Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

-   Tahminen altı ay, bir yıl cinsellik yok mu işin içinde?
-   Evet, yok. Ama sonra ben daha fazla aşama kaydetmek istiyorum. Onu daha fazla elde etmek istiyorum. Bu yüzden artık sorunsuz insanları seçmemeye çalışıyorum.
-   Sorunlular mı hedefin?
-   Hani sorunlu derken, ailesiyle sorunları olur, okuluyla olur. Her şeyde başarılı değildir.
-   Peki bu güçsüzle gezme sana ne veriyor? Güç veriyor mu?
-   Hiç düşünmedim bunu.
-   Sadece bununla gezsen mesela, ne katacak sana?
-   Şu an benim için dışarıda beklemesi bana pek bir anlam ifade etmiyor mesela.
-   Bu bir değer değil o zaman.
-   Evet, değer değil.
-   Günü tüketmek için geziyorsun onunla yani.
-   Evet, şu son altı aydır özellikle, hiçbir insanla uzun vadeli bir şey düşünerek iletişim başlatmıyorum.
-   Güçlülerden kaçıyorsun sen, çözmüyorsun. Alperen'le takılıp tüketiyorsun yine, bu da sana bir şey katmayacak ki. Yine değersizleştiriyorsun kendini. Bu ilişki seni tedavi etmiyor. Bu da aslında sistemi pekiştiriyor.
-   Ne yapmam lazım peki?
-   Güçlü insanla takılırken kendinle savaşacaksın. Ona tapınmak geliyorsa içinden, yapmayacaksın. Her aramak istediğinde aramayacaksın onu. Savaşarak yenemez misin? Bir tek yolu bu.
-   Savaşarak yenemiyorum.
-   Şimdi İbrahim'le tek başına savaştın. Hiç çabalamadan, kendinle hiç yüzleşmeden. Gene sistemin gereği, problemlere, İbrahim'e yöneldin. Bu sistemi pekiştirir. Şimdi biz diyoruz ki, "Gel, bilinçli bir şekilde savaşa girelim." Senin İbrahim'le yaptığın savaş değildi. Sen uyuşturucu kullanıyor gibiydin. Senin kişiliğine tahribat oluyordu. Alperen'i seçmiş olman da bu şekilde. Sistemi pekiştiriyor. İbrahim ne kadar zararlıysa, Alperen de o kadar zararlı senin için.
-   Savaşırsak.
-   O zaman güçlenme ihtimalin var. Burada senin bir hedefin yok. İlişkilerde bir anlamın yok. Allah sana bir zeka vermiş, sen de onunla baş başa geçiriyorsun hayatını. Asıl yapman gereken, okul birinciliği olmalıydı. Senin hedefin zekanı kullanmak olmalıydı. Değersizlik duygusu olduğu için bu hedefleri koyamıyorsun.
-   Ya olmazsa, hedefler tutmazsa.
-   İşte bunlar değersizlikten dolayı. Kendine saygı duymuyorsun. Kendini değerli hissetsen, kendine güvenin olsa, zaten çevresiyle sorunu olmayan biri olacaksın. Sen hep kestirme yolları seçiyorsun. Daha önce söylemiştik, aslında senin sayısal okuman lazımdı. Yalan de!
-   Doğru, katılıyorum.
-   Bir yerden sonra patlak verecek bu sistem. Bir yere kadar kestirmelerle geliyorsun. Sonra problemler çıkıyor. Tamamen kendine odaklanman lazım. Ama bence kendinle hiç mücadele etmiyorsun.
-   Bilmiyorum ki.
-   Hatta bir ara üniversite okumamayı bile düşünmüştün.
-   O zaman benim memleketimde okumam lazım. İstanbul'a gelmek kolaya kaçmak olmaz mı?
-   Tamam da, oradaki amaç farklı. Babandan uzaklaşacaksın. Problemin kaynağından uzaklaşacaksın yani.

Gördüğünüz gibi yerimde saydım hep bu sürece kadar. HK'nın neredeyse hiçbir tavsiyesini uygulamadım. Bunun üstüne onunla zeka oyunlarına girdim. Dinledim onu ama sallamadım. Kendi çözümlerimi kendim üretmeye çalıştım, çalıştıkça da battım. Üç beş kere terapiye gelmekle kendimi uzman ilan ettim. Beni en iyi çözebileceğin yine ben olduğuna ikna ettim kendimi. Peki ne oldu? Benim süreç uzadı da uzadı. HK konuştu, benim bir kulaktan girdi, diğerinden çıktı. Fayda? O oyunları kazandığı zaman bir iki şey giriyordu kulağımdan beynime. Ama ben HK'yı yendiğimi düşündüğümde zerre kadar fayda alamıyordum. İşte bu günlere gelmem bu yüzden bu kadar uzun sürdü. Kitaba başlayalı yıllar oldu. Bitirmeme de az kaldı. Ama ben bitirmeye yaklaştıkça kendimden kaçar oldum. Kitaptan kaçar oldum. Çünkü biliyorum ki bu kitabı bitirdiğimde farklı bir insan olacağım. Hayatımda ilk defa bir şeyde çaba göstererek tamamlamış olacağım. Kolay ve kestirme yolu değil, zor ama beni geliştirecek yolu seçmiş olacağım. Bugüne kadar birçok işe başladım, doğru ya da yanlış işler olup olmadıklarından bahsetmeyeceğim ama şu var ki sadece başlangıçlarını iyi yaptım. Hiçbirinde sebat göstermedim. En ufak zorlukta işleri bıraktım, kendimi başarısız ilan ettim ve kabuğuma çekildim bir kez daha. Ama yıllar sonra bunun hiçbir şeye yaramadığını gördüm. İşte bu yüzdendir ki artık bir şeylerin değişmesi gerek.

