Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

Uzun zaman sonra...

Evet yazmayalı ve terapiye gitmeyeli bayağı zaman oldu.  Bu süreçte niye yazmadım veya niye terapiye gitmediğime gelince, bir tıkanma yaşamıyorum artık. Yazmak istememin sebebiyse durumumu özetlemek, terapi dışında yaşadığım gelişmeleri anlatmak.

3 Ay oldu hocayla görüşeli, bayağı uzun bir vakit. Her ay düzenli giden ben, önceki terapilerle sanki bir aydınlanma yaşamışçasına, yeni hayatımın verdiği mutlulukla kendimi sevdiğim şeylere; gezmeye, kamp yapmaya, dost ortamına, daha çok sosyalliğin içine attım. Ne mesai sonrası ne haftasonu farketmeksizin kendimi evde tutmuyordum. Hocanın dediği kişisel özelliklerin derinlerden bir volkan gibi çıktığını aşırı özgüvenli biri olduğumu, ego zerresinin kendisini yenileme evresini tamamlayıp olgunluk seviyesine ulaştığını fark ettim. Yeni Yellowist vardı hayatımda. Herkese karşı bir duruşu olan, bir çizgisi olan, en önemlisi "Ben" odaklı ve bir şeyi mutlu olduğu şeyi yapan, istemediği bir şeyi  emrivaki dahi olsa yapmayan. Kendimi tanıdıkça Allah'ın izniyle yapabileceğim, başaramayacağım hiçbir şeyin   olmadığının farkındaydım. O aşırı takıntılı ben, umursamaz hale bürünmeye başlamıştı bile. Eskiden takıp kuruntu haline getirdiğim olay ve kişi davranışlarına artık daha bir olgunlukla ve umursamaz bir halde yaklaşabiliyordum. Zamanında ne kadar kendimi yıprattığımın çok uzun zaman sonra farkına varmış oldum. Ama geç oldu güç olmadı ya buna da şükür diyorum. Yine yeni ben bir kadınla bir ilişkiye başlamak, bir duygusal bağ geliştirerek sevmek, sevilmek için uğraşlarını ardı arkası kesilmeden sürdürüyor. O Kadın - Erkek ilişkilerindeki o duygusal çekimin hazzının azı bile birkaç ay önce yetmişti, hayatımda bir kadının varlığı ve benim duygusal açlığımın dinmesi için çabalamalar devam ediyor, reddedilme korkusuna aldanmadan, korkmadan, yılmadan... Eskiden seni şu kişiyle tanıştıralım diyen insanları başımdan savardım hep. Şimdi neden olmasın yaklaşımının içinde buluyorum kendimi. Yaşın vermiş olduğu, kendimi evlilik beklentisinin içinde bulacağım ilişkilerden kaçma özverisi, içimde sona eriverdi artık. Bir Kadından ve Evlilikten korkum yok artık. Geleceğimden çekinmiyorum, anı yaşamayı ve daha sonrasında olacakları düşünmekten kaçınıyorum. Sonuçta bu hayat benim hayatım doğrusuyla, yanlışıyla akışına bırakıyorum. Hocanın vermiş olduğu banyo ödevlerinde önceki yazılarımda bazen zorlandığımdan bahsetmiştim, Ereksiyon korkusu ve takıntısı vardı. Artık bundan da izler kalmadığını deneyimledim. Kadınlarla zihnimde artık rahat fantezi kuruyor ve bir kadınla zihinde de olsa yaşayacaklarımdan zevk alabiliyorum. Kadınlara olan bu tabuları yıktım, geride bıraktım artık. Bu süreçte yine bu sene doğum günümde, yani bu sürece girmeye karar verip, eyleme geçtiğim günün 1. yılında; Ne kadar çok çevrem olduğunu, çevrem tarafından ne kadar sevildiğimin farkına vardım. Derseniz ki bilmiyor muydun bunu daha önceden diye. Az çok biliyorsunuz ama bu sene Ekim Ayının 3 haftasını, çeşitli günlerde doldurarak bitmeyen pasta kesmeleri ve iş yerime gelen hediyelerle kafamın geri plana attığı, hayatımın bir parçasında yer alan ve bana değer veren insanların olduğunun farkına vardım. Bu yeni bana verilen en büyük ders oldu, geri planda kalan insanları da ön plana almak sosyalliğin dibine vurmak, beni çok mutlu etmeye başladı.
