Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

Kalbimin şarkılarının sözlerini yazmayı,
Sözlerin bestesini yapmayı diledim hayatımca.
Çocukluğumu büyüterek, çocuk bıraktın; başkalarını büyülttükçe beni hep küçülttün. Gözümü ve gönlümü hep buruk bıraktın ben üzüldüm.
Ağladım ama hep kalbimden ağladım. Yalnızlığın kıvrımlarında kıvrandım. İsyankar alevlerde ruhum yanarken...


Yüreği kırık gönlü buruk dertlerin dermanını arayan gözü yaşlı arayıcı!
Kalp sözlerinin bestekarı ile gönlünde dans ederek çağın özlenen şarkısı olur musun?


''La'' sesi ile başlarken gönül gitarımın batısından, kalbimin kırık sazından yani doğusundan benimle ağlar mısın? Yüreğimin beklenen güneşi olur musun? RUH sarayının pencerelerinden sızarak dünya mı nurlandırır mısın? Melekleri bile kıskandırarak asrın ızdırabını dindirebilir misin? Karanfil kokusunun yakıcılığında, aşklarına ağlayarak güller gibi solacak kadar cesaretini bana sunar mısın? RUHumla göğe yükselerek, bedenimle yerde yürüyerek, aşkımla sevişerek benimle yücelir misin? Yüreklerinden mucize yeşerterek kalbimde yürüyen şahinlerle,gönlümün sultanlarıyla dans edecek kadar özgür müsün?


Dertlerimin Ademinden dermanımın Havvasını yaratan Allah'ım! Dermanımın kadınının namusunu bayraklaştırıp mahremiyetim bilerek, dertlerimin erkeğinden yani ''benlik çocuğumdan'' beni yeniden yaratan kutsal yalnızlığım! Sükunetimin isyanlarında derdimi de dermanımı da ''ben'' gizledim.


Dertlerine sabredemeyen asrın günahkarları, gönül saraylarını yıkarak bozarak ''dermanlarını yani benliklerinin özündeki kadını'' namuzsuzca başkalarının yataklarında fahişeleştirerek mutluluk ve sevgi karşılığı satan şerefsiz sahtekar soysuzlar! Çağın yalancı peygamberleri psikiyatristlere yasal uyuşturucular karşılığında dert pazarlayan zavallı günahkarlar! Allah sizi affeder mi? Psikiyatristlerin yosmasıpsikologların yalan ayetlerine iman ederek kafirleşen ''din''sizler! İnsanlığın yüzündeki karanlık karası şeytanlar! Bilin ki efendiniz iblis hazretleri sizinle gurur duyarak ''İnsanlıktan Alınan İntikam Şarkısını'' bestelemekte. Söz:İnsan Güfte:Şeytan


Şeytanın misyonerleri insanlar dillerinden isyan ederek ağlarken, Allah'ın savaşçıları insanlar kalplerinden ve gözlerinden gülümseyerek sükunetle ağlamakta.


Kaygı tanrısına tapınarak korku tanrıçasının göğsünden derman diye para, sex ve başarı sütü emmeye çalışarak, bedenini zenginleştirip lakin ruhunu yoksullaştıran çağın insanı! Bil ki sen hayat çölünde yönsüzlüğün ve serapların esirisin! Tanrılar tanrısı Depresyon Tanrısının kölesisin! Ruhunu ve dertlerini kurban ederek AŞKINI öldürmenin günahından alevlenen bedeli can sıkıntınla ödemektesin. Yalan ve aslında hep yalnızsın. Kalabalıklar ve vitrinler çağın sana sunduğu müsekkinler. Sen Toplumsal Şizofreni Dininin Kölesi, Psikiyatristler, psikologlar ve sosyologlar bu dinin yasallaştırılmış efendileri! Bu dinin sevabı para, günahı dert; dertlerin günahını paranla sevaplaştırmaktasın. İnsanlığın yitip giderken, yalancı şafakların karanlıklarında kaybolmaktasın. Kaybolup gittiğin bu hayat çölünde seni kim kurtaracak?


''kıyamet koparken elinizdeki fidanı toprağa dikin'' hadis.



Aşkımızın göklerinde kıyamet koparken, hayatımızın yeryüzüne gönlümüzdeki dert fidanlarını dikerek, sabır ve şükürle besleyerek, Allah ve Muhammed ağacımızın sonsuzluğundan derman meyveleri yiyerek ruhumuzu özgürleştiren gönlü yaralı ve kalpleri kırık Allah ve Peygamber Dostları! Sevgilimizve Hızır'ımız Sen nerdesin? Gözümüz yaşlı, sözümüz garip fakat dualarımızla şenlendirerek gönlümüzü, yolumuz aydınlık ve Aşkımız büyük! Gönlümüzün Sultanı teslimiyetimizin sancağı, tevbemizin bayrağı; İnsanlık Savaşımız Kutsaldır.

Huzurlu yaşamanın sırlarını yazdı

"Huzurlu Yaşama Sanatı"nın yazarı Prof. Dr. Toksöz Bayram Karasu: "Mutluluğa ve huzura giden yolun bir sonu yoktur. Yalnızca başlama noktası vardır. Bulunduğunuz nokta ise başlamak için en iyi yerdir"

KADİR SABUNCUOĞLU

Albert Einstein Tıp Fakültesi Psikiyatri ve Davranış Bilimleri Bölüm Başkanı Prof. Dr. Toksöz Bayram Karasu'nun yazdığı ve ABD'de best seller olan "The Art of Serenity" kitabı "Huzurlu Yaşama Sanatı" (Boyner Yayınları) adıyla Türkçeye de çevrildi. Doğduğu Erzurum'u 50 yıl sonra ziyaret eden Karasu, kitabıyla ilgili sorularımızı yanıtlarken çiftlere, kendilerini sekse değil sevgiye odaklamalarını tavsiye etti.

.......................................

http://www.milliyet.com.tr/2005/12/13/pazar/paz06.html
http://www.kitapyurdu.com/kitap/default.asp?id=79286&sa=39783030

SAĞLIKLI ÇOCUK YETİŞTİRMEK İSTEYEN
HER ANNE BABANIN
OKUMASI GEREKEN KİTABI
OKUYUNUZ!

Günümüzde homoseksüellik modern hayatın bir parçası olarak görülmeye başlandı. Peki bu durum karşısında siz ne hissediyorsunuz? Belki öfkeleniyorsunuz belki de korkuyorsunuz. Yakınlarınızın homoseksüel olmasından, belki de kendinizde homoseksüel eğilimler olmasından korkuyorsunuz. Homofobi diye de adlandırdığımız bu korku, kimimizde agresif bir şekilde dışa vururken kimimizde bastırılmış olarak mevcut olabiliyor.

İşte bu kitapta sizleri homofobinizle yüzleşmeye....................

http://www.kaknus.com.tr/new/index.php?q=tr/node/443

Aşk Mı Sevgi Mi…?

Gelen maillere bakılırsa özellikle genç arkadaşlar arasında kafa karıştıran bir süreç başladı. Aşk mailleri, karşılıksız aşk sıkıntıları, aşık olamamanın verdiği ruhsal zorluklara işaret eden mailler.

…aşkı öne çeken… ve maalesef “sevgiyi unutan” mailler…!

Haklı olarak zihnimden “aşk mı”, “sevgi mi” gibi bir sorgulama geçti bu soruları okuduğumda. Ve ikisi arasındaki farkları yazsak, acaba birilerinin işine yarar mı diye düşünmekten alıkoyamadım kendimi.

…

Sevgili okuyucular… hemen girişte belirteyim ki sevgi, aşktan üstündür. Hem insani hem de psikolojik süreçler açısından bakıldığında sevgi üstündür. Nasıl mı? Hemen sıralayayım 

Aşk, insanın gözlerini kör eden bir heyecan hali, karşımızdaki kişinin taşıdığı özellikleri görmezlikten kaynaklanan bir bağdır… Sevgi, bilinçli bir görmenin, apaçık tanımanın getirisi olan kutsal bir süreçtir.