-   Kadını bir güç olarak görmüyorsun sen genel olarak.
-   Evet görmüyorum.
-   Güçlü erkeğe yöneliyorsun ama güçlü kadının kapısından dahi geçmeyebilirsin. Onu bir tehdit olarak görebilirsin. O daha korkutucu olabilir senin için. "Ya erkekliğimi beğenmezse!" gibi korkular oluşabilir içinde. Seçim yapma şansı versek sana ve "güçlü kadın ya da güçlü erkek" desek, hangisini seçersin?
-   Güçlü erkeği seçerim tabii ki.
-   Güçlü kadını niye seçmezsin?
-   Saçma geliyor. Bir kadının güçlü olmasını bir kenara koyarsak, yine de saçma be!
-   Alperen yerine Ayşe'yi koyduk diyelim. Onunla gezerken ne hissedeceksin?
-   Güçlü kadının taleplerini yerine getiremem. Yenilmiş hissederim.
-   Yani güçlü bir erkeğe teslim olmak daha mı kolay?
-   Aynen öyle, o zaman kendimi ezilmiş gibi hissetmem.
-   Güçlü kadının karşısında "Kendimi korumalıyım, ona karşı açık vermemeliyim veya güçlü görünmeliyim" gibi düşüncelere mi dalıyorsun?
-   Güçlü bir kadına sevecen davranamam, kaba davranırım. Ona her daim güçlü görünmeliyim.
-   Tedbir mi olmuş oluyor bu? Yoksa kadını değersizleştiriyor musun?
-   Değersizleştiriyorum galiba.

BÖLÜM 8:

Yalanlarla dolu bir bölüme daha hoş geldiniz. İnternet üzerinden tanışıp İstanbul'da buluştuğum ve ardından fazlasıyla bağlandığım Alperen'le daha çok vakit geçirmek için İstanbul'da çok da iyi olmayan bir üniversiteyi kazanmaya çalışma çabalarımı, bunu gerçekleştirmek için kendime ve HK'ya söylediğim yalanları, ani ve büyük etkilere sahip değişimlerimi görmek için doğru yerdesiniz.

   Bazen bunlardan dolayı kendimden gerçekten utanıyorum. Bir insan hayatındaki keskin dönüşleri hiçbir şey olmamış gibi yapabilir mi? Çok kısa bir süre öncesine kadar hayatımın amacı ticaretken, bir bakıyorum ki tek amacım İstanbul'da okumak olmuş. Öyle ki önceki terapilerde iddia ettiğimin aksine HK'ya ticaretle uğraşmamın ne kadar saçma olacağından bahsetmişim. Peki "Değişmeyen tek şey, değişimin kendisidir." ifadesi bu sekilde mi uygulanmalıydı? Hayatımdaki her şeyi bir çırpıda değiştiriverdim çok kısa bir dönem aralığında. Değişmeyen tek şey ise "bendim". Galiba hata yaptığım nokta da bu oldu.

   Ticaret demişken, nereden başlayacağımı tam olarak bilmiyorum ama dayımdan başlasam iyi olur galiba. Dayım kumral, mavi gözlü, orta boyda yakışıklı denebilecek bir görünüşe sahip. Karizmatik bir duruşu vardır pozisyonunun da getirisiyle.  Dayım dağıtım işiyle uğraşıyor -gıda, temizlik vs. hemen hemen her kalemden ürünün dağıtımı. Bazı yaz tatillerinde şirkette çalışma imkanım oldu. Şirkete ilk olarak depodaki ayak işlerini yapmakla başladım. Malları araçlara yüklemeleri için dağıtımcılara yardım ediyordum. Dağıtıma çıktıklarında depoda Kur'an, hadis ve fıkıh dersleri çalışıyordum. Bu dersleri ilişkim olan kuzenimle beraber çalışıyordum. Dayım, oğluna nasıl davranıyorsa bana da öyle davranır, ayrım yapmazdı ama personel, patronun oğluna benden ayrı bir müsamaha ve sevgi gösterirdi. Benim canımı sıkan ve çalışma şevkimi bozup kıskançlığa iten sebepler bunlardı. Lanet işçiler ve pazarlamacılar! Bir de müdür vardı. Şirkette beni kanser edebilecek yegane adamdı. Diğer personelden de beterdi o! Yıldızımız hiç barışmadı onunla. Bana çöp muamelesi yaparken patronun oğluna kibarca davranıyordu.

   Zaman geçti, şirket büyüdü. Şirket büyüyünce daha büyük bir binaya taşındık. Büyük bir mutfağımız, ofislerimiz vardı artık. Sekreter odası, toplantı odası, muhasebe odaları... Şirket biraz daha kurumsallaşmıştı yani. Dağıtımcılık işinde de bulunduktan sonra yarı beyaz yakalılığa terfi etmiştim ve kuzenimin gölgesi altında değildim. Şirkette, mal kontrolü, iskonto ve prim hesaplamaları gibi işlemleri yapıyordum. Üretici şirketlerin oluşturduğu çevrimiçi ulusal bir sistem vardı. Satılan ürünün fatura fatura stoktan düşülmesi, iskonto bilgisinin girilmesi gibi birçok işlemi vardı. Bu işi ilk yapmaya başladığımda önümde binlerce fatura vardı ve bu da yetmezmiş gibi her gün yüzlercesi de üzerine ekleniyordu. Bu işin kolay bir yolu olmalıydı. Kısa bir sürede sadece klavye kullanarak çok hızlı bir şekilde veri girişi yapmaya başladım çünkü bir hafta içinde iki yüze yakın ürünün kodunu ezberlemiştim ve ezberden giriyordum. Böylece birikmiş tüm dokümanları bitirdim.

