Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

Geldim.Ben bu hayata tek geldim çırıl çıplak ağlayarak yalnız geldim.
Belki de kimi kimsesi olmayanların bir kimsesi olmaya geldim.
Sesi olmayanların yada ses çıkaracak mecali olmayanların sesi,haykırışı olmaya geldim.
çok ulvi amaçlar düşünmüyorum bütün dünya kardeş olsun savaşlar dursun açlar doysun diye olmayacağını olamayacağını zaten bilebilecek olgunlukta olduğumu biliyorum.Belkide ismimin aksine ben umutdan çoktan vazgeçmişimdir diyorum

Eyüp hazretlerinin bir kıssası vardır.cildinde çok kötü bir hastalık vardır rabbi tarafından imtihan için.Öyleki vücudunu kurtlar kemirir yer.Hazreti Eyüp  bir gün vücudundan düşen bir kurttu alır yerine koyar rızkından olmasın diye ama eliyle yerine koyduğu kurt acıtır canını ve şaşırır.Merak eder bunca kurt yerken bedenimi şu elimle koyduğum kurt kadar acı çekmedim hikmeti nedir? der kendi kendine.Rabbinden kalbine ilham olarak gelir cevap ey eyüp o kurt senin canını en çok yakandır çünkü onu elinle sen koydun der.


İnsanların kendi kendine yaptığını kimse yapamaz bu kesinlikle doğru bir laf ama daha da kötüsü olduğunu düşünüyorum.Buda gerçekten sevdiğimiz kişiler için o ne kadar kendi için bir şey yapmak istemese de biz onu iyi olsun diye düşünürüz çabalarız kendimizi paralarız.Sonuç ne olur ne biz istediğimizi başarmışızdır ne de karşımız da ki sevdiğimiz kişi bu çabalarımızı hayatına müdahaleden öte görememiş tavır bile almıştır.

İşte bizler böyleyiz.Sen binlerce sorununu düşünmessin her şeyin tamammış gibi bir başkasının hayatını düşünürsün o bir başkası ise başka birini.Senin düşünmediğin bir hayatını bir başkası düşünür.Kimse kimsenin hayatına sihirli değnekle dokunamayacağına göre bu aramızdaki hayat takasçılığı nihayetinde bir kaosa dönüşür.Belkide dönüşmeli bilemeyeceğim .Çünkü hiçbir zaman büyük felaketler yaşamadan önlem almayı bilemedik biri boğulur bir yerde uyarı levhası asılır biri bi yolda kaza geçirir üst geçit yaparlar.bir doğal felaket olur kaç can gider ondan sonra önlemler alınır.Bu demek oluyor ki eğer hayatlarımızı düzeltmek istiyorsak kendi felaketimize doğru dört nala koşmalıyız.Bırakınız bu saaten sonrada takas yaptığınız hayatlarda kendi felaketine doğru depar atsın.Yansın yıkılsın tüm güvendikleriniz o hayat dediğimiz içine müzeymişsesine biriktirdiğimiz anılarda dahil herşey maffolsun.yaşamlarımızın tam ortasına koyduğumuz putlarımızı yıkalım.Hz ibrahimmişçesine elimize bir balta alıp para olabilir kadın olabilir mevki olabilir neyse putunuz istisnasız tek seferde indirin baltayı tam üstüne ondan sonra göz yaşlarıyla suladığımız yeni bir hayat filizlensin yıktığımız putun yerine koşulsuz inanıp sevdiklerimizi koyalım bırakalım tüm ütoplayalar ve ütopik düşünceler serbest kalsın mantık kelimesi yasaklansın olmaz olamaz imkansız bütün lügatlardan silinsin ya tüm bu dediklerim gerçek olsun yada biri beni çimdirsinde uyanayım artık bu rüyadan.


