Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

                 DİNİ VAKIF 
   YA DA VAKIF OKULLARINDA
   KUTSAL DİNİMİZ ÜZERİNDEN  NEMALANAN BUKALEMUNLAR
   














   



   Benim çocukluktan gençliğe geçiş dönemim,1960’lı yıllardır.Türkiye’de
27 Mayıs ihtilalinden sonra, yeni ideolojik akımların başladığı ve gençlik
hareketlerinin tohumlarının atıldığı yıllardı.

   İstanbul ‘da başladığım okul hayatıma, babamın vefatı nedeniyle, Sakarya’da sürdürmek üzere, emekli eğitimci olan eniştemin yanına gönderildim.

   Emekli bir köy enstitülü olan (rahmetli) eniştem çok okuyan ve araştıran biriydi. Kendi çocuklarıyla birlikte geçirdiğim, çocukluktan gençliğe geçiş yıllarımda, yaşadığım mutlu günleri unutmam mümkün değil. Çünkü gelenek ve inançlarını son derece mantıklı yaşayan ve bize yansıtan bu saygıdeğer insandan hayat dersleri alıyordum.

   Yüce Yaratıcı’nın katında; kul hakkının, adaletin, iyi ahlaklı olmanın, iyilik yapmanın insan yaşamında temel taşlar olduğunu, sık sık örneklerle anlatırdı. Dinimiz önderlerinin hayatlarından kesitler sunardı.

   Bir Müslüman için namaz, oruç, hac gibi şahsi ibadetlerin(şartlar tamam olduktan sonra)yerine getirilmesinin, hayatın içersindeki normal yaşam kurallarından olduğunu söylerdi.
   Sevgili Peygamberimiz(S.A.V)’in ahlak ve sözlerini, cami hocaları ya da vaizlerin birçoğunun anlattığı usulde anlatmazdı. Yani, sloganlarla değil, zamanı geldikçe, hayatımızın seyri içersinde, içimize sindirerek kavrattı.

   Hz. Ebubekir’i öyle anlatırdı ki, kendimi onun gibi zengin olup, düşkün ve fakir insanlara, servetimi dağıtma mutluluğunu yaşatırdı.

   Hz. Ömer’den söz ederken adaletsizliği hiç affetmeyen, haksızlığa uğra yanlar için, kükreyen bir aslan edasını çizerdi düşünce dünyamda.

   Hz. Ali’yi bilime verdiği önemle tanımıştım.

   Hz. Osman gibi edepli ve saygılı davranmayı kavramıştım.

   İşte böyle tanıdım ve inandım ben Yüce Allah’ın Son Kitabını ve O’nun insanlığa armağan ettiği İslam Dinini.

   Paylaşmanın, haklı kazançtan ihtiyaç sahiplerine vermenin, karşılıksız yardımın, makam gücünün düşkün insanlara kullanılmasının gerektiğini emreder dinimiz. Bu anlayış doğrultusunda, veren el olmanın çok hayırlı olduğunu, kafamıza nakşederek yetiştim ve hayata atıldım. Davranışlarım, böyle bir düşünce yapısına göre oluşmuştu.

   1980 ihtilali ideolojileri bitirmiş, yeni bir dönem başlatıyordu. Türkiye’de benim de, çalışma hayatımın kesintisiz olarak başladığı yıldı. Yazımın başından beri izahını yapmaya çalıştığım, özellikler nıuhtevasında göreve başladım.

   Görevim öğretmenlikti; yani insan yavrusunu şekillendirmek, onun isteklerine cevap vermek, onu mutlu etmek suretiyle topluma faydalı hale getirmekti.

   Mesleğimi çok sevmiştim.....

   Yaratılmışların en şereflisi olan, insanoğlunun eğitimi için gönlümün ve tüm duygularımın gücüyle, her şeyimi feda etmeye hazırdım. Çünkü bu eylem hiçbir şekilde menfaate dayalı olmayan, mutluluklar silsilesiydi benim için. Tertemiz dimağların geleceğine ait, sağlıklı bilgi ve becerilerle bezenmesinin ülkem ve milletim adına bana verdiği kutsal bir hazdı.
   
   Yıllar geçiyordu…

   Eğitim ordusundaki çalışmalarım, hep aynı ruh hali içersinde ve hatta daha da artarak devam ediyordu.

   1990 yılına gelindiğinde, görev yerim itibariyle, devlet okulları arasında, devrelerim ve yaşıtlarıma göre Türkiye şartlarında, üstün başarılara imza atmış bir okulda çalışır hale gelmiştim. Bu okulda idareci olarak yedinci yılımı çalışıyordum.

   O yıllarda Türkiye’de, olağanüstü sayıda özel okul açılmaya başlanmıştı. Bu akıma dini cemaat, vakıf ve topluluklar ardı ardına yöneliyordu.

   Bu oluşumlara ait özel öğretim kurumlarının yasal patronları ya da yasal ortakları tamamen göstermelikti. Asıl sermaye ve okul sahipleri ise oluşumların kendileriydi.

   Bunlardan bir tanesi de İstanbul’da yeni açılmış, öğretim kadrosunu oluşturmaya başlamıştı.

   O günlerde beni bu kuruma davet ettiler. Görüşmeye gittim,konuştuk ve anlaşmaya vardık. Devlet okullarındaki hizmetimin on birinci yılında hiç tereddüt etmeden istifa ettim. Zira dindar insanların açmış olduğu bu okulda eğitim ideallerimi daha iyi gerçekleştireceğimi düşünmüştüm. Dinimizin ilk emrinin “Oku” olmasından dolayı ve bu insanların da dindar olmaları münasebetiyle çok güzel şeyler yapacağıma inanmıştım. Büyük bir coşku ile 1991 Ağustosunda, ilköğretim bölümünün resmi kurucu müdürü olarak göreve başladım. Bu coşkuyu dini inanç değerlerimden alıyor ve motivasyonumu güçlendiriyordum. Zamana karşı çalışıyordum. Okulun inşaatı sürerken diğer taraftan öğrenci kayıtları yapılıyordu. Tüm birikimlerimi, enerjimi ve kabiliyetlerimi şevkle kullanıyordum, bu kutsallığına inandığım bilim yuvası için. Çünkü okul bir vakfın malıydı. Vakıf hakkından çok korktuğum için, çalışma sınırlarımı oldukça zorluyordum. Vakfa hizmetin Hak’ka hizmet olduğunu damarlarımda hissediyor, ruhen bu inancımın mutluluğunu yaşıyordum. Akşamları mesailerimizin bitiş saati belli değildi. Zaten öyle bir beklentimiz de yoktu. Ben eve döndüğümde, genellikle saatler gece on biri aşmış oluyordu. Fakat bütün bu yoğunluğa rağmen kendimi hiç yorgun hissetmiyordum. Öğrenci kayıtları her gün çoğalarak artıyordu. Bunun gerçek nedeni o günlerde kurum içinde halis yüreklerin çoğunlukta oluşuydu. Para kimsenin aklına gelmiyor, daima son planda düşünülüyordu.

