91
Eşcinsellik - Hayatlardan parçalar, hayata mektuplar (ziyaretçi karalama defteri) / Ynt: Eşcinsel Terapi ve sıradan bir duygu günlüğü
« Son İleti Gönderen: Mstf24 02 Mart 2024, 01:23:46 öö »28.02.2024
28 Şubat saat 02.55 uyku tutmadığı için içimden bir ses mescide çıkmamı söyledi. Biraz halıda uzanıp uykumun gelmesini bekleyecektim. Mescide çıktığımda iki arkadaş vardı biri sürekli sessiz bir şekilde ağlıyordu, diğeri de sessiz bir şekilde onu bekliyordu. Kendisine gelmesi için bir şey demese bile yanında duruyordu. Bir süre ben de yanlarında oturdum. Arada, ağlayan kişinin burun çekmesi hariç sessizliği bozan bir şey yoktu. Yarım saat sürdü bu sessizlik. Yarım saat boyunca ben de kendimi unutup çocuğa üzüldüm, birisini kaybetmiş diye düşündüm. Konuşmak istedim ama ağzımı açamadım, cesaret edemedim. Eğer birisini kaybettiyse söyleyebilecek bir şeyim yoktu. Bu geceden önceki akşamda da yakın olduğum bir arkadaşım, benim de bir hafta öncesine kadar hissettiğim duygulara benzer duygular hissediyordu ve haliyle depresif bir ruh halindeydi. Sadece benimle konuşabildiğini söyledi. Onu anlıyordum. Ona iyi gelebilecek şeyler söylemeye çalıştım ama tabi benim o ruh halindeyken verdiğim olumsuz tepkileri verdi o da. Bunlar fark etmemi sağladı ki bir şeyler için üzülen tek kişi ben değilim, işleri yolunda gitmeyen sadece ben değilim. Ayrıca bu ruh halindeyken sürekli insanlardan bir şeyler yapmalarını beklerdim ama yaptıklarında da yine işe yaramazdı neticede yine en son benim elimde olan bir şeydi bu ruh halini düzeltmek. Bugün ben bu insanlara yardım edemeyişimin çaresizliğini fark edince kendime daha çok güvenip kendi kendime daha çok yardım etmeliyim diye düşündüm. Çünkü insanlar da bana yardım etmeye çaliştıklarında bu çaresizliği hissediyor olmalılar, bu yüzden yapabilecekleri sınırlı. Zihnimde güzel bir bahçe yapmalıyım ki, birisinin bana verdiği çiçeği ekip yaşatabileyim. Şu an bunu fark ettikten sonra gülümsüyorum ve uyumaya gidiyorum.
28.02.2024 aynı gecenin gündüzü
Gece uyuyamadigim için tüm günü yorgun ve hafif bir isteksizlikle geçirdim. Spor yaptım ama keyif alamadım. Aklım da dün geceki olaydaydı. Zaten sonrasında çocuğun arkadaşını kaybettiğini öğrendim. İntihar etmiş. Bunu başkalarından öğrendim tabi. İntihar kelimesi de canımı sıktı. Zamanında ben de yeltenmistim ama benim o kadar cesaretim yoktu. Jileti değdirip bileğimi kanatmıştım. O küçük kanamayı gordükten sonra daha çok bastırmaya ve hızlıca çekmeye cesaret bulamadım. ben ölmek değil yaşamak istediğim için böyle bir şeye kalkışmıştım. Aslında intiharı düşünen insanların çoğu böyleymiş. Beck depresyon ölçeğinde son 3 soruda intihar düşünceleri ve planları sorulur. Genel çoğunluk intiharı düşündüğünü ama kendisine zarar verme planının olmadığını söylermiş. İntiharı düşünmüyorum ama hala içimde bir sıkıntı taşıyorum gibi hissediyorum. Sanki mutlu olmamı sağlayacak yapbozdaki resmin ne olduğunu görebiliyorum ama hala eksik parçalar olduğu için içimde böyle bir sıkıntı taşıyorum. Onun dışında genel olarak 2. Terapiden sonra daha mutlu hissediyorum, modum düşücek gibi olduğunda direkt teslim olmadan önce kendimi kontrol etmeye çalışıyorum.