   Bazen, dayım ofisine çağırırdı beni ve benimle sohbet ederdi. Yeni binaya taşındığımız için ona bir tablo hediye etmiştim. Odaya girdiğimde hediyemin karşımda durduğunu görür gururlanırdım. Şirketle ilgili de konuşurduk, başka şeyler hakkında da. İşlerin nasıl yürüdüğünü görmek için işçiler ile sıkı ilişkiler kurardım. Dayım "İleride şirketi yönetirsin." gibi birçok şey söyledi. "Okulunu oku ve gel, sonra istiyorsan şirketin başına geçersin." dedi. Babamın bana bırakabileceği çok maddi şeyi yoktu. İlişkimiz de berbattı. Şirket hayali güzel geliyordu. Öyle ki altı ay boyunca terapiye gelmememin sebebi de şirkette çalışmamdı. HK'ya göre terapiye gelmemek için bahaneydi bu ve şirketi eşcinsel düşüncelerden uzaklaşmak için araç olarak kullanıyordum. Fakat evdeki hesap çarşıya uymadı elbette. İş hayatı iyi giderken tüm olumsuz düşüncelerimden uzaklaşıyordum, bu beni eşcinsellikten alıkoyuyordu. Ama bir şeyleri uzun süre bastırdığım için iş hayatında da benim sebep olduğum problemler çıkmaya başlıyordu. Bu sebeple, eşcinselliği bastırmak için başka şeyleri araç olarak kullanmak dibine kadar eşcinsel olmamı sağlayan şeylerin başında geliyordu. Şirkette çalışmamın uyuşturucu kullanmaktan ya da içki içmekten farkı yoktu.

-   Sen karıştırmış olmuyor musun hayatını?
-   Kendi isteğimle karıştırdım ben. (Bu yalanlar yüzünden öleceğim galiba bir gün.) Öyle ki bu sorunlarla yüzleşirken Çin'den mal getirmeye başladım. İlk partideki mallardan kar ettim ama ikinci parti hala elimde. Battım açıkçası.
-   Bunu niye yapıyor olduğunu konuşmuştuk seninle.
-   Güç.
-   Gücü biraz erken aramak değil mi bunlar?
-   Aslında güçten çok, biraz da uzaklaşmak için bunlar.
-   Neyden?
-   Eşcinsellik meselesinden. Hani kendimi ne kadar meşgul edersem o kadar uzaklaşırım diye düşünüyorum.
-   Atıyorum, bir kıza aşık oldun ve kız da seni terk etti. Onu unutmaya ya da ondan kurtulmaya çalışırsan başaramazsın. Uyutmaya çalışmayacaksın.
-   Yolda yürürken bir yakışıklı erkek geçtiği zaman ona bakıyorum ben mesela. Beni rahatsız ediyor bu durum.
-   Bir sorunu çözmek istiyorsan o soruna odaklanacaksın. Burada bir savaş gerekiyor diyelim, sen bunu bırakıyorsun ve unutarak çözmeye çalışmak adına bütün enerjini iş hayatına veriyorsun. Güç kazandığında kendine özgüven geliyor ama bir sorun çıktığında yine eşcinselliğe dönüyorsun. Kimileri ne yapıyor? Birilerine açılınca "Evlen, geçer." diyorlar. Doğru kadını bulursan ki o da çok düşük bir ihtimal yani yüzde bir, binde bir. Evlendin diyelim. İlk bir ay güzel geçiyor, eşiyle sevişiyor falan. Daha sonra bir çatışma çıktığında tekrar eşcinselliğe yöneliyor. Yani bunu çözmek adına başka bir kapıya gitmeyeceksin! İşte eşcinsellik! Evlen geçer. Hayır, geçmez! Namaza başla, geçer. Hayır, geçmez! İş hayatı... Güçlen, geçer. Hayır, geçmez! Bu eşcinselliğin nedeni, senin kendi kişilik problemin.
-   Evet.
-   Kökeninde ne var? Niye bu kadar güçlü olmaya çalışıyorsun? Kendine değer veriyor musun?
-   Hayır.

BÖLÜM 7:       

Bu terapide nedense aptalca bir mutluluğum vardı. En azından öyle söylüyordum ama daha rahat davrandığım çok bariz. Bence mutluluktan çok, boş vermişlik var artık. Biraz da aşırı özgüven. Tabii bu özgüven genelde olduğu gibi zeka ile alakalı olan şeylerde var sadece. Sınav stresi yaşamadığımdan, sınavda başarılı olacağımdan emin olduğumdan bahsetmişim özetlersek eğer. Boş vermişliğe gelirsek, umutsuzluk kaynaklı olduğunu söylersek yanılmış olmayız. Çünkü başarmam gereken her şeyi başarmışım da yaşayacak başka anılar yokmuş gibi davranıyorum.


- Kötü şeyler var mı peki?
- Düşünüyorum da, kötü bir şey yok hocam. Hep iyiydi.
- Kötünün kalkması sana güç mü veriyor ya da güven mi?
- Bir korku var aslında içimde, kötü şeyler olmadan garip hissediyorum.
- Şaşırıyor musun yani buna?
- Yani, şaşırıyorum. Fazla iyi çünkü!
- Eskiden "Bir ayın üç haftası kötüydü, bir haftası iyiydi." diyelim. Şimdi dört hafta da iyi mi?
- Aynen öyle, size en son geldiğimden beri kötü bir şey olmadı.
- Bu sana ne kattı peki? Sorguluyor musun neden oldu bu diye?
- Benim kanaatime göre terapinin faydası bu.
- Faydası ne?
- Ben değişmiş olmalıyım ki insanlarla ilişkilerim daha düzgün yürüyor. İnsan ilişkileri tek taraflı değil neticede. Ben de diğerlerini değiştiriyorum.
- Bu terapi sana bir şeyler kattı ve sen de ailene ya da çevrene olumlu şeyler kattın yani.
- Aynen öyle.