   Kantine bakan, Zeki adında, daha askerliğini yapmamış çok genç bir delikanlı vardı. Görevi sadece kantincilik olmasına rağmen, koşturmadığı iş yoktu. Onun mesai saati de hiç belli değildi. Bence halis yüreklerden en genç olanıydı.

   Hele bir Ömer Faruk Bey vardı ki, onu anlatmadan geçemeyeceğim; Yanlış hatırlamıyorsam asıl mesleği makine mühendisliğiydi. Emekli bir mühendis olup okulumuzun bağlı olduğu vakfın nüve isimlerinden biriydi. Tam bir gönül insanıydı, kendini kuruma vakfetmiş fedakâr ve dürüst bir beyefendiydi. Aldığım duyumlara göre Çanakkale ‘deki mal varlığının bir bölümünü vakıf için kullanmış seçkin bir şahsiyetti. Fakat ne yazık ki, daha sonraki yıllar duydum ki kalbini kırmışlar ve sessiz sedasız(nifak olmasın diye) çekmiş gitmiş.

   Bir de her şeyi ile kendini vakfa adamış Cemil Bey adında, çok fedakâr ve cefakâr bir arkadaşı hiç unutamıyorum. Kendisiyle hala görüşür ve o günleri yâd ederiz. Bu arkadaş çevresinde ne kadar hayırsever insan varsa, hepsini ikna edip okulun ihtiyaçlarını bila ücret karşılıyordu. O da yetmiyormuş gibi vakfa olan sonsuz sevgisinden ötürü cumartesi ve pazar günleri okulun yemekhanesini yemekli organizasyonlara kiraya veriyor ve kuruma para kazandırıyordu.
   Bu yapılanlar hep vakfın gelişmesi, büyümesi ve gerçek amacı olan daha çok fakir ve düşküne yararlı olabilmesi sevdasıylaydı.

   Herkes hedefe kilitlenmişti. 1991–1992 öğretim yılında kolej eğitim-öğretime açılacaktı. Bu arada benden önce kendini bu camiaya çok iyi pazarlamış olan, fakat eğitim öğretimde teori üretmekten öte hiçbir şey yapmamış ancak koleji kurmaya soyunmuş bir öğretmen vardı. Devlet okullarında hiç görev yapmamış sadece 2–3 yıl yine bir vakfın özel okulunda sadece müdür yardımcılığı yapmıştı. Zaten beni de göreve başladığım kolejin vakıf yöneticileriyle o tanıştırmıştı. Kendisini hakka hukuka saygılı, dürüst, dini inançlarına bağlı, kul hakkından korkan biri olarak tanırdım. Hatta bayağı da radikal görüşlere sahip bir dindardı ve İyi bir laf cambazıydı.
 
   Bu arkadaşla yıllar sonra eğitim amacıyla bir araya gelmiştik. Ancak aradan geçen zaman içinde köprülerin altından çok sular geçmiş, ben ise bu akan suları hiç hesaba katmamıştım. İnsan nefsinin şeytana nasıl yenik düşüp değişeceğini hiç düşünmemiştim. Meğerki geçen yıllara rağmen değişmemiş olan benmişim. O ve onun gibileriyle yollarımız çoktan ayrılmış ama haberim olmamış.

   Anlaşma yaptığım vakfın kolej temsilcileri ile gayet samimi ve içten bir şekilde projelerimi paylaşıyor onları ikna ediyordum. Milli Eğitim Programı içersinde, devletin isteklerine ters düşmeden onlardan gelen tekliflerin nasıl uygulanabileceğini açıklıyordum. Sosyal ve kültürel faaliyetlerin Cumartesi günleri tüm öğrencilere yaptırılacağını, bunun yönetmeliklere göre nasıl uygulanacağını anlatıyordum.

   Bu konuşmalar esnasında okulun kurulması, ön çalışmaları ve alt yapı faaliyetlerini yürütmek üzere vakıfla anlaşmış olan öğretmen arkadaş da oradaydı. Bir ara konuşmaya dahil oldu ve aynen şu cümleleri sarf etti; “resmiyette ilköğretim müdürlüğü ancak gayri resmi olarak lise müdür yardımcılığını da üsleneceksin.”. Ben o anki sonsuz güven ve samimi niyetle, yeter ki daha önceki görüşmelerimde vakıf okulunun kurucularına verdiğim sözleri yerine getirmek için okulun bir an önce açılışını sağlamak gayesiyle aynen şu cevabı verdim:

   “Ya, onlar mesele değil ben bin beş yüz-iki bin mevcutlu okullarda idareci olarak görevler yaptım, biz hep birlikte o konuları aşarız ” diyerek gayet içten bir cevap verdim.

   Benim yegâne gayem okulun camianın hizmetine sunmak, öğretim kadromla birlikte, bir an önce eğitim-öğretimde başarılı çalışmalar yapmaktı. Çünkü camiaya ve ortama çok ısınmış, olaya müthiş motive olmuştum. Benim sevdam ve coşkum eğitim -öğretimden başka hiç bir şey değildi kesinlikle. Makam masası, koltuk, birinci adam olmak vs. bunları bitirip, arkamdan bırakıp gelmiştim. Zaten eğitim-öğretimin tamamen bir kadro ya da ekip işi olduğuna inanmaktaydım. Hele hele maddiyattan söz etmek benim için utanç vesilesiydi.  Kaldı ki benim tanışmama sebep olan öğretmen de vakıfçılar da dini inançlara bağlı olarak tanıdığım insanlardı. Benim hakkımı nasıl olsa verecek ve gözetecek nitelikte şahıslardı. Bendeki intibaları böyleydi.

   Kayıtlar tamamlanmıştı, okulun açılışı için bahçemizde bir şölen düzenledik. Programda benim eski okulumda kendi yetiştirdiğim Kafkas Halk Dansları ekibi geceye ayrı bir renk katmıştı. Açılışa iki bin kişi civarında bir davetli kitlesi katılmıştı. Gayretler boşuna çıkmadı, kollej açılmıştı, sesimizi duyurabilmiştik. Şahsen bu süreç zarfında din adına bazı sahtekârlıklara şahit olmama rağmen geçici şoklar yaşayarak meseleye iyi bakmaya çalışıyordum.