Ve gelelim büyük yüzleşmeye... Babamla yüzleşme şerefine nail oldum sonunda. Bu anı içimdekileri kusmak için çok beklemişim aslında. Babama; kendisinin babalık görevlerinden ilki olan para görevini ihmal etmediğini ama diğer görevlerinden çocuğuna karşı sevgisini ifade etmede ve zaman ayırma konusunda yanlışını hatta çok sevdiği torununa bile şuan aynısını yaptığını yakın temastan ve vakit geçirmekten kaçındığını, ailesine karşı güveninin sıfır olduğunu, kendisinin kabul etmese de evlat ayırdığını, diğer evladına ayrıcalık ve korumacılık moduna girdiğini, İstifçilik takıntısının bana ve ailemize ne kadar zarar verdiğini, küçüklüğümden beri evde gerçekleştirilen tartışmaların beni anne kollarına ittiğini ve beni kadınların içine attığını, artık evlenene kadar yanımda yaşayacaklarsa bu evin kuralları olduğunu istifçiliğe artık tahammülümün kalmadığını, ev içerisinde yüksek sesli bağırma modunda konuşmaları kesmeleri gerektiğini, bir baba olarak artık horozlanma olayından ve her zaman kendisinin haklı olduğu fikrinden vazgeçerek, oğluna yani genç horoza yer açması gerektiğini ve her işime karışmamasını söylerek; gerçekleri yüzüne vurdum. Eserini görmesini, geleceğimi çaldığını anlattım. Şaşırtıcı bir şekilde ondan beklediğim kabul etmeme, inkar çabalarına girmemesiydi. İşin ilginç tarafı yanlışlarının ben anlatınca farkına varması ve özür dilemesiydi. Kendisini affettim mi şuan için hayır ama kendisini düzeltme yolundaki çabalarını görüyorum. Artık gereksiz toplama işi durdu, konuşurken ses tonu normalin çok altında, benimle artık tartışmaya girmiyor, horozlanmaya kalkmıyor, geri çekiliyor. Nazlı nazlı gelip sevme çabaları eskiden de vardı ama bu ara bayağı bir arttı. Hoca bir şeyden bahsetmişti bir terapi esnasında; "Babanı avucunda oynattığın vakit, orası sana kalmış hangi yöntemi kullanırsan artık, o zaman iyileşme yolunda en büyük virajı geçeceksin." Evet artık babamı avucumda oynatabiliyorum, çok çabuk bir teslimiyeti açıkçası beklemiyordum ama kumanda etmek güzel bir duygu.   
Artık ailem terapilerle farklılaştığımı biliyor, sınırlarımın olduğunu, kendi alanıma müdahil olmamaları gerektiğini... İstediğim şeyi yapabileceğimi, istemediğimi hiçbir şeyi bana yaptıramayacaklarını, özgür bir birey olduğumun ve artık hesap verme vaktinin geçtiğinin farkındalar. Yani sadece babayı değil aileyi avucumda oynatıyorum artık. Benliğim artık kuş gibi rahat, özgüvenim yüksek, erkeksiliğimin, yakışıklığımın farkındayım, bunca zamandır yürüşüyüm bile değişti; daha dik ve kendinden emin adımlarla yürüyorum. Çok az kaldı... "Yolun Sonu Mutlu Son"