                                                                         Baydar

   Yağmur yağıyordu bu şehre,sanki çıkmayacağını bile bile ısrarla temizlemeye çalışıyordu kendini
ev ev,sokak sokak,cadde cadde... kurtulmaya çalışıyordu kir ve günahlardan tıpkı bir fahişenin yorgun,kirli ve
günahla kararmış olan bedenini saatlerce suyun altında temizleyerek kirden ve günahlardan kurtulmaya çalışması gibi,
bu şehirde kendini yağmurun altında temizlenmeye çalıştı ama çıkmıyordu.Fahişenin ne kadar temizlemeye
çalışırsa çalışsın içinden,hatıralarından aklından çıkmayan günahları gibi,bu şehirde günahlardan kurtulamıyordu.
Nasıl temizlenirdi ki artık AŞK çoktan terk etmişti bu şehri.Belki de bu yağmur yok olan AŞK içindi...
   Bu şehre yağmur yağardı ve eskiden toprak kokardı bu şehir yağmur sonrası.Bir zaman sonra bu kokunun
yerini çöp pislik lağım aldı.Ne kadar uğraştıysa da başaramadı bu şehirden o güzelim koku gitmişti.
   Sonra bu güzelim şehrin güzelim gençleri vardı.Bilinçli,cesur,korkusuz gençleri vardı.Kızdı büyükleri
kendi yaptıkları yanlışları görülünce,küstürdüler bu gençleri artık sevgiyle büyümeyen nefretle boy atan bu
gençlik onları  analarının babalarının sarmadığı sevgiyle sokak sokak sarıp kucaklayan
bu şehre kızdılar.Kırdılar,döktüler,çizdiler duvarlarına kin dolu nefret dolu yazılar yazdılar.Şehir yine
ağladı ve bu şehre bir daha yağmur yağdı.
   bu şehre hala yağmur yağıyordu.Bulutların ağlamaktan gözleri kör olmuştu.Artık bu şehirde hüzün vardır.
Evlerde sevgiyle yanan lüks lambaların titrek ışıklarının yerini bencil ampullerin aydınlatma yarışı başlamıştı.
Bu şehrin bir güzelliğini daha söküp aldılar sormadan.Artık yıldızlar görülmez oldu şehirden.
   Sessizliğiyle bir şeyler anlatmaya çabalardı.Bizler trafikle,gürültülülerle yüksek müziklerle daha bir çok
ses kirliğiyle duyamadık bu sessiz çığlığı.
   Ah ah bu şehir belki de son kez ağlıyordu,son uyarı son umutları bu yağmurlardı.Son sevinçleri ve aşkı bu yağmurla yağıyordu.
Delicesine yağan yağmur temizliyordu sokakları.Sanki ben temizlerim bu kaldırımları duvarları siz içinizdeki kendinizi ve beni zehirleyen kirleten
günahları temizleyin dercesine.
   Koştum caddeye camda yağmuru izlemek için bakan insanların deli mi bu der gibi bakışlarına aldırmadan
Haykırdım.''Ey bu şehrin yağmurları ruhumu günahlardan sokakları arındırdığın gibi arındırır mısın?Beni sevgi damlalarınla yıkar mısın?
Ey şehir ey hüzünlü dost ey sevgiliyi aşkı kaybetmiş hüzünlü şehir.Yağmurunda aşkla yıkanmak isteyen bir sevgiliyi kabul eder misin?

00.07      10.09.09
yağmur yağdı şehre bir rüzgarla beraber bana bunları fısıldadılar dinledim utandım yazım.

