Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

Giriş

Niye öykü biçimini seçtim? Bu, önceden planladığım bir şey değildi, kendiliğinden, belki de gerçek bir iletişim biçimine eskiden beri duyduğum özlemin sonucu olarak ortaya çıktı. Başlangıçta yapmayı düşündüğüm şey, basit karşılaşmaları betimlemekti. Benzeri deneyimlerden yola çıkan ve birbirleriyle doğrudan, açık, tabular ve ideolojik engeller tanımayan bir biçimde iletişime geçebilme isteği taşıyan insanların karşılaşmaları. İç dünyam giderek, tıpkı benim gibi çocukluktaki deneyimlerin önemine inanmış hayali kişilerle dolmaya başladı. Bunlar aracılığıyla düşüncelerimi, benim için zaten açık olan şeyleri kanıtlamak zorunda kalmaksızın geliştirebiliyordum. Bu aynı zamanda kendimi aşırı zorlamam gerekmediği anlamına geliyordu. Bu şekilde yazmak giderek daha fazla zevk vermeye başladı. Bu kişilerin konuşmasına izin verebiliyor, duygularına saygı gösterebiliyor ve bu yolla onlara, içinde kendilerini güvende hissettikleri bir mekân sağlayabiliyordum. Hatta artık yaşlı sayılabilecek ebeveynleri ile (tıpkı bir zamanlar benim gibi) konuşulması olanaksız sandıkları şeyleri konuşmayı bile göze aldılar. Konuşmalarımızın barışçı havası, yeni iletişim biçimleri deneme cesareti vermişti.
       Yaşlandıkça daha sabırlı ve hoşgörülü olmaya başladım. İnsanlara, düşüncelerimin akışını izleyebilmek için gerek duydukları zamanı tanımam kolaylaştı. Bu uyumu göstermemde bana yardımcı olan şey, bildiklerimin, yirmi yıl öncesinin aksine, artık başkalarınca da paylaşılıyor olduğu gerçeği. O günden bugüne, gerek uzmanlar gerekse diğer insanlar, vardığım sonuçları kendi deneyimleri ile doğrulama olanağı bulmuş durumda. Artık kanıtlamam gereken bir şey yok.
       Bununla birlikte hayatımın ancak ileri dönemlerinde fark ettiğim bazı şeyleri başkaları ile paylaşma isteğini hâlâ duyuyorum. Bu isteğin elinizdeki sonucu edebiyat olma iddiası taşımıyor. Burada söz konusu olan "sanat için sanat" değil. Öykülerimin temelini oluşturan, insanları bilgilendirme ve düşünmeye yüreklendirme yolundaki basit ve sürekli çaba aslında. Pek çok kadın gibi ben de, genç bir anneyken, gerek çocuğuma gerekse kendime ilişkin yeterince bilgili olmamanın acısını çektim. Daha bilgili olsaydım pek çok şeyi daha iyi yapabileceğimi, ama bunları artık telafi edemeyeceğimi bilmek çok üzücü.
       Benim çektiklerimi başkalarının çekmemesi dileğinden doğdu bu öyküler. Okurlarımın yazdığı sayısız mektup, bu dileğin gerçekleşebileceğini doğrulamıştır. Tanıdığım kadınların çoğu, bugün hiç değilse daha fazla bilgilendirilmiş olmaktan sevinç duyuyor. Bu bilgi artışı, erişkin çocuklarıyla daha açık bir diyaloğa girmelerini ve torunlarını daha iyi anlayabilmelerini sağlıyor. Öykülerim zaten bilgili okura pek yeni bir şey sunmayacak belki ama böylesi okurların hâlâ azınlıkta olduğunu duydum. İnsanların çoğunluğu, çocuklukla bugüne dek pek az ilgilenmiş durumda.