   İlk şoku ve hayal kırıklığını benim devlet memuriyetimden istifa etmeme sebep olan öğretmen arkadaştan yedim, Çünkü öğrenim başladıktan sonra duydum ki arkadaş, vakıfçılarla öyle anlaşmış ki “siz beni tanıyın, ben size her şeyi halleder ve sunarım” demiş. Olayı tamamen tekeline alıp her iki okulda da tüm yetkilerin kendine ait olacağı garantisini vermiş vakıfçılara. Oysaki bu özel okullar yönetmeliğine göre tamamen yanlış ve olması mümkün olmayan bir uygulamadır. Bu olayın resmi makamlarca tespiti halinde bu arkadaşın görevden men edilmesi kesin bir müeyyide şeklidir. Ancak ayrı bir genel müdür olması halinde her iki okul, o genel müdüre bağlanabilir.

   Gayrı resmi tek adam veya birinci adam olmanın asıl amacının ne olduğunu öğrendiğimde kahretmiştim. Zira az önce sözünü ettiğim vakıf sevdalısı insanlar ve benim çabalarım neydi, bu şahsın gayesi neydi?
   
   Neymiş biliyor musunuz?
   
   İkimizin de ağustos ayında birlikte başlattığımız okulu öğretime hazırlama işlemleri, birlikte yaptığımız öğrenci kayıtlarına rağmen kendisini okulun her şeyinden sorumlu olarak pazarladığı için ”BENİM ANLAŞTIĞIM AYLIK ÜCRETİN İKİ BUÇUK KAT” fazlasına anlaşmış ve bir de o günkü günde bir yerli otomobilin yarısını da transfer ücreti almış.

   Bu anlattıklarım hep dindarlık maskesi altında yapılan faaliyetlerdi. Senaryo öyle güzel yazılmış ki, sahnenin önünde her şey hayır için ve Allah Rızası kazanmak ama kulis çok farklıydı. Olanları fark etmiştim fakat benim inandığım Allah tek olan ve adaleti yüce olan Allah olduğu için direndim ve okulun başarısına kendimi programladım. Çünkü ben oraya para kazanmaya ve sermaye yapmaya değil, bir vakıf okulunda vakıf ruhlu insanlarla birlikte özverilerden oluşan kalıcı eserler meydana getirme arzusuyla gitmiştim. Oysaki anlattıklarımdan çok açık anlaşıldığı gibi, eğitim-öğretim amacıyla halis yüreklerin, iliklerinden kopup gelen gayretleri, maalesef vakıf tellalcılığı yapan vampirlerin elinde kan ve irin haline dönüştüğünü görüyordum.

   Eğitim-Öğretim başlamıştı; ilköğretim öğrenci sayısı iki yüz beş lise hazırlık sınıfı öğrenci sayısı sadece altmıştı. Zaten yalnız İngilizce hazırlık okuyacaklardı. Bunun için de lise hazırlık sınıfı öğrencilerinin asıl sorumlusu İngilizce bölüm başkanı olan çok başarılı bir öğretmendi.

   Doğal olarak kendini tek adam olarak pazarlayan öğretmen arkadaş arzuladığı gibi illegal de olsa genel müdür ya da birinci adam pozisyonuna sahip oldu.

   Öğretim yılı içinde öğretmenlerle birlikte yakaladığımız heyecanı tarif etmek mümkün değildi. Zira bu arkadaşlarda kolejin bir vakıf koleji olmasına ayrı bir hassasiyetle yaklaşan kişilerdi. Zaten bu okulu tercih
etmelerinin en büyük sebebi vakıf olmasıydı. Okulun idarecileri arasındaki rant fırsatçılarından haberdar değillerdi.

   Ben de hedefe ulaşmak için, bildiğim bu konuyu hiç gündeme getirmeyip öğretmen kadromun motivasyonunu bozmak istemiyordum. Böylece yüksek bir tempoda sene sonuna gelmiştik. Cumartesi günkü sosyal faaliyetler ve öğretmen arkadaşlarımın fedakarca hazırladıkları sınıf gösteri grupları muhteşem bir programla öğrenci velilerine sunuldu. İstenilen hedef gerçekleşmişti. Öğretmenlerim ve ben maaşlarımızın kat be kat üstünde, vakıf ruhundan kaynaklanan hizmet aşkıyla olağanüstü bir başarı göstermiştik. O yıllarda muhafazakar diyebileceğimiz bu çevrelerde görülmemiş bir çocuk programına şahit olunmuştu. Biraz daha açacak olursam dindar aile çocuklarının müzikal bir gösteriyi nasıl yapabileceğini ispatlamıştık ekip olarak. Sene başındaki sosyal etkinlik projelerimi gerçekleştirdiğim için ben de rahatlamıştım. Arkadaşlarımı tebrik ediyor ve onlara teşekkür ediyordum. Bu arada o öğretmen de bütün gösterilerin mimarı edasında, fiili anlamda hiç bir katkısı olmadığı halde velilerin yanında ön sırada oturuyordu. Yapılan bu şölenden sonra öğretim yılı sona ermişti. Oluşturduğum ortam ve çalışma ahengi öğretmen arkadaşlar tarafından çok beğeniliyordu. Öğrenci velileri ise münasebetlerini direk benimle kurmaya başlamışlardı. Artık bütün kadro bir dahaki yıla, daha oturmuş olarak devam edeceğimiz günlere doğru planlar yapmaya başlamıştık. Ancak okulların kapandığı gün tüm başarıların üzerine bir siyah çizgi çok kolay şekilde çizilebilmişti. Çünkü öğretmen arkadaş rahatsız olmuştu. Yapılan faaliyetlerin altında hep benim ve öğretmen kadromun imzası görülüyordu. Ben bir yıl daha kalırsam o kolejde, kendini pazarladığı makamından ve elde ettiği oldukça yüksek olan maaştan mahrum kalacağı korkusuyla bana aynen şu cümleyi söylemişti:

   “Arkadaş ya sen ya ben”
   
   Artık maske düşmüştü, Allah adamın şuur altındaki fikrini şuur üstüne çıkarmıştı.
   Bu ne demekti?
   “Seni bu kuruma ben davet ettim ve vakıfçılarla tanıştırdım ama sen benim iktidarımla oynuyorsun.”

   Bu tavır, benim vakfın okul kurucu temsilcisine gitmeme sebep oldu. Gittim, durumu kendisine anlattım. Cevabı aynen şöyle olmuştu. “Enes Bey bizim seninle hiçbir sorunumuz yok, sizin arkadaşlığınız bizden daha öncesine dayanıyor siz anlaşın mesele biter.”
   