                                                          Baydar

                                   Sokak kedisi
             Gözümü açtığımda hayata belli belirsiz bir karaltı vardı.Bir şey görünmüyordu gecenin karanlığında dünyaya gelmiştim.Diğer  kardeşlerimle beraber görmeden .Annemin  kokusuyla bulduk süt dolu göğsünü ve sonu gelmez açlığım başlamış oldu o gün.Ben daha bilmiyordum,sütün tadını  ilk ve son kez bulduğumu  ve ne annemi nede kardeşlerimi  bir daha asla göremeyeceğimi .Nerden bilebilirdim ki annemi haylaz çocukların tutup oyun adı altında işkenceyle öldürdüklerini diğer kardeşlerimden bazıları açlıktan öldü birkaçını babamız katletti vahşice,ben hariç kalanları ise arabaların o pırıltılı parlak ışıklarına kanarak tekerliklerin altında ezilip can verdiler.   
             Ben daha yeni yaşamı öğrenen  küçük daha bunun ne olduğunu kavrayamadan ölüm acısını tatmıştım.Çok yakardım,çok ağladım.Kimi sesime kulak verdi başımı sevgisizce acıtarak okşamaya çalıştı.Kimi rahatsız oldu su attı.Hatta bir keresinde  soğuk bir kış günü sevgisizlikten inim inim inlerken biri pisi pisi diye çağırdı yanına sevinçle koştuğumda  attığı tekmeyle afalladım.Beklememiştim bunu ağladım.Belki duymuşsunuzdur .Ağlamalarımı yada anlamayıp size miyavlama olarak gelen bağırışlarımı.
Çabuk büyüdüm ben çabucak fırsatını vermediler bana bebekliğimin çocukluğumun.Sonra günlerden bir gün daha sokağa alışamamışken  taktılar boynuma bir ip sonra sonra öğrendim adına tasma dedikleri bu esirlik bağının.Beni bir aile aldı yanına yemek verdiler su verdiler süt verdiler bana ama yinede sevgi veremediler.O zaman anladım bu sevgi lüks bir şey idi ve benim gibi bir sokak kedisine çarçur edilemeyecek kadar pahalıydı anlaşılan.
               İşte o gün vazgeçtim bir gün sevilirim umudumdan ağır geldiği için bana.Günlerimi cam kenarında dışarıyı izleyerek geçti.Beni alan insanlar ha bire Pamuk diye çağırdılar.Bu adımı da hiç sevemedim.Benim bir adım yoktu çünkü  ben bir sokak kedisiydim.O kadar  alıştırmışlardı ki tasmaya,kuma pislemeye kedi mamanı adında o  rezalet şeyi yemeğe,hatta ve hatta o sözde ismim Pamuk a bile itiraz edemedim,isyan edemedim ne dedilerse yaptım.Kendilerini tatmin etmek için beni yalandan sevdiler,okşadılar,karnımı kaşıdılar.Verdikleri o nimetlere şükür için bende yalandan mırlamayı öğrendim artık.Bir gün beni alan sahiplerimin bir bebeği oldu .Ve ben dosdoğru kapı dışarı edildim.Benimseyemediğim ait olamadığım yuvamsı yerden başladığım yere sokaklara döndüm.
              Aç kaldım üşüdüm.Çok sonradan anladım bana neden pamuk adını verdiklerini bembeyaz tüylerim vardı.Gel gör ki o güzelim tüyler çamura bulandı ,yandı ,pislendi ben yalayarak temizledim o kirlendi  artık o ilk gün ki beyazlıktan hiç eser yoktu ne kadar temizleye çalışsam da aynıydı bunu anladığım gün vazgeçtim temiz olmaktan.Bazen yağmur yıkadı beni bazen kovmak için atılan sular aldırmadım.Çöpten yemeğimi çıkardığımda şükrettim bulamadığımda daha sıkı sarıldım şükre.Beklentimin olmayınca kaybedeceğim bir şey olmadığını öğrendim.
              Sokaklarda çok ezildim bir sürü kedi tırmaladı beni kanattı etlerimi karşılık bile vermedim.Bir sürü köpek saldırdı ağaca çıkmaya bile tenezzül etmedim.Hatta ağzından kurtulmaya bile çalışmadım.Her sokak kedisi gibi aşklarım oldu benimde bazen bir ciğerci kedisine bazen hırçın bir çöplük dilberine ama olmadı beğenmediler beni zaten bende beni beğenemedim bir türlü
Hala boynumda canımı acıtan o tasma vardı sanki tüm belaları çekiyordu üzerime ama  asla amenna etmedim.Ne bir kase süt için yalandan sırnaştım nede bir parça et çalmadım kimsenin rızkından .Bu yüzden bana aptal kedi dediler aldırmadım.Çok nadir zamanlarda bulduğum yemeğimi,paylaştım içten miyavlayan her kediyle bazen zorla emeğime buyur ettiklerim bana nasip bırakmadı.Ses etmedim.Kuyruğumu aldığım gibi arkama bir daha bakmadan döndüm gittim.
               Sonra çok garip bir şey oldu.Bir gün açlığında etkisiyle sıcaktan bayılmak üzereyken bütün gölgelerden kovulmuştum.Vardım kızgın bir taşa ölüm uykusuna dalmışken biri geldi elinde bir tas süt gönlündeki sevgi gözlerinden ve yüzünden belli olan o adam geldi.Aldı beni kucağına üstünün kirlenmesine aldırmadan. Bu kez gerçekten sevgi dolu dokunuşları yaşadım.Ve ondan sakınmadım içimde yıllardır biriktirdiğim sevgimi bir süre sevdi ,süt içirdi sonra gözlerime baktı canımı acıtan bir şey olduğunu anladı ona boynumu gösterdim.Hemen anladı ve tasmayı çıkartıp boynumdan öptü ve beni usulca yere bırakıp gitti.
              Kuytu bir köşeye gittim. Bütün tüylerimi bembeyaz oluna değin yaladım .Ve ondan sonrada ne bir kedi ne bir köpek nede bir başkasından korkup kavgadan kaçmadım .O adama duyduğum aşkla yeniden doğdum.Ve yalandan artık kimseye sevgi göstermedim yalan olan elleri her ne pahasına olursa olsun tırmaladım.
ilk doğduğum gün kalbimden geçirdiğim  o  duayı anımsadım ‘’Rabbim bana Aşk ver’’
O günden sonra da her yerde sokak sokak   aşkla O nu Aşkı aradım…

            03.07
İçimde bir kasvet,bir eksiklik vardı birkaç  gün önce rüyamda bu kedi ölmemek için bana sığınırken benim yüzümden öldü.Bu yazı içimdeki aşk dolu kediye bir özür bir vefadır sizede bir uyarıştır.Aik nerde nezaman nasıl ve hangi kılıkta geleceği belli olmaz belli olan tek şey ‘O’dan herkese geldiğidir ama onu fark eden aşkı içeri kalbine alan çok azdır.Aşka kalp kapılarını sonuna değin açıp en iyi yerlerine buyur eden güzel insanlara teşekkürler ediyorum…
                                           Baydar

AŞK DUASI...

Rabbim
Bir insan koy kalbime

Ama o insan senin de
sevdiğin olsun

Ve bana öyle bir insan sevdir ki
O insanın kalbi Seninle sevişen bir mabed olsun.