Aşk, içgüdüsel ihtiyaçlardan meydana gelen, kişinin kendi benlik sınırlarını, karşısındaki kişinin benlik sınırları içinde erimesine izin verdiği, karşısındaki kişinin benliğinde yok olup gittiği sürecin adıdır. Oysa sevgi, ruhun içinden doğar, seven insanları yok etmekten ziyade, ikisinden daha yüce bir yükselişin oluşmasını sağlar.

Aşk, tek yönlü bir heyecan halidir. Aşık olunanın kim olduğu önemli değildir. Uygun zaman ve zeminde, hiç uygun olmayan birisine kolaylıkla aşık olunur. Bir anlamda “kişinin öznel bir coşkusu”dur. Bu yüzden aşk, birçok kereler yanlışlıklar yapar. Evli üç çocuklu bir beyefendiyi, torunu yaşındaki kızlara aşık eder. Babasından göremediği ilgi merhameti, benzer yaşlardaki erkeklerde aratma ihtiyacı içinde herhangi birine kolaylıkla aşık edebilir. Aşktan kaynaklanan yıldırım parıltıları altında gözler kamaşır. Kişiler, gözlerinin önünde duran gerçekleri bir türlü göremezler. Ne zaman heyecan biter, yıldırımın parıltıları söner, o vakitten itibaren karşıdaki kişi yalın olarak görülür. Ve kişi aslında aşık olduğu şahsın kendisine uygun olmadığını anlayarak, gerçeklerle yüzleşmenin verdiği psikolojik sıkıntıları yaşamaya başlar.

Oysa sevgi… oysa sevgi zaten aydınlıkta var olur. İnsanlar birbirini tanımaya başladıktan sonra sevgi oluşur. Birbirinin durum ve yapısını bilen, karşısındaki kişiyi içinde bulunduğu gerçek süreçler içinde değerlendirebilen yapılanma belirir. Zaman içinde birbirlerine söyledikleri sözler, davranışlar ve konuşmalarla yakınlığın keyfi yaşanmaya başlanır. Onunla sohbet etmek, onun varlığında istifade etmek kaçınılmaz olur. Onun varlığının tatlı sarsıntısı yavaş yavaş devreye girer.

Aşk, insanı çılgın ve uç düşüncelere götürebilir. Kolaylıkla tutkuya dönüşür. Karşısındaki aşık olunan kişinin ne istediğinin, ne hissettiğinin bir önemi yoktur. Varsa yoksa kişinin kendi heyecanlarının tatmin edilmesinin çabasıdır. Sevgi, yavaş ve adım adım bir tırmanışın ifadesidir. Sevilen kişiyi anlamayı, onun ihtiyaç ve beklentilerine göre tavır değiştirmeyi içerir. Düşünce sistemini bozmaz.

Aşk, geçicidir. En fazla birkaç yıl içinde yatışır. Korundukça eskir. Sevgi, zamanla yenilenir… kalıcıdır… Sonsuz ve içtendir. Zaman içinde anlamı ve önemi artar. Sevilen kişiyi tüketmez, onun yaşam damarlarını muntazaman onarır. Gittikçe derinleşir ve artar. Zamana bağlı olarak kendisini tüketmez.

Aşk, insandaki basiret duygusunu, irade, kendini ve duygularını kontrol etme duygusunu alır. Sevgi, tam tersine verir.

Aşkta kalp öfkelenebilir. Şiddetli ve kaba duygular daha fazla öne çıkar. Aşkına karşılık vermeyen kişilere karşı aşırı hırçınlaşır. Sevgi, tatlı ve yumuşaktır. İncitmeye kıyamaz, ona kendisinden yana zarar gelmemesi için çabalar. Onu düşünür, zor duruma düşürmemek için yüksek bir enerjiyle uğraşır.

Aşk, sevgiliye egemenliktir. Sevgi, tam tersine sevilende yok olma sonsuzluğudur. Aşktaki yokluk, aşık olan kişinin, kişilik ve benlik sınırlarını yok etmesiyken, sevgide yokolma benlik sınırlarına zarar vermez. Onları korur… ve iki kişiden tek kişi oluşumuna vesile olur.

Aşk, tat aramaktır. Halbuki sevgi, sığınak aramaktır. Sevdiğiniz kişiyle aynı dili konuşmaktır.

…

Daha uzun bir kıyasla anlatılabilirdi elbet. Ama özetle söylemek gerekirse, aşk ve sevgi, insanda varolan duygulardır. Kimin kimi seveceği, kimin kime ne zaman aşık olacağı belli olmaz…! Önemli olan kendimiz için hangisini istediğimiz.

Aşk ve sevgi kıyası yapıldığında elbette sevgi daha öndedir. Daha kutsaldır… kalıcıdır… insanın aklını kendisinden almaz…

Ama son olarak belirtmek gerekir ki, aşk da çok basit bir durum değildir.  İki günlük üç günlük ucuz çarpılmalara isim olarak verilecek kadar basit değildir. İkisi de insana özgü, ikisi de insani… ama son söz… kıyas yapılacaksa…! Elbette sevgi…!

Ve her yazımın altına eklemeyi ihmal etmeyecek kadar değerli…!