28 Şubat saat 02.55 uyku tutmadığı için içimden bir ses mescide çıkmamı söyledi. Biraz halıda uzanıp uykumun gelmesini bekleyecektim. Mescide çıktığımda iki arkadaş vardı biri sürekli sessiz bir şekilde ağlıyordu, diğeri de sessiz bir şekilde onu bekliyordu. Kendisine gelmesi için bir şey demese bile yanında duruyordu. Bir süre ben de yanlarında oturdum. Arada, ağlayan kişinin burun çekmesi hariç sessizliği bozan bir şey yoktu. Yarım saat sürdü bu sessizlik. Yarım saat boyunca ben de kendimi unutup çocuğa üzüldüm, birisini kaybetmiş diye düşündüm. Konuşmak istedim ama ağzımı açamadım, cesaret edemedim. Eğer birisini kaybettiyse söyleyebilecek bir şeyim yoktu. Bu geceden önceki akşamda da yakın olduğum bir arkadaşım, benim de bir hafta öncesine kadar hissettiğim duygulara benzer duygular hissediyordu ve haliyle depresif bir ruh halindeydi. Sadece benimle konuşabildiğini söyledi. Onu anlıyordum. Ona iyi gelebilecek şeyler söylemeye çalıştım ama tabi benim o ruh halindeyken verdiğim olumsuz tepkileri verdi o da. Bunlar fark etmemi sağladı ki bir şeyler için üzülen tek kişi ben değilim, işleri yolunda gitmeyen sadece ben değilim. Ayrıca bu ruh halindeyken sürekli insanlardan bir şeyler yapmalarını beklerdim ama yaptıklarında da yine işe yaramazdı neticede yine en son benim elimde olan bir şeydi bu ruh halini düzeltmek. Bugün ben bu insanlara yardım edemeyişimin çaresizliğini fark edince kendime daha çok güvenip kendi kendime daha çok yardım etmeliyim diye düşündüm. Çünkü insanlar da bana yardım etmeye çaliştıklarında bu çaresizliği hissediyor olmalılar, bu yüzden yapabilecekleri sınırlı. Zihnimde güzel bir bahçe yapmalıyım ki, birisinin bana verdiği çiçeği ekip yaşatabileyim. Şu an bunu fark ettikten sonra gülümsüyorum ve uyumaya gidiyorum.
28.02.2024 aynı gecenin gündüzü
Gece uyuyamadigim için tüm günü yorgun ve hafif bir isteksizlikle geçirdim. Spor yaptım ama keyif alamadım. Aklım da dün geceki olaydaydı. Zaten sonrasında çocuğun arkadaşını kaybettiğini öğrendim. İntihar etmiş. Bunu başkalarından öğrendim tabi. İntihar kelimesi de canımı sıktı. Zamanında ben de yeltenmistim ama benim o kadar cesaretim yoktu. Jileti değdirip bileğimi kanatmıştım. O küçük kanamayı gordükten sonra daha çok bastırmaya ve hızlıca çekmeye cesaret bulamadım. ben ölmek değil yaşamak istediğim için böyle bir şeye kalkışmıştım. Aslında intiharı düşünen insanların çoğu böyleymiş. Beck depresyon ölçeğinde son 3 soruda intihar düşünceleri ve planları sorulur. Genel çoğunluk intiharı düşündüğünü ama kendisine zarar verme planının olmadığını söylermiş. İntiharı düşünmüyorum ama hala içimde bir sıkıntı taşıyorum gibi hissediyorum. Sanki mutlu olmamı sağlayacak yapbozdaki resmin ne olduğunu görebiliyorum ama hala eksik parçalar olduğu için içimde böyle bir sıkıntı taşıyorum. Onun dışında genel olarak 2. Terapiden sonra daha mutlu hissediyorum, modum düşücek gibi olduğunda direkt teslim olmadan önce kendimi kontrol etmeye çalışıyorum.