Beni öyle bir insanla buluştur ki benden önce
Onunla buluşmuş olan sen olasın

Onunla el ele tutustuğumuzda
İkimizin üzerinde Senin elin olsun

Bana öyle gözler göster ki
Ben o gözlerden sana bakayım

Bana öyle bir sevgili ver ki
O gözler cennete acılan iki pencere olsun

Onunla öyle bir yolda yürüyelim ki
Kılavuzumuz sen olasın ey Rabbim

Öyle bir sevgili verki bana
Ona sarıldığımda kainat bize baksın
Birbirine sarılsın

Sevgimiz kurtla kuzuları barıstırsın
Bize bakıp şeytan Adem'e secde etsin

Günah sevap uğruna kendini feda etsin
Ölüler birer birer uyansın sevgimizle

Bize öyle bir sevgili ver ki Rabbim!
Sevgimizde Muhammed sevilsin

Öyle sevelimki birbirimizi
Hz. Hatice göklerden bize seslensin

Ve desin ki
"Bak ya Muhammed bak Şu sevgililere onlar bizde... bizde onlardayız.

Bak Askımız birkez daha yaşanıyor yer yüzünde..
Allah Aşkımızı öyle cok seviyorki binlerce insana yaşatıyor

                   ETME 
Duydum ki bizi bırakmaya azmediyorsun etme
Başka bir yar başka bir dosta meylediyorsun etme

Sen yadeller dünyasında ne arıyorsun yabancı
Hangi hasta gönüllüyü kasdediyorsun etme

Çalma bizi bizden bizi gitme o ellere doğru
Çalınmış başkalarına nazar ediyorsun etme

Ey ay felek harab olmuş alt üst olmuş senin için
Bizi öyle harab öyle alt üst ediyorsun etme

Ey makamı var ve yokun üzerinde olan kişi
Sen varlık sahasını öyle terk ediyorsun etme

Sen yüz çevirecek olsan ay kapkara olur gamdan
Ayın da evini yıkmayı kastediyorsun etme

Bizim dudağımız kurur sen kuruyacak olsan
Gözlerimizi öyle yaş dolu ediyorsun etme

Aşıklarla başa çıkacak gücün yoksa eğer
Aşka öyleyse ne diye hayret ediyorsun etme

Ey cennetin cehennemin elinde olduğu kişi
Bize cenneti öyle cehennem ediyorsun etme

Şekerliğinin içinde zehir zarar vermez bize
O zehiri o şekerle sen bir ediyorsun etme

Bizi sevindiriyorsun huzurumuz kaçar öyle
Huzurumu bozuyorsun sen mavediyorsun etme

Harama bulaşan gözüm güzelliğinin hırsızı
Ey hırsızlığa da değen hırsızlık ediyorsun etme

İsyan et ey arkadaşım söz söyleyecek an değil
aşkın baygınlığıyla ne meşk ediyorsun etme
 