   Artık bundan sonra konuşulacak bir şey kalmamıştı. Öğretmen arkadaşın komplosu her yönüyle açığa çıkmıştı.

   11 yıllık devlet memuriyetimi ve mesleki tecrübemi birçok meslektaşımın o yıllarda hayal ettiği beş yıldızlı diyebileceğim görev yerimi inanç değerlerine bağlılıklarına güven duyduğum bu vakıfçılar için bir çırpıda terk ettim. Fakat bu vakıfçılarla çalışma aşkım, kendisine “DİN SİMSARI” diyebileceğim öğretmen arkadaş sayesinde tamamen hayal kırıklığı ile sonuçlanmıştı.

   Tam bir komploya kurban gittiğimi,  çok güzel kullanıldığımı anlamıştım ama vakit çok geçmişti. Kahretmiştim dini onurumla oynanmıştı. Yüce Yaradan’a öyle sığınmıştım ki, muhasebeden hesabımı keserken nakit para bile almayıp çekle yetinmiştim. Gerçekten o benim inandığım Allah’ın adaleti çok büyüktü çünkü.

   Evet, adalet çok çabuk tecelli etti!...
   Aradan bir yıl geçtiğinde o arkadaşa da yar olmadı kurum ve oradan ayrılmak mecburiyetinde kaldı. Entrikalara devam edince vakıftaki daha güçlü bir entrikacının gücü ağır bastı ve ilişki bitti.
   Bu çevrelerde, bu öğretmen gibi şahsiyetlere rastlamak hiç de zor değildir. Bu tipler kendi branşları olmadığı halde dini çok iyi biliyor gözükürler, hatta dini terimleri öyle ustalıkla dile getirirler ki, onları ilahiyatçı sanarsınız. Kendilerini çevreye gayet dindar, mücahit, muttaki, adil ve haramlardan uzak yaşayan insanlar gibi takdim ederler. Hep din ve dindarlık üzerinden çevre edinirler. Din üzerinden mevki ve makamlar sağlarlar, Din üzerinden iş gördürürler ve en acısı daha doğrusu hesabı Allah’a en zor verilecek olanı da yazımıza başlık olan “DİN ÜZERİNDEN NEMALANIRLAR”.

   Sözünü ettiğim öğretmen, o yıllarda ayrıca bir vakfın da yönetim kurulundaydı. Bu vakıf bir Kur’an kursu vakfıydı. Bu vakıf bir sürü genci buraya kaydedip, dışarıdan ortaokul ve bitirme sınavlarına hazırlama vaatleri yapıyordu. Tabi bu tarz eğitim-öğretim son derece sağlıksız olduğu için bir sürü genç heba oluyordu.

   Bu sistemin akıl hocası bir yıl bile branşında öğretmenlik yapmamış olan yönetim kurulundaki bu bilirkişi geçinen öğretmendi. Söz konusu vakfa yıllarca, iyi niyetli zengin dindarlar zekatlarını ve kurbanlarını bağışlamışlar, ama kendilerine vaat edilenler hiç gerçekleşmemiş. Şimdilerde ise bu vakfın ismi değişmiş, koskoca binasında çok az sayıda hafız olmak için öğrenim gören öğrenci kalmıştır.

   Bu kurs ve vakıflarda inandığı değerler için, can-ı gönülden çalışmış
Allah dostları olmuştur. En zor işler bile hep bunların sırtından yürümüştür. Allah sevgisinden dolayı hizmetkâr olmuşlardır bu kuruluşlara.
   Fakat vitrinde daima öğretmen gibileri olmuştur. Bunlar adeta büyük proje adamları, deha, bütün mevzuatı bilen, vakıf kurabilen, bürokratlarla görüşebilen, yönetimlerde konuşma yetkisine sahip olan büyük adamlar görünümündedirler. Gerçek kahramanlar bunların yanında birer nefer sayılırlar.

   Bu vakıf tellallarının etrafında kendilerinden güçlü ya da daha etkin kişiler oluştuğunda, düzenleri çalışmaz hale gelir ve hemen bulundukları yeri terk ederler. Mücadele, başarma ve üretme yerine insanları kullanma ya da insanların ürettiklerini kendilerine mal edip pazarlama ortamına kaçarlar. Bir başka söyleyişle, haklarından oluşan emek birikimini, kendi inisiyatiflerinde toplayıp, yeri geldikçe kullanacakları çevreleri tercih ederler. Peki, şimdi sormak lazım;

   Bu kul hakkı değil de nedir?.....
   Kul hakkına Allah’ın müdahil olmayacağını her aklı başında müslüman adı gibi bilir. Hakların ödenmesi karşılıklı rızaya ya da dini tabirle helalleşmeye dayandığına göre mahşer günü bir sürü hak mağduru  hıl ile nasıl yüzleşecek bu bukalemunlar.

   Özellikle 1990’dan sonra bu tür kurumlarda, pırlanta gibi yürek ve beyinler heba oldu gitti. Sebep çok bariz bir şekilde ortadadır. Üzülerek belirtmem gerekir ki, bu kurumların yönetimlerini işgal etmiş olan dışı yeşil gibi görünen ama içlerindeki kızıl kor ateşiyle, tertemiz insanları kavurup yakan bu maskeli düzenbazlardır.

   “Yüce Yaratan her şeye kadir ve her şeyi bilendir”

   “Biliniz ki Allah bütün yaptıklarınızı görür”
Not: Şimdilerde bu öğretmen iktidar partisinden politikaya
soyunmuş. Bir ilçenin parti ilçe başkanı olmuş durumda. Yakında milletvekili olursa hiç şaşırmam.

VAKIF SEVDALISI
      DELİORMANLI RASİM AMCA

   

















   İstanbul’daki vakıf kolejlerinden birinde müdürlük yaptığım yıllarda ramazan aylarında vakıf camiası ve okul velilerine iftar yemeği verirdik. Bu iftar yemekleri okul binasında organize edilirdi. Doğal olarak organizasyonun sorumluluğu okul müdürü olarak bana verilirdi. Çünkü vakıf sadece karar alıyor ver topu okula atıyordu.

   Bizlerde tüm okul kadrosu olarak, bu hayırlı işi eksiksiz ve hatasız olarak halledelim diye dört elle sarılır, ekip olarak tüm hassasiyetimizi sarf edip sonuca odaklanırdık.   