Sevgiyle(!) kalın…

Kusursuz ve güçlü görünümüne rağmen hassaslığını ilk defa o gün gördüm. Erkek öğrencim henüz 9 yaşındadır. Arkadaşlarıyla ilişkisi gayet iyi ve onların içinde her zaman lider olmaya çalışıyordu. Beden eğitimi derslerinde aktif ve futbol oynamaktan son derece keyif duyduğu gibi takımına da bu keyifi yaşatıyordu. Koşarken kendi keşfetti bir takım tuhaf sesler takım arkadaşlarını güldürürken onların mutlu olduklarını gördüğünde daha fazla güç sarf ederek oynuyordu. Kendisi de memnundu lider olmaktan ve arkadaşları da baskıcı olmayan bir liderle karşılaşmaktan memnundur. Tek sorunu, nedenini bilmeğim bir sebepten ötürü çoğu zaman okula gecikiyordu, fakat genelde bu gecikmesine pek ses çıkartmıyordum. O gün merdivenlerden koşarak gelirken kendi çocukluğumdaki hali hatırladım birden. Merdivenin etrafındaki korumalıklardan kayarak eğlene eğlene okula gidiyordum. Öğretmenim beni camdan izliyormuş ve bunun cezasını bir kızıl sopanın kaba etlerime kırbaç gibi yapışmasında buluyordum. Ben asla böyle bir öğretmen olmak istemedim. Anılarımın içinde hiç de iyi olmayan öğretmen hatıraları hep dip not gibi kalmıştır. Ama nedense o gün kendimi tutamadım. Kırmızı beyaz okul çantası sırtında, saçları düzgün taranmış, beyaz mendili mavi önlüğünün üst cebinde duruyor sanki annesinin titizliğini simgeliyordu. Telaşlı haliyle merdivenlerin başında durduğumu görmeden bana çarptı. Çarpması ile kulaklarına sarılıp bir tokat atmam sanki bir saniyelik refleks olmuştu. Sınıf öğretmeniydim onun ve en sevdiğim öğrencimdi. Bu olaydan sonra aramız hiç de iyi değil ne kadar yanı yaklaşmaya çalıştıysam da
bir türlü gönlünü alamadım ve bende ona herkese davrandığım gibi davranmaya başladım. Bir yıldız gözlerimin önünde kayıp gitti ve ben sadece dilek tuttum. Umarım seneye ben bu sınıfa girmem, çünkü artık bir ayna gibi o çocukta kendimi görüyorum ve ona karşı sert davranmamı durduramıyorum.
Rafet beyin bu notundan alıntı yaptığım yazıları okuduğumda öğrencilerin öğretmenlerine ne gözle baktıklarını biraz olsun anladım. Çocuk yıpranmıştı veya yıpratılmıştı öğretmeni tarafından. Çünkü ona belkide bir sevilebilecek insan olarak bakıyordu.
Hepimizin başına gelebilecek olan şiddete maruz kalma aile dışında ilk olarak ( sokakta pek haylaz değil isek) okul yıllarında karşımıza çıkar. Bu şiddet kimi zaman bir şok etkisiyle karşımızdakinin başka birisi olduğunu ( yani anne-baba gibi dövdüğünde, kızdığında hazmetmesi daha zor olan) hatırlatır. Kimi zaman da daha da kötü sonuçlara vesile olur. Bu tip olaylarda öğrencinin neden bu kadar alındığını keşfederken aslında öğrencinin öğretmene bakış açısını veya diğer bir ifade ile öğretmene yüklediği anlamı görürüz. En basit olarak düşündüğümüzde öğretmen güçlü bir modeldir. Öğrenciye bilgeliği öğretecek, yaşamın içinde insanoğlunun nasıl bir evrim geçirdiğini, geliştiğini gösterecek ve insan olarak sosyal bir hayat içinde yaşamını nasıl sürdürmesi gerektiğini anlatacak çok güçlü bir model. 
Öğretmen toplumca kabul edilen önemli otorite figürlerinin canlı ve kanlı örneklerinden birisidir. Çok önemli olan vazifelerini bir yana bırakıp bu vazifeleri nasıl icra ettikleri ve bu eylemin gerçekleştirilmesi esnasında iki kişide de doğan duygu ve davranış durumuna baktığımızda aslında yukarıdaki örnek ipucu vermektedirler. Birincisinde Rafet Bey dövdüğü çocuğun nasıl gözleri önünde parçalandığını görmektedir. Bunun vicdan azabını bastırmak içinde kendisini yine kendi içinde haklı çıkarmak adına şiddete devam sloganı ile tüm gücünü bu çocuğun zeka çitlerini diğerleri seviyesine ( farkında olamadan) düşürmektedir. Çocuğun alınganlığının sebebi öğretmenine yüklediği anlamdan gelir. Bu da yine öğretmenin davranışa bağlı olarak gelişir. Kendini sevdirebilen bir öğretmene sahip olan çocuklar aile yaşantılarındaki sorunları öğretmen bünyesinde çözmeye çalışırlar.( toplumsal anne-babalarımız olurlar. İnsan olduğumuzu anne-babadan öğrenirken, sosyal bir hayatın parçası olduğumuzu da öğretmenlere borçluyuz) Kimi zamanlar öğretmenler, çocukların, öğrencilerinin bu çabalarını görmemezlikten gelir veya artık kaldıramayacak hale gelirler. Aslında ilkokulda resmi otorite buluşmamız başlamıştır. ( toplumsal olarak işleyen bir mekanizmaya dâhil olmak) Anne-baba ile olan sosyal öğrenmelerimiz, okul buluşmamız ile kıyaslandığında sembolik kalır. Evdeki ebeveynin en fazla 5–10 çocuğu var iken okulda daha kalabalık bir aile gibi genişlemiş ve yetkileri toplumca veya eğitimcilerce arttırılmış bir otorite baba-anne vs. vardır. ( milli veya ulusal bir aile ferdi olduğumuzu fark etmeye başlarız, her gün okutulan marşlarımızda bu görüş açıkça vardır.) Pek sevmek isteyip de sevemediğimiz anne-babalarımızın daha büyükleri okulun içindedir. Durum böyle iken öğrenci küçük vücudunda yansıyan gelişim sembollü küçük ruhu ile büyük sevdalar peşinde koşmaya başlayacaktır. Fakat hiç de fark etmeden bu sevdanın sonu otorite bir kişi olmakla sonuçlanacaktır. Yani bir anne-baba veya tıpkı bir öğretmen olacak. Bilgi dağarcığı olarak, yetki genişliği olarak, sözünün diğerlerince dinlenmesi olarak, anne babayı ikana edebilmesi olarak, en basitinden fizik olarak büyük bir insanla karşı karşıyadır. Büyük insan, ulu insan, hatasız, kusursuz insan, ciddi insan ve toplumun isteklerini küçük beyinlere pompalayacak gıdım gıdım onlara yedirecek olan önderler. Kudreti elinde bulunduran öğretmenlerin narsis şişkinliğini bir yana bırakırsak, çocuk gözünden bakarsak toplumca yaratılmış veya tasarlanmış çok önemli insanlar değil midir, öğretmenler. Aslında mantıklı düşündüğümüzde öğretmenlere yapılan bu yükleme yani (önem, kutsallık ve sorumluluk) yine ailelerin veya toplumun kendi vazifesinden kaçmasından kaynaklanan duygusal bir durumdan ibarettir. Belkide gelişen yıllar içinde anlaşmalı bir şekilde sosyal bir çark yaratılmıştır. Anne baba öğretmene ödeyeceği parayı aynı zamanda yaşamını sürdüreceği kazanırken öğretmende anne babadan vekâlet alarak öğrencilerini yetiştirmeye başlar. Ebeveynlerin mahrumiyeti içinde doğan bir hamur parçası topluma sunulurken bu kudretli ellerden elbette geçmeli ve birey toplumsal bir yaratık olarak kamu da varlığını idame ettirmeyi bu şekilde öğrenmelidir. Hiç kuşku yok ki bazı öğretmenlerin işleri gerçekten zordur. Zorluğunun sebebi basiti görememelerinde yatmaktadır. Öğrenci okula yaklaştığında iki yük veya sorumluluk hisseder. Birincisi yaşıtları veya yaşından biraz büyük insanların içine yani ikinci sembolik toplumsal oyunun içine giriş ve bu 2. sembolik toplumu yöneten öğretmenlerin otoritelerinin izleri. Okula her adım atıldığında bu duygu perçinleşir ve bir müddet sonra ilk günlerdeki izini kaybeder. Ben izini kaybetmeden önceki hali ile yani toplum-öğretmen imajı ile ilgilenmeye devam edeceğim. Birinci sembolik toplum aile ve otorite anne-baba iken ikincisi okul öncelikle ilkokul diyebiliriz. Ki okul derecesi arttıkça oynanan oyunun hayata olan ciddi etkileri de artmaktadır. Buna sonradan ayrıca değinmek isterim. İlkokul çocuklarından başlarsak eğer; hayatımızın ilk toplumsal kurallarını veya bir diğer ifade ile yarış kurallarını öğrendiğimiz ilk kurumdur. Bu kurumun amacı büyük insanlarca ciddileştirilmiş ve bir eğlence halinden bir eziyet kıvamına getirilmiştir. Eziyet kıvamıdır çünkü bilginin depolanması bir yana depolama tarzındaki bağnazcılık sorguya kapanmış sanki anayasal bir hak, hukukmuşçasına toplum tarafından norm olarak işlenmiştir. (Doğrusu artık çoğu ülkelerde ilköğretim kurumlarına daha bir önemle yaklaşılmaktadır ve bu işin sırları çözülmeye başlanmıştır. Bilgi depolamanın bir fayda değil zarar olduğu ve tekrarlı öğretildiği halde neden bilgilerin ileri yaşlarda lisede, ortaokulda pek de işe yaramadığı araştırılıyordur.) İlkokuldayken bu yargıları sorgulayabilecek bir öğretmenim olmasını dilerdim. Doğrusu ortaokul yıllarında bir öğretmenim bunu demeye kalkıştıysa da ona yönelen tepkilerin izlerini hala taşıdığına inanmaktayım. Öğrenci sevinci koynunda okulun yolunu tuttuğunda en son istediği şey sanırım elinde küçük büyük bir sopalı bir kişi veya asık suratlı bir öğrenmendir. Elbette ciddiyet iş icra edilirken olabilir fakat bu yine de yetenek eksikliği diye ifade edilirse pek makbul olacaktır. İnsan sevdiği işin icrası esnasında bir mutluluk duymalıdır. Eğer mutluluğu ufak bir sineğin ısırması ile veya bir kedinin mivaylaması ile bozuluyorsa bu ben merkezli bir meslek icrasıdır, tamamen kendi duygularını tatmin etmek için gerçekleştirilmektedir veya zaruri bir iş olduğu için yapılmaktadır. Yani bir öğrencinin aşırı derecede olmayan kusurlu davranışını düzenlemek yerine onun bu davranışı öğretmende derin bir sinirlilik hali yaratıyorsa odaklanılması gereken kişi ( aslında ailedir o da çoğu toplum da mümkün olmadığından) öğretmendir. Sorgulayacağımız ikinci kişi maalesef öğretmendir ve bu yüzden yükleri bir miktar daha artmaktadır. Öğretmenin sevimli neşesi öğrenciye yansımaktadır ve öğrencide bu kıvamda ruhsal bir ritim ile öğretmenini, yani toplumsal kurallarını veya otoriteyi benimseye bilmektedir. En büyük otoritenin bir ilah olduğunu varsayarsak bir inancı benimsetmektedir veya bir inancın kanalı bir birey(anne-> öğretmen) tarafından açılmaktadır. İlk eşeleme ve ilk kanal açışıdır, ilkokul. Bu arada bu birey ( öğretmen) bu yönünden ötürü toplumu yansıtan bir insandır ve gerçektende yücedir, kutsidir. Tıpkı bir milleti temsil eden o milletin vekil gibi, o milletin lideri gibi. Gelecek neslin tohumları artık yeşermiştir ve onları geliştirecek ve onlara duygular yükleyecek yani onları çiçek açtıracak olan bir eğitim sisteminin içindedirler. Bu kadar ciddi gibi gözüken bir işi, yeri geldiğinde bir Noel baba yeri geldiğinde bir Kırmızı Başlıklı Kız hikâyesindeki nine, yeri geldiğinde Nasrettin hoca hikâyelerindeki kahramanları canlandırarak, yani yaşatarak özümsetmek gereklidir diye düşünmekteyim.