Önsöz

Çoğumuz dünyaya, üzerimizde belirleyici izler bırakan bir aile çevresi içinde geliriz. Gençlik dönemimizde anne ve babalarımızı eleştirsek, hatta onlarla bağlarımızı koparsak bile bu ilk izlerin bizi zayıf ya da güçlü bir şekilde etkiliyor olmasını engelleyemeyiz. Hiç değilse kendimiz çocuk sahibi olduğumuzda bunun farkına varırız.
       Çoğu insan bunun üzerine kafa yormaz. Kendi yaşamış olduklarını çocuklarıyla tekrarlar ve bunu da doğru bulurlar. Ancak bazıları için, tam da çocukları ya da eşleri karşısında en çok eksiklik duydukları şeyin, gençlik dönemlerinden bu yana özlemini çektikleri iç özgürlük olduğunu günün birinde şaşırarak fark etmek acı verici olur. Çıkmaz bir sokakta oldukları hissine kapılabilirler bu durumda. Çocukken yollarını bulamamışlardı, çevrelerine ve onun etkilerine boyun eğmekten başka çareleri yoktu. Yetişkin insanlar olarak ise önlerinde başka seçenekler vardır ama çoğunlukla bunun farkına varmazlar.
       Köken, kalıtım ve eğitim tarafından, gerek olumlu gerekse olumsuz anlamda şekillendirilmişliğimiz ne denli güçlü olsa da yetişkin insanlar olarak bu izleri yavaş yavaş tanımaya başlayabilir ve otomat gibi hareket etmekten kurtulabiliriz. Bu izlerin ne denli farkına varırsak, çıkmaz sokaklarımızdan kurtulmamız ve yeni veriler edinebilmemiz o denli kolaylaşacaktır. Kurtuluş yolları tıpkı kişisel kaderler gibi birbirinden oldukça farklı ve çok sayıdadır. Bu kaderlerden bazıları okuyacağınız öykülerde anlatılmaktadır.
       Bu öyküler, çocukluğun izlerinin bize yetişkinler olarak kendi kurduğumuz ailelerde nasıl eşlik ettiklerini göstermenin yanı sıra, bunların toplumsal yaşam örgüsünün her alanında nasıl ortaya çıktıklarını sergilemek için de yazılmıştır. Sondaki düşünceler bölümünde, nefretin oluşumunu daha iyi anlamanın mümkün olup olmadığı ve bunun nasıl gerçekleşebileceği sorusu üzerinde durdum.
       Yetişkinlerin çocukluklarını hayatlarıyla bütünleştirme şekilleri kişiden kişiye farklılık gösterir. Ama bireyin kendi adına verdiği karar hangi yolla ve nasıl olursa olsun, çocuklukta alınan yaralara karşı günümüzde pek çok çevrede gelişmekte olan duyarlılık, toplum açısından bir kazançtır. Çocuklara karşı kötü davranışlar her dönemde varolagelmiştir ve günümüzde de yaygındır. Ama kurbanlar, başlarından geçenlerle hesaplaşmaya ve bunların sonuçları üzerine başkalarıyla konuşmaya yeni yeni başlıyor. Şimdiye dek neredeyse hiç değinilmeyen konular, pek çok insana yeni görüş alanları açan ve daha doyumlu bir hayat umudu vaat eden konuşmaların temel konusu haline geliyor.
       Bunun farkına kısa bir süre önce, bir kitabı okurken vardım. Bu kitapta, tecavüz nedeniyle mahkûm olmuş 14 baba, cezaevinde katıldıkları iyi düzenlenmiş bir grup terapisinde kendi öykülerini anlatıyor. Yaşamlarında ilk kez dertleri hakkında konuşabildikten, kendilerini anlaşılmış ve kabul edilmiş hissettikten sonra bu insanların düşünce tarzlarında ne denli süratli bir değişikliğin gerçekleştiğini görmek cesaret vericidir. Bekleneceği üzere bu öykülerde, çocuklukta çekilen ve üstü, kendilerinden esirgenen sevginin yerini alan cinsel sömürü ile örtülmüş ciddi yoksunluklar söz konusudur.
       Cesaret verici olarak nitelediğim şey, bu erkeklerin, salt aydınlatıcı konuşmalar sayesinde geçirdikleri değişimdir. Bu kişiler, çocukluklarında çekmek zorunda kaldıklarını bir kez bile olsun sorgulama ve hatta haksızlık olarak görme imkânı bulmaksızın otuz, kırk, elli yıl yaşamışlardır. Gayet doğal bir şekilde de kendi çektiklerini çocuklarına çektirmişlerdir. Aradaki bağlantıları açık olarak göremedikleri sürece kendilerini bu takıntıdan kurtarmaları mümkün değildi. Ancak şimdi, çocukluklarında yaşadıklarını kader olarak kabullenmeyi bırakıp haksızlık olarak görmeye başladıkları ve buna paralel olarak bundan üzüntü duymayı öğrendikleri için sorumluluk üstlenmeye muktedir ve buna hazır durumdadırlar.
       Eleştiri yeteneği kazanmalarını sağlayan bu gelişme, bu insanları kendilerine acır duruma getirmeyip tam tersine kendi acıları sayesinde çocuklarına karşı eşduyum geliştirmelerini ve onlara hayat boyu taşıyacakları zararlar verdiklerini fark etmelerini sağlamıştır. Bu zararları olabildiğince gidermeye çalışıyorlarsa da, pek çoğunun kalıcı olduğunu biliyorlar. Tabii ki ancak birkaçı bu çıkmazdan kurtulmayı başarabilmiş durumda, diğerleri için henüz söz konusu değil bu.
       Benim kitabımdaki kişiler hayal ürünü. Zaman içerisinde öyküler, son yıllarda öğrenmiş ve anlamış olduklarımı kolay izlenebilir bir biçimde geliştirmeme olanak tanıyan bir öz dinamik kazandılar. Kitapta betimlenen kişiler kesinlikle örnek olmak durumunda değildir. Sadece yaşamış olduklarını, bununla nasıl başa çıkmış ya da çıkamamış olduklarını anlatıyorlar. Kaderlerinin ve çevrelerinin betimlenmesinde formaliteleri en aza indirip bunun yerine kişiler arasındaki ilişkileri ayrıntılı şekilde ele almayı tercih ettim.
       İnsanın hayatını nasıl yoluna koyacağının reçetesi yoktur. Hedefler ve bunları gerçekleştirme olanakları kişiden kişiye değişir. Çocukluğumuzda potansiyelimizin tümünü geliştirmemiz her zaman mümkün olmadıysa da, eski korku, güvensizlik ve yoksunlukların kalıntıları hâlâ bizimle olsa da, bilincimizin genişlemiş olması pek çok şeyi daha iyi bir hale getirmemize olanak tanır. Bunda, sevgi ve saygı içerisinde büyüme, çocukluklarında kaygısızca zevk ve neşe duyma şansına sahip olmuş ve bu yüzden de ilerki yaşlarında daha kolay ve mutlu bir hayat sürebilmiş duyarlı insanlarla temasın rolü de küçümsenemez.
       Öykülerimde bu insanlara örnek olarak, ilk etapta Daniel, Michelle, Margot, Luise ve hatta Gloria sayılabilir. Dinlemeyi bilen, karşısındakinin kaderini paylaşabilen, açık, anlamak isteyen kişilerdir bunlar ve genelde görüştükleri kişilerin bazılarına kıyasla daha az yanılsama ile karşı karşıya kalmışlardır. Çocukken sevgi görmüş oldukları için hayatları ile, yanılsamalarla büyütülen ve daha sonra kendi gerçekleri için mücadele vermek zorunda kalan kişilere, örneğin Claudia, Sandra, Anika, Helga ya da Lilka'ya oranla daha kolay başa çıkarlar.
       Kitabın anlatı ve çağrışıma dayanan tarzı, beni asıl ilgilendiren noktanın, kişisel kaderlerin ötesinde, genel sorunlar ve esas olarak da şu soru olduğu gerçeğinin üstünü örtmemelidir: İlk acı ve sevgi deneyimleri insanların sonraki hayatlarına ve diğer insanlarla birlikteliklerine nasıl etki eder? Bu sorunun yanıtının kapsamı içinde kalacak kimi alt bölümlere ilişkin araştırmalar yapılmıştır. Örneğin rahimdeki yaşama, yeni doğanlara, süt çocuklarına ilişkin gözlemler, despotların biyografileri, soykırım istatistikleri, vs. Ancak bildiğim kadarıyla varolan verileri, eylemde bulunan insanların çocukluk deneyimleri açısından incelemeye yönelik bir araştırma kolu yok henüz. Öykülerimi ve düşüncelerimi böylesi araştırmaları heveslendirmek amacıyla kaleme aldım. 
 
 
 

