Eşcinsel Terapi Forum - Psikolog www.huseyinkacin.com

bir parçası olabilmek için kuzenime sahip olmalıydım. Hem de tamamen. Defalarca belki de... Sahip oldum da zaten defalarca. Ama yine de yeterince ait değildim ailelerine. Hala "baba" diyemiyordum dayıma. Ama ben hak ediyordum baba demeyi ona çünkü ben onun istediği gibi bir evlat olmuştum. Kuzenim olamamıştı, pısırığın tekiydi bir kere, ben ise girişkendim. Şirketle de ilgileniyordum, işi de sahiplenmiştim. Bu velet iki günde batırırdı işyerini. Ben hayatım pahasına korurdum oysaki. Çünkü babamın emanetiydi bu işyeri. Daha doğrusu dayımın. Bir zaman sonra canınıza tak ediyor; hele ki dayınız "Bu işyerine bağlanma." dedikten sonra. Acaba aynı şeyi kardeşime de demiş mi? Neden bana diyordu? Şerefsizlik lan bu! Her neyse konu değiştirelim. Yine bağlarız bir ara buraya.

   Lisedeyken İbrahim adında biriyle tanıştım. Aman Allah'ım! bu benim hayalimdeki ağabeyimdi resmen. Hatta hayalimdekinden de iyiydi. Onunla tanışmamız tesadüf olamazdı. Mutlaka o beni koruyup kollamalıydı. Ama ona "Sen benim ağabeyimsin." diyemezsin. Elinde kanıt yok. Önce ailesiyle de tanışmalıydım. Hatta DNA testi bile yaptırmalıydım. Hayatına o kadar hızlı girmiştim ki virüslerden daha hızlı yayılma rekorunu Guinness bana vermeliydi bence. Altı yedi ayda kardeş gibi olmuştuk. Haftanın altı günü, günde altı-yedi saat beraberdik. Daha fazla ne isteyebilir ki bir insan? Hem cinsel ihtiyacımı da kardeşimi becererek gideriyordum. Beni sahiplenecek bir ağabey de bulmuştum. Hatta evi terkeden ağabeyim olduğuna emindim. Bu kadar zamandır saklamayı başarmışlardı şerefsizler benden! Ama bulmuştum sonuçta. Benden kaçar mı böyle şeyler? Ama dur bir dakika! Ağabeyim bana en iyi arkadaşı olmadığımı söyledi sanki. Ben mi öyle hatırlıyorum yoksa? Evet, evet. Söyledi şerefsiz. Ah işte! Atsan atılmaz, satsan satılmaz. Ağabeydir, bağrımıza  basalım bari. İki seçenek var o zaman önümde ya en yakın arkadaşını öldürüp geriye bir tek ben kalacağım ya da daha fazla çaba sarfedeceğim. İkinci seçenek daha mantıklı. Hem ne kaybedebilirim ki? Hemen çaba sarf etmeliyim o zaman. Acaba ne yapsam daha fazla sever ki beni? Bilmiyorum ki, her şeyi düşündüm ama bir tek bunu düşünmedim. Şu ibneye bak! Bir de kız arkadaş edinmiş. Yakışır mı lan erkek adama biriyle kardeşinden daha fazla ilgilenmek? Siktir et kızı, onun yaptıklarını da yaparım ben ona. Ama olmaz, o kabul etmez bunu. Eder mi ki yoksa? Kucağına falan uzandığımda cinsel organını falan da hissetmiştim. Hoşuma da gitmişti hani. Ama olmaz be! O senin ağabeyin. Olsun ulan! Kardeşini beceriyorsun zaten ağabeyinle de yap. Ama dur! Olmaz çünkü buna tamamen karşı olduğunu bir sohbette belirtmişti. Kesin uzaklaşır benden. Lakin böyle de gitmez bu, dürüst olmam lazım ona karşı. Ne de olsa ağabeyim o benim. Eminim anlayışla karşılar hatta yardım etmeye çalışır bundan kurtulmam için belki de. Bir ihtimalle duygularıma karşılık da verir. Ama olmaz, mümkün değil. Suçluluk hissederim o zaman. Ağabeyim beni kurtarmalı bundan, bana yardım etmeli. Evet, evet. Kesin eder. Buraya kadarki hayatım yaptıklarıma rağmen çok masumdu galiba.

Emre: İbrahim (Ağabeyciğim) ben senden hoşlanıyorum biliyorum bu saçma bir şey ama bana yardım etmen lazım. Sensiz bir dakika bile düşünemiyorum galiba bir erkeğe aşık oldum.
İbrahim (Şerefsiz): Bir daha bu konuyu benimle açma! Hayatımdan çık! Uzaklaş benden!

Lanet olsun! Bunu beklemiyordum! Olayın böyle gitmemesi gerekiyordu. Her neyse, neredeydi bu en yakın tekel büfesi? Bir paket sigara almalıyım. Bu gece içmeliyim ki hepsini, üzüntülü olduğumu hatırlayayım biraz daha. Bu imkansız bir olay çünkü. Hayal görüyorum, yaşanmadı bu. Hatta iki paket sigara almalıyım ancak ayılırım uykumdan. İçkisiz olur mu peki? İçki haram! Olmaz ulan! Kullanamam ben! Belki de o da ne diyeceğini bilemedi. Yarın sakin kafayla konuşuruz. Bu sırada iki paket sigara bitmiş. Çok kısa üretiyorlar ağabey, yoksa ben çok içmedim. Bir çekişte bitiyor zaten. O değil de bir ay peşinden koştum bu olaydan sonra yahu. Herkes "Aranız niye bu kadar bozuldu?" falan diye soru da soruyor. Ne diyeceğim ulan onlara. Hatta bi muhabbet içime oturmuştu.

Üçüncü Şahıs: Ağabey ne oldu? Aranız çok iyiydi, kardeş gibiydiniz. Neden küstünüz?
Emre: Ağabey öyle işte yahu. Özel mesele.
Üçüncü Şahıs: Ne özel meseleymiş, bir aydır çözemediniz.
Emre: Özel olmasa anlatırdım, bilirsin seni ne kadar sevdiğimi.
Üçüncü Şahıs: Ağabey becerdiniz mi birbirinizi? Bu yüzden mi? Söyle!
Emre: Daha kötüsü! (O beni becerdi daha çok, şerefsiz insan evladı!)


Derken bu üçüncü şahısa anlattım. Sonuçta yakın arkadaşımdı. Ama harbi yakınmış be! Bırakmadı beni. Hala da görüşürüz. Bana her zaman destek verdi. Yalnız buna aynı hatayı yapmam. Dilim yandı bir kere. Neyse üçüncü şahıs, dördüncü şahıs derken, yakındı uzaktı derken, yaklaşık yirmi-otuz kişiye söylemişim -ne zaman söyledim ki ulan? Şans eseri, birgün Facebook'taki (Ah facebook senin yüzünden her şey, ben masumum yoksa!) mesajı ablam okumuş. Ardından benimle konuştu ve akşam yemeğe davet etti. Çok olgun karşıladı yahu. Helal olsun! Tek evli ablam buydu. Benden sonra en küçük olan; kendini kurtarmış olan cehennemden. Akşam uzun uzun konuştuk ama ben eve gitmeliydim, hayatın sonu gelmişti, intihar etmeliydim. Ama bu ne ısrar arkadaş? Bırakın da adam gibi intiharımı edeyim. Yüzlerine karşı da söyleyemiyorsun insanların "Bırakın iki dakika intihar edip geleyim." diye. Her neyse "Enişten anlayışlıdır, bu konularda onunla konuş." falan dedi. Dedim ki "Ben konuşmam, gitmem lazım zaten. Sen konuş! Tamam, sen otur burada. Beraber konuşuruz." dedi. Ne kadar da ısrarcı ama yahu. "Tamam, hadi gelsin." dedik biz de. Geldi, konuştuk falan. Derken internetten HK'yı buldu. "Babamdan para istemem ben, param da yok. Gidemem buradan ta İstanbul'a" dedim. Hem de bunun çözümü yok ki kardeşim. İntihar edeceğiz işte, iki dakika bırakın. "Yahu tamam. Bana borcun olsun hem de bir gezmiş olursun." dedi. Ben de "Eh, bir deneyeyim bari, hem İstanbul'u gezmeden öldü demesinler." dedim. Ayıptır sonuçta. Yahu o değil de farkettim ki hikayeye sondan başladım ve başa doğru geldim. Neyse, bence güzel oldu ama okuyan pek anlamayacak. Sorun değil, ben de anlayamıyorum zaten. Dayım mı babam? Babam mı dayım? Kardeşim erkek mi? Kuzenim kim? Belli değil. Hala da emin değilim zaten. Neyse konu değiştirelim.