Son olarak şunuda belirteyim; Bu noktalara gelebilmem için beni aydınlatan, yol gösteren, gözümü açan hocama teşekkür ediyorum. Bundan sonraki süreçte inşallah olmaz ama yaşadığım bir tıkanmada kapısını çalacağım ve terapi için beklerken, terapi odasında karşılaştığımız o dikenli yolu aşmış, başaran eski danışanlar var ya hani  ziyaret amaçlı gelen, çok yakında onlardan biri olmak ümidiyle... 

Evet uzun bir aradan sonra yazımı yazmayı nihayet  başarabildim 

Gelelim 3. terapime... Terapime iş hayatımdaki Yellowist'i konuşarak başladık. Hoca bir değişiklik olup olmadığını sormuştu. İş hayatımda yeni bir kimlik yaratmaya başlamıştım. Aslında herkes için normal olan ama benim için büyük adımlar. Bunlar neydi peki? İsmim zikredilmeden veya benden yardım istenilmeden ortaya veya başkasına sorular sorulduğunda eski ben hemen iyilik timsali bir melek gibi atlar, yardımcı olmaya çalışırdım. Artık kısaca bana gelmedikleri müddetçe tınlamıyorum, kulaklarıma tıkaç tıkamış gibiyim. Sadece kendi iş yüküm ne gerektiriyorsa onu yapıyorum. Diğer konuysa ilk yazımda da bahsettiğim kardeşim gibi sevdiğim arkadaşım, bana takılarak kızdırmayı çok sever, onun ekibiyle oturduğu masayla benim masam arası yaklaşık 2.5 - 3 mt. falandır. Benim adımı zikrederek kendi ekibiyle konuşarak bana takılır. Eskiden döner cevabımı verirdim ama şimdi millet Bak "Yellowist alınacak öyle deme" falan demelerini duymama rağmen umursamadan işime devam ediyorum. Çok önemli bir şey söyleyeceklerse adresim belli, buyrun masama.

Daha sonrasında konu, baba ile ilişkime geliyor. Babayla ilişkimiz münakaşa modunda gidiyordu diye anlatmaya başlıyorum. Ona karşı öfkemi, onunla tartışarak çözümlemeye çalıştığımdan bahsedince; Hoca, bunun hiçbir faydası olmayacağını, ileri derece hasta bir kişiliği olduğu için onu bastıramayacağımı, aksine onun gözünde benim eskiden beri sıkıntılı, kavgacı, hastalıklı olduğum kanaatini güçlendireceğimi, elime bir şeyin geçmeyeceğini belirtti. Gerçekten de düşündüğümde sinir, stres ve zaman kaybından başka elle tutulur bir yanı olmadığını farkettim. Bana münakaşaya girmememi ve kısa laf sokmalarla işi götürüp, uzatmamam gerektiğini belirtti.

İlerleyen süreçte terapime bana benzer noktası olan bir arkadaşı davet etti. Kendisi de Babasından dolayı hayatı elinden alınmış birisiydi. Babasının beceriksizliği ve insan ilişkilerinde pasifliği, ona sirayet ederek bu noktaya sürüklenmesine neden olmuştu. Hoca bizleri Radyoaktif elementlere benzetmişti. "Dünyada element ve radyoaktif elementler vardır. Elementler kararlıdır, yani normal erkekler gibi. Radyoaktif elementler ise; tepkimeyle kararlı hale geçmeye çalışır, yani sizin gibiler radyoaktif element gibisiniz. Tepkime yaparak kararlı hale geçmeye çalışıyorsunuz ama bu süreçte ne istediğinizin kararını vermelisiniz" diye özetledi. Daha sonrasında arkadaşla aramızda bir fark olduğundan bahsetti, ben diğer arkadaşa göre sosyal kaçıyordum. Yetiştiğimiz semtin bile aslında bizim hayatımızı etkileyebileceğini görmüş olduk. Ben mahalle kültürü olan, Abilik, Komşuluk yapılan sahip çıkılan bir yerde yetişmem beni sosyal yapmış ve kadınlarla iletişim kurabilmeme, duygusal bağ kurarak onlardan uzaklaşmamama neden olmuştu. Hocanın söylediği diğer bir hususta bizim yıllardır övüldüğümüz, matah bir şey sandığımız Efendilik kavramının aslında gerçek kavramını yansıtmadığı, OKB'den kaynaklandığını bunun özgüvensizlik, bizim ahlak diye nitelendirdiğimiz ama vicdan yapma, fedakarlıktan kaynaklandığını, Egomuzun eksik olduğunu, toplum gözünde ezik bireyler olarak görüldüğümüzden, sürekli ilgi çekmek için bir şeyler yapmanın sonucunda takdir gördüğümüz ve bunun ne kadar daha devam edebileceğini sordu. Tek kelime ile özetliyordu "Ego"... Ego'nun ben buradayım demek olduğundan, kendini pazarlamanın, namussuzluk olmadığından bahsetti. Toplum gözünde buradayım demeyi, ben yaptım, ben başarabildim demeyi öğrenmemiz gerekliydi. Verdiği örnekler toplumu yansıtıyordu aslında. Sınavı kendi başarımla geçtim demek yerine Allah yardım etti veya sınav kolaydı, Bu işi ben becerimle yaptım demek yerine Bu iş basit herkes yapar diyerek kendi başarılarımızın üstünü örtüyoruz. Birey olarak kendimizi geri plana atıyoruz genellikle. Daha sonra Türkiye'de yapılan yanlışlıklardan birinin de belli amaç uğruna koşan insanların, aslında en büyük varlığı olan Aileyi ikinci plana atarak boşlamaları, bir kişinin birincil önceliğinin aile olması gerektiği, Anneyse Annelik, Babaysa Babalık görevini en ön sırada ifa etmesi gerektiğini konuşarak, eşlik eden arkadaşı uğurladık ve bana döndük.