   Yine bu iftar hazırlıklarından birinde koşturmaca devam ediyordu. Herkes kendine düşeni fazlasıyla yapma çabası içindeydi. İşın birinci derecede sorumlusu olduğum için doğal olarak personelimin arsında onları teşvik etmeye çalışıyordum. Hatta onlara şöyle söylüyordum, “Ben odamda koltuğumda oturup, sizi bu oruçlu halinizle koşturursam, ebedi hayatta Allah’a nasıl cevap veririm”. Bu sözler onları çok memnun ediyor ve şevkle işlerine sarılıyorlardı.

    Sıra okulun beşinci katından, iftar vereceğimiz spor salonuna, yani bodrum katına masaları taşımaya gelmişti. Bu çok zor bir işti, ben de oruçlu insanlara eziyet hissi uyandırıyordu. Sorumluluğunu aldığım bu insanların haklarından irkiliyordum. Ama onlar yaptıkları işin manevi tadına öyle varmışlardı ki, kendilerini tamamen yaptıkları işle bütünleştirmişlerdi.

   Aradan geçen yıllardan sonra, ben kendimce bu onurlu tabloya şu teşhisi koyabiliyordum.

   Ramazan ayı münasebetiyle, bu ayın kutsallığı aşkına arınmış kalplerin, bir araya gelerek meydana getirdiği müthiş bir sinerjiydi bu görüntü. Bu görünümün fiziki açıklamasını yapmaya kalkmak imkansızı zorlamaktı. Çalışma tempoları, arıların kovana giriş çıkışlarını andırıyordu. Düşünebiliyor musunuz? Koskoca masaları 5 kat merdivenden aşağı indiriyorlar, sonra hiç dinlenmeden tekrar 5 kat yukarı çıkıp bir diğerini alıp tekrar aşağı indiriyorlardı.  Olay böyle sürüp gidiyordu.


   Bu telaş içersinde yaşı itibariyle hizmetli kadrosunun en büyüğü olan Rasim Amca’dan söz etmeden geçemeyeceğim. Rasim Amca 60-65 yaşlarında, Bulgaristan’ın Deliorman Bölgesinden o günlerden 1 yıl önce Türkiye’ye gelmiş bir soydaşımızdı. Çocukluğunu ve gençliğini, insanın yaradılışıyla hiçte bağdaşmayan baskıcı bir rejim altında geçirmişti. Özgürlüğe susamış boynu bükük bir Osmanlı torunuydu. Ömrünü zalim bir rejimin yönetiminde geçirmiş oluşunun hüznü suratına öyle bariz bir şekilde vuruyordu ki, bu hüzünlü duruş, şahsen beni her gördüğümde etkilerdi. Konumum gereği yüzüne söyleyemiyordum, ama şuur altımdan ona haykırıyordum! “HEY GİDİ GÜNLER HEY! Bir zamanlar dünyaya ihtişamıyla nam salmış, Osmanlı Saraylarına cihan pehlivanları yetiştirip göndermiş beldenin, şimdiki mazlum insanları! Ne idiniz ne oldunuz ve ne hale geldiniz ?”

   Rasim Amca ömrü boyunca inanç ve din özgürlüğünü yaşayamadığı içinde, geçmişteki o rejime karşı oldukça kin duyuyordu. Fakat bizim okulda çalıştığı süre boyunca o konuda son derece özgürdü. O bakımdan içinde bulunduğu ortamdan çok memnundu. Geçmiş elli yılın intikamını alırcasına ibadetini yapabiliyor ve bundan doğan huzurla da verilen her türlü görevi canla başla yerine getiriyordu.

   İftar hazırlıklarımız söz ettiğim tarzda sürerken, Rasim Amcayı yaşından dolayı biraz dinlendireyim istedim ve sesimi yükseltmek suretiyle onu uyardım.”Rasim Amca sen biraz dinlen, fazla yorma kendini” dedim. Nereden söylemişim, keşke ağzımı açmasaymışım. Rasim Amca elindeki masayla beraber bana dönerek, sırtını merdivenin duvarına dayadıktan sonra, o sakin adam tam bir çarıklı erkân edasıyla sesini yükselterek şamar gibi bir cevap sallamaz mı?  Tüylerim diken diken oldu ve içimden “ Ey Allah’ım bunu bir uyarı kabul ettim, beni bir mazlum, ama halis inanç sahibi olduğuna inandığım bu çilekeş insanla sarstın ve ikaz ettin!”  demek suretiyle olduğum yeri terk ettim. Zaten gözlerim dolmuştu bile. Ani bir tokat yemiş gibi olmuştum. Ne demişti Rasim Amca? Aynen yazıyor ve üzerinde uzun uzun düşünülmesi gerektiğine inanıyorum.

   “Müdür Bey ben kırk sene Allahsız, komünist kâfire hizmet ettim. Bir akşam müslümanlar için yorulsam ne olur be yav!” dedikten sonra aynı tempoyla işine devam etmişti.
İşte hizmetlisinden öğretmenine, muhasebe sorumlusundan okul müdürüne kadar, böyle berrak kalplerin çoğunlukta olduğu bir kurumdu bu vakıf okulu. Zaman mefhumu günlük kullandığımız saatlere ayarlı değildi. Çalışanlarının çoğu, ruh saatlerinin akrep ve yelkovanlarının sesine kulak veriyorlardı. Zaten bu vakıf okulunun, öğrenci sayısının patlama yılları, başarıları, şaha kalkışı, ismini duyurması ve İstanbul’un ayrı bir semtinde yeni bir okul binasının yapılışındaki finansın büyük bir kısmının buradan karşılanması, hep bu sütlerine haram karışmamış bereketli insanların emeklerinin ürünüydü. İşin parasal boyutuyla hiç mukayese edemeyeceğimiz bir olağanüstü başarı alenen gözlerimiz önündeydi. Özet olarak bu insanlar vakıf ruhu anlayışına o derece intibak etmişlerdi ki, yegane arzuları YARATANIN SEVGİSİNİ KAZANMAKTI.” Bundan dolayıdır ki sonuca net ulaşılmıştı.