   Derken eniştemle atladık uçağa, geldik İstanbullara. O kadar yol planı yapmıştık "Yok, şuradan metroya, metrodan şuraya." diye.  Uyguladık da planı ama zevki çıkmadı yolun. Neyse Mecidiyeköy'e geldik. HK'yla tanıştık falan. Sonra, hayatımda en nefret ettiğim ikinci şey gündeme geldi. İlk terapi korkusu! Ne konuşacaktım ulan ben bu adamla? Hem de çok kaba bu adam. Terapi çıkışında yer beni herhalde. Ama neyse, pazartesilerden daha korkunç değildi. Sonuçta ikinci en nefret ettiğim şeydi. Ya da dur! İbrahim de var. Üçüncü en nefret ettiğim şey. Gerçi ben hayattan da nefret ediyorum. Kendimden, Allah'tan, babamdan, annemden... Hem zaten duygularımı öldürmüştüm ben bu kadar acıdan sonra. Ama bu HK yok mu? Benim duygularımın ölmediğini iddia ediyordu. Sen kimsin ulan, benim duygularımın ölmediğini iddia ediyorsun? Dur bir saniye yahu. Duygularımla hareket ettim yine. Nefret de bir duyguydu değil mi? Neyse ilk terapileri sevmem bu konuyu da atlayalım. Ama korkmayın. Yemiyor terapi çıkışında.

Daha sonraki terapilere tek başıma da gelebilirdim. Böylece belki kendime güven kazanırdım. Ama dur! İntihar mı etsem önce? Söz verdik HK'ya ikinci terapiye geleceğiz diye ama. Hele bir ikinciye de girelim, sonra intihar ederiz. Sözümüzün eri olalım. Terapinin tek olumsuz yanı sabah uçakla geldiğim İstanbul'dan akşam uçakla geri dönmekti. Buna da bir çare buluruz elbet ama sonra artık. Tüh ulan! Üçüncüye de söz verdik adama. Yine kandırdı HK beni. O da oynamaya başladı sinirlerimle, yenmeliyim onu. Hem paramızla geliyoruz hem de yeniliyoruz adama. Şu işe bak yahu! Belki de sözünü dinlemeliyim. Lüzumlu bir şey söylemeye çalışıyordur. Ama hemen her şeyi de söylemeyeyim, önce güvenmeliyim. Her neyse, "her şeyi söylemez" şekilde dört-beş ay geldim terapiye. Ama yeterdi be! Hem iyi de hissettim kendimi. Artık kendi başıma çözebilirim. Evime döneyim en iyisi. Altı ay zar-zor idare ettikten sonra intihar etmek üzereyken yine geldim İstanbullara. Yanımda internetten tanıştığım İstanbullu bir arkadaşı da getirdim terapiye. İlk defa yüz yüze görüştüğün adamı niye terapiye getirirsin ki? Hem de niye hemen güvendin buna? Neyse geldi bir kere. Zaten dışarıda bilgisayarla uğraşıyor, ben de terapimi yapar çıkarım sonra içmeye falan gideriz. İnanılmaz! HK'yla iki saattir terapideyiz, normalde 40 dakika zor dayanıyordum. Hem de artık HK danışanlarıyla önümde telefonla görüşmeye başlamıştı. Güvenmeye başladım bu adama galiba, artık bir şeyleri anlatabilirim. Ama dur! O da ne? internetten tanıştığım arkadaşı da odaya çağırdı. Ne oluyor ulan? Neyse, girsin hadi. Zararı dokunmaz. Hem bu çocuk eşcinsel olmadığını iddia ediyor ama gerçekten öyle mi? Hadi onu bıraktım, psikolojisi normal mi acaba? Bir test etsin HK, bakalım. Yorum yapmadı çocuğa yahu. Neyse artık bir dahaki terapide söyler nasıl biri olduğunu herhalde, zaten içmeye gitmemiz lazım bizim. Taksim'de içelim, en yakın yer orası. Hem para basıyoruz zaten, burada cebime batıyor. Ah keşke demez olaydım bunu! Bir kadeh viski, bir kadeh votkaya 37 lira ödedim çıktım. Ulan ertesi gün 70'lik votkayı 37 liraya aldım. Hem de iki saatte hepsini içtim. Alkol komasından zor kurtardılar beni. Sen kim, 70'lik votkayı fondip yapmak kim? Niye içersin ki zaten bu içkiyi? Haram zaten. Alperen'le niye dolaşıyorsun ki? Daha yeni tanıştın. Hem  içkisini de ısmarladın. Hani maksat ben zenginim ayağına yatacaksın yine değil mi? Ah sen yok musun bilinçaltı?

   Ertesi gün Alperen'le buluşma isteğim doğdu yine. Hem anne-babası boşanmıştı. Demek bu yüzden seviyordum bu çocuğu. Hep sevmişimdir annesi babası boşananları. Ah bir bizimkiler boşanamadı! Evlilik doktorları ben oldum. Her kavga ettiklerinde ben ayırıyorum. Annem, babamı bana kötülüyor. Babam, annemi bana. Bana ne ulan? "Boşanın işte!" diyorum. Dinletemiyorum da. Uzun süre kurtarmaya çalıştım ilişkilerini ama olmuyor işte cinsellik olmadığı zaman.

   Derken "zapping" yapalım. Ben on yaşındayken, babamın bürosuna bir hafta boyunca bir kadın her gün gelmeye başladı. Elini falan tuttuğunu gördüm ama anlam veremedim. Ama bu işte bir iş vardı. "Hemen anneme söylemeliyim bunu." diye düşündüm herhalde. Eve gider gitmez söyledim. Derken olaylar patladı. Benim de