Kadınlarla ilişkime, aşk hayatımda bir değişikliği olup olmadığı konusuna geldik. Bir kaç hafta önce arkadaşımın sosyal medya hikayesinde beni beğenen bir kız olduğundan bahsettim. Arkadaşıma beni sormuştu. Hoca ne düşündüğümü, deneyip denemeyeceğimi sordu. Açıkçası yıllar sonra böyle bir şey olması beni etkilemişti. 5 Yıldır biriyle ilişkim olmamış ve yıllar sonra beğenilmiştim. Böyle ifade ederek, görüşme yapacağımı söyledim. Kendisi de bunu diğer ilişkilerime göre farklı olabileceğini belirterek, bunun nedeninin ne olabileceğini sordu? Ben yeni bir fırsat, Kadın ilişkilerinde yeni bir ben olacağını söyledim. Hocada bununda geçerli olacağını ama bundan önceki ilişkilerimde seçenin ben olduğunu, bu sefer seçilen kişi olduğumu yani diğer erkeklerde göremediği bir şey görerek beni seçtiğini söyleyerek, daha önceden seçtiklerimle başarısız olduğumu, bu sefer büyük beklentiler içinde olmadan, önceki hatalarımı yapmadan, ilişkide dengeyi kurabilmem, ilgiyi bekleyen değil ilgi veren, Eski Yellowist'i yansıtmayan, kadın ilişkilerinde yeni bir kimlik yaratan biri olursam, diğer ilişkilerimdeki beceriksizliğimin telafisi olabileceğiyle devam etti. İnsan, diğer erkeklerle kendini yakışıklılık konusunda kıyaslamamalıdır, karşısındaki kişinin onu seçmesi, dünyanın en yakışıklı erkeğisin demektir onun gözünde. Sevdiğin kişinin gözünde yakışıklı olman yeterli, aldatmayan bir erkek kimliği, başarılı bir ilişkiden önemlisi yoktur diye telkinde bulunarak, yeni adımlarda uygulamam gereken bir kaç tavsiye ekledi; Plansızlık, Doğallık ve Kontrol...

Son olarak ödev konusunda yani mastürbasyon hk. konuştuk biraz. İlk yazımda bahsettiğim gibi ilk başlarda cinsel olarak nötr yani aseksüel gibi hissizleştiğimden, zorlandığımdan bahsettim. Kadınların ilgi çekici gelmemesinin neden olabileceğini sordu. Burada yine aile faktörü girdi her zaman olduğu gibi... Ailenin bilinçaltına yerleştirdiği Zina, Ayıp kavramları biraz etkilemişti beni. Örneğin küçükken televizyonda çıkan bir öpüşme sahnesinin anında değiştirilmesi. İster istemez çocuk aklınla onu yanlış olarak kodluyorsun. Hocada bir aile bu tür durumda böyle bir şey yapmasa, çocuklar zaten onun hayatın doğal durumunda olduğunu anlarlar, ama kanal değiştirince bunun yasak, ayıp bir şey olarak beyne yerleştirmesi ergenlik döneminden itibaren sorunlar doğurduğundan bahsetti. Kurulan fantezilerin günah olmadığından, sonuçta eyleme dönüşmediğini, Mastürbasyonun, biyolojik yapıyla, fantezinin de psikolojik yapıyla etkileşimine vurgu yaptı. Fantezi kurarak yapılan mastürbasyonun tedavi sürecinde hem psikolojik hem biyolojik gelişim için önemli olduğunu, bunun günahla ilgilisi olmadığından bahsetti. Belirttiğim gibi bu başlangıçta böyleydi, şimdi kadın fantezisine karşı bir reaksiyon gelişmeye başladı. Şimdi daha iyiyim ödevimi yerine getirme konusunda. Son olarak yaş olarak geç kendisine ulaşmamın, en azından hiç ulaşmamaya göre iyi olduğunu, kadınlarla aramdaki bağı sabırla ilmek ilmek örerek, güçleneceğinden ve yuva kurarak, iyi bir baba olacağımdan bahsederek terapiyi sonlandırdık.