Gerçekten diğer insanlara bir şeyler katmış mıydım veya gerçekten ilişkilerim daha sağlıklı mıydı? Bence hayır. Ama dünyaya daha beklentisiz bakıyordum sanki. İnsanlıktan bir umudum kalmamıştı. Tabii ki yukarıda da anlaşılabileceği gibi müthiş bir korku vardı. Hayatım boyunca bu kadar uzun süre boyunca sıkıntısız bir dönem geçirmemiştim. Sudan çıkmış balığa dönmüştüm adeta. Bir insan sürekli sıkıntılar yaşamadan nasıl yaşayabilirdi? Bunu bilmiyordum henüz. Ayrıca huzurun ve mutluluğun ne olduğu bilmediğim de aşikar. Çünkü o zaman gerçekten mutlu ya da huzurlu değildim. Sadece mutsuz değildim ve diğer duyguları bilmediğimden dolayı ne hissettiğimi açıklamakta güçlük çekiyordum. Ama ne olursa olsun, mutsuz olmamak da iyi bir şeydi sonuçta. Bunu kaybetmekten korkuyordum fazlasıyla ve bu beni gerçekten huzurlu olmaktan alıkoyan şeylerin başında geliyordu. Düşünsenize, hayatınız boyunca kendinizi iyi hissettiğiniz bir an olmamış ve içinizde cılız bir umut yeşermiş. Ama o kadar yenisiniz ki bu hayata, ne yapacağınızı ya da ne düşüneceğinizi zerre kadar bilmiyorsunuz. Diyeceksiniz ki "Olur mu bu kadar abartı?" diye. Fakat bu bir abartı değil maalesef çünkü iyi hissettiğiniz bir anın ilerisinde kötü bir olayı seziyor ya da biliyorsanız, o iyi hissi yaşayamazsınız. Kelimenin tam anlamıyla böyle bir psikoloji içerisindeydim o gün.

- Bana göre babamın ailesinin de hepsi sorunlu. Bu yüzden çocukları da sorunlu.
- İlişkileri nasıl peki?
- İlişki yok denecek kadar az. Bayramdan bayrama belki görüşürler.

   Sorun aslında babamda değil yani. Adam nasıl iletişim kuracağını bilmiyor çünkü dedemin evlatlarıyla sağlıklı bir iletişimi olmamış. Babamı karşısına alıp da konuştuğu olmamış, olduğunda da ya tartışmışlar  ya da dedem ona şiddet uygulamış. Babam kendi babası gibi olmamak için bana bir fiske bile vurmadı ve çok yumuşak davrandı. Ama bu da sağlıklı bir iletişime neden olmadı. Asıl suçlu dedem de değil ama! Her şey Adem ile Havva'dan başladı. Kesin bir yanlışlık yaptılar çocuk eğitiminde de ondan geliyor başımıza bunlar. Böyle olmadıysa dahi yasak meyve olayı var değil mi?

- Biz toplantı yapmaya başladık, Berk'in babasıyla falan.
- Ne toplantısı?
- Dedemin vefatından sonra çocuklar dinden mahrum kalmasın diye cuma akşamları toplanıyoruz. Her şeyi kendimiz hazırlıyoruz ve büyükler müdahale etmiyor. Çocuklar sıkılmasın diye oyunlar da ekliyoruz.
- Büyükler kimler peki?
- Biri annemin erkek kardeşi, biri de teyzemin eşi.
- Babandan bağımsızlar bunlar ve babanı benimsemiyorlar değil mi?
- Evet.
- Kaynaşma oldu mu peki? Kalıcı olarak devam eder mi sence?
- Kalıcı olur kesinlikle. Gelemeyeceksek haber falan bile veriyoruz artık.
- Herkes de benimsedi. Orada bir benimseme, bir duygusal hava var yani.
- Evet, var.
- Bizimkinden daha faydalı olduğunu düşünüyorum açıkçası.
- Ben de onu soracaktım. Sizinkinde ne eksik o zaman?
- Sadece bir kişi anlatıyor.
- Dinleyen kişilerde ne eksik?
- Anlayamadığım şey şu, haydi ben oğlu olduğum için kendimi gitmek zorunda hissediyorum, canı sıkılmasın diye. Fakat dinleyen kişiler, babamın sürekli aynı şeyleri anlatmasına rağmen, neden sıkılmıyorlar anlamıyorum. Sıkılmamak için orada mutfağa gidiyorum. Allah'la dostça konuşuyorum.
- Ne demek bu yani?

-   2-3 gün sonra.
-   Seni kovduktan sonra, babana karşı bir öfke, bir nefret oluşmadı mı?
-   Oluştu.
-   Baban seni ezmiş gibi hissetmiyor musun?
-   Hissediyorum.
-   Yenilmiş olmanın acısını kuzeninden çıkarmış oluyorsun böylece. Babanla yapman gereken ikinci raundu kuzeninle yapmış oluyorsun.
-   Bu arada kalbimde sorun var. Kalbimin ritmi çok yüksek. Normali altmış doksan arası ama benimki sakin zamanlarda yüz otuz yüz elli arası, heyecanlandığımda streslendiğimde ise yüz seksene kadar çıkıyor.
-   Aşarsa ne olur yüz sekseni?
-   Büyük sıkıntılar olabilir, kalp krizi riski çok yüksek.
-   Bugüne kadar aşmış mıdır?
-   Aşmıştır mutlaka. Şöyle diyelim, üzerimde bir gün boyunca Holter Cihazı takılı kaldı. Kalp ritmimin en yüksek olduğu an uyandığım zaman oluyor. Hani alarm falan çalıyor ben ürküyorum bir şekilde ve yüz yetmiş çıktı mesela ölçümlere göre. Küçücük bir şeyde bile yüz seksen olabiliyor. Doktor "Kalbinde sorun yok, stresten kaynaklı olması yüksek ihtimal." dedi. Mantıklı geldi, çünkü uyanık olduğumda nabzım yüz yirminin aşağısına inmezken, uyurken de altmışın üzerine nadiren çıkıyor.
-   Ama yani, bunun bir tedavisi yok, stres temelli olduğu mu söyleniyor?
-   Evet öyle.
-   Ne zamandan beri var bu?
-   Küçüklüğümden beri.
-   Kaç yaşındayken tahminen?
-   Herhalde on yaşından beri var,çünkü bisiklete bindiğimde hemen morarırdım.
-   Ama fiziksel bir sıkıntı yok kalpte değil mi?
-   Evet, doktorun dediğine göre öyle.
-   Evdeki yaşam nasıldı o zaman?
-   Hatırlamıyorum, liseden önceki hayatımdan neredeyse hiçbir şey hatırlamıyorum.
-   Konuşulanlar falan, hiçbir şey gelmiyor mu aklına? Kavga, patırtı olmamış mıdır?
-   Hiçbir şey hatırlamıyorum gerçekten.
-   İnsan neden hatıra tutmaz?
-   Unutması gerekilen bir şeyi unutur. Unutmak istemişimdir ve başarılı olmuşumdur.
-   Ne olabilir en kötü? Tahmin yürüt en azından.
-   Okul olabilir.
-   Okulda ne var? Dışlanmak mı?
-   Evet.
-   Ne kadar dışlanıyordun mesela?
-   Sınıfın en ezilen kişisi...
-   Nasıl eziyorlardı?
-   Dövme, vurma gibi şeyler...
-   Kum torbası gibi miymişsin yani?
-   Evet.
-   Neden öyleydin peki?
-   Hatırlamıyorum.