Annemin dayıma fazla ilgi göstermesi. "Babanı değil de dayını örnek al!" demesi mesela.
- Abla-kardeş sık sık görüşürler mi?
- Evet.
- Baban, annenin dayına çok ilgi göstermesinin farkında mıdır? Rahatsız olur mu?
- Farkındadır ama babam da dayımı çok sever.
- Rahatsız olmaz mı peki hiç?
- Ne bileyim haftada bir gelir zaten ancak annemle dayımın arasındaki yakınlıktan rahatsız olur.
- Peki dayının oğluysan... Ne düşündün sonra?
- Kendimi dayımın işyerine ait hissetmeye başladım.
- Sen kimsin ama? Kim olduğun belli değil.
- Aslında öyle değil de...
- Şu anki mantığınla değil, çocukluktaki mantığınla bak.
- Bilmiyorum.
- Babamla annemin oğlu değilsem de annem ile dayımın oğluysam aynı zamanda... Ne oluyor?
- Tam bir "orospu çocuğu" oluyorum.
- Kendini günahkar gördün mü böyle? "Ben doğuştan günahkarım." diye düşündündün mü?
- Kendimi suçlamadım.
- Ama sonuçta bir günahın eseri olmuş oluyorsun.
- Evet.
- Kötü değil de "piç" gibi hissettiğin oldu mu hiç?
- Okulda.
- Tarif et.
- Okulda kavga edecek olsam kendimi çok yalnız hissederim. Fazlasıyla sevenim olmasına rağmen çağıracak kimseyi bulamam.
- Neden?
- Hiçbir yere ait değilim çünkü.
- Babamın oğlu değilim, babamı çağıramam. Dayımın oğlu olsam bile kimse bilmiyor.
- Onu da çağıramam yani.
- "Kimse benim kim olduğumu bilmiyor."
- İlişkimin olduğu dayımın oğlu bundan mı çıktı acaba?
- Güzel nokta. Çak!
- Bunu daha önce hiç düşünmemiştim.
- Şimdi düşün.
- Dayının oğluysa senin neyin oluyor? Yaşıt mıydınız?
- Üç yaş küçük benden.
- Sen ona ağabeylik yapıyorsun yani.
- Evet.
- Kardeşine neyi öğretiyorsun? Cinselliği.
- Sevgiyi ağabeyinle yaşıyorsun, cinselliği ise kardeşinle. Uydu mu şimdi?
- Taşlar yerine oturdu.
- Bunları terapi odasında konuşamazdık Emreciğim.
- Yaptığım şeyler yapmak istediğim şeyler değil de bilinçaltımın oyunu yani.
- Sen, sen değilsin.
- Ben kendimi oynamıyorum aslında. Sizi bulmadan önce intihar etme aşamasındaydım.
- Nasıl?
- Ablamlar yemeğe kalmaya ısrar etti bana. Ben de mecburen yemeğe kaldım onlarda. Eve gitseydim intihar edecektim. İlaçları bile hazırlamıştım, ne kadar içmem gerektiğini planlıyordum. Kurtaramayacakları bir şekilde ölmeliydim.
- Ne itti seni bu intihar düşüncesine?
- İbrahim'e anlattığım şeylerden dolayı İbrahim beni bırakmıştı.
- Yani İbrahim sana ağabeylik yapmadı. Aslında gerçek anlamda ağabeyin olsaydı...
- Beni bırakmaması lazımdı.
- Öyle değil mi? Ağabey ne yapar? "Bu bir sorun, bunu beraber çözmeliyiz." der. Gerçekten güçlü olsaydı, ağabeyin olsaydı, senin bu sorunu çözmen için destek olurdu sana.
- Şahsen kendimi düşünüyorum. Biri bana bu şekilde gelseydi ben yardım ederdim ona.
- Onu sen yarattın Emre. O bir ağabey değil. Kardeşin?
- Dayı oğlu mu?
- Evet.
- Onun benim olmasını İbrahim'den fazla istiyorum.
- Niçin?
- Onu hiç bilmiyorum şu an.
- Şimdi sen dayının oğlusun. Peki o öz oğlu mu?
- Evet.
- Bir nevi dayını cezalandırmak değil mi?


Çok uzun bir süre sessizlik... Hem de çok uzun bir süre... Kafam allak bullak olmuştu bu terapide. Bütün taşlar yerine oturuyordu belki de ama çok sert oturduklarından kendimi sarsılmış hissediyordum. Kimin kim olduğu konusunda benim bile kafam karışmıştı. Bahçıvan aşçıyı, aşçı uşağı, uşak bahçıvanı... "Ne oluyor ulan?" diye düşündüm uzunca bir süre. Kimi istiyorum, neden istiyorum? Ne oluyor? Ben kimim? Karışık meseleler bunlar.

- Babandan para alamıyordun ya hani.
- Evet.
- Çünkü baban değil de ondan. Baban olan kişi dayın, ondan para alabilmek için de "eşek" gibi çalışıyordun işyerinde. Dayın sana para verince ne hissediyordun? Keyif alıyor muydun? Mutlu oluyor muydun?
- Fazlasıyla.
- Nasıl bir mutluluk?
- Tarif edilemeyecek şekilde...
- Şuradaki garson da maaşını alıp mutlu oluyor ama senin gibi bir mutluluk hissetmiyor. Çünkü sen patronundan değil babandan para alıyorsun. Ait oluyorsun. O parayı sana verdiğinde seni kabullendiğini hissediyorsun. Sahiplendiğini hissediyorsun. Babandan para isteyeceksin Emre!
- Bir ara borcumu ödedi zaten. Ben sinirlenmiştim. Hani "Sen kimsin ki? Niye ödüyorsun?" dercesine.
- Niye sinirleniyorsun? Çünkü ödediğinde baban oluyor. Baban parayı öderse dayının gerçek baban olma teorisi yıkılır. İşte gerçek Emre'yi bulmak istiyorsan babandan para alacaksın.
- Ben bunu yapamam.
- Bunu yaparsan dayının oğlu olduğun teorisi yıkılacak. Bütün problem oradan çıkmıyor mu? Ağabeyler, kardeşler, babalar... Kimin eli kimin cebinde belli değil.
- Hiç sormayın!
- Oyun bitti Emre. Çöz artık bunu. Babanla bazı gerçekleri konuş. Erkek erkeğe konuş artık.
- Babam benimle konuşmak istese bile ben uzaklaşıyorum ondan.
- Sen teorini yıkmak istemiyorsun çünkü. Gerçeği mi istiyorsun yoksa teorini mi? Teorin senin çocukluk fantezin. Cinsel problemleri olsa bile annenle baban aynı yatakta yatsalardı belki de bu fantezi olmayacaktı.
- Vişne suyu içmem lazım.
- Niye?
- Vişne suyu krizim tuttu!

Bu kadar şeyi bir terapide çözmek beni yormuştu gerçekten. HK, terapinin sonlarına doğru bana bunları yazmamın iyi olacağını söyledi. İlk yazımı yazmış oldum böylece: Vişne Suyu! Birçok yazı yazdım ondan sonra ama hiçbiri "Vişne Suyu" gibi olmadı. Bu kitap da bir "Vişne Suyu" etmez bence. Vişne Suyu'nu yazdıktan sonra birçok okurla karşı karşıya geldim. Vişne Suyu yazım için tebrik e-postaları aldım hatta. Fakat onların Vişne Suyu'nda

-   Bilmiyorum, kurmamam gerekiyormuş.
-   Sadece bir talimat mıydı yani? "Kızlarla gezme!"
-   Evet.
-   Peki sen ne hissediyordun böyle denilince? Kızlarla gezilince kötü mü olurmuş?
-   Evet.
-   Peki sen mi yapacaktın o kötülüğü, kızlar mı?
-   Bir fikrim yok.

Beni eşcinsel yapan şey annemin lanet olası baskıları! Annem de toplumdan bağımsız değil elbette. Toplumdakiler herkese baskı yapar. Kimse görmezken her haltı işlerler ama insan içinde melek takılırlar. Hepiniz kötülüğün ta kendisisiniz! Küçükken kızlarla iyi iletişim de kurabiliyordum oysa. Beni severlerdi ama annemin baskıları yüzünden hepsine ters davrandım ve beklediğim gibi benden uzaklaştılar. Ne oldu peki? İbnenin teki oldum. Eserinle gurur duy anne!