Bu duruma bağlanma bozukluğu denir


"Bebeğe hazır olan anne, karnında bebeğinin büyümesini dinginlikle bekleyecek, bebek daha anne karnında gereksiz bir gerginlikle karşılaşmayacaktır. Kendisini hazır hissetmeyen anne, beklemediği bir zamanda bu sorumluluğu almak zorunda kaldığında, hamilelik sürecini endişe içinde sürdürecektir. Anne karnındaki bebek, gelişiminin her döneminde içinde büyüdüğü bedenin bu endişeden oluşan her değişikliğini yaşamak zorundadır.
Özellikle hamilelik planlanmadan oluşmuşsa, anne mutsuz ve isteksiz olacaktır. Annenin bu ruh hali hem hamilelik sürecinde, hem de doğumdan sonra bebeği olumsuz etkileyecektir.
Anneliğe hazır olmayan ya da isteği dışında hamile kalan kadın, gebeliğin bedeninde yarattığı değişikliklerden korkacak ve hoşlanmayacaktır. Bu beğenmediği değişikliklerden bebeğin sorumlu olduğunu düşünen annenin bebeğiyle olan ilişkisi daha gebelik döneminde sorunlu başlayacaktır. Buna annenin bebekten nefret etmesi denmez. Bu koşullarda oluşan soruna "Bağlanma Bozukluğu" denir. Bebeğin anneye bağlanamaması ve temel güven duygusunu geliştirememesi ile ortaya çıkan zihinsel ve duygusal bir durumdur.
Gebeliğin istenmeyen gebelik olması, bebeğin fiziksel ve duygusal isteklerinin anne tarafından görülmemesi, yetersiz annelik, annenin ağır depresyonda olması, madde ya da alkol kullanması gibi nedenlerle oluşur. Anne anneliği kabullenemez. Başına gelen kötü işlerden çocuğu sorumlu tutabilir. Bağlanma bozukluğu olan çocuklar, sadece o an ne istediklerine odaklanır ve başkalarının isteklerini anlayamazlar. Davranışlarının insanları nasıl etkilediği konusunda endişe etmezler. Bu nedenle çocuklarda davranış ve kontrol bozuklukları, kendine ve çevresine karşı yıkıcı davranışlar, hayvanlara eziyet etme, zayıf akran ilişkileri görülür."

Oğlumlayken mutluydum ama huzursuzdum da...



"İlk insan yaratıldığında içgüdüleri ile hareket ediyordu ve bu uzun çağlar böyle sürdü. Tıpkı hayvanlarda olduğu gibi. Bu içgüdü doğurmak yemek için avlanmak üşümemek için örtünmek. Yaşadığımız çağda üremek bir içgüdüden çok tercih meselesi. Annelik içgüdüsü adı üstünde içgüdü bence artık kuvvetli bir duygu değil.
Tanımak istemek, deneyimlemek ile gelişen bir duygu halini aldı annelik.
Bebeklerin bu kadar aciz ve anneye bağımlı olması bu kadar sevimli olmaları, mis gibi kokmaları tesadüf değil. Bunlar anneyle bebek arasındaki bağı kuvvetlendirmek için anneye yardımcı olgular. Çağımızda tercih etmek planlamak istemek anne adayları için önemli bir başlangıç. Özellikle çalışan 'kariyer yapan' hayatta beklentileri olan anne adayları için istemek şart.
İste ben böyle bir anneyim. Mutlu, oğluna âşık, zaman zaman çok zorlanan ama bir o kadar inanılmaz bir sevgiyle karşılık bulan bir anneyim. Derin'le birlikte hayatımda çok şey değişti. Daha önce hiç yasamadığım duygularla tanıştım. Özveri, Derin'im için her şeyi yapabilme isteği ve enerjisi. Sonsuz sevgi, herhalde hayatta kimse için bu yoğunlukta hissedeceğimi düşünmediğim bir duygu.
Ondan uzak olduğum anlar hep kendimi suçladım. İş hayatımda geçirdiğim zamanlar uzun süre vicdan azabı oldu bana. Oğlumlayken mutluydum ama huzursuzdum da... Onsuz yapmak istediğim şeyler vardı, ama ne onunla ne onsuz bir türlü huzuru bulamıyordum. Bu duyguyla yorulmaya başlayıp başa çıkamadığımı anladığımda bu durumu değiştirmeye karar verdim. Ve verdiğim karar, daha çok bu vicdan azabından kurtulma isteği, birçok şeyi hızlıca değiştirmeme yardımcı oldu. Oğlumla beraberken çok huzurlu ve tamamen ona aitim. Derinimden uzakta da her ne yapıyorsam o duruma konsantre ve mutluyum. İşte bu huzursuzluk duygusuyla başa çıkılamadığında anne çocuğunu suçlamaya başlıyor, hayatındaki tüm mutsuzlukların sebebi olarak görüyor ve nihayetinde ona karşı sevgisizleşiyor.
Ama şu bir gerçek ki annelik içgüdüsü ölüyor, mantık, istek ve duygusallık ön plana çıkıyor. Annelik içgüdüsü bebeğini ilk kucağına aldığı anda en kuvvetli.
Sonrası her annenin kendi iç dünyasında gelişiyor ve kendine has bir yanıt buluyor."

Her anne çocuğunu sevmek zorunda mı?



Yayımlandığında İngiltere ve ABD'de küçük bir kıyamet kopartan Kevin Hakkında Konuşmalıyız sonunda Türkçe'de. Bakalım kitap burada da çocuğunu sevemeyen anne ve şiddete yönelen sevgisiz çocuk tartışmasını açacak mı?..

'Hangi şeytan dürtmüştü bizi? Ne kadar da mutluyduk! O zaman neden elimizdeki her şeyi bir çocuk sahibi olmak gibi rezil bir kumara yatırdık.' Bir annenin çocuğuna nefretini bu kadar net anlatan başka bir cümle olabilir mi bilmiyorum ama Lionel Shriver'ın önümüzdeki hafta Everest Yayınları'ndan piyasaya çıkacak Kevin Hakkında Konuşmalıyız isimli kitabında buna benzer onlarca cümle var.
Okudukça insanın tüylerini diken diken eden, anneliği, annenin bebeğine, çocuğuna olan sevgisini sorgulayan, nefretini anlatan bu kitap Amerika'da ilk basıldığında olay oldu. 30 yayınevi tarafından reddedildi, sonunda acımasız cümlelerin yer aldığı kitabı basacak bir yayınevi bulduğunda, yayınlanma başarısını bir ödülle taçlandırdı. Lionel Shriver, Britanya'nın 30 bin pound değerindeki Kadın Edebiyatçılar Ödülü Orange'ı aldı. Kitap birçok kesim, özellikle anneler tarafından tepkiyle karşılanırken, Amerikalı ve Avrupalı feminist, kariyer sahibi çocuksuz kadınlar tarafından adeta kapışıldı.