   Yıllar sonra daha objektif bir gözlem yapma imkânına sahip
oluyor ve şu gerçeklere ulaşıyordum.
   O yıllar ve o kadrolardan sonra durum hiç de iç açıcı olmadı. 1997 yılından sonra okulun gidişatı, çıkışlara değil inişlere sahne oldu.
Maalesef bu günlerde de, görünüşte fazla değişen bir şeyler yok. 6- kişilik mevcutla dahi sınıf açma mecburiyetinde kalan bir okul haline gelinmiş. Çöküşü ya da geriye gidişi anlamak için çok kafa yormaya gerek yok.Teşhis gayet kolaydır.Çünkü her şey gözler önünde cereyan etmiştir. Önemli olanlarını maddelersek:

—Rasim Amcalar kadro içersinde azınlığa düşmüştür.
—Serdengeçti insanlar kurumdan kaçırılmıştır.
—Vakıf anlayışı, şirket ya da ticarethane zihniyetine dönüşmüştür.
—İnsan ilişkilerinde ahde vefa ortadan kalkmıştır.
—Çalışkan, can başla koşturan insanların yerini göz boyayıcı tipler almıştır.
—Kulağı okul çıkış zilinde olan idareci ve öğretmenler artmıştır.
—En önemlisi vakıf okuluna eleman alınırken “ALLAH RIZASI” gibi insan için en kutsal değer olan bu anlayışın istismar edilişidir.(Özellikle genç göreve başlayan elemanlara bu istismar şok etkisi yaparak “ah” alınmasına sebep olmakta ve vakıf ruhunun kaybolmasına neden olmaktadır.)

   Konuya biraz daha ışık tutması amacıyla, aynı kurumda gözümle gördüğüm bir olayı da anlatmadan geçemeyeceğim:

   Rasim Amcaların çoğunlukta olduğu dönemde idarecilere bazı günlerin mesai saatleri yetmezdi. Ancak 2000li yıllarda bir gün bu vakıf okuluna gittiğimde, idarecilerden biri mesai saatinde odasında kalın bir kitabı masasının üstüne koymuş, sesiz ve sakin bir şekilde okuyordu. Çok şaşırmıştım.

   Eee!... Müsaadenizle artık bütün bu olanlardan sonra, çöküşü kabullenelim. Allah’tan ki tek tük de olsa, hala mevcut olan bazı insanların fedakârlıkları hürmetine tamamen batıp gitmiyorlar.

   Bu vakıf kurumlarının, bu hallere düşmelerinin müsebbipleri halen yönetim kurullarında görevlerine devam etmektedirler. Şahıs olarak kötü insanlar olmayabilirler. Ancak konunun ehli olmadıkları ayan beyan ortadadır. Ehil olmadıkları halde tam bir direniş içersindedirler ve kurumları daha kabiliyetli, atak, ileri götürecek şahıslara bırakmamaktadırlar. Meseleyi iktidar olma ve hakimiyet sağlama yönünde görmekte olan bu şahıslar malum sonuçların oluşmasına sebebiyet vermektedirler. Hâlbuki vakıfçılıkta asıl olan “Hayırda Yarışmaktır”.
   Vakıf yönetimlerinde yıllarca aynı isimlerin olması işi şirketleşmeye ve hatta zaman zaman vakıfların o şahıs isimleriyle anılmasına sebep olmaktadır.Bu çok tehlikeli ve veballi sonuçlara sebep olmaktadır. Vakıflar kimsenin özel veya şahsi kararlarıyla idame edemez. Zira katkısı olan her insanın hakkının olduğu bir bağışlar ve fedakârlıklar birlikteliğidir.

   Sonuç olarak şunu söylememiz gerekir:

   Lütfen işi ehil olanlara teslim edelim. Dindar ve samimi inançlı insanların en kalbi duygularıyla, vakıf olduğu için emeklerini veya maddiyatlarını seve seve vererek oluşturdukları bu vakıf okul binalarında çocuk sesleri yok olmasın, zil sesleri eksilmesin.

Muhasebenin başına yeni geçen Y.Z. Ocak ayında kasada para kalmadığını belirterek okul kadrosunun maaşlarının ödenemeyeceğini beyan etti. Bu haber son derece mantık dışıydı. Zira böyle bir şeyin olması,yapılan kayıtlara ve öğrenci mevcutlarına bakıldığında imkân dışıydı.
   Bir müddet kurum içersinde iflas söylentileri yayıldı. Ama okul kadrosunun maaşları dışındaki tüm masraflar için hiç para sorunu olmuyordu.
Mesela ısıtma, yemek, aydınlatma için ödemeler muntazaman yapılıyordu. Bunlar okul kadrosunun aylık maaş ödemelerinin kat be kat üzerinde giderlerdi. Yemek tutarı olan para, okul gelirlerinden ödeniyordu. Hiç aksatılmadan ödenen bu ücret, yemeğin yapıldığı mutfak idaresine acilen aktarılırdı .Bu mutfak ise çok ilginçtir ki vakfa bağlı olan ve okulun öğrencilerinin kaldığı yurda aittir,Yani yine vakfın bir başka binasında hizmet veren ama aynı vakfa ait olan bir kurumdu. Özet olarak önümüze çıkan duruma göre aynı vakfın kurumlarından; paralı olandan, parasız olana nakit aktarma organizasyonu açık seçik olarak önümüze çıkıyordu.
   
   Parasal sıkıntının, para olduğu halde suni olarak meydana getirildiğini hisseden okul kadrosu, olayı öğrenci velilerine duyurma sınırını zorlamaya başladığında ne hikmetse adı P.R olan bir başka vakıf üyesi sessiz sedasız, paraların tamamını muhasebede bulunan Y.Z.’ ye getirdi. Y.Z.’de sanki daha önce ki günlerde ağzından bizzat çıkardığı “Para kalmadı” cümlesini hiç söylememiş yüzsüzlüğüyle maaşları dağıtmıştı. O sene ikinci yarıyılda okulun kasasında hiç para olmadı. Okulun maaşları dâhil tüm giderlerini tek adam Y.Z. öder hale gelmişti. Tabi ki gelirlerin toplandığı yer, sadece vakıf üyelerinin bir kısmı tarafından biliniyor ve geleceğe yönlendiriliyordu. O yıl öyle geldi geçti.

   Bir yıl sonraki durum, okulun mevcudunun düşüşünü gözler önüne sermişti.
Paranın başında aynı şahıs olup, işleyiş bir önceki yıldan farklı değildi. Vakıf, kuruluş gayesinden çoktan uzaklaşmıştı. Yönetim kurulu üyeleri (kendilerini Fıkıh, Kur’an, Tefsir, hadis vs. gibi din ilimlerinin alimi olarak tanıtan ulema) şirket ortaklığına soyunmuş, çoktan iş adam olmuşlardı. Hem de sermayesiz ve emeksiz tamamı zekat, kurban ve bağışlardan meydana gelmiş bir vakfın sanki cesedinin üzerine çullanmış çöl fareleri gibi hücum ederek.
   Bu işin tadı pek sarmıştı vakıf yöneticilerini ki, nasıl olduğu anlaşılmadan, nereden estiği belli olmayan bir rüzgârla vakıfçıların işlettiği bu okul yeni bir okul doğurdu. Hem de öyle ayrı bir görüntüde ve bulundukları yaşam şartlarının ve felsefelerinin o kadar zıttında bir okula sahip olmuşlardı ki yeni okulu ziyarete gittiğimde şaşırmıştım. Okulun patronları çok ilginçtir, görüntüde iki üç kişiye düşmüştü.