-   Hep şizofren olmak istemişimdir. Olmayan birinin halüsinasyonunu görmek istemişimdir.
-   Zaten siz sınır kişilik bozukluğu olanlarda hep yok mu bu? Mistik olana ilgi duyma, uhrevi olana ilgi duyma? Gerçek hayatta başarısız olunduğu için olmayan şeylere yöneliyorsunuz. Savaşamıyorsunuz. Senin de savaşacak gücün yok. Nerede güçlü olacaksın? Cinler, periler, görünmez varlıklar. Onlarla ilişki kuracaksın. Bu zavallı insanlardan üstün olacaksın. Oraya gitmiyor mu?
-   Gidiyor, doğru.
-   Sen gerçek hayattaki problemlerini çözmezsen, şizofrenliğe doğru gidiyorsun. Zeki olduğunu biliyorsun, başarabileceğini biliyorsun, üstün olduğunu biliyorsun ama yapamıyorsun. Bunlar da sende derin üzüntüler, kaygılar oluşturacak. Alkole, kumara yöneliyorsun. Ne bileyim işte eşcinselliğe gidiyorsun, eşcinsel olmazsan kadına gidiyorsun. Sapkın davranışlar gösteriyorsun. Tekkelerde falan böyle adamlar yok mudur dibine kadar alkole batan? Sonra tövbe eden ve uhrevi olana yönelen adamlar...
-   Vardır.
-   Değersiz, sapkın davranışlara yönelmiş. Başarı elde edememiş. Sonra mistik olana yöneliyor, şeyhin onayını bekliyor. En iyi müridi olmak istiyor, şeyh öldükten sonra şeyh olmak istiyor.
-   Orada da işler böyle yürüyor.
-   Kendini kontrol etme becerin yok. Sebebi, kendini erkek olarak görememen. Yetersiz görmen. Bir kadını istiyorsan onun senin hakkında ne düşündüğünü önemsemeyeceksin. Onu etkilemek önemli. Kadın kendisini sahiplenen erkeği ister. Kısacası psikolojisi sağlam adamı arar. Yakışıklılık başta bir kriter. Ama neye göre, kime göre?


HK'nın da dediği gibi, bir kadın erkekte önce yakışıklılığa bakıyor olabilir belki. Ama sonra karşıdaki erkeğin adam olup olmadığına bakıyor. Psikolojisi sağlamsa, ona destek olabilecekse, erkeği seçiyor. Yani bizim gibi insanların da kızlar karşısında şansı olabilir. Burada önemli olan şey bizim kızları isteyip istemediğimiz.

- Cinsel hayatı olmayan insan sağlıklı düşünemez. Babanla aranda gerçek algısında farklılık yok mu?
- Var.
- Kim daha sağlıklı?
- Bence ben.
- Evet. Niye böyle diyoruz peki? Senin eşcinsellik bile olsa cinsel bir hayatın var. Onun var mı?
- Hayır.
- Bir de varken yok, bu daha da kötü. Karısı ölmüş ya da ayrılmış olsa, haydi bir nebze. Ama karın var ve beraber yatmıyorsun. Sebebi ne?
- Benim bildiğim bir sebep yok.
- Hiç kafana takılmadı mı?
- Takıldı ve bu yüzden boşanmış ebeveynlerin çocuklarını daha çok seviyorum.
- Ne anlamda? Aç bunu işte.
- Çünkü benimkilerin hep boşanmış olmasını istemişimdir.
- İstemiştin ama neden ne?
- Çünkü boşanmamaları daha kötüydü. Varken yokluğu yaşıyorlar. Boşanırlarsa bari normal görünür.
- Belki ebeveynin boşansaydı ikisinden biri evlenebilirdi. Ama şimdi ortada bir evlilik yok.
- Senin bu düğümü çözmen lazım. Babana sor "Neden annemle yatmıyorsun?" diye.
- Sordum "Sana ne!" dedi.
- Öyle diyecek tabii ki, başka bir yerden gireceksin mevzuya. Peygamberden gireceksin, damardan gireceksin.

Annem ve babamın yıllardır aynı yatakta bile yatmıyor oluşu bende derin etkiler bıraktı anlaşılan. On beş seneden fazla bir süredir beraber yatmıyorlar. Bu yüzden biri evlenince ne olacağını uzun süre anlayamadım. Anne-baba ev arkadaşlarından farklı olmadı gözümde. Herkes kardeşçe yaşıyordu aynı evde. Kim anne yahut kim baba pek önemli olur mu bir zaman sonra?

- Kafanda kurduğun ağabeyi hayalinde yaşattın mı uzun süre?
- Çok uzun süre yaşattım, yıllarca.
- Kime benziyordu ve içinde yarattığı duygu neydi senin?
- İbrahim.
- Eşcinselliğin altında bu mu var?

HK: Soralım şimdi, Berk ve Alperen merak ediyordur. Memleketinden kalkıp ne işin var da buraya geliyorsun?
EFS: Ben de soruyorum bu soruyu kendime.
Herkes: Gülücükler.
HK: Kimin şarkısıydı o? "Yıllardır soruyorum, saçın neden beyazlamış arkadaş?", buna benzer bir şeydi. Adnan Şenses söyler, Hüseyin Altın söyler.
Herkes: ...
EFS: Sorun hep bu ikilemlerde.
HK: Sorun şu; dindarlar, dindar değil.
EFS: Mantıklı.
HK: Çünkü dindarların çoğu ruh hastası, sapık.  Camilerdeki herkes Müslüman mı? Hadis de var hatta bununla ilgili. "Camiye bin kişi gelecek, bir kişinin namazı kabul olacak." diye. İşte 999 tane kişiliksiz, yavşak adam var orada. "Allah! Allah!" diye namaz kılıyor.
EFS: Doğru diyorsunuz.
Berk: Emre de öyle yapmamak için kılmıyor.
HK: Şimdi Emre'nin buraya neden geldiği önemli. Türkiye'de dine bakış yanlış. Neyi konuştuk? Dindeki Hz. Adem ile Hz. Havva hikayesine gidelim. Havva nasıl biri? Camilerde anlatılır ya hikaye. Adem ile Havva cennetteymiş, nasıl biri?
Herkes: ...
HK: İyi olan kim?
Berk: Adem!
HK: Havva?
Herkes: Kötü
HK: Adem'i ayartmış, şeytanla işbirliği yapmış. Şeytan Adem'i kandıramadığından Havva'nın kanına giriyor. Sonra Havva da Adem'i kandırıyor. Havva löp löp yutuyor. Adem'in de boğazında kalmış. Sonra hata yaptığını anlamış. Yani Adem dört dörtlük, Havva? Orospunun teki.
EFS: Şeytandan daha beter.
HK: Böyle bakıldığında ortada dindarlık yok demektir. Başka bir açıdan bakalım. Çılgınlaştıralım biraz ama diyeceksin şimdi, bu adam dinsiz, imansız, kafir. Allah'ı padişah olarak düşünelim. Şeytan onun neyi? Veziri. Meleklere de komutan, asker falan diyebiliriz. Sonra Allah ne olduysa insanı yaratma kararını vermiş. Dikkat edelim buraya, melekler itiraz etmiş hep. Şeytan itiraz etmiş mi? Şeytanda "tık" yok. Melekler itiraz ediyor "Efendim, niye yaratıyorsun da, onlardan iş çıkmaz da." diye ama şeytan karışmıyor. Sonra insan yaratılmış. Melekler secde etmiş, şeytan ise "Ben etmiyorum." demiş. Şimdi başka bir açıdan bakalım. Şeytanın Allah'a aşkla bağlı olduğunu düşünelim. Tamamen kendini ona adadığını düşünelim.
EFS: Sınır kişilik bozukluğudur o.
HK: Şeytanda sınır kişilik bozukluğu olduğunu düşünelim. Aşık olduğun, en sevdiğin insanı bir başkasıyla paylaşmak ister misin?
EFS: Hayır.
HK: İnsan en sevdiği insana isyan etmez mi? Şeytan erkeklik taslıyor, isyan ediyor. "Ben senin o kullarını ayartacağım." diyor, yani kafa tutuyor. Allah da diyor ki: Bazılarını ayartırsın ama iyi kullarımı ayartamazsın! Fatih'e bakalım, adam, İstanbul'un fethi fikrine karşı geldi diye Çandarlı'nın kafasını alıyor. Şeytan zaman istiyor ve o da "Tamam, veririm." diyor. Burada Allah'ın şeytana öfkesi falan var mı? Yok. Burada bir anlaşma var. Şeytan olmazsa bir insan "iyi" insan olabilir mi? Yani, şeytan filmdeki kötü adam rolünü üstlenmiş. Şeytan sende kötülük varsa seni o yöne yönlendiriyor. Şeytan bir nevi akıl hocalığı yapıyor. Sen istiyorsun da gösteriyor yolu. Zaten anlaşmışlar, Allah iyiliği temsil ediyor, şeytan da kötülüğü, rol gereği. Bundan önceki insanlar biraz angutmuş herhalde. Ne söylenilirse inanmışlar. Kur'an ne diyor? "Düşünmez misiniz, akıl etmez misiniz?" diyor çok kez. Yani sana anlatılan hikayeyi dinlemeyeceksin sadece. Sonra üzerine düşüneceksin. Sadece dinlersen ne oluyor? Havva kötü kadın. Dindar olmanın temel kuralı, beş vakit namaz kılarsın ya da kılmazsın o seni alakadar eder, ama beş vakit namaz kılan adamlardan korkacaksın. Nasıl bir formül?
BK: Derler ya hani "Hocanın dediğini yap, yaptığını yapma." diye.
HK: Biz daha ileri gidiyoruz. Camideki imamı dinle, sonra unut gitsin. Aç kendin öğren, kendi sorularını sor. Dindar çevre kadını kötülüyor. Kadını kötülersek elimize ne geçecek?
EFS: "Biz daha güçlüyüz!" geçecek.
HK: Bir erkek ya da bir din kadını kötülediğinde kendi kaybeder. Sorduğumuz soru dağıldı. Neden kalkıp uzaklardan buraya geliyorsun? Kaç oldu sekiz mi oldu?
EFS: Param çok.
HK: Neden buradasın? Hikayeni biraz özetle.
EFS: Ortada iki yol var, ya iş çığrından çıkar, Allah, kitap, atarım hepsini çöpe ve eşcinsellik yoluna saparım ya da kurtulurum ve Allah'ın dilediği gibi iyi bir kul olacağım.
HK: Sen buraya eşcinsellik için geldin. Konu sadece eşcinsellik miymiş? Ya da ilk terapiye geldin ,ikinciye neden devam ettin?
EFS: Şöyle diyeyim o halde. Otuz sorun var diyelim, eşcinsellik sadece bir sonuç. Bizim asıl amacımız var olan otuz sorunu çözmek.