Terapiden çıkardığım özet; Ego kasmaya başlamam gerek. Bana toplum tarafından yakıştırılan Efendilik kavramının içi boş, hastalık tarafından ortaya çıkan bir davranış olduğunu, gerçek efendiliği iyileştikten sonra bulabileceğimi öğrendim. Yeni başlayacağım ilişki kurabilme deneyimimde iş hayatımda olduğu gibi, kadınlar karşısında yeni bir ben yaratacağım. Babamla münakaşaya artık son veriyorum. Ödevlerimde başarısızlık korkusunu ve günah tabusunu yıkıyorum. Radyoaktif element konusuna gelirsek tepkime başlamıştı zaten, kararlılık konusu ise, bu yola çıktığımdan beri kararım belli; Erkek benliğimi yücelterek, eş ve çocuk sahip olmak...

Dün 4. Terapime gittim. Bir sonraki yazımda yeni ilişki için attığım adım ve terapimle ilgili yazacağım.

İlk terapiye geçmeden önce şunları belirtmek istiyorum. Ekim 2020'de başlayan eşcinsel videolarına ara koymam ve mastürbasyonu azaltmam, Yılbaşı sonrasında Marta kadar mastürbasyon yapmamam, beni nötr bir cinsel kimliğe kavuşturmuş gibiydi. Ne erkeklerden ne kadınlardan tahrik oluyordum. Ya olumlu yönde bir değişim olmazsa diye düşünmeye başlamıştım. Eskiden beni cezbeden erkeksi özellikler, merak uyandırmamaya, bir yandan ilgimi kadınlara yöneltip o yönden bir sonuç alamayışım vardı. Sabır diyordum, biliyordum aklımın bir köşesinde hep bu iş hemen olacak bir iş değil, kafanı kurcalama, zamana bırak diyordu. Diğer aceleci yanımsa isyana teşvik modundaydı...

İlk yazımda belirttiğim gibi detayını anlatmadığım, beni sürekli evlilik moduna sokmak isteyen yakın kardeşim gibi olan erkek arkadaşıma, Evlilik yoluna girebilmem için, bir takım psikolojik sorunlarımı halletmeliyim demiştim. Çünkü yazılanları okuduğum ve videoları izlediğimde bu olayın psikolojik nedenlerden kaynaklandığı fikri mantıklı gelmeye başlamıştı. Arkadaşımın da "Abi o zaman ne bekliyorsun, bir an önce terapilerine başla, Allah sağlık versin inşallah bundan sonra" demesiyle, kararımı vermiştim.
Bilirsiniz her şeyi Pazartesiye endeksleriz şu hayatta, Pazartesi olsunda hallederiz moduna gireriz. Evet bende Pazartesi artık hocayı arayacağım moduna girmiştim.