Neyini hatırlamıyorsun seni gidi yalancı! Ekleyelim buraya hemen neden olduğunu. Eski Emre'nin "Hatırlamıyorum" dediği şeyleri yazmaya başlayalım. İlk teneffüs olunca kantine koşmaya başlardı herkes. İlk başlarda ben de öyle yaptım ama bir işe yaramıyordu çünkü çocuklar "öküzler" gibi birbirlerini ittirerek bir şeyler satın almaya çalışıyorlardı. Oysa ben düzgün bir sıra olması gerektiği kanaatindeydim. Neyse, her şey bu zamanlardan sonra başladı ya zaten. Kimseye vuramazdım, kavga edemezdim ve şu an düşündüğüm gibi "bir insanın yüzünün kutsal olduğu" düşüncesine sahiptim o zamanlarda da. Yaşıtlarım “küçük Ronaldolar” gibi top peşinde koşarken ben bir türlü beceremezdim futbolu. Zerre kadar da bir şey bilmiyordum zaten futbol hakkında çünkü evimizde futbolla ilgili bir muhabbet geçmemişti hiç. Bu beni "sınıfın ezikleri" kulübüne itti ister istemez. Artık ön sırada başka bir ezikle beraber oturuyordum. Hatta diğer sınıflardaki sokak çocuğu kılıklı öğrencilerden korunmak için sınıftaki birine harçlığımın yarısını beni koruması karşılığında ödüyordum.
-   Bu olay eve ulaşmadı mı öğretmen vs. aracılığıyla? Bunu hep sen yalnız mı yaşadın? Bir öğretmene hiç söylemedin mi?
-   Hep yalnız yaşadım bunu ve hiç kimseye söylemedim.
-   Peki neye yol açtı bu?
-   İnsanlardan sürekli bir ürkme, uzaklaşma ve sosyal olan şeylerin çabuk bitmesini isteme gibi şeylere yol açtı.
-   Asosyalleşiyor musun?
-   Evet.
-   Hiç arkadaşın olmadı mı o dönemde?
-   Olmuştur ama yüzeysel.
-   Kaça kadar devam ediyor bu, beşinci sınıfın bitimine kadar mı?
-   Hayır, lisenin başına kadar.

Sınıftaki işleyişe geri dönelim isterseniz. Çünkü bahsettiğimiz konuyla sınıfta yaşananlar birbiriyle alakalı.  Sınıfta okuyan diğer öğrenciler bana tehditler savururken ''Abim şöyle, böyle.'', ''Babam şöyle, böyle.'' gibi şeyler söylerlerdi. Ben de bir "piç" gibi hiçbir karşı argümanda bulunamazdım. Korkardım onlardan ve bu yüzden de ezerlerdi beni. İşin garip tarafı şu ki bunları aileme hiç anlatmadım. Kendime güvenme konusunda bana destek vermek bir yana, beni daha da korkak biri yapmışlardı. Yaptıkları şeyden dolayı böyle bir yaşam sürdüm. Onların inşa ettiği hapishanedeki bir mahkumdum ve herkes bilir ki hapishanelerde tecavüze uğranabilir. Ben de bunun mağduru oldum ve onlara yaşadıklarımı anlatma gereğini duymadım. Bu yüzden onları içten içe suçlamaktan vazgeçemiyorum. Lanet çocukluk yılları!


-   Söylemedin kimseye, sonuç olarak bu yaşadığın acıları kendi kendine mal etmez misin? Kendinden de nefret etmeye başlamaz mısın?
-   Evet, ettim.
-   Sence babanla inatlaşman da bundan kaynaklı olamaz mı? Hani, "Bu durumu hiç kimse farketmedi, sorumlusu da sizsiniz." gibi. Kimse de seni kurtarmadı. İnsan bu durumda bir kurtarıcı beklemez mi?
-   Evet, bekler.
-   Kendine kızdın ve öfkelendin. Sonra babana kızdın ve öfkelendin "Niye beni kurtarmıyorsun?" diye. Atıyorum, okulda üç beş kişi seni dövdükten sonra eve gidince yüzün gülebiliyor muydu?
-   Hayır.
-   Sessiz, sakin gidiyorsun böyle. Burada anne-babanın uyanması lazım "Bu çocuk neden

- Tik sence cinsel içerikli değil mi? Sevişme sırasında anal ilişki yaşamadığınıza göre dudakları kullanmadın mı?
- Evet kullandım.
- Sence dudak tikinin bununla bir alakası olabilir mi?
- Olabilir.
- Olay sonrasında utanç, pişmanlık gibi duygular oluyor.
- Utanç, tiksinme, pişmanlık ve daha birçoğu. Ağzımla ilgili olduğu için bir iğrenme var.
- Tamam işte, bu tikin sebebi o olay olamaz mı? Sanki dudaklar işin sorumlusuymuş gibi sadece onlardan çıkarıyorsun hıncını bu şekilde. Daha önce olmuş muydu bu tik?
- Hayır.
- Bir yıldır irade vardı, sonra o kırıldı. Bundan olabilir mi?
- Hayır, benim iradem hiç yok bu konuda. O benden uzak kaldı bir yıl boyunca. Ben ise sürekli zayıf anını kolladım onun. Ben yapmak istediğimde o "Hayır!" diyordu ve ben mutlu oluyordum. Çünkü ondan uzaklaştığımı hissediyordum içten içe.
- O cinsellik için yapıyordu sadece. Peki senin ona karşı cinsellik haricinde duyguların var mıydı?
- Yoktu.