KATİL Mİ DOĞDU YOKSA SONRADAN MI OLDU?
"Benim için o hiçbir zaman 'bebek' olmadı. Bizimle kalmak üzere gelmiş, sadece çok küçük olan, olağanüstü kurnaz, tekil bir bireydi" diyen kitabın kahramanı Eva Khatchadourian hamile kalmaya karar verir ama kaldıktan sonra pişman olur. Doğum sırasında bile o kadar zorluk çeker ki bu durumu fiziksel olarak anneliğe hazır olmadığıyla açıklar, doğumun ardından gelen süreçte oğlu Kevin'e karşı hiçbir şey hissetmeyen Eva, bu sevgisizliğinin karşılığını yıllar içinde fazlasıyla alacaktır.
Oğlunu emziremeyen, içinden gelen bir şefkatle sevemeyen Eva, küçük bir bebekken bile oğlu tarafından sevilmez. Bu sevgisizlik, Kevin bir delikanlı olduğunda tehlikeli boyutlara ulaşmaya başlar. Kevin saldırgan, korkutucu etrafına zarar veren bir birey haline gelir. Ama bunu fark eden sadece aralarında özel bir sevgisizlik bağı olan annesidir. 16 yaşında Kevin okulundaki yedi öğrenciyi ve iki yetişkini öldürdüğünde hayat artık Eva için kendini sorgulamayla geçecektir. Kendi ismi yerine bir erkek takma ismi seçmiş yazar Lionel Shriver'ın kitabı Türkiye'de çok tartışılacağa benziyor.
Böyle bir kitaba imzasını atan Lionel Shriver 48 yaşında, evli ama çocuksuz. "Bir bebeğe bakmak çok sıkıcı, onların oyuncak kaleler inşa etmesini seyretmekte heyecan verici yan göremiyorum," diyen Shriver, kitapta kendi düşüncelerini yansıttığını itiraf ediyor. Gençliğinde çocuk bakıcılığı yaptığı zamanları anlatırken "Ağlamaya başladılar mı susturmak imkânsızdır. Ağlamayı kessinler diye kafalarını patlatmak istediğim çok zaman oldu," açıklamaları yapmaktan da çekinmiyor.
Annelik olgusunu tartışan, katil bir çocuğun annesinin bu durumdan ne denli sorumlu olabileceğini sorgulayan bu romanı tepkisiz kalıp okumak mümkün değil. Kitabın ilk yarısında annenin bu kadar ruhsuz ve sevgisiz olmasının şokunu yaşarken, kitabın sonlarına doğru bu anne tarafından yetiştirilen bir çocuğun nasıl katile dönüştüğünü dehşetle okuyorsunuz.
Kitabın kahramanı aslında kocasıyla arasına girdiğine inandığı bu varlığa karşı hislerinin bir günah çıkarmasını yapıyor ya da bu duyguları bana yaşatan bizzat doğumundan itibaren oğlumdu diyor. bu da kitabın iki farklı açıyla algılanmasına neden oluyor, biri doğuştan kötü olabilir mi yoksa yaşadığı sevgisizlik mi onu kötü yapar, her anne çocuğunu koşulsuz sevmek zorunda mıdır? Bu kilit soruları sorduk, işte cevapları...

Psikologlara, Terapistlere ve Psikiyatristlere Mektup

Sieglinde W. Alexander (Çeviren: Üstün Öngel)