Ve Pazartesi geldi çattı. Randevu alacağım için, içimi bir heyecan ve stres kapladı. Sonrasında herkesten uzaklaşıp, Hocanın numarasını çeviriverdim. Telefon açıldığında daha önce okuduğum gibi ciddi bir ses tonuyla Hoca, telefonun ucundaydı. Kendimi tanıttım ve randevu almak istediğimi belirttim. "Bu sürece başlamak istediğimden emin misin?" sorusuyla karşılaşınca, yıllardır verdiğim mücadele aklıma geldiğimde "Kesinlikle Evet" cevabını verdim. Benden özgeçmişimi göndermemi ve akşam üstü arayarak saati belirleyebileceğimizi söyledi. Bu şekilde anlaşarak ilk görüşmemizi sonlandırdım. Akabinde bundan önce hiç aklıma getirmediğim, aklımın derinliklerindeki geçmişimi sorgulamaya başlayarak, aile içi ilişkilerim, okul dönemim ve kadınlarla yaşamış olduğum ilişkilerimi içeren özgeçmişimi kendisine gönderdim. Akşam üstü yine heyecana kapılarak Spor salonunun bir köşesinde kendisini aradım ve ertesi gün saat 13.00 için randevumuzu ayarlamış olduk. Aileme de bir yandan içeriğe girmeden terapiye başlayacağımı belirttim. İş yerinde kimseye terapiye başladığımı belirtemezdim. Meraklı insanlar etrafımı çevreleyecek ve ahiret sorularıyla kafamı şişirecekti. Bundan dolayı iş yerindeki şefimede özelden mesaj atarak yarın için terapi randevusu aldığımı ve bir kaç saatlik izin kullanmak istediğimi belirttim. Kendisi anlayışla karşılayarak, bir yardımı olabilirse bir ara konuşabileceğimizi ve kendisinin dinleyebileceğini belirtti. Sağolsun ama nereden bilebilir ki benim bile kendime yardım edemediğim bir durum içinde olduğumu...

Ertesi gün saat 12 gibi iş yerinde ayrılarak Hocanın belirttiği konuma gittim. İçeri girene kadar içimde bir heyecan belirtisi yoktu. Ama Ofisin bekleme alanına girdiğimde bir heyecan kıpırtısı belirdi. Benim dışımda iki danışan daha mevcuttu. Selamlaştım, ama soru sorabilecek veya yanıtlayacak gücü göremedim ilk başta kendimde. İlerleyen dakikalarda danışanlardan biri kaçıncı seans olduğunu sorduğunda İlk seansım olacağını belirttim. Kendisi aralıklı olarak 8. seansına geldiğini belirtti.

Hoca içerideki danışanını yolcu ettikten sonra sıra bana gelmişti.
Hep televizyon dizi ve filmlerinde izlediğim psikolog seansını bende yaşayacaktım şimdi. Ve o koltuğa oturdum. Hoca çocukluğumdan bahsetmemi istediğinde Babamın çocukluk evresinde iş nedeniyle olmayışı, emeklilik sonrası beraber vakit geçiremeyişimiz, İstifçilik hastalığının ilerlemiş evresinde olması ve evde huzur bırakmaması, Anne sorumluluğunda ve kanatları altında büyümem, kardeşimin cinsellikle tanıştırması, hayatıma giren 4 kadını anlattım, Hoca yeri geldiğinde araya girerek kendi deyimiyle çapalama yöntemi yaparak benim hikayemde sorunlu olan noktaları tespit etmeye çalıştı. Benim Okb (Obsesif Kompülsif Bozukluk) yaşadığımı, ilişkilerde çocuksu kaldığımı ve bu ilişkilerin bir yere varamadığını, Mükemmeliyetçi olmam nedeniyle arayışlarımın hep sonuçsuz kaldığını, İçimdeki inat ve alınganlık yüzünden ve en önemlisi annenin duysusallığının bende belirmiş olması nedenlerinden kendimi bulamadığımı ve içimdeki Erkeği büyütemediğimi, sorumluluklardan hep bir bahaneyle kaçtığımı, aslında bir eşcinsel olmadığımı, erkeklerle herhangi bir cinsel ve duygusal ilişki yaşamamış olmam ve kadınlara karşı var olan duygularımdan dolayı bir biseksüel olduğumu, bu saydığım saplantılardan dolayı enerjimi ve ilgi odağımı kendimi göremediğim o erkeklik olgusunu diğer erkeklere yönlendirmemle son bulduğunu söyledi. Terapilere başlamadan önce Ekimden beri izlediğim yolda doğru olduğumu, nerede tıkandığımı sorduğunda ise, Tek başına verilebilecek bir savaş olmadığını farkettiğimi ve psikolojik bir destek almam gerektiğini belirttim. Daha önce okuduklarımdan bir ödev beklentim varken, herhangi bir ödev verilmedi. Mastürbasyonu haftada 1 defa yapmamı ve mastürbasyon esnasında heteroseksüellik dışına çıkmamamı önerdi.
İlk terapi sonrası düşüncemin ne olduğunu sorduğunda, farkedemediğim şeylerle yüzleştiğim ve kendi kişiliğimi oturtamadığımdı. Telefonda korktuğum gibi olmadığını söylediğimde. Hoca neden olduğunu sordu. Kendisine ses tonunun çok ciddi olduğunu belirttim. Sence neden ciddiydim, samimi olamaz mıydım? diye sordu. Olabileceğini ama bir mesafenin olması gerektiğini söylediğimde; "Şu popüler dizilerdeki psikologları izlemişsindir. Hep nazik, sürekli not alan, gülümseyen psikolog profili. Ben böylede olabilirim ama gerçekleri söyleyebilmem için objektif olmam gerekli, sürekli not alırsam senin anlattıklarını senin söylediklerine odaklanamam" demesi, gerçeği özetliyordu.