Öğrencinin, benim fark ettiğim diğer bir dileği de; Öğrencinin öğretmeniyle yan yana yürümek isteğidir. Bu geleceğe atılacak adımları birlikteli olarak atmayı ve statü ayrımını onları anladığını ve bu anladığı şeyleri (sıkıntıları, keyiflenecek durumlarını, üzülecek durumlarını vs) onlarla konuşarak, bir nevi onların dile dökemedikleri konuları dile dökerek bir birlikteli adımla yolculuk yapmaktır. Böylece her hangi bir şekilde ne cezaya nede bir yaptırıma zorlanmaya gerek kalacaktır. Öğrenci öğretmenini en sevdiği arkadaşı gibi görürken aynı zamanda onun bir öğretmen olduğunu da fark eder ve bu duruma uygun davranış ne ise o şekilde hareket edecektir. ( ilkokul beşden sonra çocuk daha bir olgun hareket etmeye başlamaktadır. Bu olgunluğu içinde öğrenci öğretmen iletişimi anlaşma odaklı olmalıdır. Öğretmen sürekli otoriter kişiliği ile sınıfı bir arada tutmaya çalışmamalı onlara ne vermesi gerektiğini bilmelidir.)Nedeni her ne olursa olsun her insan önüne çıkan engelin sebebini bilmek ister, özellikle bu engel önemli bir otorite tarafından konulduğunda merak daha da artmaktadır.
Öğrenci için öğretmen ilk bakışta kutsaldır ve her söylediğinde bir hikmet vardır edası ile karşılanır. Kimi için şeytandır ve kaçılması gereken bir kişidir. Kimi için en büyük, en bilge ama en yakın arkadaştır. Yüklenen bunca tezat gibi gözüken duygulara rağmen öğrenci Anne-babanın göremediği davranışları öğretmenine gösterir. Toplumun içinde var olabilme çırpınışlarını ve bir otorite ile gelecekte nasıl bir ilişki kuracağını öğrencinin öğretmenine davranışından yordayabiliriz. Çocukluklarında ki emeklemenin mutluluğunu aile yaşarken toplum içindeki bu soyut emeklerin mutluluğu da öğretmenin gözleri önünde olur. O cildi her daim birinci sınıf olarak imal edilmiş milyarlarca sayfalık hemen hemen boş bir kitap olarak öğretmenin eline teslim edilir ve “doldurun hayatın teorik bilgisini, geleceği aydınlatacak bir nesil için öğretin ona da öğrenmesi gerekenleri” diye öğretmenine bırakılır.
Meraklı öğrenciler, onlar bazen gerçekten de çileden çıkartırlar öğretmenlerini. Meraklı bir çocuğun saçma gibi gözüken sorularımı var size, acaba söylemek istediği “öğretmenin benimle neden ilgilenmiyorsun, beni neden görmüyorsun veya benimle biraz daha ilgilen bu kadar yetmez“ olamaz mı? Bu gibi davranışlarda aslında hissettiklerimiz doğrudur, onlar ilgi istiyorlardır fakat duygular aşikâr olduğunda kışın bir otobüsün içinde yolculuk yaparken kırk kişinin içinde bulunduğu otobüsün uzun bir süre havalandırmadığını düşünürsek, içeride ki havanın artık ne kadar nemlendiğini tahmin edebiliriz. Duygularımız canlandığında bu kadar sıkılıyor isek öğretmen olarak kendimizi bir kez daha sorgulamalı ve neden bu mesleği seçtiğimizi düşünmeliyiz. Sınıfın içinde kaptan sizsiniz ve dilediğiniz de erdemli bir davranış sergileyip toplumun duygusal çarklarını sizler durdurabilir ve camın açılmasını yani çocukların, öğrencilerin ne istediğinin sorulabilmesini sağlayabilirsiniz. Öğretmenlerin bu yetkileri de vardır. Klasik öğretme teknikleri yüzyıllardır bir başarı sağlamış olabilir fakat artık bu öğretme tekniklerinin sırrı kalmamıştır. Bir öğrenci ona bilginin nasıl verileceğini artık ne öğreneceğini teknoloji sayesinde rahatça bilmektedir. Bu nedenledir ki klasik kuramlardan sıyrılmalı ve yaratıcı eylemler icra edilmelidir. Tarih dersi dört duvar içinde ne kadar zevkli olabilir, matematik tarihi olmadan ne kadar mantıklı olabilir, kimya sadece kimyasal olunca ne kadar çekici olabilir vs. Kocaman binaların içine doluşan öğrencilerin seslerinde aslında onların ne istedikleri aşikâr değil midir? Onların nasıl bir öğretmenle olmak istedikleri de bellidir. Enerjisini öğrenciye verebilecek, yaşamayı sevdirebilecek daha doğrusu yaşamayı o yaşlarda öğrenciler seviyorlardır benim yaşamayı sevdirecekten kastettiğim onlara yüklenecekleri sorumlulukları da eğlenceli veya keyifli bir üslup ile onlara aktarabilecek bir öğretmendir ve toplumu yeri geldiğinde sorgulayabilecek bireyler yetiştiren bir öğretmendir milletinin bekası için uğraşan öğretmenler. Aslında öğretmen ne ise öğrenci de ona tepki veren bir mekanizmadan ibarettir. Şimdiye kadar pek nadir öğretmenin her hangi bir öğrencisine “ senin için benim önemim nedir, hiç bunu düşündün mü? Bunu bana anlatmak ister misin? Kaç tane edebiyat öğretmeni kompozisyon dersinde bana en sevdiğiniz öğretmeninizi ve nedenlerini anlatın demiştir? Doğrusu pek nadir insanlar gerçekle yüzleşmek isterler ve bu öğretmenler azınlıkta kalacaktır sanırım. Beklenen tam anlamıyla bu değildir zaten. Bu sorumluluk içinde tepki doğurabilmek ve kendini seven bir insan olarak öğrencilerde kendini bularak, kırka yarılmış parçasını bir arada tutmasını öğrenmektir. Bunun için önce sınıftaki çocukların veya öğrencilerin bir öğretmenin aynası olduğunu kabul etmek gerekir. Enerjisini kendini aynada yüceltemeye harcarken histerikçe duyduğu hazdan kendinden geçmiş bir halde ders anlatan bir öğretmen karşısındaki öğrencilerin zekâsını küçümser, oyunun kurallarını bencilce koyar ve otorite figürünün kabul edilememesine sebep olur. Bir öğrenci gözünden bakıldığında, zenginliği, çeşitliliği açısından oldukça esnek olan öğretmenlik mevki bir o kadar da kimi okullarda katıdır ve öğretmen sadece öğretmendir. (Aslında her yerde öğretmen sadece öğretmen olmalıdır, fakat gerçek olan göz önüne alınırsa bu pek mümkün değildir). Benim kastettiğim öğretmen otonom şekilde tıpkı sürekli kan pompalayan bir kalp atışı gibi sadece mesleki bilgilerini paylaşmadan öteye gidemeyenlerdir. Bu katı bir tutum olup öğrencinin geride bıraktığı otoritelerle yüzleşmesini ve onların doğrularını yanlışlarını sınamasına engel olduğu gibi gelecekteki liderlere bakışı da veya lider olabilirliği de tehdit altındadır. Yani bir diğer ifade ile öğretmen öğrenci gözünde geleceği inşa ettiği gibi önce geçmişi aydınlatan bir insandır. Onda kırılmış duygularını yeniden yapılandırır ve kullanılabilir hale getirirler. Kaba, sert, ilgisiz davranan bir öğretmen öğrencisi için konuşan ve yürüyen bir ağaç fantezisi kadar bile etkili bir şey değildir. Eğer o öğretmen orada olamasa o öğrenciler hayata dair daha çok şey öğrenecektir. Çoğu zamanlarda öğrenci onu dinlemeyecek ve genellikle ders esnasında dikkatini başka işlerle meşgul edecektir. Dikkat toplama mıknatısı (sözlü veya direk şiddet çeşidi)genelde burada devreye girer ve bir şok etkisi yaparak öğrenci kendine gelir. Peki, bu davranışın tasvirin başlangıcını düşündüğümüzde sorunu öğrencide mi öğretmende midir? Veya tekrar bir suç ve ceza romanı yaratmanın anlamı var mıdır? Para kazanmak, bir ailenin geçimini sağlamak, bir çalışan iş sahibi birey olarak her insan toplumda var oluş sıkıntısı çekmektedir, öğretmenler için ise bunca sıkıntının içinde bir de kalabalıklarla ilgilenmek gerçekten zordur. Fakat her işin içinde elbet bir haylaz insan çıkacaktır. Okul da çocuklar, iş yerinde şikâyetçi arkadaşlar, sokakta madde bağımlıları ve onları kovalayan zabıtalar, polis vs görevliler. Öğrenciler geleceği şekillendirecek pek değerli bireyler topluluğudur. Fizik kurallarına göre hiçbir enerji evrende kaybolmaz. Her insan ayrı bir evren olduğunu zannı ile bir güzel benzetme ile devam edersek öğretmenin enerjisi bir elmas işleyicisinin parmakları arasındaki o paha biçilmez elmastan daha değerlidir. Çünkü onun parmaklarında elmasa değer yükleyecek olan bireyler var edilmekte ve yetiştirilmektedir.
Toparlamak gerekirse, bir öğrenci gözünden öğretmeni görmek istiyorsak en basitinden bir gün ilkokulumuza yolumuz düşerse hatıralar içinde canlanan o öğretmen sesinin öğrenciler içinde nasıl farklılaştığını hatırlayınca, örgencilerin istediği gözle kendimize bakabiliyoruz demektir. İlla ki bir ilkokul olması gerekmiyor, bir lise bir üniversitedeki öğretmenlerde pek farklı değildir. Fakat ilk başta da dediğim gibi yaş geçtikçe oyun ciddileşiyor zannına kapılıyoruz aslında sadece hayatımıza olan ve olacak etkilerini kaldırabilme kapasitemiz miktarınca tepkiler üretiyoruz. Her şeyin özünde sevgi olduğu gibi öğrencinin öğretmenine ilk bakış açısı ailesinden öğrendiği kadar bir sevgi penceresinden olacaktır. Öğrenci sevebileceği bir öğretmenle haşır neşir olmak isteyecektir. Sevdiğimiz insanlara isteyerek veya istemeyerek zarar verdiğimiz gibi öğretmenler de ne kadar sevilse de öğrencileri tarafından zarar göreceklerdir. Dürüst bir iletişim kuran öğretmen öğrencinin var oluş tarzına yani öğrencisini olduğu gibi kabul ettiği mesajını verir ve zahmetli uğraşları sona erer. Böyle bir öğretmen her öğrencinin gözünde sevilebilecek bir öğretmendir. Öğrenci kızıyor ama sonra özür diliyor, beni sinirlendiriyor ama sonra nedenini açıklıyor gibi düşünür. Öğrenci ile kurulacak iletişim kesinlikle dürüstlük çerçevesinde olmalıdır. Bu yaptığımız davranışlardan vicdan azabı duymamızı ileride engelleyecek ve hatalarımızı telafi imkânı sunacaktır. Öğrencinin istediği kusursuzluk değildir, aslında basittir, kendisini anlayan, onun ifade edemediklerini ona söyleyebilen, kusurlarını toprakta yeniden yeşerten, toplumdan önce onu dinleyen, tek başına bir insan olarak toplumda var olabilen ( her türlü zorluklara rağmen ), yeri geldiğinde güldürebilen, kısacası kendini tanıyan bir öğretmen, doğrusu pek de bulunan bir öğretmen tasviri değildir bu. En basiti öğrenci karşısında daha doğrusu yanında biraz da olsun ilgi gösterebilen insan bekler. Aslında her insan otoritesinden bunu beklemez mi. Sadece öğrenci öğretmen ilişkisinde olan bir şey değildir. Lakin bu ilişki önemi bakımından hayatımızda 2. dereceden bir yer kapsar. Bize ayna olan ve aynada yansıyan kusurlarımızı, hatalarımızı, kötü huylarımızı düzelttirecek ve iyiliklerimizi, hoş olan davranışlarımızla böbürlenmemizi güzelce engelleyen ve bu davranışları herkese karşı yansıtmamız gerektiğini öğreten öğretmenler olmalıdır. Allah hiçbir çocuğu kötü olsun diye yaratmaz!onu kötü yapan kötü eğitimdir!...kötü anne baba, kötü çevre, kötü yönetim balçık gibidir; zavallı yavruları da çekip yutar…(Victor hugo)