Mektubuma/çağrıma duygusal-insani düzlemde deneyimlerimi anlatarak başlamak istiyorum.
Çocuklukta yaşadığım suistimali yazıya döktükten sonra, 1993 yılında, depresyona girmiştim; işin aslı bu çocukluk anılarıyla yüklü acı ve ızdırap içinde yaşamak istemiyor, ölmek istiyordum. Yardıma ihtiyacım olduğunu biliyordum ve bir HMO (Health Management Organization / Sağlık Yönetimi Teşkilatı) terapistiyle görüşmek üzere randevu aldım. O zamanlar, bir terapistle görüşmek için bekleme süresi 12 haftaydı. Depresyonum ileri düzeydeydi ve anksiyetem hareket kabiliyetimi boğmuştu; sistemin işleyişine boyun eğmekten başka yapabileceğim bir şey yoktu. İlave olarak, çaresiz hissetmenin yanı sıra, yardıma ihtiyacım olduğu için kendimi yargılıyor ve suçluyordum. Çocukluğumda olduğu gibi, “yüksek otoriteye”, sözde ne yapıyor olduklarını bilen uzmanlara, kendimi teslim etmiştim.
On iki haftalık bekleme sürecinde, manidar bir dönüşüm yaşanıyordu beynimde: depresif halime rağmen, hayatımda ilk kez beynimde (donmuş) bir şeylerin “çözülüyor/eriyor” olduğunu hissetmiştim (“defrosting”: donmuş bir şeyin buzluktan çıkarılıp normal haline gelmesi). Sanki yaşadığım travmayı yazıya dökmemle birlikte zihinsel olarak rahatlarken depresyon oluşmuştu ve bununla beraber iyileşme süreci de başlamıştı. Dondurulmuş, kilit altına alınmış travmatik anılarımın görüntülerinin bilincimde çözülmeye/erimeye başladığını hissediyordum. Otuz yıl önce yaşadığım travmanın zorla dondurulmaya çalışılmış etkisi çözülüyor ve tamamlanmamış süreç tamamlanıyordu. Nihayet, beynimdeki başıboş uçlar (nöronlar) bağlantı kurmaya çalışıyordu. Çocukluk anılarımla uğraşırken her temas ettiğim olay bir “flashback”le (geçmişten görüntülerle) sonuçlanıyordu. Yavaş yavaş neden tüm hayatım boyunca korku içinde olduğumu anlamaya başlıyordum. Bu “flashback”ler, geçmişte düğümlenmiş travmatik deneyimlerimin çözülme sürecine yardımcı oluyordu. Orijinal kaynağa –hislerime- ve kırk küsür yıllık travmamın ve korkumun kaynağına götürecek bir bilişsel bağlantıyı oluşturmakla işe başladım. Bunun üzerine, bir damga gibi sabitlenmiş korkum artık dehşet verici olmaktan çıkmıştı; gücünü kaybetmişti çünkü o anılarıma yapışmış ızdırap ve korku önce hissedilmiş, ardından da yok olmuştu. Artık kendimi çaresiz, çocuk gibi hisler içinde hissetmiyordum (çocuğun kendini ifade edecek bir “dili” yoktur ya hani). Başıboş uçlar işlevsel sol beyin bölgesiyle şimdi anlamlı bağlantılar kurmaya başlamıştı; ve çocukken açıklayamadığım ve ifade edemediğim duygularımı şimdi bir yetişkin olarak açıklayabiliyor, ifade edebiliyordum. Bu iyileşme sürecini devam ettirmek üzere yardım alma umudum/arzum üst düzeydeydi.
On iki haftalık bekleyişten sonra terapistimle ilk kez buluşmam, bu yaşamsal iyileşme sürecini vahşice kesintiye uğrattı. Bir psikiyatriste yönlendirildim ve sonuç “kognitif terapi” eşliğinde Wellbutrin idi (Türkiye’de “sigara bıraktırma” ilacı olarak da kullanılan “Zyban”. Ü.Ö.).
Terapistime ihtiyacım olan şeyi anlattım, eski anılarımı açığa çıkarmak ve hislerimi konuşmak istediğimi söyledim, ama anlamadı. Yaklaşık 10 seans sonra, onun (bayan psikiyatristin) acıyı bastırma/yönetme teorisine uymadığımdan dolayı çaresizliğini hissettim. İyileşmek istediğimi, yine üzerini örtmek/bastırmak istemediğimi söyledim, ama anlamadı. Yirminci seans sonrası ellerini açarak çaresizlik içinde “sana hangi teori uyar ki?” diye sordu. Teoriye ihtiyacım olmadığını, sadece sahip olduğum ve anlayamadığım duygularımla ilgili sorularımın cevaplarını vermesiyle iyileşmeme yardımcı olmasının yeterli olacağını söyledim. Bunun üzerine, onun düzeyinde bir psikoloji eğitiminden geçmemiş olduğum için onun açıklamalarını anlayamayacağımı söyledi bana. Yardım alacağıma, yine hakarete uğramıştım ve düğümlenmiştim. Kısa bir süre sonra, başka bir terapist aradım kendime. Bulduğum bu bayan terapiste de, aynı şekilde nasıl bir yardım beklediğimi anlattım; panik ataklarım ve süreğen korkumla nasıl bir bağ kurmaya çalıştığımı ve bunun için yardım aradığımı söyledim. Rahatsız bir ifadeyle, “analizin nasıl yapılacağını sizin bilmeniz gerekmiyor” diye cevap verdi (“analizin nasıl yapılacağına siz karar veremezsiniz” şeklinde de tercüme edilebilir. Ü.Ö.). Bir kez daha çaresizlik duygusu içinde, onu da bıraktım ve Wellbutrin’le devam ettim.
Yavaş yavaş antidepresanların yan etkilerinin farkına varmaya başlamıştım ve psikiyatristime aldığım aşırı kilolardan ve kabuklu deniz ürünleri (midye vb) ve çikolata alerjisi, uykusuzluk, anfizem (doku ve organlar arasında hava kalması) gibi diğer belirtilerden söz ettim. Şiddetle karşı çıktı ve kilo sorunumun menapozla ilişkili olduğunu söyledi, diğer belirtileri ise hiç önemsemedi. Dört yıllık Wellbutrin kullanımından sonra, daha az yiyor olmama rağmen 30 kilo almıştım.
1998 yılında psikiyatristimi değiştirdim ve yeni psikiyatrist Wellbutrin yerine Effexor verdi.
Yeni bir umut ile 1999 yılında EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing /Göz Hareketi Duyarsızlaştırması ve Yeniden İşlemleme) terapisi hakkında bir şeyler duydum ve bir EMDR uzmanı ile terapilere girdim. Epeyce bir özel seans sonrası HMO içinden EMDR terapisi yapan birini buldum ve parasal nedenlerle ona devam etmeye başladım.
Bir buçuk yıl sonra gördüm ki EMDR korkumu ve panik ataklarımı iyileştirmek adına hiçbir etki yapmamıştı. Sadece geçici baskılayıcı olarak işlev görmüştü. EMDR terapisini bıraktıktan çok kısa bir süre sonra tüm belirtiler yine ortaya çıkmıştı.
İki bin yılında, çok az kalmış gücümü toplayarak tüm “terapileri” bıraktım, antidepresanları attım. Effexor’u bırakmamın sonrası üç ay “ilaç bırakma sonrası etkilerle” yaşadıktan sonra bulanık beynimdeki perdeler kalktı ve ben yavaş yavaş tekrar hissederek yaşamaya başladım. İşin en şoke edici yanı, yaklaşık 7 yıllık antidepresan kullanımının hiçbir şeyi değiştirmediği idi. İlaca başlamadan sahip olduğum semptomlar aynen yerinde duruyordu. Panik ataklar ve çocukluk travmam, 1993’te ilaca başlamadan önce nasılsa aynen öyle canlı bir şekilde oradaydı. Tek fark benim yedi yıl boyunca depresyonla birlikte zombi gibi yaşamamdı.
Antidepresanların bana hediyesi kısa süreli bellek kaybı, 30 kilo ve yeni alerjilerdi. Çocukluk travmamın etkileri hâlâ oradaydı ve yaşamımı eksiye götürüyordu.
İnsanlık adına, psikiyatristlere sordum, niçin bu tehlikeli ilaçları kullanmam gerekmişti? Cevap sessizlikti ve ızdırabımı iyileştirmek için hiçbir önerileri yoktu. Çok geç öğrenmiştim ki, Wellbutrin vücudumdaki her şeyi, tiroidi bile yavaşlatmıştı. Kortisol seviyem 4.8’e düşmüştü. İlacı bıraktıktan sonra yan etkilerden birisi, anfizem kaybolmuştu. Fakat midye ve çikolata alerjim bugün bile hâlâ devam ediyor.
Buzdağının görünen kısmı 60 saat kognitif terapiydi (dört ayrı terapist ile), bu kayıp yıllar boş umutlarla geçmişti, bana sundukları sadece ağrı/acı yönetimiydi ve bunun anlamı bilinçteki zihinsel ızdırabı bastırmaktan başka bir şey değildi. Acımı/ızdırabımı yönetmek istemiyordum, çocuklukta yaşadığım suistimalin yaralarını iyileştirmek istiyordum. Doğal olarak, ne Wellbutrin ne kongitif terapi bunu sağlayamazdı. Her “hasta” gibi boyun eğerek tıp uzmanlarına güvenmeliydim. Aşırı kilo almam ve hâlâ devam eden anksiyetemle ilgili kaygılarım kaale alınmıyordu. Depresyondan, korkudan, anksiyeteden muzdarip biri ona yardımcı olması gereken uzmanlardan başka kime inanabilirdi ki? Effexor’la geçen üç yılın sonunda kısa süreli belleğimin önemli bir kısmını yitirmiştim.
Artık aradığım yardımı alamayacağımı bilerek, semptomları kendim ele almaya başladım. Bilhassa bilinçli olarak geçmişe, BÇT’ye (bastırılmış çocukluk travması) odaklanmıştım, kendi kendime gerçekleştirdiğim terapimde. Bastırılmış anıların su yüzüne çıkmasına izin verdim ve iki kez doğduğum/büyüdüğüm kasabaya gittim gerçekle yüzleşmek için. Acıyı hissettim ve boşalttım, böylece travmayla ilgili tamamlanmamış süreç tamamlanmış oldu. Bu adım adım gerçekleşen doğal süreç ve beni etiketlemeyen, teorileriyle veya kendi sınırlılıklarını bana yansıtarak beni düğümleyenler gibi hareket etmeyen, empatik dostların desteği ile doğal bir iyileşme oluşmaya başladı. Şimdi üç yıl sonra, kendime zihinsel olarak güçlü biriyim diyebiliyorum ve çocukluktaki travmadan kendimi özgür kıldığımı söyleyebiliyorum.
Şimdi Welbutrin ve Effexor’un, yavaş çalışan bir metabolizma ve kısmi kısa süreli bellek kaybı gibi kalıntı etkileriyle uğraşıyorum.
Son olarak Çocukluklarında Suistimale Uğramış Yetişkinler’in benimle iletişim kurduğunu ve sadece çocuklukta başlarından geçen kötü hadiseleri (travmaları) değil, psikiyatristler, psikologlar ve terapistlerle yaşadıkları utanç verici deneyimleri de bana ilettiklerini söylemek isterim (Adults Abused as Children Worldwide/ Çocukken Suistimale Uğramış Yetişkinler adlı web sitesine göz atabilirsiniz: www.aaacworld.org ). Çaresizlik içinde çeşitli kurumlara, hatta kiliselere bile yardım için başvurmuşlardı. Bazıları on yıldan uzun bir süre hiçbir sonuç vermeyen terapideydiler. Çoğu antidepresanlar kullanıyordu ve/veya çeşitli terapilerle travmalarını bastırmaya programlanmışlardı. Bazıları ise din öğretisine kapılmış ve bir tanrıya körlemesine itaat etmenin yaşamlarını değiştireceğine ve iyileştireceğine inanmışlardı.
Erken çocuklukta yaşanan travmanın, anksiyetenin, depresyonun etkileri, travma ellenmemiş/işlemden geçirilmemiş olarak bırakıldığı müddetçe canlı kalacaktır. Diğer rahatsızlıklar ve yan etkiler iyileşme fırsatı tanınmamış herkesin hayatına hakim olmaya devam edecektir.
Zihinsel iyileşmenin, ancak yargılamadan, etiketlemeden ve yardım arayanları teorilerle sınırlamadan, sürece empatiyle destek olarak gerçekleşebileceği konusunda benimle aynı fikirde olan birkaç terapistle tanıştım sadece. Maalesef, psikolojiyle ilgili profesyonellerin çok azı böyle bir şeyi gerçekleştirebilecek durumda. Çoğu zaman, terapist böyle bir empatik destek sunma becerisine sahip değil, çünkü kendi yüzleşmedikleri çocukluk travmaları, yardım etmeye soyundukları kişilerin iyileşme sürecine eşlik etmelerine engel oluyor.
Bu alanda çalışan tüm profesyonellere seslenmek istiyorum:
İnsana saygı duyun. Danışanlarınızı, kendilerinin (iç dünyalarının) daha çok farkına varmaları için destekleyin ve sordukları her soruyu üstün olduğunuzu varsaymadan cevaplayın (ya da "üstünlük taslamadan" da denebilir. Ü.Ö.)
Eğitiminizi akıllı bir şekilde ve sadece o kişiyi özgür kılmak üzere uygulamaya yansıtın, teorilerinizle veya doktrinlerinizle yeni bağımlılıklar ve çaresizlikler oluşturmak üzere değil.
Genç psikologlara en yaşamsal şeyi öğretin (zorunlu ders programlarınızın yanı sıra): her insanın tam bütünlüğe sahip sağ beyinle dünyaya geldiğini ve yaşamı boyunca duygularıyla varolan bir yaratık olduğunu.
Hepsinden önemlisi, psikolojiyi veya psikiyatriyi kişisel sebeplerle seçenlerin, sol beyin bölgesi bilgilerini insanların acılarına çare diye sunmadan önce, kendi travmalarını hissetmelerini ve iyileştirmelerini tavsiye ederim. Unutmayalım ki, zihinsel/duygusal acının iyileştirilmesi tek başına sol beyin bölgesiyle oluşturulmuş bilgiyle sağlanamaz, çünkü hepimiz mükemmel bir şekilde çalışan sağ beyin bölgesiyle, duygularımızla, dünyaya geliyoruz; suistimal ve travmayla zarara/hasara uğramış olan da bu duygularımız.