Terapinin geri kalan bir buçuk saatlik kısmı da bize kalsın. Dünya insanı henüz orada konuşulanlara hazır değil bence. Bu yüzden, bir süre daha bizde kalsınlar. Olur da bir gün başka kitaplar yazarsak, o zaman paylaşırız belki.

Son olarak HK'nın özlü sözlerini de ekleyelim bu bölüme:

1. Ben tek eşlilikten yanayım. Dört kadın falan filan, geç onları. İslamiyet "sik" dini değil, "vajina" dini de değil. Yani sikimizin keyfine dindar olmamız gerekmiyor. İslamiyetin hiçbir problemi yokmuş gibi, dini konular konuşulunca konu "lak" diye buraya geliyor. Biraz küfürbazım ama "ebenin amı" yani, İslamiyet "sik" dini mi? Bizim sikimizin keyfine mi indi bu din? Dört tane kadın... Siktir lan, ne dört kadını, ki Kuran-ı Kerim'de bir kadın öneriliyor mu önerilmiyor mu? O dönemin sosyolojik şartları falan filan. Şimdi o sosyolojik şartlar da yok yani. Kadına öncelikle duygu olarak yaklaşacaksın, cinsel olarak değil.

2. Erkek fahişeyi becerir, sevgilisini becerir ama karısını becermez. Onunla sevişir.

3. Yok mu muhafazakar çevrede böyle bir düşünce; erkek kızın eline dokunursa pezevenk olur, kız erkeğe dokunursa orospu olur.

4. Sekiz yıl boyunca hiç küfretmediğim oldu ama bu toplumda küfretmeden olmaz.

5. İki tür din var. Biri devletin dini, diğeri de Allah'ın dini. Kimse anasının karnından Allah'ın dinine doğmaz. Devletin dinine doğuyorsun önce. Devletin dini ne demek? Diyanet işleri, devletin dinidir. İlahiyat fakültesi, devletin dinidir. İmam-hatip lisesi, devletin dinidir. Cami, devletin dinidir. Eğer camide devletin atadığı bir imam varsa, orada devletin dini vardır. Allah'ın dini yoktur! Devlet iktidar mücadelesi verir. Her şeyi ele geçirmeye çalışır, haliyle Allah'ın dinini de iradesi altına sokmaya çalışır.

bilmiyorum. Her şeyi geçtim. Benden ne bekleyeceklerini bilmiyorum. Kadınlar konusunda sürekli çıkmazdayım. Birinden çıkıp öteki çıkmaza bodoslama dalıyorum. Kendimi hala eksik görüyorum.  Kadınlara ulaşamayışımdaki bir etken olabilir . Lanet olası korkaklıklar ve benden yakışıklı olanlar!

   Savaş vermek nedir yahu? Nasıl savaşacağım kendi kendimle. Her açığımı biliyorum. Tüm güçlü yönlerimi biliyorum. Bilinçaltımı yenmeye çalışmalıyım en başta. Bilinçaltı kara delik gibidir ve beni içine çekmeden onunla nasıl başa çıkabilirim ? İkilemler, kararsızlıklar, sahtekarlıklar, iradesizlikler, adilikler ve her şey neredeyse... Hepsi var bu kara delikte. Uzunca bir süredir kendini koruma moduna geçmiş bekliyor. Bu yüzden değiştirmeye çalıştığım şeylerin hepsini sert bir dille eleştiriyor ve önüme engeller koyuyor. Bu engelleri daha önce de oluşturmuştu, engellerde birkaç kez tökezledim, birkaçını da aşmayı başardım. Ama iki durumda da ondan bir şey eksilmedi ve hala da eksilmiyor. Bu yüzden ara ara ümitsizliğe kapılıp kendimi boş veriyorum. Hatalar da yapıyorum tabii ki bu sırada ama yaptıklarımdan ve bana yapılanlardan dolayı üzüntü duymuyorum. Beni ben yapan şeyler bunlar oldu nihayetinde. Şu aşamada iyi ya da kötü oldukları pek de bir şey fark ettirmiyor benim için.

   Gelelim Alperen meselesine. Alperen'e bağlanmadım derken nasıl da yalanlar söylemişim. Tanrım! Onun her şeyine sahip olmak istiyordum adeta. HK'dan da onay bekliyordum onunla görüşmem için. Beni kızlara yaklaştırdığını bile söylüyordum. Tabii ki HK uyanığın teki, değil onay vermek, tam tersi beni ondan alıkoymak için her şeyi yaptı. "Değersiz birey" diyordum Alperen'e, "Güçlü değil." diyordum. Diyordum demesine ama açıkçası bu saçma lafların gözümde bir değeri de olmuyordu . Ona içten içe aşık olduğumu biliyordum. Bugüne kadar da itiraf etmiş değildim bunu. Şu an bu satırları yazarak kendime itiraf ediyorum öncelikle. Kayıp parçamdı adeta ama bugünkü aklımla düşündüğümde bana ne kadar zarar verdiğini çok net görüyorum. Ben bunları kendime bile henüz itiraf ederken, HK çoğu zaman "budala" rolüne bürünüp yalan söylediğimi anlamasına rağmen kanmış gibi görünmeyi tercih ediyordu. Bunu bilinçli bir şekilde yaptığının farkındayım. Ben bir şeyi anlatmaya hazır değilsem, o da bu şekilde saygı gösteriyor. Garip insan şu HK!