ÇOCUKLAR KIYAMET ŞARKISI SÖYLERSE


Ansızın bastıran yağmur, bitmez bir arzuyla bağlandığımız dünyayı ruhumuzun üzerine deviriyor. Adımlarımız sıklaşıyor, bu ansızın bastıran yağmur yüzünden; içimizden kimileri can havliyle koşmaya başlıyor. Bir felakete uğramış gibi, sığındığımız duraklardan, saçak altlarından, otobüs camlarından rengi atmış şehri seyrediyoruz. İşte, eski zamanlardan kalma bir hayalete dönüşmüş cam cepheli binalar; müzik marketlerden sokaklara yayılan sesler susmuş, kaldırımlar boşalmaya başlamış, ağaçlar yapayalnız. Her gün üstümüze giyindiğimiz o bitmez uğultu da terk etmiş bizi; belki de bu yüzden yağmurun açtığı bu büyük boşlukta çırılçıplak hissediyoruz kendimizi. Yanı başımızdaki arkadaşımız bile birden bir yabancıya dönüşüyor; biliyoruz ki, hiçbir kelime şu küçücük damlalar kadar cesur, şu küçücük damlalar kadar sahici bir bağ kuramayacak aramızda. Burada ekinsiz ve topraksızız. Yeşertecek bir tarlamız kalmadığı için, gök yerin rahmini okşarken, biz bir felaketin beton uygarlığımızı çatlatmasından korkuyoruz. Bir kez dilimiz çözülse ve gövdemizi yıkayan yağmura, "EY Rahmet! İyi ki geldin" diyebilsek, sıkışıp kaldığı Arafattan kurtarmış olacağız ruhumuzu. Bir kez dilimiz çözülmüyor...