http://www.boxbook.com/Writing_table/letters/psychologist.htm

metnin orijinali:
Letter to Psychologists, Therapists and Psychiatrists
Sieglinde W. Alexander

Adım Yusuf ŞAHİN.
İstanbul Pertevniyal Lisesinde okuyorum. Bu yaz tatil yapmak mı yoksa can sıkıntısından mı bilmiyorum köye geldim. Hayatımı gözden geçirmek istiyordum. Kendime ,hayatıma yön vermek , hayattan zevk alarak yaşamak , gülmek , güldürmek , ağlamak istiyorum. İstiyorum ki beni seven insanlar, arkadaşlarım , dostlarım , ailem olsun. Bir güçlü yürek istiyorum. Öyle güçlü ki her işin üstesinden gelecek. Yaptığı hiçbir şeyden pişmanlık duymayacak , herkes tarafından takdir edilecek ve sevilecek. Tamam da bugüne kadar neyim ? Ne oldum yaptıklarımla ?...

Ortalama zekanın üstünde bir zekam mevcut . Bazen tam kapasite ile kullandığımda büyük işler yaptığıma şahit olmuşluğum var. Boyum oldukça uzun. Kilom desem yerinde Mutsuz eden bunlar değil demek beni. Bunları kullanamayışım galiba ? Ya da bunları başka amaçlar için kullanmamam olabilir belki de.. Bilmiyorum…

Aslında neyin olmadığımı biliyorum bazen. Bir dost…

Benim bir dostum , sırdaşım yok. Bugüne kadar hiç olmadı. Benim onunla dertleşeceğim , onunla benle dertleşeceği gerçek bir dost . Çok şey istediğimin farkındayım ama neden olmasın ? Bunları geçiyim doğru düzgün arkadaşlık bağlarım bile yok .Konuşmak istedim , konuşamadım , konuşturtmadılar da diyebilirim. Mahalle dediğimiz sokakta  yani mahalle arkadaşlarım bile yok diyebilirm. Okul da mı ? Lise yılına kadar sıra arkadaşım dışında başka kimseyle konuştuğum söylenemez . Hep kaçtım annemin tabiriyle pis sokak çocuklarından.Ya da tembel çalışmayan çocuklardan. Ne zaman Yusuf gel top oynayalım deseler anneme cevabı belli olan soruyu sorardım ve başım eğik bir şekilde hayır cevabını verirdim. Yaz akşamları çekirdek çıtlatmak, muhabbet etmek için  gittiklerinde de gidemezdim. Neden gitmediğimi de tam anlamıyordum. Gidersem derslerimde başarısız olurmuşum güya. Pek sanmıyorum olabilir ama bu benim mutsuz olmamdan daha mı önemli bilmiyorum ? Tam tersi oluyordu. Ben onları kıskanıyordum. Ne başardığım dersler, yazılılar hiç biri bana mutluluk vermiyordu. OKS’  yi kazandığıma bile sevinemedim. Babamın 414 puan aldığımı duyunca aniden işten eve gelip bana bağırması ve sonrada Pertevniyali kazanınca beni köye götürmesi çok dokunaklıydı. Demek bu kadar ince bir çizgideydi mükafatlı mutluluk. Ya da bu kadar yakındı başarısızlığın vereceği cezalar.