İbrahim'e de hala aşıktım bu arada ve aynı zamanda ondan nefret ediyordum. Bana çok büyük  bir yamuk yapmıştı ama hayatımda ona hala bir şans verebilirdim . Onu düşününce Pollyanna tarafım kabarıyordu ve mantığım sıfırlanıyordu çoğu kez. HK terapilerde bas bas bağırıyordu ve bana olabilecek zararlardan, hatalı ilişkilerden ve daha birçok işime yarayacak şeyden bahsediyordu. HK'nın söylediklerine katılsam da ne yazık ki  vücudumun bazı organları farklı düşünüyordu. Kalbim mesela... Gerçi Alperen vardı hayatımda artık, biricik kardeşim(!). O varken İbrahim'ı düşünmek saçmalıktı zaten. Lanet olası İbrahim ve muadilleri!

Gelelim uzun süredir bahsettiğimiz ama ilişkimize dair detayları vermediğimiz İbrahim'e. Aslında onunla ilgili olan detayları bilerek vermedim size. Çünkü İbrahim ile aramızdaki meseleyi duyanlar her zaman onu haklı gördü. İbrahim'i haklı görmelerinin sebebinin yüzeysel olarak bakmalarından kaynaklandığını düşündüm. Önce iç dünyamı okusaydınız beni haklı bulabilirdiniz İbrahim meselesinde. Siz de beni haksız bulabilesiniz diye İbrahim'i sonlara sakladım. Kendimi suçlama durumumun yansıması olarak da algılanabilir belki bu çünkü İbrahim konusunda içim hala rahat değil.

   Furkan'la aramızın bozulmasından sonra çıkan bu kahraman aynı zamanda en büyük düşmanım olacaktı lakin onunla yakınlaştığımızda bunu henüz bilmiyordum. Teneffüslerde beraber takıldık, çıkışta evine kadar beraber yürüyüp sohbet ettik bir çok kez. Öyle ki kendisi olmasa bile ailesiyle oturup sohbet edebiliyordum. Ailesi beni çok severdi. Beraber çok şey paylaştık ama  eşcinsel olduğuma dair bir fikrim yoktu henüz. Kendime cinsel bir kimlik belirlememiştim ve  İbrahim'i uzun süredir peşinde olduğum erkek kardeş figüründen başka bir kategoriye almamıştım. Günlerle aylar birbirini kovaladı ve İbrahim'i ilk defa bir başkasından kıskanmaya başladım. İbrahim'in dostum dediği, benden daha yakın olduğunu söylediği biri vardı. Bu durum benim "Lanet olsun! Benden daha yakın biri nasıl olur hayatında? Sen benim ağabeyimsin, en yakın kişi ben olmalıyım sana Kimse seni benden fazla sevemez bu dünyada. Öl desen ölürüm be ağabey! Daha ne istiyorsun en yakınındaki kişi olmam için?" düşünceleri içinde de debelenmeme neden oldu. Kıskanmak insanı gerçekten derinden etkileyen bir şey ve ben İbrahim'i ölesiye kıskanıyordum. Onsuz nasıl yaşayabileceğimi bile hayal etmem mümkün değildi. Aşıktım ona. Ama zerre kadar cinsellik yoktu aklımda onunla ilgili. Bilgisayarına bakım yapardım, ailesi evde yokken beraber sigara içerdik , yemek yerdik, hastaneye giderdik. Her şeyi beraber yapardık, ayrılmaz ikiliydik biz. Bir gün uykusu geldi ve uzanmak istediğini söyledi. "Ben gideyim o zaman." dedim. O da ''Hayır, sen de kal. Bir şey olmaz.'' dedi. Yatakta baş-ayak pozisyonunu almak istediğini söyledi. Ben ise ''İkimiz de aynı tarafa yatsak ne olur ki?'' dedim. ''Bir erkekle aynı yönde yatamam.'' diye cevap verdi. ''Peki'' dedim ve istediği şekilde yattım. Uykum yoktu, bu yüzden sadece uzanıyordum ama onun uyuduğumu düşünmesini istedim. Uyuduğumu düşünürse onun bakımlı ve kaslı vücuduna dokunabilirdim. Amacımda hiçbir cinsel içerik yoktu, sadece dokunmak istiyordum ona. Bir ara elimi onun bacağının üzerine koydum. Onun uyuduğunu düşünüyordum. Nasıl olduysa -istemli bir şekilde yavaş yavaş elimi bacağından yukarıya doğru ilerlettim- elim penisine değdi. Penisi sertleşmişti fakat tepki göstermedi, ben yine de elimi çektim. Sonradan öğrendim ki aslında uyumuyormuş. Hala vücuduna ve penisine neden dokunmama izin verdiğini bilmiyorum? Bu meseleyle alakalı başka bir anıya daha bakalım. Bir arkadaşımızın evinde otururken ben onun kucağına uzandım ve bir süre sonra penisinin sertleştiğini hissettim. Herhangi bir tepki vermedim ve uzanmaya devam ettim. Bunlar ve bunun gibi olan birçok olaydan sonra İbrahim'i cinsel olarak da tanımak istedim. Çünkü bana bu şekilde sinyaller gönderiyordu.

   İbrahim beni, benim onu sevdiğim gibi sevmiyordu. Bu durum bir süre sonra bana acı vermeye başladı. Bu acıya daha fazla dayanamayıp anneannemin evinde onunla otururken ondan hoşlandığımı ve eşcinsel olduğumu söyledim. Afalladı ve "Nasıl yardım edebilirim?" dedi. "Bana yardım edemezsin ama beni bırakmanı istemiyorum." dedim. Ne mi oldu? Ortamı terk etti ve gitti. Bu olayın gecesinde "Nasıl söylerim ve İbrahim'den ayrı kalırım?" diye kendimi suçladım durdum ve iki paket sigara içtim. O geceden sonra