Ansızın büyüyor çocuklar. Daha bir kediyi görmeden bir savaşın görüntülerini izliyorlar ekranlardan. Kuş seslerinden önce bir bilgisayar oyununun gürültülerini tutuyoruz kulaklarına; parfüm kokusu, sabundan önce geliyor. Bu küçük bedenlerin içinde peyda ettiğimiz hormonlu hafızanın bir gün nasıl bir felakete yol açacağını düşünmeden, gururla "artık her şeyi biliyor çocuklar" diyoruz. Alelade müziklerin, ölüm sahnelerinin, çıplak görüntülerin, hırçınlığın ve telaşın boca edildiği küçük kelepir evlerde, bu her şeyi bilen insan yavrularının aklı karanlık bir ormana dönüyor oysa. Bir gün onları kendi bedenleriyle hayatın içerisine bıraktığımızda, izledikleri filmlerin korkularına benzer bir korku, oynadıkları elektronik oyunların heyecanına benzer bir heyecan bulamadıkları için, bu fazlasıyla tekdüze dünyadan öç almayı deneyecekler. Ya fazlasıyla içlerine kapanacaklar; yapacaklar bunu, ya fazlasıyla saldırganlaşacaklar. Adını çocukluk koyduğumuz o büyük uygarlık, büyüklerin sorumsuz zevkleri tarafından işgal edildikçe, soyumuz daha bir Vandallaşacak...



Ansızın çalan sayısız zil, sabahın üzerine telaşlı bir gömlek giydiriyor. Dinlenmiş bir bedeni değil, bir geç kalma korkusunu uyandırıyoruz nicedir. Zamanı dünyevîleştirdiğimiz için, ne kadar erken kalkarsak kalkalım. bir türlü yetişemiyoruz meleklerin dağıttığı rızka. O rızıktan nasiplenecek iç rahatlığına da, şükür duygusuna da yer kalmadı bedenimizdi. Telaşla kalkıyor, eşiklerimizi telaşla geçiyor, çocukları telaşla okuluna bırakıyor, telaşla oturuyoruz işimizin başına. Kendisine sayısız eşyayla bağlandığımız hayatın, biraz ağır kalırsak bizden öç alacağını biliyoruz. Ekmekle alın teri arasındaki o kanaatkâr yolun yolcuları değiliz. Bunca didinmemize rağmen karnını bir türlü doyuramadığımız bir konforun amelesi olduğumuzun farkındayız. Hiçbirimizde, ekmekle alın teri arasındaki o kanaatkâr yola dönecek cesaret yok. Dahası, böyle bir ihtimal bile uykumuzu kaçırıyor, huzurumuzu bozuyor. Varsın bizden uzak olsun iç ferahlığı ve şükür; varsın telaştan bir sabah çullanıp dursun üstümüze; varsın okşamasın gamsız bir vakit tüylerimizi. Yeter ki, onca meşakkatle uhdesine girdiğimiz eşya, ismimizi çeteleden çıkarmasın. Çünkü ismimize gösterilen hürmetin kapılarını açan o...



Oysa ansızın geçiyor yıllar. İçimizde bir felaket duygusu bırakan o yağmurlar, uzak bir ülkenin habercisine dönüşüyorlar zamanla. Zamanla, bir izdiham içinde büyüyen çocuklara, merhametle göz gezdirmeye başlıyoruz. Sayısız mevsim boyunca sıcaklığına tutunduğumuz eşya, bizi kendi ismimizle, kendi bedenimizin sıcaklığıyla baş başa bırakıyor nihayet. Anlıyoruz ki, helak olmak için ille de gökten büyük bir cezanın inmesine gerek yokmuş. Anlıyoruz ki, bizim helakimiz, kendimizden başkası değilmiş...





--
Muhammed Yusuf YAŞAR
Niğde-Çiftlik
Marmara-1998

ZİHİN ENGELLİ BİREYLERDE DİL GELİŞİMİNİN SAĞLANMASINDA ÖĞRETMENLERİN YAPABİLECEKLERİ ÇALIŞMALAR

Çağlar SAVAŞ

Zihinsel engelli veya gelişimsel yetersizliği olan çocukların dil ve konuşma gelişimi ile iletişim kurma sorunları ile sık sık karşılaşıyoruz. Çoğu zaman bu çocuklarla çalışan öğretmenler “ben bu çocukla neler yapabilirim?” sorusunu kendilerine sormaktadırlar. Cevap eğer zor veriliyorsa öğretmende büyük bir karamsarlık ve üzüntü olmakta ve mesleki başarısızlığa varacak kadar ciddi psikolojik sorunlara yol açabilmektedir. Bu doğrultuda öğretmenlerin gelişimsel yetersizliği olan çocukla dil ve iletişim becerilerini geliştirme çalışırken yararlanabilecekleri notlarımı toparladım ve sizinle paylaşmayı uygun buldum.



Değerli öğretmen arkadaşlarım: dil gelişimi ve iletişim becerileri bireyde çalışılırken üç aşamada çalışmalar yürütülür. Bu aşamalar:

Dinlemek ve Temel Konuşma İlkeleri
Konuşma organlarının geliştirilmesi,
Sözel dilin geliştirilmesi.
Bu makalede birinci madde olan  Dinlemek ve Temel Konuşma İlkeleri yer almaktadır. Bu  maddenin alt bölümleri ile bu bölümlerde öğretmenlerin yapabilecekleri alıştırma önermeleri bu makalede açıklanmaktadır.



Faydalanacağınızı düşündüğüm bu makale ile çalışmalarınızda kolaylıklar ve başarılar diliyorum.



Diğer bölümler kendi başlığı altında yeni birer makale olarak bilgilerinize sunulacaktır.



1. DİNLEMEK VE TEMEL KONUŞMA İLKELERİ



Dinlemek eğitimi konuşma eğitiminin başlangıcı olarak kabul edilir. Çocuk çevresi hakkındaki tüm bilgileri dinleyerek alır. Dinleme, öğrenmede çok önemli bir kanaldır. Ayrıca çocuğun herhangi bir işitme problemi yoksa; dikkatini çevresindeki nesnelere verebiliyorsa konuşma ve okuma kontrolüne başlamış demektir.