Yine koca bir yalan! Vardı arkadaş, hatta hala var. Birçok şey paylaştık onunla. Nasıl olmaz başka duygular. En kötü ihtimalle nefret vardır yani.

-   Dine yaklaşıyorum, sonra bu hataları yapıyorum sürekli. Bu yüzden kuzenimle sevişmek istemiyorum bir daha.
-   Dinin içeriği ne peki?
-   Beş vakit namaza falan başlıyorum.
-   Tövbe anlamında mı yani?
-   Evet.
-   Peki, kendini günahkar görme oranın ne kadar?
-   Şimdi affettirmeye başlasam, herhalde cennete girecek en son kişi ben olurum.
-   Kurtulmak istiyorsan birinci kural; kendini suçlamayacaksın, pişmanlık çatışmalarına girmeyeceksin. Geçmişte olan şeyleri düşünmeye başladığın an, kısır döngüye giriyorsun. Bizi cezalandıracak olan kim? Allah'ın kendisi. Ya cezalandırır, ya cezalandırmaz. Burada kimsenin bilgisi yok. Ama insanlar ne yapıyor? Kendi kendilerini peşinen cezalandırıyorlar. Burada kendine ceza kesmemen gerekir. Bu işle alakalı yaptığın şeyler yüzünden pişmanlık duyma. Bu bir günahsa, "Ben bu günahla karşısına çıkarım, affeder ya da etmez." diyerek bir irade ortaya koyman lazım.

HK'nın söylediklerini şu an daha iyi anlıyorum. Gerçekten çok mantıklı şeyler söylemiş o zaman. "Tanrı'ya güvenmek" diye bir şey yok pişman olma takıntısında. "Tanrı affeder mi, affetmez mi?" diye bir döngüye girdiğinizde bunun sonunu getiremezsiniz. Umut etmek , inanmak zorundasınız bu noktada, çünkü siz "Tanrı" değilsiniz!

BÖLÜM 5:

   Önceki terapiden bu yana bir aydan fazla süre geçmişti. Anlatacak çok şey vardı haliyle. Bence en önemli olan kısım terapinin düzenini bozmam. Terapinin düzenini bir kez bozduğunuzda, bir daha düzeltemiyorsunuz kolay kolay. Terapinin içeriğine geçmeden önce size daha önce bahsetmediğim ufak bir ayrıntıdan bahsetmem gerek. Çocukken minderlerle falan ev yapıp evcilik falan oynarsınız. Hah! İşte biz de onu oynuyorduk kuzenimle. Sonra minderleri kullanmamıza kızınca annem, biz de çarşafı aldık ve balkonun üstünü kaplayıp çadır gibi yaptık. Biraz oynadıktan sonra oyun oynamaktan yorulmuştuk ve biraz uzanmaya karar verdik. Sonra nasıl olduysa konu cinselliğe geldi. O günü hayal meyal hatırlıyorum. Birbirimizin penisini elledik ve üstümüzü çıkarıp sarıldık. Lakin henüz mastürbasyon yapmayı bile bilmiyordum, onun benden üç yaş küçük olmasını da göz önüne alırsak, o hiç bilmiyordu. Bu yüzden ilişkimiz birbirimize sürtünmeden öteye uzun süre geçemedi. Eşcinsellikte cinsellik günlerimin başlangıcı bu olmuştu ama psikolojik olarak çok daha önce eşcinsel olmuştum galiba.

- Çok şey geçti başımdan hocam.
- Ne oldu? Anlat.
- Geçmişte ilişki yaşadığım kuzenim vardı ya. İşte yeniden yaşamaya başladık.
- Sen mi başlattın yoksa o mu başlattı?
- Ben başlattım.
- Peki nasıl oldu?
- Bilmiyorum işte, oldu.
- Tamam da, hani buna sen mi gerek duydun?
- Evet.
- Bir can sıkıntısı mı veya bir arayış mı?
- Can sıkıntısı.

Daha terapinin ilk dakikalarındayken yalanlar havada uçuşmaya başladı. Bilinçaltım kendisini korumak için savunma mekanizmalarını acımasız bir şekilde kullanıyor. Hayır, neyin can sıkıntısı? İnsanlar can sıkıntısı yüzünden yanındaki kişiyle sevişmeye mi başlıyor hemen? Can sıkıntısı başka bir şeyler yaparak geçmiyor mu? Geçiyor elbette, fakat kolay cevabı vermek adına "can sıkıntısı" diyorum kısaca çünkü diğerini söyleseydim HK bana çok daha fazla soru soracaktı. Terapi sürecimin uzun olacağı buradan bile belli oluyor.

- Bu arada bayağı sorun çıktı.

Savunma mekanizmasının ikinci aşaması olan konu değiştirmeye şahit oluyorsunuz. Kuzenimle yaşadıklarımı örtbas etmek için daha büyük sorunların olduğu izlenimini verdim ve ebeveynim arasında geçen klasik kavgadan bahsettim. Ne kadar da olağandışı bir konu bulmuşum. Helal olsun bana!
-   "Siz kavganıza devam edin, ben gidiyorum" dedim. Onlar da "Otur önce. Konuşalım biraz." dediler. Ben de "Yahu siz başlı başına problemsiniz, neden boşanmıyorsunuz hala? Zaten en büyük hatanız da yıllar önce boşanmamış olmanız. Eğer boşanmıyorsanız huzurlu bir ortam sağlayın, yoksa ben gidiyorum." dedim.

-   Bunları daha çok babana mı söyledin, annene mi?
- Babama.
- Peki bugüne kadar boşanmak istemiş de boşanamamış mı?
- Boşanmak istememiş de boşanmamış. Bence işine geliyor böyle olması. Evi silen, süpüren var, yemeğini yapan var, çamaşırını yıkayan var. Bu yüzden boşanmıyorlar.
- Kendisi söylüyor mu bunu? Yoksa senin yorumun mu?
- Benim yorumum.
- Bu olay seni ne kadar gerdi peki?
- O günün içerisinde sinirlendim fakat ondan sonra geçti.