MEVLANA CELALETTİN RUMİ

                                                       İhtiyar ve gül
  Koskoca caddenin bir ucundan diğer ucuna kadar kalabalık insan yığınları tarafından işgal edeilmişti.Hızlıca yürüyenler,konuşanlar,alçak dağları ben yarattım diyenler,
yalancılar bir sürü insan çeşidi karnaval gibi birbirinden habersiz birbirlerini görmeden aynı akvaryumdaki süs balıkları ve onların her biride
dünya dedikleri yer onların o dar zihinlerinden daha dar bir toprak parçasıydı, kendilerini bu ufak hayal dünyasının merkezine oturtmuş çevrelerine kibir,haset,
bencillik,mutsuzluk,huzursuzluk ve en kötüsü nefs surlarını örmüşlerdi dört bir yanlarına.İşte böyle kendini en özel en farklı en muhteşem en en ... enleri sananlar
birbirlerinin aynısı olmaktan öteye gidememiştir .Sadece kibir,haset,bencillik,mutsuzluk,huzursuzluk,nefs surlarıyla çepeçevre sarılmış benlikleri diğer asıl olan benlikleri
görmelerine izin vermemiştir.
Bu hayal dünyası hükümdarlarının baştan aşağıya dolu olduğu caddede köşe  başında duran diğerlerinin aksine ne acelesi olan nede ileriye bakarak telaşla yürümeye çalışmayan biri vardı.Gözlerinin
pınarlarında taze iki damla yaş,yorgun bedenini taşıyan iki titrek sızlayan bacak,düzensiz solukları ve kalbi denizde boğulan bir insan gibi çırpınıyordu.Yavaş yavaş hissetiriyordu ölüm kendini
köşebaşındaki yalnız ihtiyara
   Bastonuna dayandı,kalan son dermanıyla oturdu bir taşın üstüne seyredaldı caddedeki cümbüş içinde olan karısık alemi hayatta ona göre bu cadde gibiydi.Caddenin başından başlardın diğer insanlarla
ama elbet bir sonu vardı ve oda bu sona gelmişti.Tek pişmanlığı yanlış sokaklardan çıkamamıştı bir türlü.O her çıkmaya çıkmaya çalıştığı yanlış sokaklardan yenisiyle karşılaşıp daha fena
savrulmuştu  ama artık yolun sonuydu ,bu sonda ayrım yoktu tek çıkış vardı sonrası görülmeyen.Gözündeki yaşları sildi.Ve bütün o kalabalık harala gürele arasında birşey fark etti,kırmızı birşey
ne olmalıydıki bu evet bu bir güldü
     Yerde boylu boyunca yatıyordu bütün güzelliğiyle onu yere düşürene düşürenlere üstüne basıp geçenlere inat.
ihtiyar bir müddet gülü izledi.İnsanların alacağını düşündü onu yerden
Ama kendilerine göre çok mühim olan işleri olan hep biryerlere yetişmeye çalısıp hiç bir yere yetişemeyen Allahın adını ağzından eksik etmeyen ama Allahı kendi egolarına bencillikleriyle
karşılaştırılamayacak kadar aşağıda,tutan bu insan silületindeki varlıklar sadece gülü eziyor geçiyor tekme vurup uzaklara savuruyordu.
  İhtiyarın gözlerinde bir hüzün belirdi ve o anda kız arkadaşıyla ordan geçen genç bir oğlan gülü yerden kaldırdı.İhtiyarın gözündeki hüzün bulutları kuvetli  mutluluk rüzgarlarıyla dağılmış
ve sevgiyle parlayan her biri bir güneş gibi parlayan gözleri merakla çocuğa takıldı.Çocuk gülü eline aldı evirdi çevirdi.Bazı yapraklarını kopartıp fırlatıp attı.İhtiyarın gözündeki
sevgi güneşi aniden bütün neşesini ve parlaklığını yitirdi.Yazın ansızın yağan yağmurlar gibi hemen toplandı bulutlar güneşin önüne ve birden gözyaşları dökülmeye başladı.İhtiyarın
suya hasret çorak bir toprağa benzeyen yanaklarına hemde bardaktan boşalırcasına
 Hemen bastonunun yardımıyla ayağı kalktı ve atıldı güle doğru hızlı hızlı adımlar atıyordu yılların verdiği yorgunluğu izin verdiğince.Ben yaşlı,yanlış işler yapmış diğer insanlara göre ,
sepetteki yüzlerce sert sulu güzel elmalardan sepeti bozan çürük elmayım ve belkide onların düşüncelerine göre ben bu dünyada fazlayım.Ama yerde yatan o gül benim gibi değil günahsız,temiz,saf
Tohumundan çıkınca toprakla kucaklaşmış su damlalarıyla oynamış en güzel muhabetlerini güneşle etmiş ve en güzel aşklarını bülbülle yaşamıştı.Sonra hain bir bahçe makası ayırmıştı onu,ilk kucaklaştığı topraktan geçmişi olan kökünden muhabet etiği güneşinden aşk ettiği bülbülünden birde şimdi yere atılmış ve ezilmişti rüzgarın bire dokunmaya kıyamadığı o yapraklarını
koparmıştı.Bunlar olmamalı diye düşündü ihtiyar ve kendini gözyaşları içinde gülün üstüne siper etmiş ezen ayaklardan kurtarmıştı.Yanlarındak insanlar bu adam delimi.Yaşlı adam çıldırmış diye bakarken ihtiyar gülün yıpranmış tozlanmış yapraklarını gözyaşlarıyla yıkadı sildi onu öptü kokladı.Onu izleyen garipseyen gözlere aldırmadan
 Gülün üzerine iliştirilmiş kağıttaki notu fark etti  dikkatlice okudu 'İki göz vardırki cehenem ateşi onlara dokunmaz:Allah korkusundan ağlayan göz birde gecesini Allah yolunda nöbet tutarak  geçiren göz...' İhtiyarın yüzünde bir tebesüm içinde bir huzur aldığı nefesi atan kalbi düzelmişti sanki.Ve gözünü yumdu...
 Açtığında madde aleminden ayrılmıştı kimsenin hayallerinde dahi göremeyeceği nurdan cemaliyle karşısındaydı. 'O'na şükürler olsun şükürler olsun dedi.İhtiyar artık ölmüştü.
Ona kavuşmuştu
 Akavaryumdaki birbriinden habersiz o süs balıkları ise tam ortalarındaki iki denizin kucaklaşmasını fark edemeyecek kadar körlerdi.Sadece yerde yüzünde bir tebesüm sağ eli kalbinin
üstünde içinde ttuğu gülle ölü ihtiyarın bedenini görüyorlardı.Çevresine toplanıp anlamsız bir kalabalık oluşturuyorlardı Ordaki iki okyanusun iki sevenin buluşmalarını birbirilerine
kavuşmalarını fark edemeden...


 Yolda giderken herkesin tekmeleyip attığı bir gül gördüm yerde üzerindede o kağıt içinde o söz aldım ve o gülün bir hikayeye ihtiyacı odluğunu düşündüm ve bende yazdım
şükürler olsun ona                 25.04.09  00.52