Öğretmen çocuğa “yere yat” emrini verir. Çocuk sırt üstü yere yatar. Çocuk bu pozisyonda hiç kımıldamadan 3-4 saniye kadar yatmalıdır. Öğretmen 3-4 saniye sonra “tamam kalkabilirsin” der.
Birinci alıştırmadaki sırt üstü yatma süresi 4-5 gün sonra 30 saniyeye çıkarılabilir.
Kıpırdamadan yere yatma süresi 30 saniye kadar olduğunda öğretmen çocuğun 1-2 metre kadar yakınında durur. Çömelerek çocuğun ismini fısıldar. Çocuk ismini duyunca yerinden kalkar ve sınıfın başka bir yerine (öğretmenin gösterdiği) yere geçer. Sessizce durur. Diğer çocuklarla da bu işlem yapılır. Eğer çocuk ismi söylendiğinde fark etmedi yada duymadıysa etkinlik yinelenir. 
Öğretmen çocuktan bir metre uzakta durur. Fısıldayarak “ayağa kalk”,  “bana kitap ver” yada “ayağa kalk yanıma gel” gibi basit komutlar verir. Çocuk dikkatini toplayamıyorsa öğretmen birkaç kez tekrar eder.
Öğretmen çocuğa değişik sesler vererek, seslere ilgisini arttırmayı ve bu sesleri dinlemeye çalışmasını sağlar. Şu değişik sesler kullanılabilir.
Ø      Cam bir şişe yarıya kadar su doldurulur. Öğretmen şişenin ağzına dudağını dayayarak şişeye üfler ve çıkan sesi çocuğa dinlettirir. Sonra aynı sesi çocuğun da çıkarmasını sağlamaya çalışır.

Ø      Plastik bir kutuya önce küçük sonra büyük taşlar doldurulur. Sonra kutuyu sallayarak çıkan sesleri dinlettirir. Ve çocuğunda sesleri çıkarmasını sağlar.

Ø      Küçük sünger bir topu öğretmen ritmik olarak masaya vurur. Çocukta aynı şeyi yaparak aynı sesi çıkarmaya çalışır.

Ø      Teneke bir kutuya kum doldurulur. Çocuk kutuyu gerek sallayarak, gerekse de vurarak değişik sesler çıkarır. 

Ø      Bir teneke kutunun değişik yerlerine vurarak değişik sesler çıkarılabilir.

Ø      Öğretmen farklı özelliklerde kağıtları elinde buruşturarak farklı sesler elde eder ve bu sesleri çocuğunda çıkarmasını sağlar.



Sesin geldiği yönü anlamak
Öğretmen çocuğun arkasında durarak herhangi bir ses verir. “ses nereden geliyor sorusunu sorar”. Bu alıştırmada çocuk önce sesi dinlemeli ve sonra başını sesin geldiği yöne çevirmelidir.
Öğretmen yukarıdaki nesnelerden birini çocuğun görüş açısından çıkarır ve sonra nesnenin sesini verir. “ne sesi” sorusunu sorar. Çocuk cevap verdikten sonra, “nereden geldi” sorusunu yöneltir. Çocuk cevap vermezse öğretmen yardım eder.
Öğretmen düdük sesini çocuğun başının üzerinden, arkasından, yan tarafından verir. “bak şimdi ses arkanda, bak şimdi ses başının üzerinde gibi açıklamalar yapar.
Bu alıştırmada verilen iki ses üç sese çıkarılır. Öğretmen üç farklı ses verir. Çocuk gözlerini kapar. Öğretmen bir ses verir ve sesin ne sesi olduğunu sorar.
Öğretmen çalışmaya başlamadan  önce çocuğun tanıdığı bazı sesleri teyp kasetine kaydeder. Çocuk sesi, köpek sesi, zil sesi vs. Çocuğa her bir sesi ayrı ayrı dinlettirir. Her bir sesin ne olduğunu sorar. Eğer çocuk sesi tanıyamıyorsa sesi öğretmen tekrar dinlettirir.
Öğretmen teybe önceden hızlı ritimde ve yavaş ritimde kaydedilmiş sesleri dinlettirir. Çocuktan bu seslere uygun hareket yapmasını ister. Örneğin hızlı ritimde ellerini daha hızlı alkış yaparken yavaş ritimde daha yavaş alkış yapar. Çalışmanın başında öğretmen çocuğa model olur.


C. Görsel ve işitsel algıyı geliştirmek

1. Görsel algıyı geliştirmek

Çocuğun gördüklerini algılayabilmesi, anlayabilmesidir. Bu becerinin gelişmesi için çok basit bir alıştırma verilmiştir.

Öğretmen ve çocuk karşılıklı dururlar. Öğretmen çeşitli hareketler yapar. Hareketlerin çocuklarında yapmasını ister. Çocuk öğretmenin yaptığı hareketleri yapmaya çalışır. Bu hareketler: kalkmak, oturmak, çömelmek, emeklemek, yürümek, ve bunun gibi kaba motor hareketleridir.
Birinci alıştırmadan sonra gördüğü ve işittiği hareketleri birleştirmesi istenir.
B.1. Öğretmen “şimdi oturuyorum, sen de otur der” çocuk öğretmeni görür ve sözlerini duyar öğretmenin yaptıklarını yapmaya çalışır.

B.2. Daha ileri aşamadan öğretmen yalnız emir verir. “otur, kalk, gel, yürü” gibi. Çocuk hareketi yapmaya çalışır.

2. İşitsel algıyı geliştirmek

Çocuğun kendisine söylenilenleri, çevresindeki sesleri anlayabilmesi, algılayabilmesidir. Bu becerinin kullanılmasıyla çocuk işittikleriyle hareketleri birleştirebilir. Çalışma iki aşamada yapılır.



A. Sözcükler ve kelimelerle yapılan çalışmalar

A.1. Çocuğa tek kelimelik emirler verilir. “gel, otur, al” gibi. Çocuğun bu emirleri yerine getirmesi istenir.

A.2. Emirdeki kelime sayısı arttırılır “topu bana at, ellerini başının üstüne koy” gibi. A.3. Daha çok kelimeli emirler kullanılır “ellerini başının üstüne koy ve gözlerini kapat, ellerini başının üstüne kaldır ve zıpla” gibi. Emirler daha da çoğaltılarak etkinlik çalışılabilir.

Bu üç alıştırma mutlaka sıra ile uygulanmalıdır. Çocuk alıştırmanın her aşamasını yavaş yavaş geçecektir. Çocuk geçmesi için zorlanmamalıdır.



B. Seslerle yapılan alıştırmalar

Aşağıdaki alıştırmalarda çocuk duyduğu seslerle hareketleri birleştirilmelidir. Ses olarak zil sesi seçilmiştir. Öğretmen ve çocuk yerde karşılıklı otururlar.

B.1. Öğretmen sırayla aşağıdaki emirleri verir.

-        Ben Zil Çalınca Ayağa Kalk,

-        Zil Çalınca Kollarını Kaldır

-        Zil Çalınca Ellerini Çırp

-        Zil Çalınca ayağa kalk, ellerini çırp.

B.2. Bu alıştırmada trampet kullanılır. Öğretmen hızlı ve yavaş ritimde trampet çalar. Çocuktan hızlı ritimde koşması istenir. Yavaş ritimde ise ritme göre yürümesi istenir.



D. Görsel ve İşitsel Algının Birlikte Geliştirilmesi

Çocuğa beş resim kartı verilir. Kartlarda çocuğun tanıdığı hayvanların resimleri vardır. Çocuğun önüne beş resim konulur. Öğretmen bu hayvanlardan birinin sesini verir ve “hangi hayvan bu sesi verir?” Sorusunu sorar. Öğretmen hayvanların isimlerini söylememelidir.
Çocuğa beş resim kartı verilir. Kartlarda çocuğun iyi tanıdığı nesnelerin resimleri vardır. (musluk, saat, zil vs.) Bu nesnelerin çıkardıkları sesler daha önceden teybe alınır. Çocuğa tayipten bir ses dinletilir. Sonra resimlere dikkati çekilerek “bu sesi hangisi verir” sorusunu sorar.
Çocuğa yine çeşitli nesnelerin resimleri verilir. Bu kez nesnelerin isimleriyle nesneleri birleştirilmesi istenir. Top, makas, araba, balık nesneleri kullanılabilir. Hangisi ev, hangisi top gibi sorular sorulur.
Yine resimler kullanılır. Bardak, palto, çatal gibi. Nesnelerin resimleri verilir. Bu alıştırmada resimlerin fonksiyonlarıyla ilgili sorular sorulur. “hangisini giyiyorum, hangisiyle yazıyorum” gibi.


