvarmak yada bu durumu görmezden gelmeye çalışıp kendinizi bu düşüncelerden alıkoymaya kalkmak. İkisini de yapsanız bazen eski alışkanlıklarınıza geri dönüyorsunuz ama eşcinsellerle konuşmak gibi. Hele ki konuştuğunuz bu kişiden hoşlandığınızı hissettiyseniz işte bu sizi içinden çıkılmaz bir duruma sokar. Yine bazılarından duyar gibiyim, cinsellik hayatın küçük bir kısmı peki neden takıntı yapıp kendini depresyona sokuyorsun ki. Çünkü sorguluyorum ve inancımla, hislerim çelişince bu çıkmaz beni zorluyor. İnancımı haklı buluyorum her seferinde fakat hislerimi de yok edemiyorum.

   Mesela özgün bir noktam daha var ve bu açıkçası hoşuma gidiyor. Yazılarımda birbirinden dolaylı yoldan ilişkili birkaç konu arasında sürekli geçiş yapmayı seviyorum. Bu yazıda birden fazla konuyu iç içe işledim mesela. Genellikle ucu açık konu bırakmam, en azından ucu açık gibi görünenleri dolaylı yoldan anlatım yapan yazılarla ilişkilendirerek sonuçlandırmaya çalışırım. Hani sistem diye bahsettik, yazmak için de birçok kural var, okumak için de. Sürekli duyduğum şeylerden biri de şu; çok oku ki iyi yazasın. Fakat şu soruları cevaplamıyor bu denilen şey. Kime göre iyi? Neye göre iyi ? Peki kurallara göre yazsam fakat yazma fiilinden zevk almasam ne anlamı kalır ki yazı yazmamın. Hani sanat için sanat ve toplum için sanat diye iki tür düşünce vardır. Ben iki düşünceyi de desteklemiyorum, ben kendim için yazıyorum. Yazmayı sevdiğim için yazıyorum. Kuralların canı cehenneme. Ben kendi kurallarımı kendim koyarım çünkü yazı yazmak benim dünyam. Dışardan bu dünyayı görmelerine engel olmam belki ama kesinlikle buna müdahale etmelerine izin vermem. Ne diyorduk? Kurallara uymaya çalışıp roman yazmaya kalktım bir zamanlar bu sefer de eleştirildim konu iyi değil diye. Kurallara uymadım konu güzeldi bu sefer de ama betimleme yapmadığım için eleştiri aldım bu sefer. Sonra farkına vardım ki betimleme yapmamak eğer bir okur varsa daha mantıklı. Örnek olarak ben bir insanı tasvir edersem, okur da bu insanı tasvirdeki gibi canlandıracak zihninde. Peki ya ben fiziksel olarak tasvir etmezsem bu kişiyi sadece yaşadıkları olsa? Okur hayalindeki kişiyi kendisi oluşturur ve hikayeye daha rahat katılır böylece. Bu sayede her okur için iki yazar olmuş olur. Birincisi kitabı genel hatlarıyla oluşturan yazar, ikincisi de kitapta okuduklarını adeta senaryoya döker şekilde zihninde sahneleyen yazar. İşte gerçek yazar bence bunu gerçekleştirebilen yazardır. Bir de bir şeye daha dikkat ettim, eğer bir yazıda bir olay çok uzun süre devam ediyorsa yada kavranılabilecek bir olay örgüsü varsa bu yapıtı okuyamıyorum. Bir türlü sonuna ulaşamıyorum. Bu yapıya uygun bir şey daha keşfettim ve onları bir kez daha takdir ettim. Özellikle Amerikan dizi sektöründe öne çıkan dizilerde görebiliyoruz ki ana olay örgüsünün arkasında her bir bölümde birbirinden farklı şeyler işlenmeye çalışılıyor. Aynı benim yazılarımda kullandığım üslup gibi üç-dört olay aynı anda ilerliyor ama karışık şekilde. Örneğin bir A karakteri birinci bölümde ortaya çıkıyor. İkinci bölümde B karakteriyle ilgili bir olay oluyor. Dört karakter varsa şayet beşinci bölümde A karakteri tekrar karşımıza çıkıyor fakat altıncı bölümde A karakteri olmuyor. İşte Amerikan dizilerinin bu kadar kaliteli hissettirmesinin sebebi de bu. Eğer bir okuyucu kitlesi oluşturmak istiyorsanız. Yazdığınız yazıda bu taktiği uygulamalı, okuyucunun zihnini çalıştırmalı ve olayların sonunda hepsini birleştirmesine izin vermelisiniz.

   Özetlersek durumu, dinlenilen müzik, izlenilen dizi-film, okunulan yazılar vs. hepsinin insanın oluşturduğu ve kendine göre şekillendirdiği şemalardan ibaret olduğunu görürüz. Sahiplenme ve sahiplenilme duygusunu da bu kavramlar içerisinde yaşar insan. Gerek müzikteki duyguları sahiplenir, yaşar. Gerek bir filmdeki karakter gibi olmayı hayal eder ve onu sahiplenir. Gerekse okuduğu bir yazıdaki olayları zihninde canlandırarak bu duyguları yaşar. Aslında insan farkında olmadan da hayal gücünü çok iyi kullanmaktadır. Fakat söylendiği gibi asıl sorun toplumdaki hayal gücünü kullanama değildir. Hayallerini gerçekleştirebilecek umudunun azalması ve hayallerini sadece sanal olgularda yaşamasıdır.



Görüş ve Öneriler için : visnesuyu94@gmail.com

Görüşlerinizi iletirseniz sevinirim