Gördüğünüz üzere kuzen muhabbetini sıradan bir olay için değiştirmiş oldum. Amacımın konuları saptırmak olduğu çok açık bence. Çünkü kendim hakkında neredeyse hiçbir şeyden bahsetmiyorum. Sürekli başkaları üzerinden konuşuyorum, başka olayları anlatıyorum.


-   Galiba üniversiteyi şehir dışında okusam iyi olacak. Yeni yeni tikler üreyip duruyor bende. Yaşadığım ortam beni harap ediyor.
-   Hazırlık yapıyor musun peki sınava?
-   Bir şeylere çok hazırlık yaptığım söylenemez pek. Rutinimi bozmuyorum.
-   Tamam da çalışman gerekmiyor mu?
-   Bizim bölüm pek ağır değil bence. Yapacağımı düşünüyorum
-   Şehir dışı olarak İstanbul'u düşünür müsün?
-   İstanbul'da okumayı düşünmüyorum hocam.
-   Neden?
-   Kalacak yer falan her şey hazır burada ama çok karışık geliyor İstanbul.
-   Karışıklık altı ay sürer maksimum, sonra buranın doğasına alışırsın. İstanbul'u yaz bir kenara.
-   Zaten düşünüyorum İstanbul'a gelmeyi. Eskiden Ankara'da okumak istiyordum, şu an sadece memleketimi ya da İstanbul'u tercih etmeyi düşünüyorum.

Bir insan yalan söyleyebilir ya da bir insanın fikri değişebilir. Ama bu kadar da değişken olunmaz ki! İstanbul'a gelmeyi düşünmediğimi söyleyeli daha bir dakika bile olmamışken fikrim nasıl da değişmiş hemencecik. Karşıdaki insana uyumlu ve iyi biri gibi gözükebilmek için bukalemun gibi değişebiliyorum.

alacağını aldın. Bu yüzden bir doyumsuzluk var ve ''Bunu yapayım, şunu yapayım.'' demeye başlıyorsun.
-   Olabilir.
-   Neden satış yapmak çok önemli?
-   Çünkü insanlarla iletişim kurabildiğim tek alan satış yapmak.
-   Bu ilişki birebir olsaydı?
-   Kuramazdım, çünkü o zaman kabullenilmeyi istemek gibi şeyler oluşurdu. Ne bileyim bağlanırdım belki biraz.
-   Satış senin için bir savunma mekanizması o zaman. İki tane ''ben'' karşı karşıya geldiğinde sen zayıfsın. Eksiksin, yetersizsin ve savunmasız kalıyorsun.
-   Herkese karşı değil.
-   Kriter ne peki?
-   Kişilik olarak bakıyorum.
-   Yani ne tam olarak?
-   Karşıdaki insan samimi olunca yetersiz hissediyorum kendimi. Çünkü bana yakın davranıyor, dürüst oluyor. Öyle bir baskı altına giriyorum ki anlatamam. Yanlış yapmak istemiyorum böyle birine karşı.
-   Kendini sevdirme ihtiyacın mı var yani? Biri beni sevsin gibi.
-   Olabilir.
-   Bu sevilme ihtiyacı nereden ortaya çıkıyor peki?
-   Bilmiyorum hocam.
-   Birisi seni severse ne olacak peki?
-   Kendime güvenim artacak.
-   Sevgili Emre.
-   En başa dönelim o halde.
-   Ne kadar başa?
-   Konuşmamızın başında da güven kelimesi geçmişti babandan bahsederken.
-   Hocam ne gereği var? Ne güzel konuşuyorduk işte başka şeylerden.
-   Babayla ilgili bahsetmiştik hani, duygusal bir iletişim kopukluğu var diye.
-   O değil de, siz de sermaye verin, şirketi daha büyük yapalım.
-   Önce senin işini halledelim de.
-   Yahu öyle değil işte. Amaç herkesten bağımsız olmak. O kadar sağlam basacağım ki kendi ayaklarımın üstüne, kimse bir şeye ihtiyacım olabileceğini düşünmeyecek.
-   Neden böyle bir şeye gereksinim duyuyorsun peki? Zayıf görünmemek, hep güçlü olmak için mi?
-   Şöyle izah edeyim. Babama güvenmiyorum bu konuda. Bu yüzden kendi ayaklarımın üzerinde durmak zorundayım.
-   Okulda işler umduğun gibi gitmedi. Ne bileyim deneyler filan yoktu. Sen de ticarete yöneldin. Eğer popüler olabilseydin bu anlamda, birileri seni keşfetseydi okul hayatında, ilerleyecektin.
-   Yani.
-   Okul bittiği zaman sen işi güven duygusu olarak algılayacaksın o halde. Ama paran oldu diyelim, artık duygu boşluğunu parayla doldurmaya başlayacaksın. Para için etrafında olacak birileri, onlarla duygularını dindirmeye çalışacaksın belki de. Yani işi bir savunma olarak kullanıyor olacaksın. Sen işi kullanarak benlikle iletişim kurmaktan kaçıyorsun. Biz ne diyoruz? İnsanlarda sevgi, güven ve güç üstüne bir denklem vardır. Sevgi ve güven olmayınca arayı güç ile kapatmaya çalışıyorsun. Bu da sağlıklı değil tabii ki. İnsan bilinçaltı savunma mekanizmaları üretiyor. Bunlar bir çözümdür ama kötünün iyisidir ve bedelleri vardır. Bu sana neye patlıyor? Duygularını köreltiyor. İşte ödediğin bedel bu. Bugüne kadar bu yol seni götürüyordu. Ama bundan sonra bir strateji oluşturman lazım. Duygu, sevgi gibi şeyleri de katman lazım bu stratejiye. Kendi kurduğun bu yolla gidersen başarıya ulaşabilirsin ama ne olur? Duygusal hayatında, aile hayatında veya ilişkilerinde sapmalar olabilir. Alkol olabilir, yanlış kadınla evlenebilirsin. Güçlü insanların zaaflarını kullanmak isteyenler olur nihayetinde. Yalnız başımıza projeler üretirsek onda biri doğru çıkar. İnsanlara danışarak oluşturursan bir şeyler onda dokuzu doğru olur. Ne yapmak lazım? Birinin karşısına geçtiğinde onu yüceltmemek lazım. Ne yapabiliriz sence bu konuda?
-   Bilmiyorum. Babayla iletişim kurmak çözer mi bunu?
-   Kesinlikle çözer. Çocuklukta ve lisede iyi olmamış olabilir ilişkin. Ama son devreyi iyi değerlendirirsen bu sorunlar da çözülür. Yani baban kendin için gerekli. Babalarımızı yıktığımızda kendimizi de yıkmış oluruz. Babayı kendimiz için affedeceğiz yani.
-   Her şey babayla yani.