-   Senin gözünde kadın değersiz midir?
-   Evet, fazlasıyla.
-   Sömürmesin, kullanmasın seni diye ona böyle davranıyor olamaz mısın?
-   Evet, olabilir.
-   Burada stratejik bir hata yapıyor olamaz mısın?
-   Ne gibi?
-   Kadın karşısında kendini güçsüz görüyorsun ya normalde.
-   Evet.
-   Bu güçsüzlüğünü güçlü erkekle doldurabileceğine inanıyorsun. Ama güçlü bir kadının sana bir şey katabileceğine inanmıyorsun, inanamazsın da.
-   Bu yüzden, kızlardan çıkma tekliflerini hep reddettim onları güzel bulmadığımdan. Güçlü ve güzel kızlara da ben teklif edemedim.
-   Burada kendi içinde bir problemin var. Kadına kapıları sen kapatıyorsun.
-   Doğru yani.
-   Çünkü orada bir güvensizlik var, kaybederim korkusu var. Bir şeyler var nihayetinde.
-   Evet. Acaba bir kızla çıkmayı mı denesem?
-   Olabilir, kadından kaçtığında ne oluyor?
-   Erkeklere yöneliyorum.
-   Mesela sen, bir kadının vajinasını hayal edip mastürbasyon yaptın mı hiç?
-   Hayır, yapmadım.
-   Korkutuyor mu seni vajina peki?
-   Bir kadının memelerinden ve vajinasından nefret ediyorum.
-   Vajina! Bir hayal et! Senin penisin bir vajinaya giriyor.
-   İğrenç bir şey hocam.
-   Bir dene. Kadın mı seni baştan çıkarsın, sen mi kadını?
-   O çıkarsın.
-   Tamam, aşama aşama gidelim. Sen arkana yaslan.
-   Yapmasak bunu olmaz mı?
-   Kadın göğüslerini çıkardı diyelim. Ne hissettiriyor o göğüsler sana? Neyi çağrıştırıyor sana?
-   Hiçbir şey çağrıştırmıyor.
-   Sütü mü çağrıştırıyor, bir hayvanı mı, başka bir şeyi mi ya da geçmişinden bir şey mi çağrıştırıyor?
-   Bilmiyorum vallahi.
-   Düşün.
-   Tek bir şey var. Küçükken kadınlar odadan çıkarırdı beni emzirecekleri zaman falan. Ama kadınlar orada kalıyordu.
-   Kaç yaşındaydın?
-   On falan.
-   Peki, ne hissettiriyordu bu sana? Haksızlığa uğramış gibi mi hissediyordun?
-   Evet.
-   Ya da orada kötü bir şey görecekmişsin gibi. Yasak mı?
-   Evet, yasak.
-   Dışarı çıktığında ne hissediyordun peki?
-   Merak ediyordum aslında. "Ne yapıyorlar içeride?" diye.
-   Orada kendini dışlanmış mı hissediyordun? Sanki kadınlar seni dışlamış gibi. Kadınlar seni istemiyor, beğenmiyor gibi bir algı oluşmuyor mu bilinçaltında?
-   Evet.
-   O aşamaya geldin. Kadın senin elini onun göğsüne dokunduruyor.
-   Hiçbir şey hissetmiyorum.
-   Penisine dokunuyor ya da dudaklarından öpüyor.
-   Yine hiçbir şey yok.
-   Kadınlardan uzak durduğundan mı?
-   Olmadı böyle, başa saralım.
-   Tamam.
-   Ben yaklaşmalıyım ona.
-   Ne yapıyorsun peki?
-   Okşuyorum herhalde.
-   Ayakta mısınız, yatakta falan mı?
-   Ayakta.
-   Peki, çıplak mısınız?
-   Hayır. Kadınları çıplakken sevmiyorum.
-   Giyinikken yap fanteziyi.
-   Sanki erkekle zina haram değil de kadınla harammış gibi düşünüyorum.
-   Kadını sürekli yasaklarsan, uzaklaştırırsan onu şeytani ve günah olarak görürsen erkeğe yönelmiyor musun? Sanki kadın şeytansa erkek melektir gibi. Penisini kadının vajinasına "Günahtır, olmaz." diyerek sokmazsan ne olur? Penis kuyusuna düşersin.
-   Tamam.
-   Kadın düşkünü bir adam, sayısız zinadan sonra kendisini kenara çekip durdurabilir. Ama eşcinsellikte böyle mi? Penis - penis ilişkisinde kurtulma şansın yok, kuyuya düşmüş olursun. Çünkü güçlü kadın-güçlü erkek olayı olmuyor. O beni beğenmez, istemez diyerek ondan kaçıyorsun. Kadınla problemin var, çözemediğin için erkeğe kaçıyorsun. Çünkü kadınları tanımıyorsun. Erkek karşısında korkuya gerek yok. Her şeyini biliyorsun, cinsel organını biliyorsun, nasıl zevk

-   Ne söylemiştik?
-   Kendini sevmeyen, değer vermeyen adam diğer insanları da sevemez.
-   Problem burada başlamıyor mu?
-   Evet, başlıyor.
-   Kendini sevmeyen, beğenmeyen, değersiz bulan bir kişi, her alanda, sorunlar içinde olacak. Önce bu problemi çözmek lazım. Ne için kendini değersiz buluyorsun, niye kendini sevmiyorsun ya da niye diğer insanlarda ayrıntılara bu kadar takılıyorsun? Önce bunları sorgulamak gerekmez mi? Burada da bakıyoruz aileye, babaya falan. Hayatının kritik noktası. Senin hayatının temeli zaten babana gidiyor mu gitmiyor mu?
-   Gidiyor.
-   Sen aslında onun sorunlarını miras almış olmuyor musun? Sende problem var ama bu problemlerin kökeni babana varmıyor mu?
-   Varıyor.
-   Aslında gerçek iyileşme babanın iyileşmesi ama böyle bir şey şimdilik mümkün görünmüyor ve bu problem senin hayatındaki kritik anlarda problem yaratıyor. Memleketini kabul ettiğin gün, kaybettiğin gündür. Babanla ilgili olumsuz bir şey gördüğünde, annenle araları kötü olduğunda sen de bunlardan etkileniyorsun. Bu yüzden İstanbul'a gelmen daha doğru.
-   Korktuğum nokta şu; İstanbul'da kendi başıma kalırsa kendimi pazarlamaya bile başlayabilirim.
-   Dur oraya geleceğiz, önce babanla olan şu bağı koparmamız lazım. Yani İstanbul sana bunu sağlamaz mı?
-   Sağlar.
-   Akşam İstanbul'dasın bugün. Oturduğunda baban aklına gelir mi?
-   Hayır.
-   Memleketinde olduğunda sürekli karşılaşacaksın. İstanbul'da en kötü ihtimalle arada mesafe olacak.
-   İki gündür buradayım mesela, aklıma memleketimden kimse gelmedi.
-   İlk olarak, memleketinden uzak olma konusunda artıdayız. Buradaki oyunun da kuralları var. Büyüsüne kapılmayacaksın buranın. Lisedeki gibi de olmayacaksın tabii, buradaki tek amacın "öğrenci olmak" olacak. Yani ders saatinde devamsızlığın olmayacak, okul saatinde orada, burada gezmeyeceksin. Anlatabiliyor muyum?
-   Evet.
-   Yani hayatın düzensiz olmayacak. Kendine bir kariyer, bir gelecek hedefleyeceksin. Yaptığın işi önemsemeyi hedef edineceksin. Eğer böyle yapmazsan, okul en iyi ihtimalle 5. seneye uzar. Orada da problemler başlar. İstanbul da senin için memleket zindanı gibi olmayacak mı? Böylece tekrardan eski problemlerine yaklaşmış olmayacak mısın?
-   Evet, olacağım.
-   Bu anlamda hayatında bir düzen olacak, bir istikrar, bir hedef. "Okul öğretmenine kızdım, ben derslere girmiyorum! ÖSYS boş!" gibi mazeretler bitmeli üniversite hayatında. Haklısın ya da haksızsın burayı tartışmıyoruz ama büyükşehire geliyorsan, memleketini hayatından sileceksin. Buranın ayrı kuralları var, bunlara uymak zorundasın. İlla evde kalacaksan da kaliteli insanlar seçeceksin. İnsanların adamlığına bakacaksın.
-   Hocam benim öyle bir önyargım var yahu.
-   İlk başta gözüme hoş gelmediyse bir kişi, sonra istesem de sevemiyorum.
-   Önce şekil olarak bakıyorsun yani.
-   Bence insanın şekli içeriğini yansıtıyor.
-   Ama o şekilde sonra yanılıyor musun, yanılmıyor musun?
-   Eğer kendi kafamdakine güvenmezsem yanılıyorum.
-   Çirkin ya da güzel diyelim, nasıl bakıyorsun bu duruma?
-   O şekilde değerlendirmiyorum hocam.
-   Bakışı, suratının duruşu, kısacası jestler, mimikler. Bir insan yüzüme baktığı zaman onu direkt olarak değerlendiririm. Bunda da genellikle haklı çıkıyorum. Bu yüzden içgüdülerime güveniyorum bu konuda. Bu şekilde tanıştığım bir insanlarla iyi anlaşıyorum. Mesela dışarıda bekleyen bir arkadaş var. Onunla sosyal ortamda tanıştım.
-   Eşcinsel mi?
-   Hayır, değil.
-   Ne iş yapıyor ya da babası ne iş yapıyor?
-   Ticaretle uğraşıyor babası. Kasap dükkanları var, kendisi de babasına muhtaç olmamak için çalışıyor.
-   Ne iş yapıyor?
-   Anketörlük yapıyor şu an. On sekiz yaşında.
-   Öteki?
-   Öbürü kuzenim.
-   Bir kere beraber geldiğiniz mi?
-   Evet, o.
-   Lisede mi okuyordu o?
-   Evet. Son sınıfta şu an.
-   Bu, seviştiğin kuzen değil?
-   Evet, o değil.
-   Şimdi, bu adamı sanal ortamdan niye seçtin?
-   Samimi.
-   Tamam, samimilikten başka?
-   Yüzüne baktım ve seçtim.
-   Sana ne katacak?
-   Bir şey katmasına gerek yok.
-   Ne yapıyorsunuz beraber?
-   Geziyoruz, konuşuyoruz. Çoğu konuda uyuşuyoruz, uyuşmasak dahi konuşması beni rahatsız etmiyor.
-   Sorunları mı var?
-   Hayır, hiç yok.
-   Hiç mi yok?
-   Her insanın sorunları vardır tabii ki.
-   İşte, babasına muhtaç olmamak için çalışması falan. Altında bir problem yok mu?
-   Var.
-   Gördüğün gibi birini rastgele seçmemiş oluyorsun.
-   Babasıyla problemi olduğunu falan sonradan öğrendim gerçi.
-   Bu ilişkiden beklentin ne peki? Ne olacak?
-   Hiçbir beklentim yok.
-   Nereye kadar devam edeceksiniz? Atıyorum seneye üniversiteyi kazandınız, ne olacak?
-   Belki haftada bir akşam buluşuruz.
-   Birinci kural, sorunlu insanlarla çok samimi olmamak lazım. Duygusal yatırım yapmamak lazım.
-   İkinci kural da bence, güçlü ve problemi az olan insanlarla takıldığımda benim dökülmem.
-   Niye dökülüyorsun?
-   Onlardan güç almış oluyorum çünkü.
-   Sen güçsüzleri mi seçiyorsun yani?
-   Güçsüzleri seçiyorum. Güç almamak için. Çünkü güç alırsam bağlanırım.
-   Güçsüze güç mü vereceksin sen?
-   Hayır, sadece bağlantı kurmamaya çalışıyorum.
-   O zaman güçlüyle beraber olduğunda ona ne anlamda bağlı olmuş oluyorsun?
-   Onun gücünü sömürmeye çalışırım yani. En azından o gücü kullanmaya çalışırım.
-   Duygusal olarak?
-   Sorunlarımı falan ona anlatırım.
-   Seni sevmesini, seninle ilgilenmesini mi beklersin?
-   Evet.
-   İlgilenirse "taparcasına" olacak yani.
-   Aynen öyle.
-   İlgi artarsa ne zaman erotikleşecek? İlk başta yoğun bir şekilde duygusal olarak mı olacak?
-   Evet.