Sonradan ani hareketlerin ardından yumuşamamlar. Olsun oğlum şuraya giresin ben sana demedim mi girersin demeler.Ok yaydan bir kere çıkar.İlk söz benim için önemlidir.Sonrası kuru sözlerdir.Hani sokakta bir satıcı olur ya sesinin duyurmaya çalışan sokaktan avazı geldiği kadar bağırır.Ama  PVC camlarımızdan sesi ne kadar geçer ki ? İşte benim kafamdan da o kadar sesi yükselir. Önemsiz kuru sözlerdir bunlar. Ancak satıcı ile işi olan kişiler kulak kabartır bunlara  . Ben patates almayacam ki !

Eski halimi özlemiştim aslında . 2. sınıfın sonuna kadar halimi. Derslerimin kötü olduğu yıllar. Okumayı geç sökmüşlerden olmuşum  önemli değil.O kadar iyi hatırlıyorum o yılları sadece haylazlık yapıyordum. Okula gittiğimin bir manası yoktu. Okul sanki haylaz çocukların oyun oynama için toplandığı bir yuvaydı. 3. sınıfa girince ne oldu bilmiyorum. Ders çalışmaya başladım. Ama neden  olduğunu hala anlamış değilim . Şimdi yazarken geldi aklıma. 2. sınıfın sonunda derslerim kötüydü. Annem okula gelmişti ve karnemi alıp eve gitmiştik. Babamdan ilk önce kızmasın diye karneyi saklamıştı annem. Sonra bayağı bir kızdı babam diye hatırlıyorum.3.Sınıfa başladığımda yeni bir öğretmenimiz vardı. Öğretmenin çocuğu olmuş 7 aylığına Selvi hoca diye biri görevlendirilmişti. Yeni bir Yusuf oldum adeta. Anlamadım derslerimin hepsi 5 olmuştu birden. Hoşuma gitmişti ilk başta ama bir süre sonra bu başarının ardından sokaklar yasaklanmaya başlamıştı bana. Çalışkan Yusuf un daha fazla çalışması gerekiyordu galiba?

Ders çalışma saatleri denen bir uygulaması vardır bizim evde. Her evin değişik bir uygulaması olduğu gibi. Babam belli saatleri astırır odaya ve bu saatlerde masanın başında ders çalışacaksınız diye sinirli gözlerle bakar bizlere bizlerde korkarak Tamam Baba deriz. Hiç uyduğumu hatırlamıyorum.Günde 3 saat ders çalışmak mı ? 45 dk yı bulsa çok zor ! Bazen eve ani baskınlar gelirdi. Tabi ben televizyon başından ustaca kalkarak ders  çalışmama başlardım. Yalandan o saatlerde masamda ders çalışıyormuş gibi görünür sonra tekrar çıkardım ortalığa .  Babam eve geldiği zaman evde bir sessizlik oluyordu. Sanki işinin bütün sorununu eve getirmiş gibiydi. Kendisinden çok biz husursuz oluyorduk.Kaşları çatık bir adam salonda yemek yiyor , televizyon izliyor. Ya odada kalacaksın ya da salona televizyon izlemeye gideceksin. Ben odada kalırdım genelde. Salona çıkıp gergin havayı tatmayı istemiyordum. Eğlence hayatım sadece hafta sonu top oynamaktan ibaretti. Hafta sonu dışında oynamam kesinlikle yasaktı. Cezalar alabilirdim bunun için. Bir de  babam senede 2 kere sinemaya götürürdü beni. Biraz da ben götürtürdüm kendimi. Ama ne bilim hep suçlu bulmak istiyorum babamı. Yaptığı her kötü şey gözüme çarpıyor ancak iyilikleri yok gibi geliyordu. Anlamıyorum. seviyor muyum, sevmiyor muyum bilmiyorum. Saygılı davranıyorum , bağırdığı zaman susuyorum başımı eğiyorum o kadar.

Yaşım artık 17. Hayat bilgim sıfır diyebilirim.Ne köy işlerini öğrendim , ne elektirik işlerini az çok anladığım bir bilgisayar var bir de musluk montajhanesinde öğrendiklerim. Elime bir çivi alıp mobilyayı tamir etmek ne kadar hoşuma giderdi bide. Hiçbir şey yapmasam bile bir vida sıkıştırmak bile yetiyordu bazen bana mutlu olmak için. Bunlar geçip gidiyordu. Sonrada artık bunları yapmaktan hoşlanmamaya başladım.

Biriyle tanıştığım zaman  ya da karşımdakininde yalan söylediğini anlayınca ben de onu etkilemek için ya  da yalan söyleyenin farkına varması için küçük beyaz yalanlar söylerdim.
En çok söylediğim  yalan ise benim olmayan bir hikayeyi benimmiş gibi anlatmak olurdu. O başkası ben olurdum o an.

Şimdi bakıyorum da okul sanki hayata bağlayan tek şey gibi gözüküyor bana. O biterse her şey bitecek gibi geliyor. Çalışma , iş hayatı derken yaşlılık ve ölüm.Herkes o yıları arıyor. Benim ise bu yıllarım sanki boş geçiyor. Üzüldüğüm şeyde bu. Geçen sene hayatımda hiçbir şey ifade etmiyor. Ne yaptım hiçbir şey. Öyle geldi geçti  . Seneye de Öss macerası başlayacak. Yani hayatımda ne yapmam gerekiyorsa liseden ne hatırlamak istiyorsam sanki hepsini bu yıla sığdırmam gerekiyormuş gibi geliyor bana. Evet bu yıl ne yapacaksan yapacaksın Yusuf. Okulda kavga et, başkan ol , gez , dolaş , şunu yap , bunu yap , organizasyonlara katıl . Dik dur ve asla başını eğme . Bunları yapmak istiyorum galiba ? Yapabiliri miyim bu kadar şeyi sığdırabilir miyim bir yıla bilmiyorm. Ya başaramazsam. Ya lise yıllarımın öylece boş geçip gittiğini hatırlarsam ? .Olsun üniversiteye kalsın diyemem gibi geliyor. Bir şeyler yapmalı …