   Muhafazakâr okul görüntüsüyle hiç ilgisi kalmamış olan yeni kolejin öğrenci ve veli portresi yüz seksen derece farklıydı. Şişli, Mecidiyeköy, Beşiktaş, Nişantaşı, Levent, Sarıyer semtlerine hitap eder hale gelmişlerdi. Eski okullarının yönetimindeyken sakallı(İslami anlamda) olan, kravat takmayan şalvar pantolon giyen ve ikisi de ne hikmetse eski okulun muhasebesini idare etmiş olan X.X ve Y.Z artık yeni okulun patron koltuğunda oturuyorlardı. Saç sitilleri ve entel gözlükleriyle Y.Z’yi gördüğümde kendimi tutamayıp “Oh be ne götürmüşsünüz arkadaş” dediğimi çok iyi hatırlıyorum. (Yazımın ortalarında belirttiğim gibi X.X eski vakıf okulunda hesap vermeyen muhasebenin başındaki vakıf yönetim kurulu üyesi, Y.Z ise X.Xden sonra okulun muhasebesinin, yani paranın başına getirilmiş olan, bir ara “Kasada para bitti” deyip sonradan muntazaman yılsonuna kadar parları yönlendiren vakıf yönetim kurulu üyesiydi.)

   İşte önce son derece samimi insanların katkılarıyla kurulmuş olan vakıf, sonra aynı vakfın isim değiştirerek devamı, daha sonrada vakfın yöneticilerinin kurduğu ve vakfın parasıyla kurulmuş olan kolej ve en son olarak da tamamen kolej işletmeciliğine dönüşen vakıf sermayesinden oluşan eğitim şirketi. Yani birkaç kişiden oluşan, kolej ortaklığına dönüşmüş vakıf, amaçlarının dışında şahıs sermayeleri haline gelmiş, yok olmuş gitmişti.

   Bu anlatılanlar kurgu değil, kulaktan dolma dedikodular değil, hikaye ise hiç değil. Bizzat yaşanmış ve tarafımdan izlenmiş olaylardır.

   Maalesef dindar insanların o tertemiz niyet ve imanlarından kaynaklanarak yaptıkları yardımlardan oluşan vakıf hizmetlerinin önceleri ne kadar bereketlenip büyüdüğünü, fakat daha sonra kul hakkı tanımaz, vakıf rantçılarının elinde nasıl talan edilmiş olduğunu gözlerimiz önüne seren örneklerden yalnız birinin özetidir.
Onların, bu yaptıklarından dolayı, hesaplarını Allah görsün!...
Zira Allah’ın hesabı hızlıdır…






















DİN AKTÖRLERİNİN
       DİNİ VAKIFLARDAKİ
                DİN TÜCCARLIKLARI

   

•   Ama maalesef, bugün hiç beklenmedik bir tablo var gözümüzün önünde!
•   Sizler ne yaptığınızın farkında mısınız?
•   Bakın, bu manzara çok korkunç ve dehşet vericidir!
•   Hiç iflah olmazsınız!
•   Binlerce isimsiz, kim olduğunu bilmediğiniz, ölmüş ya da sağ insanın hakları sizlere emanet edilmiştir!
•   Sizler birer yedieminsiniz!
•   Yedieminler kendilerine güvenilen, emanetlerin teslim edildiği kişilerdir!
•   Emanete ihanet varsa, vay hallerine o ihanet edenlerin!
•   Şöyle bir silkinin ve kendinize gelin!
•   Sorumlu olduğunuz birimlerin geçmişine bir göz atın!
•   Bir de iyice sorgulayın, önce kendinizi sonra da müesseseleri!
•   Zararın neresinden dönerseniz kardır!

   Bu işin cezasını Hüda yalnız vakıf hassasiyetini istismar edenle bırakmaz. Bu gaflete düşen insanın çoluğunun çocuğunun perişan olmasına kadar gider olaylar silsilesi.

   Binlerce insanın katkılarıyla oluşmuş hayır birikiminin üzerine bina edilmiş(kurulmuş) olan şirket görünümündeki kurumların kazançları nereye akıyor?

   Sizler öğrenciyken imkanlar, bugünlerle mukayese edilmeyecek kadar az olmasına rağmen, bu kurumlar sizlere karşılıksız tam bir vakıf anlayışıyla hizmet vermişti. Hemen hemen gelirlerinin tümünü sizlerinin üniversite eğitiminize yönlendirmişti.

   Bugünkü şartlara baktığımızda, binler değil on binleri bulacak rakamlara ulaşmanız lazım öğrenci eğitiminde.

   Daha fazla devam etmek istemiyorum. Zira satırlar çoğaldıkça kahrım artıyor. Ciğerlerim, ruhum, yüreğim korkunç acı çekiyor. Yaralarımın sızlayışı artıyor.

   Hey hat!... 
   Üç günlük dünya yaşamındaki sahte yıldızlı görüntüler insanları ne hallere düşürüyor?...
   Beyler!...
   Bu dünyanın üstü olduğu gibi, altı da var…
   Sonraki pişmanlıkların fayda vermediğini unutmayınız!
   
   Evrenlerin sahibi, Yüce Yaratıcı, azameti ulu olan Malik sonu pişmanlık olan olaylardan tüm insanları uzak tutsun.

GİRİŞ


   Kitabın birinci bölümünde adı geçen kurumları, sunuş bölümünde ifade edilen hale sokan ve hala bu vakıf yönetimlerinde oturan kişilere şu cümlelerle seslenmek istiyorum.
 
   Bu yazdıklarım bu tür kurumlarda son on altı yıldır yaşanmış olaylardır. Gözümün önünde cereyan eden gerçekler olup bizzat şahit olduğum vakalardır.Çok gariptir ki, bu kuruluşlardaki vakıf yönetim kadroları hala ilk yıllardaki tanıdığım şahıslardır.
 
   YA ALLAH AŞKINA! Genç kuşaklardan hiç mi bir adam bu vakıfların yönetimine talip olmuyor? Yoksa seçimler yapılırken eski yıllarda bazılarına şahit olduğum gibi kurgulanarak kendi aralarında sessiz sedasız mı oluşturuluyor yönetimler.