Bana yol göstermesini falan isterim. Konuşurum onunla, ağlarım bazen de. Özellikle mutfak bana daha kutsal geliyor açıkçası.
- Yani babanın odasından falan daha kutsal buluyorsun mutfağı.
- Çünkü daha yakın oluyorum yani.
- Ötekiler? Onları gözlemliyor musun?
- Gözlemliyorum.
- Ne eksik onlarda? Neden oradalar? Ne arıyorlar?
- Bağlılık sadece.
- Nedir o bağlılık?
- Hepsi güçsüzler ve bağlanacak güçlü bir şey arıyorlar. Geçen bir şey oldu hatta. Herkesin önünde bir tartışmamız oldu, bana bağırdı falan. Sonra benim için "Hepsi bana saygılı davranıyor, önder sayıyorlar beni. Benimleyken bağırıyor bana, bari onların önünde yapmasın böyle." demiş.
- Orada ne hissettin böyle deyince?
- Çok bir şey hissetmedim aslında çünkü benimle konuşarak değil, annem aracılığıyla bana söyledi. Yani bana bu şekilde iletmiş.
- Neden doğrudan seninle konuşmuyor?
- Çekinir benden.
- Neden çekinir?
- Dobra dobra söylerim her şeyi çünkü. Herkesin önünde böyle derse "Benim için mi lider oldun? Bana ne?" bile diyebilirdim belki.

   Düşünün yahu! Karşınızda bir baba var, otorite timsali olması gereken kimse. Fakat benim gözümde ise gerektiğinde azarlanabilecek bir varlıktı. Hatta öyle ki, bence o da kabullenmişti bunu. Benimle yüz yüze konuşma cesaretini neden bulamadığını hala tam olarak anlamış değilim.

   Terapilerde, konuları sürekli saptırmaya çalıştım o günlerde, özellikle de "sevgi ve güven" konuları gündeme geldiğinde. Şimdi baktığımda, başka insanların hayatlarından kendiminkinden fazla bahsettiğimin farkına vardım. Duygularım yokmuş gibi sürekli mantıktan bahsedip durmuşum; başkalarının yanlışları, "Şu olay şöyle, bu olay böyle.", "Efendim, ne olacak bu dünyanın hali?" ve terapi saptırmaya yönelik daha nice konular. Lanet bilinçaltı! Sorunlarıma o kadar çok alışmış ki, sorunları çözmeyi bile kendisine tehdit olarak algılıyor. Güven duygusundan bahsetmişiz terapinin bir kısmında mesela. Bende en ufak bir değişim olmamasına rağmen kendime olan güvenimi artırmak için ne kadar çaba gösterdiğimi ve ne denli büyük kazançlar elde ettiğimi söylemişim. Yalan arkadaş, yalan! Sırf "Bende bir sikim değişiklik olmadı." dersem HK beni değiştirebilecek olumlu çözümler üretecek diye uydurulmuş cümleler bunlar. HK da bir insan neticede, kendine güven konusunda ilerleme katettiğimi düşünmüş ve sevgi konusuna geçmiş. "Nasıl da atlattım HK'yı?" dercesine sessizce bir kahkaha fırlatmışım yeni konuya geçerken. Ne de olsa ikinci konuda da yalan söyleyip bir terapinin daha sonuna gelebilirdim kolayca. Öyle de yapmışım. En iyi kullanılabilecek şeylerden birini, yani dini bir sohbeti kullanarak yırtmaya çalışmışım sevgi konusundan da. Kendimi kandırabiliyorsam, halkı da kandırabilirim. O halde meclise girmeye diğerleri gibi ben de hak kazanabilirim bu gidişle. Onlar kadar iyi olabilir miyim bilmiyorum gerçi ama "Çocukluktan yetişmeye başladım ben de." dersem belki aralarında bir şansım olabilir.

   Terapide, hayatımın çıkar ilişkileri üzerine kurulu olduğunu çok feci bir şekilde anlatmışım. Öyle ki, bir annenin çocuğuna olan sevgisini bile manevi bir çıkara bağlamışım. Dalların yapraklarla, gezegenlerin yıldızlarla, Tanrı'nın insanlarla, annenin evladıyla, kocanın karısıyla, karının kocasıyla, masanın sandalyeyle, şarj aletinin telefonla olan ilişkisini birer çıkar ilişkileri yumağına döndürmek terapi sürecinde değişmeyen birçok yönümden biri. Size soruyorum: Çıkar ilişkileri olmadan yapılan bir şeyler var mı? Birine karşılıksız bir maddi yardım yaptınız diyelim, karşılığında rahatlama hissini alıyorsunuz. Gereksiz şeyleri bu denklemden çıkarırsak,  sonuç olarak parayla rahatlama hissini satın alıyorsunuz. Lanet felsefe ve safsatalar!

   Neden yalan söylüyordum HK'ya? Çünkü ücret ödüyordum terapi başına. Ücret ödediğim birine güvenmek için ne sebebim olabilirdi ki benim? Bildiğim çıkar ilişkisiydi işte. O parasını alıyordu, ben de konuşup içimi döküyordum. Gerçekten bana bir şeyler katma isteği olabilir miydi ki bu adamın? Yahu olsaydı bile, parayı ne için alıyordu o halde? Dolandırıcının tekiydi büyük ihtimalle ama birkaç kez daha terapiye gelmek bana bir şey kaybettirmezdi. Sizce de o zamanlar düşünmüş olduğum bu şeylerde bir yanlışlık yok mu? Gelmişim yedinci terapiye, hala terapiler ve HK hakkında karar verememişim. İşte bu en büyük hata! HK'nın kim olduğu önemli değil ki. Ne söylediği ve söylediklerinin doğru olup olmadığı önemli.