 13-02-09
gelecek elbet gelecek ama gelene kadar bu acı nedir böyle ?
çok canım sıkkın yorgun derbeder hayat ringinde karşıdaki
 boksörden üst üste fena darbeler yedim ve ayakta kalmak için
zor dayanıyorum.daha nekadar dayanabilirim bilemiyorum
 kaç rant var kim önde  ne bahisler dönüyor nasıl  iştahlı izliyorlar bu maçı
onuda bilmiyorum gözlerim bağlı her yumruğa dayanıyorum
 boş havayı savuran güçlü FAKAT BOŞ yumruklar atıyorum
pes etmeyi oldum olası sevmedim ama çok zor
 gerçekten çok zor artık dokunsalar ağlar durumdayım.
uykum bile bozuldu yarı uyku yarı uyanıklık arasındayım
ve 1 gecede 100lerce rüya görüyorum sabah kaltığımda uyuduğum uyku beni dinlendirmemiş oluyor
daha bir yoruyor AĞLAMAK istiyorum.Saatler belki günler oluk oluk çeşme gibi o gözyaşlarım efsane olana kadar
içimi boşaltana kadar ağlamak bıktım usandım
 herşeyin ortasında olmaktan ortada kalmaktan iki tarafada bakıp ortada yanmaktan
iki ateş arasında kalmaktan bölünmekten yetememekten çok güçlü çok büyük olmak isterdim
gerçekten büyük yanlıs olana durr demeyi doğru olup yere düşeni yerden kaldırmayı tek naramla dünyayı inletmek
bir rüya belkide bir çizgi film karakteri olmak isterdim
sanki canlı canlı kefenlenmiş zincilenmiş tabuta kapanmıs
çiviler çakılmıs üstüme toprak beton ne varsa birdaha çıkmasın yeter diyilerek hapsedilmiş gibiyim
kaşımı bile kıpırdatacak alanım gücüm ve mecalim yok ve kendimdede hissedemiyorum ama
içimde bir bomba var evet bir bomba öyle
bir bombaki bu patlasa dünya ne kelime sonsuzluğa ulaşabilecek yeri göğü inletecek evreni yok edecek bir bomba
ama bu bombanın içimdeki tik takları benim için her saniye bir patlama ama sadece her
saniyede zarar gören benim sanki her kötü olayda ölen benim her kavgada çarpısan benim
ahmet kayanın dediği gibi
yaşamak isterdim türkü tadında benden bugünde bukadar
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

  14-02-09
Nedeni nasılı niçinli sorular kazanında binlerce soru beni tek tek yemekte etlerimi parça pinçik etmekte
asılı kaldı bu ruh  havada duymuyor konusamıyor hissedemiyor her taraf karanlık görmüyor
bu ruh belki çektiği acıyı bile hissedemiyor
artık her uykusu onu dinlendirmiyor sabahları dahada yorgun ve baş ağrısı veriyor
bu ruh benim sancılar içinde kıvranıyor sebebini bilmediğim nedenlerle
Uzun ince bir yolda tekim ve daha başındayım dikenler korlar kırık cam parçalarında yüreyeceğim biliyorum
attığım her adım beni daha güçlü kılacak belki belkide attığım her adımda yokoluşumu kucaklayacağım kim bilebilir
kim garantisini verir bu beşeri bu fani dünyada garanti kelimesini bulunması bile çok saçma ve gülünç gelmekte bana
ne mutlak bu dünyada hiç birşey
gerçekten canımı sıkan birşeyler var ve her geçen gün bu içimdeki boşluk santim santim beni yok etmekte
çürütmekte günlük hayattaki sıradanlık belkide
 zevk veren bir ton güzellik bu kederli suratımla bakınca çok boş gelmekte  ve beni dahada üzmekte
şairin deidği gibi içimde ölen biri var belkide ona yas tutuyorum
 belkide onun yerini doldurmaya çalısıyorum kim bu ölen içimdeki kişi bazen çocukluğum bazen hayallerim
bazen isteklerim bazen geleceğim bazen geçmişim kısacası benle ilgili olan  hayatla benim aramdaki tüm bağ
dayanamıyorum ama ölmeyede korkuyorum bu dünyaya gelişimin bir amacı olmalı diyorum basit bir amaç olmamalı
bu ama bilemiyorum
kendimden uzaklaşmak etrafa bakmak istiyorum düşünüyorum nedir tüm bu kavga savaş suç cinayet faişelik kahpelik
ve adını bile bilemediğim binlerce kötülük nedir bunun nedeni diye düşünüyorum öyle çok düşünüyorumki
artık düşüncem dünyadaki herkesin bir parçası ruhum dünyadaki herkesin ruhunun bir parçası oluyor
en ufak bir iğne batısını hissediyorum benimde canım yanıyor üzülüyorum nedn bunlar nedn insan insana kötülük eder
diyorum kime kabahat bulmalı insanlaramı şeytana mı yoksa bilmediğim başka şeyleremi
belkide sevgisizliğe bir işte sevgi yoksa sonunda lanetten kötülükten başka birşey olmaz diye düşünüyorum
Korkuyorum gerçekte ya hayatımın amacını tüm bu kötülüklerin nedenini bulamadam ölürsem diye içim içimi yemekte
hala ufak titrek bir çocuk var özümde nerdeyim diyen gözlerle dünyaya bakan sonu ne olacak bilmeden etraftaki kötülüğü
fark etmeden tebessüm eden ufaklık belkide benim hayatımın amacı budur bu içimdeki ufaklığı adam etmek neyin ne olduğunu
göstermek onu korumak kollamak canını yakmamak ama acının ne olduğunu öğreterek büyütmek şımartmadan ama sonsuz bir sevgi vererek
belki onu büyüterek anca büyüye bilirim ve anca öyle giderebilriim içimdeki bu kırıklkları ve sadece böylece susturabilirim
içimdeki bu hüzünlü şarkıyı...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
18-02-09