Terapim biterken beni bir annenin terapisine almak istediğini belirtti. Daha önceleri danışanların başka danışanların terapisine katıldığını okumuştum ve ilk seanstan benimde bir başka danışanın seansına katılacak olmam, süpriz oldu.
Terapisine katıldığım Anne, 2 çocuk sahibi ve şehirdışından katılan birisiydi. Ve terapide bir başka danışan daha alınmıştı. Hoca bizlere dönerek Kadın danışana Annemizle yaşadığımız olayların, bizi nasıl etkilediğini anlatmamızı istedi. "Bir erkek çocuk annesiyle en fazla 3 yaşına kadar yatmalı". Öğrendiğim ilk şeylerden birisi buydu. Bense yer yer 13 yaşıma kadar bazen anneyle yatan bir çocuktum. Bunu dile getirdim. Diğer konuysa banyo olayı annem ergenliğe girene kadar bizi yıkamış, ve daha vahimi kardeşimle yapılan banyolar, mahremiyetin olmadığı zamanlar. Bundan bahsettim. Ve diğer arkadaşta annesiyle yaşadığı olayları anlattı. Kendiside benim gibi Anne sorumluluğunda, gözetiminde büyümüş birisiydi, ortak noktamız buydu.
Sonrasında Hoca,  Anne danışana yaşadıklarını anlatmasını istedi. 2 çocuklu, başarılı bir kariyer sahibi anne. Büyük çocuğunun bir mesajını yakalıyor ve sonrasında içinde beliren korkuyla oda çocuğununun terapi görmesini istiyor. Küçük çocuğunda da anneye düşkünlük yukarı seviyede. Annenin ev yaşantısında çabalamasını ve babanın evde bir rolünün olmaması, Anneyi ezilen taraf görmesi, duygusallığa itiliş, anlattıkça neden bu terapiye davet edildiğimi anladım. Ortak nokta bir annenin çabası ve serzenişleri ve kendisinin ezildiğini hissettirmesi, Babanın ezen taraf gibi görülmesi. Anneyi koruma hissini tetikliyor ve o yaşta farkında olmayan çocuğun annenin duygusallığını almasını, baba rol modelini alamayışı... Sanırım benimde içimde istemsizce babama duyduğum öfkenin sebebi, Ezilen Anneyi Koruma  hissiyatı...

Terapimde Hocanın tavsiyesine uydum ve ses kaydı aldım. Kendisi ses kaydı alan ve sonrasında notlar tutan danışanlarda daha çabuk iyileşme görüldüğünü belirtti. Bu terapiden çıkardığım ders; içimde yaşattığım o munzur çocuğun, aslında bana zarar verdiği ve oluşturamadığım erkek kimliğimle aramda durduğu, kendisine veda etme zamanının geldiği, İnatçılığı ve alınganlığa mantık çerçevesinde son vermem ve mükemmeliyetçiliği hayatımdan uzak tutmam gerektiğiydi. Artık kendimle savaşım başlayacaktı, bir Erkek yaratacaktım içimdeki hastalıklı duygu ve davranışları öldürerek, bu yol ne kadar sürer bilinmez ama zafere ulaşmak için gösterilen yolda ilerlemem gerektiği şühpe götürmemekte...

Bir sonraki yazımda 2. terapime kadar geçirdiğim süreç ve terapime yer vereceğim inşallah.