Bir kız arkadaşım bile yok diyorum. Olması mı lazım onu da bilmiyorum. Bu konular küçüklüğümden beri uzak dur denilen konular ve bu zamana kadar da hep uzak durdum. Hoşlandığım kızlar oldu tabi ki. Ama yanına yaklaşıp söyleyemedikten sonra ….  En son Melis diye bir kızdan çok hoşlandım.Aylarca gözlerimi ondan ayıramadım.En sonunda konuşmaya karar verdim.. Her şey aniden oldu . ne oldu bilemedim oldu ve bitti. Sonuç yok. Onunda hoşlandığı biri varmış öyle söyledi. Tabi ben konuyu kapatmış gibi oldum ama aslında kapatmamışım bunu sonradan anladım. Şansımı okul başlayınca tekrar denemeyi düşünüyorum. Onu görünce gözlerimi ayıramıyor farkı bir alemde oluyorum sanki. Kalp atışlarımın hızı yavaşlar gibi oluyor attığı her bir adım bir ritim gibi kalbimde atıyor diyebilirim. Onun gülüşü ve güzel kızıl saçları beni büyülemişti. Ama bilemem gerçekten dışardan göründüğü gibi saf ve temiz bir kız mı? Yoksa çok ses çıkaran cadı bir kız mı ?   Annesini görmüştüm bir kere. Tabi bunu size söyleyince belki hatırlarsınız ne yapcan kızımı alcan demiştiniz. Aslında doğru. Kızımı alıcam şansımı denicem bir kere daha . Araba plakasını bile ezberledim. Bu biraz fazla oldu galiba ama  olsun . Belki de bu hissettiklerim bir hiçten ibaret. Boş hayalimi doldurmak isteyişim ve benim istediğim bir tipte ve o gördüğüm saflıkta karşıma çıkan o kız. Bunların hepsi gerçek mi yalan mı ? Bilmiyorum....

Sonrada arkadaşlarıma bakıyorum onları farklı şekillerde görüyorum . Yüzlerce kızla tanışmış , çıkmış , dolaşmış çocuklar.Ya ben sıfıra sıfır elde var sıfır. Aslında bu sıfırlarım çoğalııyor.Bir gün bunlarım ilerisine 0  dan başka bir rakam atarsam çok büyük değer kazanacak gibi.

Şimdi Ağustos ayına girmek üzereyim .24 temmuz Perşembe günlerden. Adım Yusuf. Ne olacağımı bilmiyorum.Günlük yaşıyorum.Gelecek için bir hazırlık yaptığım söylenemez. Ancak okuyorum işte.  Film izliyorum , müzik dinliyorum. Namaz kılmayı da bıraktım bu aralar. Aslında kıldığım zaman kendimi daha huzurlu hissediyorum. Daha enerjik , daha güçlü bir Yusuf. Şimdilik yok bu çocuk ortalarda. Ara sıra kitapta okurum. Bunların sayısı senede 7 yi geçmez. Bazen 10 olabilir. Ama ortalama 7 diyelim. Cengiz AYTMATOV  un beyaz gemisini okuyorum bu aralar. Kitaplarla yetiştirmek istiyorum kendimi. Bazen bir gitar kursuna gidip , gitar çalmak ama aileden nerden izin alacan? Çok uğraşsan anca. O da bir aksilik çıkınca ya da dersler bozulursa  gittiğine pişman ettirirler seni

Bazen bir şeyler buluyorum elimle yakalayacak gibi oluyorum. Her şey doruğuna çıkıyor ve işte bu sefer yakaladım , yakalıcam diyorum.Elimi uzatıyorum ve orda olmadığını gittiğini görüyorum. Sanki rüyalarımda ki gibi. Çoğu güzel rüyamda uçmayı öğrenirim.İstediğim gibi uçarım evin çatılarında. Sabah kalktığımda ise bunun  etkisi kalkmaz üzerimden ve yataktan uçmaya çalışrım ve kendimi yerde bulurum. Ama rüyamı düşündüğüm zaman yine bir tebessüm belirir suratımda.

TM ye geçtim. Neden mi ? Bende tam bilmiyorum. Herkese bu konuyu düşündüğümü aslında istediklerimin TM  de olduğunu söyledim. Doğru mu bilmiyorum .Belki de tek düze giden bir lise hayatını değiştirmeyi istiyordum.Ama hiç sanmıyorum .Çünkü eski sınıfımda kalsam kesinlikle daha uçuk işler yapabilirdim.Ortam daha uygun her şey için. Peki  niye geçtim. İçimde ki ses dedi derler ya. Öyle oldu galiba. Her şey aniden gelişti ve o kadar güzel gelişti ki TM ye geç diyordu her şey. Yolda yürüyen insanlar , duran lamba, geçtiğim kapılar… Ve geçtim. Dönülmez mi ? İstesem hemen dönerim ama bunu istemiyorum. Yoksa istiyormuyum ? Bir insan zırhını giydikten sonra savaş yapmadan çıkarmaz kanunu işlettim kafamda . yani tm de kalmalıyım artık.Aslında TM yi istiyorum ama neyse bunları sonra anlatırım….

Okulda bir sınıf arkadaşlarım nedendir bilmiyorum bana yakın davranıyorlar çoğu zaman. Aslında davranmalarının sebebi onlara her zaman doğruyu söylemem ve verdiğim her sözü tutmamdı .Okulda ise farklı şekilde tanınıyordum. Ben İslami görüşü savunan , kimi zaman AKP ci , kimi zaman Feytullahçı bir insandım onların gözünde. Onlar mı ?
Onlar solcu , sosyalist, fikrini açıklamayanlar,özenti kişiler. Aslında burada anlatmak istediğim bu değil. Tabi ki ben bir partici olamam . Benim ne haddime bu görüşleri savunarak herkesin  karşısına çıkmak. Onlar kendi fikirlerini ortaya atınca benimde onlara tepki olarak bunları sunmam lazım geliyor. Ve benide bu yüzden AKP ci , Feytullahçı , İslamcı olarak nitelendiriyorlar.Bende bu sıfatlarla bir süre anıldıktan sonra özümseye başlıyorum.Özümsedim de diyebilirim artık. Ve onların hepsinin birleşip mutlu bir tablo çizmesi sinirlerimi bozuyor. Aslında bende mutluyum. Ama ne bilim kendi sıkıntılarım artık buna müsaade etmiyordu. Onlara karşı mutluluk oyununu oynayabileceğim gücüm kalmadı diyebilirim. Aman ne hali varsa görsünler .Ama ne bilim benim başörtülü ablama laf atmaları beni sinirlendiriyor.


Bana ne mi lazım hocam. Sanki çoğu zaman bir dost istiyorum.Benim kafadan olacak.Bana kanki olacak.Arkamdan gelecek, dertleşeceğim bir dost lazım galiba. Hayatta ideali olan iyi bir dost. Bunu bulmam lazım hocam… Ama nerede ?

Yazının sonuna doğru geldiğimde  kendimi bayağı bir rahatlamış hissediyorum. Biraz sonra gitmezse çok güzel olacak. Ama bu yazı şimdi aklıma geldi sanki ben yazmadım.Siz bana fark ettirmeden yazdırdınız gibi geldi.Olanca yazıyı gösterince etkilendik tabi ki biraz.  Akif ‘ in yazısı da etkilemişti biraz beni.  Belki de bunları yüzünüze karşı söylemekten korktuğum için ya da söyleyemeyeceğim için kağıda yazdım.