E. Görsel Algının Geliştirilmesi

Bu bölüm dikkatli bakarak tanıma alıştırmalarını içerir. Çocuk alıştırmaları yaparak görsel ayırım becerisini geliştirmeye çalışır.

Çocuğun üzerinde benzer şekiller veya benzer resimler bulunan kağıtlar verilir. Resimler veya şekiller göz atılarak alıştırma çeşitlendirilir.
Çocuğa kartlar üzerinde hazırlanmış resimler verilir. Ancak resimlenen nesnelerin birer parçaları yanlıştır. İlk olarak kulağı olmayan at, tek bacaklı masa, bacakları olmayan bir çocuk gibi, öğretmen resimde yanlışlık olup olmadığını, varsa neyde olduğunu sorar. Çocuk birinci grup alıştırmaları yapabiliyorsa üzerinde bir olay anlatan resim kartları verilir. Ayakkabılarını eline giymiş çocuk, uçan bir köpek gibi. Yanlışlıklar çok belirgin olmalıdır.
Üzerinde çeşitli nesnelerin resimlerinin ve gölgelerinin bulunduğu kartlar hazırlanır. Çocuk resimlerde gölgelerin eşleştirmeye çalışır. Resimler çoğaltılarak alıştırma daha karmaşık yapılabilir.
Öğretmen bir hareket yapar. Hiçbir sözlü yardım olmadan bunun tekrarını ister. Öğretmen bu kez birbiri arkasına iki veya ü. Hareket yapar ve çocuk hareketleri aynen tekrar etmeye çalışır.
Bu alıştırmada çocuk nesnelerle renkleri birleştirmeyi öğrenecektir. Öğretmen eline bir kitap alır ve “bu ne” sorusunu sorar. Çocuk cevap verdikten sonra ne renk sorusunu sorar. Çocuk kitabın rengini söylemelidir. Çocuk renkleri tanımıyorsa alıştırmaya renk eşleştirme şeklinde uygulanabilir. Öğretmen soruyu sorar “bu kitabın renginden başka eşya göster” şeklinde sorabilir.
Bu alıştırma ise çocuğa görme yoluyla uzaklık- yakınlık kavramını öğretmeyi amaçlar. Öğretmen bir kağıt üzerine belli uzaklıklarda iki nokta veya iki işaret koyar. Çocukta aralarında aynı uzaklık olan iki işaret koyabilmelidir.


F. İşitsel Algının Geliştirilmesi

Öğretmen çocuğun gözlerini bağlar ve çocuğun iyi tanıdığı bir sesi verir. Saat sesi, ayak sesi vb. Olabilir. Çocuğa “bu ne sesi” sorusu sorulur.
Öğretmen önce çocuğa farklı sesleri olan üç veya dört enstrüman sesleri gösterir. Bunların seslerini dinletir. “bu davul bak böyle ses verir” şeklinde de açıklamalar yapar. Sonra çocuk arkasını döner ve gözlerini bağlanır. Öğretmen bir enstrümanın sesini veriri ve bu sesin hangi enstrümanın sesi olduğunu sorar.
Grup oyunu oynanır. Bir çocuğun gözleri bağlanır. Gruptan başka bir çocuk konuşturulur. Gözleri bağlı olan çocuğa, kiminin konuştuğu sorulur.
Öğretmen çocuğa bir öykü anlatır. Öykünün içinde sık sık çocuğun ismi geçmelidir. Çocuk ismini duyduğu zamanlarda “bu benim ismim” der yada el kaldırabilir. Çocuk konuşamıyorsa ayrıca ismini fark ettiğini el kaldırarak da belirtemiyorsa öğretmen çocuğun yüz ifadesine bakar, dikkat eder, çocuğun ismini fark edip fark etmediğini anlamaya çalışır.
Çocuğa kısa iki cümle söylenir. Bu iki cümlede de geçen iki kelimeyi bulması istenir.
Üzerinde çocuğun iyi tanıdığı nesnelerin resimleri olan kartlar hazırlanır. Öğretmen çocuğa bir resmi gösterir ve resimdeki nesnenin ismini yanlış söyler çocuk yanlışlığı fark etmelidir. 


G. Görsel Hafızanın Geliştirilmesi

Bu grup alıştırmalarında çocuk belli bir sırayı hatırlama çalışması yapacaktır.

Grup oyunudur. Bir çocuk sınıfta kara tahtanın önünde durur. Diğer çocuklar onun kıyafetlerine dikkatlice bakarlar. Öğretmen bu sırada sözel açıklamalar yapabilir. Sonra tahtadaki çocuk dışarı çıkar, öğretmen çocuğun giysilerinde bir değişiklik yapar, ayakkabılarını ters giydirir, düğmelerini açar vb. Tekrar çocuk sınıfa alınır. Diğer arkadaşlarına çocuktaki değişiklikler sorulur.
Öğretmen kelime, harf sayı dizisi verir. Çocuk bu kez diziyi tam tersinden tekrar etmelidir. At-ev-okul dizisini, okul-ev-at dizisi olarak tekrar edilir.
Grup oyunudur. Her çocuk bayramda annesinden ne istediğini söyler.
Ø      Birinci çocuk “ben kitap istiyorum”

Ø      İkinci çocuk “ ben top istiyorum”

Ø      Üçüncü çocuk “ ben bir bebek istiyorum” şeklinde isteklerini sıralar. Sonra çocuklar diğer arkadaşlarının ne istediğini hatırlamaya çalışır.

Öğretmen masaya üç dört tane oyuncak koyar. Top, bebek, vb. Sonra hep beraber masadan 1,5 metre uzağa giderler. Çocuğa bu masadan “top getir” denir. Çocuk masaya gidip topu almalı ve öğretmenine vermelidir.
Bir önceki alıştırmanın devamı şeklindedir. Öğretmen masaya üç dört tane resim koyar. Kartlarda çocuğun kolayca tanıyabileceği resimler vardır. Masadan 1,5 metre uzaklaşırlar ve öğretmen “bana top resmini getir” der. Çocuk masaya gidip top resmini almalı ve öğretmene getirmelidir.
Yedinci alıştırma dört buçuk metre kadar uzaktan tekrar edilir.
Aynı çalışma 1,5 metre uzaklıktan tekrar edilir. Fakat öğretmen bu kez çocuktan iki resim birden ister, “bana top ve ev resmini getir” gibi.
Aynı çalışma değişik uygulanır. Resim kartları masanın üzerine yayılmaz. Hepsi bir kutuya konulur. Öğretmen çocuktan istenilen resim kartını bulması ve getirmesini ister.
Öğretmen çocuğa iki aşamalı bir emir verir “topu al, masaya koy” gibi.
Öğretmen çocuğa 9. Alıştırmadaki  gibi bir de vücut hareketi ekler. Önce “zıpla, sonra topu al, masaya koy” gibi.
Öğretmen kısa bir öykü anlatır. Anlatılan öyküde her bir kişi tek bir iş yapmalı  “anne yemek hazırlıyordu, “çocuk annesinin yanında oturdu, baba geldi gazetedeki bir öyküyü okumaya başladı, çocuk öyküyü olduğu gibi tekrar etmelidir. Öyküye başlaması anne, çocuk, baba sırasını takip etmesi önemlidir. Cümlelerin yanlışlığı veya bozuk, telaffuzu bu alıştırmada önemli değildir.
Öğretmen iki aşamalı bir emir verir. Ancak emir verirken iki aşama arasında bekler. “sınıfa git, bekle, bir defter getir” çocuk önce emri sınıfa giderek defter getireceğim şeklinde tekrarlar, sonra emri yerine getirir.
Öğretmen çocuklara küçük tekerlemeler, şarkılar öğretir.
Öğretmen küçük öyküler anlatır, çocuktan da anlatmasını ister.