   Öyle bir hale gelindi ki, bu kolejlerden söz edilirken, artık bağlı oldukları vakıfların isimleriyle adlandırılmıyorlar. Yıllardır adeta daimi başkan ilan edilmiş olan kişilerin adıyla bütünleşen bu okullar, o şahısların isimleriyle anılır hale gelmiştir.

   Ayrıca, okullarda işler ticari zihniyete bürünmüştür. İşin vakıf boyutu, anlamı ve bereketi ortadan kalktığı için ilk yıllardaki ahenk ve o günkü imkansızlıklara rağmen yakalanmış başarılardan söz etmek zaten mümkün değildir.

   BAKINIZ BU İŞİN ŞAKASI YOK! Sayılı günler gelip geçiyor. Hepiniz o ilk kuruluş günlerine göre bayağı yaşlandınız. Geldiniz, yaşadınız, gidiyorsunuz! Kendinize gelin!

   Herşeyin Malik’ine hesap verirken şu an etrafınızdaki şakşakçılardan, dalkavuklardan Vallahi kimseyi yanınızda bulamayacaksınız.

   Daha fazla ah almayın, daha fazla insanların dini onurlarıyla oynamayın. Özellikle genç öğretmenleri hayatların baharında daha fazla istismar etmeyin, onlar Bu Millet’e daha çok lazım.

   ÇEKİN ŞU KURUMLARDAN ELLERİNİZİ!

   Aslında öyle bir işti ki sizin uğraştınız;
   İnsanlar size paralarını, mallarını ya da en önemlisi Allah Sevgisi ile yoğrulmuş, madden değer biçilemeyecek manevi emeklerini emanet etmişler, “Alın bunları derleyin, toplayın, değerlendirin, hayırlı işlerde, iyiliklerde, düşkün insanların ihtiyaçlarını karşılamada adil olarak kullanın” demişler. Fakat ne yazık ki durum hiç de öyle iç açıcı olmadı. Emanet edilenlerin birçoğu vakıf ruhu muhtevasının dışında kaldı.

•   Vakıfçılık gönül işidir.
•   Vakıf çatısı altında gönül alış verişi sürdüğü müddetçe bereket ve bolluk olur, vakıf hizmetleri artar.
•   Vakıf kurumunun temelinde berraklık vardır, bir damla kirlilik dahi bu berraklığı bozar.
•   Vakfa layığıyla hizmet etmenin tadını alan insan ruhu, bedeni terk edene kadar bu tada doymaz ve kanmaz. 

“GÖNÜL EKERSEN, GÖNÜL BİÇERSİN”
                                                        HACI BEKTAŞ-I VELİ     

   Kitabın ikinci bölümünde çocuk ve gençlerin eğitimi ile ilgili gözlem ve tavsiyeleri okuyacaksınız.

   Son bölümünde (3. bölüm) ise ülkemizin toplumsal gerçeklerinin bir kısmına bakış ve bu gerçeklerle ilgili öneriler bulacaksınız.
                                                                       
  Saygılarımla…                                                               
                       
                                                                                       Enes Arslantürk 

Nasrettin Hoca camide cemaate namaz kildirmak uzere ezan okunmasini bekliyormus. Bir adam gelmis.Hocam demis!`Esegimi yitirdim.`Hoca da adama;Su namazi kildiralim, senin esegin caresine bakariz`demis. Hoca namazi kildirmis, vaazini vermis ve cemaate donmus:`Icinizde hicbir dostuyla 1 bardak cay icip saatlerce konusmamis, dostuyla 8 saatlik yuruyuse cikip hic konusmadigi halde sikilmadan yuruyusunu tamamlamamis ve komsunun kizina kem gozle bakti diye dost bildigi arkadasini arkadasliktan silmis biri var mi?`diye sormus. Arka siralarda saf tutmus, sumsuk tipli biri parmagini kaldirip,`Ben Hocam.`demis. Hoca esegini yitiren adama donmus,`Al bu adami git, bundan buyuk esek olur mu? Yitirdigin esegin yerine kullanirsin` demis. Dostun yoksa... Esekten farkin ne?

Olumsuz dusunur Sokrates`e ogrencileri sormus: Dostluk nedir? Sokrates de onlara su yaniti vermis;`Cocuklugumdan beri arzuladigim bir sey vardir. Kimi insan atlari olsun ister.Kimi insan kopekleri.Kimisi altini,kimisi de şanı, serefi.....................


"O hâlde, sevgiliye kavuşmağı, cân u gönülden iste. Dudağını ve damağını oynatmadan, Rabbin ismini (kalbinden) söyle!"     Celaleddin-i Rumi Hz.Mevlana (k.s.)

Ecel Saati
_______________________________________________
Yil 1480. Fatih Sultan Mehmet, Italya'nin ucundaki Otranto'yu ele geçirmeyi kafasina koymustur. Gedik Ahmet Pasa'nin toplari kentin surlarini döverken kenti korumakla yükümlü Ispanyollar kaçmislardir; kurtarici Dük Alfonso ise ortalarda yoktur. Napoli Krali Aragon'lu Ferrante, kendi derdine düsmüstür. Napoli her zamanki gibi borç içindedir. Komutan Zurlo bir avuç balikçiyla birlikte kenti Türklere karsi savunmaya karar verir. Kimi kentin surlarinda, kimi Türkler kenti aldiktan sonra yeralti mahzenlerinde, kimi de kafasi kesilerek öldürülen bu saf balikçilarin öyküsünü anlatan Ecel Saati, Kazancakis ve Panait Istrati gibi ustalarin izlerinden giden bir roman; yoksulun ve aci çekenin romani. Tanrilarinin seytan olduguna inanilan ürkütücü Türkler; aski yüzünden kenti terk etmeyip surlarda vurulan çocuk ruhlu Don Felice; kocasi Antonio ve Don Felice arasinda mutlulugu arayan çiplak ayakli çilgin Idrusa; aski yüzünden kuzey rüzgarina meydan okuyacak kadar küstahlasan genç Antonio; iyi yürekli Halil Bey; her sey olup bittikten sonra kenti geri almaya gelen asker kafali Dük Alfonso, Maria Corti'nin romaninin baslica kahramanlari. Ecel Saati, aci bir olayi anlatan, elbette hüzünlü, ancak mizah yönü de eksik olmayan, saf, cahil insanlarin varolusa ve yasama karsi duruslarini tüm içtenligiyle vermeyi basarmis, sicak bir roman. Akici anlatimi, zengin simgeleriyle okura ulasan bir roman. Tam bir Akdeniz romani.

ecel saati
maria corti
can yayinlari