Babasız olmuyormuş yani meselenin çözümü. Çok şey konuştuk ve konuşacağız ileride de. Ama ne var biliyor musunuz? Konuşacak şey bitmiyor bir türlü. Hep bu şımartılmam yok mu? Ondan dolayı geldi başıma bunlar. İnsanın kendini affetmesi gerekirmiş. Bunu yapabilmek için de önce babayı affetmek lazımmış ama sülaledeki tüm babaları! Çünkü bizim sülalede aileler hep sıkıntılı. Dedem ölmüştü ben sekiz yaşındayken. Ailede kronik kalp ve akciğer yetmezliği var. Bundan dolayı zaten çok hastaydı. Bir gün sabah uyandırdılar "Dedenin hastalığı artmış yanına gitmemiz lazım." diye ama hepsinin gözü yaşlıydı tabii. Aklıma iki ihtimal gelmişti. Ya hastalığı çok ağırlaşmıştı ya da ölmüştü. Ben birinci ihtimali daha yüksek tuttuğumdan çok da üzülmeden gittim dedemlerin evine. Annem zaten çoktan oradaydı. Dedemin vefat ettiğini ve korkmamam gerektiğini söylediler bana. Korkmadım zaten çünkü dedemdi o. Ama herkesin gözü yaşlıydı, özellikle kadınlar hüngür hüngür ağlıyorlardı. Ben de uzun süre onu göremeyeceğim için ağladım. Sonrasında teyzemin eşi kartopuyla oynamanın bizim üzüntümüzü azaltacağını düşündüğü için karlı dağlara çıkardı bizi. Çocuk aklı, azaldı da zaten. Bir burukluk vardı ama hala içimde çünkü babamın babası benimle hiç ilgilenmezdi. Yalnızca bu dedem benimle ilgilenir, çok sevdiği motoruyla beni gezmeye götürür, elektrikle ilgili bilgilerini öğretir ve pratik zekamı geliştirmeye yardımcı olurdu. İdeal bir dedeydi yani. Ama öbür dedem! Ne yapmış biliyor musunuz? Hakkını yememek lazım, ben iki yaşındayken benim için ''Bu çocukta yedi yaşındaki çocuğun zekası var.'' demiş. Ama aynı yıl bana bir soru sormuş. ''Babanı mı daha çok seviyorsun, beni mi?'' diye. Ben de "Babamı." diye cevaplamışım. O da bu cevabımdan dolayı ömrü boyunca bir daha yüzüme bakmadı. Yok arkadaş, sorunlu bizim sülale! Lanet sülalem ve ölen insanlar!



-   Tikler vardı ya geçen hafta bahsettiğimiz. Bir şey dememiştik değil mi üstüne?
-   Evet konuşmamıştık.
-   Tikler insanın anlatmak istediği ama anlatamadığı şeylerdir genelde. Hani kendi iç çatışmana dönüşüyor bunlar. Mesela "İnsanlar beni sevsin." düşüncesi etki ediyor bu tiklere. Bir yerde otururken de "İnsanlar ne düşünür?" diye merak ediyor musun hiç?
-   Evet. Mesela oturuş şeklim, kıyafetim gibi şeylere çok dikkat ederim otururken bir yerde. Takıntı gibidir hani. Düzenli olmalı.
-   Neyi çağrıştıracak sana düzensiz olsa?
-   Düzensiz işte. Rahatsız eder beni.
-   Neyi çağrıştırıyor peki bunun haricinde.
-   Bilmiyorum inanın ki.
-   Seni düzenli görecek, alçak göremeyecek kendisinden. Onların seviyesinden aşağı görünmeyeceksin, bu mudur?
-   Evet, galiba.

Ah şu takıntılar! Dünyadaki en sorunlu, en garip insanmışım gibi hissediyorum bazen. Kimsede sorun yok da bir tek bende var sanki. Ama benimkiler en büyüklerinden galiba. Sorunluyum kardeşim ben, sizin gibi güllük gülistanlık hayatım yok(!). Oyunlar, takıntılar, sevgi, güven, saygı derken ömürden tat alamadan gideceğiz öbür tarafa.

-   Terapiler bende değişiklikler yapmaya başladı. Artık insanlar için değil, biraz da kendim için yaşamaya başladım. Kendime güvenim arttı.
-   Normalde ne oluyordu insanlarla?
-   Kırmamak, kaybetmemek için insanların hatalarını göz ardı ediyordum hep. Şimdi beklentilerimi dile getirmeye başladım.
-   Böyle de olması gerekmiyor mu? Yoksa Tanrı-kul ilişkisi gibi olmaktan öteye geçemez birebir ilişki de. Tanrılaştırdığın kişilere karşı erotikleşme oluyordu. Peki diğer insanlarla ilişkilerinde oluyor mu?
-   Hayır.
-   Karşısında güçsüz hissettiğin kişiyi erotikleştirmiş oluyorsun işte.
-   Mesela telefon camı kirli olsa bile rahatsız hissediyorum.
-   Ne ifade ediyor telefon senin için?
-   İnternet sayesinde dünyaya açılan kapı.
-   Sanal bir ilişkin var mı?
-   Arkadaşlık olarak evet. İstanbul'da vardı hatta duygusal olarak bağlandığım birisi.
-   Sadece duygusal mı?
-   Fantezi olarak da tabii. Ama sonra ayrıldık belli sebeplerden.