bi yerlerden başlamalıyım neye derseniz  belki bu yazıya belki istediğim bir çok şeye belkide hayata
hayat denklemimin bir çok bilinmeyenlerinden biride bu başlama isteği var ya uygulama yada onu sürdürme gücü
zor gerçekten zor kaç yeminler kaç tövbeler ettimsede boş sonu hüsran demekki birşeyler eksik tuturamıyoruz dikişi
sürüklene sürüklene geçen yıllar acılar hüzünler mutluluklar sezen aksunun deidği gibi yaşamak dediğin üç beş kısa
mutlu andan ibaret
gerçi olsun maksat boş olmamalı yaşam dolu dolu olmalı desemde çok aksi bir yaşam yaşıyorum.
istanbulu düşündüm geçenlerde,içinde çeşit çeşit insan
kötü gibi görünsede aslında yok içinde kötülük
benziyoruz birbirimize hemde çok onunda benim gibi içinde binlerce farklı ruh var çeşit çeşit
nekadar hüzünlü nekadar üzgün olsada göstermiyoruz.Kötü gibi görnüyoruz ama içimizde iyilik var
bakmasını bilene içimizde cennet var bakmasını bilene içimizde cehenem var acı var haz var
benim bir damla göz yaşım senin denizlerin istanbul senin denizlerin benim bir damla gözyaşım
Öyle anlardan birindeyim ki gönlüm daralıyor sanki kessen kanım akmaz içimde devam eden hüzünlü bir
melodi susmayacak belli ki sıkmadan usanmadan aynı melodi içimde durmaksızın nefes alış verişlerim gibi gece ve gündüz gibi ard
arda
hayallerim var ulaşmak istediklerim var ben onlara çok uzağım bana öyle geliyorki her adım attığımda dahada büyüyor mesefeler
ve ben öylece kala kaldım bir tarafta hayaller bir tarafta sevdikler bi tarafta engeller hepsi gözümün içine bakıyor belki bana
inansalarda içimde güç yok haraket etmeye attığım en ufak bir adımda karşıdan gelen rüzgarlar beni dahada geriye atıyor yorgunum
haraketsizim kalakaldım arada napacağımı hiç bilmiyorum ah şu vucud ah bu beden gücü kendinde bulabilse azcık inancı olsa ne karşıdan
gelen rüzgarlar ne ayağına batan dikenler yada korlar hiçbirinin önemi yok...
ne kendimi kaybedebiliyorum nede tam olarak konsantre olabiliyorum mesela tamam artık olmuyor ulan deyip kaybetmek umursamamak
isterdim ama ozamn içimden biri dizginleri ele alıyor ve doğru yola yeniden sokuyor ama adımlarım çok kısa cılız ve ürkek belki uyumak istiyorum
azcık uyku ama donmaktan korkuyorum ya uyanamazsam göz kapaklarım ağır kaslarım yorgun soluklarım yavaş ve kesik kesik kalbimin
atışları bütün bedenimi titretmekte  vücüdumun her yanında sürekli bir ağrı olsada bu hedefe gitmeliyiz bunu yapabilirsin diyerek
beni tutup çekiştirmeye çalısan ufak bir çocuk var gözlerini bana dikmiş sen düşemezsin duramazsın inandım sana der gözlerle
ilerde o çocuğa üzgünün küçüğüm üzgünüm demek istemiyorum ama sonuç ne onuda hiç bilemiyorum...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

28-02-09

   İçimde bir sıkıntı hissetiğimde hemen yazmaya başladım.
Sıkıntı mı hüzün mü yoksa başka birşeymi bilemiyorum bildiğim tek şey her şey yolunda değil.
Hiç bir zaman olmadı olamayacakmı galiba diye soruyorum.Kendime bir insanın neden hayatı normal
akısında mutlu mesut gitmez hep.Gidemez heralde belkide kural böyle ama insan hep bunu hayal etmez mi?
ve bunun içindir uğraşları çabaları kavgaları yarınlarda olan hep mutlu bir hayat.Ozaman insanlar ulaşamayacakları
bir hayal için ne kadar çok çabalıyorlar bunu şöyle düşünebiliriz güneşe doğru
giden bir taş buz ,vs kaya ne derseniz deyin çünkü sonuçta o yolda  hedefine varamandan parçalanacaktır.
Bende bu düşüncelerimle sonunda ulaşamayacağım bir hayalin yolunda gidiyorum ama adımlarım kararsız yol çetin
duraksama kabul etmiyor.En ufak bir hatanın telafisi yok gibi birşey
 Ya şu hayatta hiç bir şey garanti değilken istediğimiz şeylerin garanti olmasını deli gibi istiyoruz biz insanlar
neden çünki süprizlere engellere önümüze çıkan zorluklarla mücadele etmeyi öğretemediler küçüklüğümüzde
ya çevresinden ya altından ya üstünden dolandık ya ileri ya geri ittik.Ama sorunumuzu halledemeyi önümüze çıkan engellerle
savaşmayı öğrenemedik.Korkak yetiştik.Korkak yetiştirildik oysa sazan balığı gibi sorunumuzgibi akarsu bile olsa onun tüm
o gücüne debisine rağmen ona karşı yüzebilmeyi başarabilmeliydik biz ama o balık yerine biz insanlar olsak bırak akarsu nereye biz oraya
hepimiz öyle alışmışız ki cam fanustaki ufak küçük süs balığı olmaya ama o dısarıdaki denizi denizi geç okaynusları fark edemiyoruz
ben akvaryumdaki küçük balık değil ben okyanustaki balina olmak yunus olmak istiyorum hatta ben okyanusun kendisi olmak istiyorum
kimine yaşam kimine mutluluk ev ölüm...
 İçimde prangalanmış kapatılmıs hapsedilmiş bir ruh var eğer çözebilirsem,eğer ona ulaşabilirsem biliyorumki o ruh tüm göğü kaplayabilecek
büyüklükte olduğunu biliyorum.Çok geç olmadan onu kurtarmalıyım zaman akıp gidiyor çünki dünki yapmak isteyip yapamadıklarımız
bugünki pişmanlıklarmızdır.Düşünüyordumda Ah verebilseydim içinde sevgi aşk mutluluk umut inanç tohumları olan gençlere yüreğimi ozamn
 farklı farklı sevinç umut mutluluk inaç vs yaşardım keşke
neyse bilemezsin hayat oyunundaki rollerimizi oynuyoruz hepimiz hepimiz kendi oyunumuzun başrolleri olarak ve bir sonraki sahnede ne olcağını
ağzımızdan çıkacak bir sonraki sözcüğü yada o sözcüğün nelere yol açacağını bilmeden oynuyoruz... napalım oyuna devam
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
04-03-09

Yorgunum hemde çok ne uykusuzluktan nede çok iş yapmaktan yüreğimin ağırlığından,onu taşımaktan yoruldum
Sevmekten hemde sevgili olmadan sevmekten en zoruda budur heralde her yüze santim santim bakarısnız acaba
bumu diye içinizde büyük bir sevgi vardır.Onu hak eden biride vardır boşuna değildir bu sevgi
bilirsiniz,ve ondan ona ondan ona deneye deneye yorulursunuz yüreğinizi çarpa çarpa süreye süreye o
yürekten başka yüreye doğru bazen yollarda hıçkıra hıçkıra ağlar bazen kanayarak o hayal ettiği
sevgiliyi arar.Yorulursunuz
  Ruhum bedenime mütiş bir baskı uygulmakta sanki yerin içine doğru yavaş yavaş batıyorum.
Ne iyi hissede biliyorum kendimi nedekötü ne siyah nede beyaz biz hep gri olanlardanız sanırım
işte bu benim için bir işkencedir kararsızlık ortada iki ateş
arasında kalmak
 Her geçen gün yaşlanıyorum ve parça parça bölünüp yok olduğumuve her gözyaşlarımla beraber süzülüp gittiğini
biliyorum hayallerimin
 Düşünüyorum tüm bu düşünceler acılar bu yazılar bunlarda samimiyim acaba yoksa değilmiyim bilemiyorum
Kendimle çelişiyorum belkide şizofrenliğe doğru hızlı adımlar atmaktayım.ama amacı var yapılan her eylemin her
yol biyere çıkar mühim olan dayanmak kararlılıkla ilerlemek... bütün hatalarım denediğim yollarımdan ibaretti

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

28-03-09


Çocukluğumda dinlediğim bir şarkı vardı çocuk şarkısıydı ama yaşamımı özetliyor bundan eminim

bir küçük örümcek duvara tırmanmış
yağmur yağmış  örceği fırlatmıs
güneş çıkınca her yer kurumus
bir küçük örümcek yeniden duvara tırmanmış

tekrar tekrar tırmanmaya çalısıyorum önümdeki duvara yağmur alıyor beni rüzgar savuruyor beni
bir şımarık çocuğun özensiz hrçın elleriyle yeri kucaklıyorum
yere her çarpılışımda o soğuk sert zemini her kucakladığımda ağlıyorum hırsımdan
Canımın acısından değil biryerimin kırılmış incilmiş olmasından değil korkudan yada endişeden değil,
başladığım yere yeniden sert bir şekilde geri geldiğimden ,yağmur ve başarısızlığın karısık ıslak hissiyle
yerde olduğumdan belki belkide ulaşmaya çalıstığım yer gözümden bir başka büyürken dizlerimdeki takat o derece
azalıyor ve nedenini bilmeden ağlıyorum sadece ağlıyorum...
Tek isteğim artık açılsın şu önümdkei sisler bulatlar kalksın güneşi görmek istiyorum...